Chapter 3:

Pagdating sa mansion ay agad akong sinalubong ng bati ng mga kasambahay, ganyan naman talaga sila sa mga bisita lalo na sa kanilang mga amo, takot makipag tinginan sa mga taong kagaya nila. Tumango lang ako sa kanila at naglakad na papunta sa opisina ni Tito. Nasa unang palapag ito ng bahay, nasa dulo ng hallway sa kanan, kailangan ko pang dumaan sa mga guest room bago makarating sa opisina niya na binabantayan ng mga men in black, as usual.

Madalas niya akong pinapatawag sa opisina para pag usapan ang Arena, it is not just a simple fight, it also includes money, a billion dollar money. Dahil lahat nang lumalaban doon ay hindi lang dahil sa bored sila, they can't just risk their life out of boredom they risk because of the money.

Pera. Pera ang nagpapaikot sa Arena na pinoprotektahan ng mga top syndicates that has a lot of connection. Mga sindikatong nagwawaldas ng pera makakita lang ng taong nagpapatayan, to satisfy their eyes. Hindi makukumpleto kung wala ang mga taong lalaban para sa pera, it's a win win situation here, if the fighter will win so as the syndicates, makikinabang din Ang fighter dahil may parte din silang pera.

Hindi din basta bastang nakakapasok dito, there is a lot of securities, it is even protected by some of the people working in the government. Kung sakaling makapasok pa man without permission, hindi ka na makakalabas ng buhay, your traces will be vanish like you never existed in this world.

Nitong mga nakaraan ay minsan nalang ako pumunta sa mansyon dahil sa aking pagiging abala sa pagtapos ng buhay, Tito is also busy with his 'businesses' so we rarely see each other this passed few days. Funny, Tito owned a hospital yet he loved seeing people killed in front of those syndicates. Pity, they fought for their lives and then it will end in just a snap of a hand.

Pagkarating ko sa harap ng opisina ay hindi man lang gumalaw ang mga bantay, they're so stiff, ni hindi man lang tumitingin.

I knocked thrice before I open the door of his office, I saw him sitting on his swivel chair behind his desk. Wearing his usual eyeglasses while reading a paper in his hand, marami ding mga nakatambak na papel sa lamesa niya. He was so busy that he didn't even notice that I'm already walking towards him or so I thought.

"Why did asked me to came here?" I asked.

He didn't answer me.

"How's the Arena doing?" Tanong niya habang hindi pa din inaalis ang mga mata sa papel na binabasa niya.

"Still the same." Sagot ko habang nakatayo pa din sa harapan niya. Umupo lang ako nang inimuwestra niya ang upuan na nasa harapan ng kanyang mesa.

"So I guess you've seen Asteria." He said as he removed his eyeglasses and put down the paper. Itinukod niya ang kanyang mga siko sa mesa at pinagsiklop ang kanyang mga kamay habang nakatingin sa akin.

"Yeah, I saw her. She's with Austin." Sagot ko and I remember what he told me. ", by the way, bakit mo pala ako pinatawag?"

"I'll be gone for a while, I have some important business to do and I want you to look after them." Seryosong saad niya, he looked straight into my eyes.

"No problem Tito." Sagot ko, "i'll look after them." Ngumiti lang siya sa sinabi ko. Nag usap pa kami tungkol sa mga dapat gawin habang wala siya hanggang sa magpaalam na akong umalis, he even offered na dito na lang ako matulog since masyado nang malalim ang gabi, hindi na ako nakatanggi pa, he always get what he wants.

Nang makalabas sa opisina ay napatingin ako sa mga painting sa pader na hindi ko napansin kanina, I didn't even know na may painting dito, I didn't saw this before.

There's a lot of changes here, ilang araw nga lang akong nawala dito ay andami nang nagbago. Time flies so fast, indeed.

"They're so beautiful that's why it cost millions." Napatingin ako kay Asteria na kadarating lang, she's also looking at the paintings. She's wearing this bratty plastic smile on her face. I don't know kung bakit mula noon ay ayaw niya sa akin, I didn't do something bad to her.

"You can't appreciate expensive things, let me rephrase it, you can't afford expensive things." Tumingin siya sakin na parang nang iinsulto. Napangisi naman ako sa sinabi niya at tuluyan nang humarap sa kanya. Watching her from where I'm standing I can see her as a bratty princess who has everything.

"Oh yeah?" Napataas ang kilay ko, " what if I'll tell you that I can kill just to have that expensive things huh?" I answered as I walk near her. She doesn't looked stunned, ni hindi siya natakot sa sagot ko. Ano pa bang aasahan ko sa anak niya? She was raised to be this fearless tough girl.

Nang hindi siya sumagot, my smirk fade and looked at her seriously before I left.

Nakakadrain siya ng pasensiya, masyado siyang maldita na impakta, I can't stand her attitude, now I understand Rhey.

Because her father asked me to stay here, dumiretso na ako sa kwarto ko. Dahan dahan kong binuksan ang kulay asul na pintuan, nadatnan kong nasa  ganun pa ding posisyon ang mga gamit sa loob ng kuwarto. Malinis din ito na nasisiguro kong nililinis nila ito ng maayos. Napa buntong hininga ako at naupo sa kama. Dinama ng mga palad ko ang lambot ng higaan, remembering how the softness of this mattress comfort me before. How the pillows catch my endless tears every night, how the four corners of the room heard my sobs. It's a painful yet beautiful memories that teaches me how to brave alone.

Napapitlag ako nang biglang may kumatok sa pintuan, I stopped caressing the mattress and look at the door frame. I saw the maid holding a tray of food.

It's always like this, kapag andito ako ay sa kwarto lang ako kumakain, Asteria hates to see me in the dining table because as what she said, I'm not part of the family.

"Pasok." Utos ko. Nakayukong pumasok ang maid habang dala ang tray, inilapag niya ito sa kama.

"Thanks." Hindi ako ngumiti, wala ako sa mood dahil kay Asteria, tumango lang ang maid sa akin at tumalikod na.

Tiningnan ko lang ang pagkain, Hindi ko feel kumain ngayon. I'm mentally and physically tired.

"It's inappropriate to just stare at the food that is being served to you."

Hindi ko man siya tinitingnan ngayon, I knew him, I knew his voice.

"It's also inappropriate to suddenly barge into someone else's room." Sagot ko sa kanya, lumingon ako sa kanya. He's wearing a button down aqua shirt, nakabukas ang tatlong butones nito at nakatupi hanggang siko ang mga manggas. And he

"Uh huh?" Mapaglarong sagot niya, parang kanina lang hindi siya mapakali sa harapan ko and then now he'll act cool? What a weird guy.

"What do you want ba?" I arched my eyebrow at him, hindi pinapansin ang mga ngisi niya. Ewan ko ba kung bakit napapalibutan ako ng mga weirdong tao, first us Rhey then now, it's Austin. What's with them?

"Nothing, I just saw you and Asteria kanina, fighting again as usual." Bored niyang sagot habang nasa magkabilang bulsa niya ang kanyang dalawang kamay.

"If you have nothing to say, just leave me alone. I'm mentally and physically tired. I want to rest." Walang ganang sagot ko habang nakaturo sa pintuan ng kwarto ko. I just want him to leave.

Walang imik naman siyang umalis sa kwarto ko at isinarado ang pintuan. Napabuntong hininga ako habang nakatutok sa pintuang nilabasan niya.

Nakakapagod tong magkapatid nato, and to think that I'll be with them for the next few days is already exhausting me.

I need to breathe but how? If everytime I do, it's only making it worst.

------

Kinabukasan ay hindi ako sumabay nag agahan sa magkapatid, wala ako sa mood makipag sagutan kay Asteria ngayon, masyado na siyang maldita.

Tito left early in the morning, kaya naman sa eroplano nalang daw siya mag aagahan. At dahila ama siya ng mga anak niya, they didn't bother to say goodbye. Masyadong kumplikado ang buhay nilang lahat.

I just enjoy myself floating in the cold water of the swimming pool, I'm wearing my two piece black bikini, nakasabog ang buhok ko sa tubig habang lumulutang. I closed my eyes as I savor the coldness of the water that is embracing my body and the warmth of the sun.

Such a peaceful morning to start my day, Sana mag tuloy tuloy na. I need this peacefulness and calmness lalo na't may laban ako sa susunod na araw, I need to condition myself physically and mentally.

I don't kung nasaan na yung magkapatid after their breakfast, hindi ko sila nakita nang bumaba ako. Ang laki ng bahay pero walang mga tao, hindi maka permi.

Enhale, exhale, enhale, exhale, enhale, exhale, enhale, exhale, enhale, exhale...

I'm mediating nang bigla nalang pumasok sa isip ko ang dapat kong gawin ngayon. Nasapo ko ang noo ko at itinigil ang ginagawa.

Gosh Maeve, you're young but your mind is not working according to your age.

Dali Dali akong nagbihis at lumabas ng bahay. I just wore a white shirt, a black pants and a white sneakers, naka sout din ako ng bull cap. Nang makasakay sa sasakyan ay agad akong nagmaneho.

I just took 30 minutes before ako nakarating sa destinasyon ko. Ipinark ko ang sasakyan sa may kalayuan, at naglakad nalang. Sinalubong sa akin ang maingay na lugar, madaming tao ngayon dito. May mga tambay na nag iinuman sa gilid, mga batang nagtatakbuhan, muntik pa akong ma bangga nung isang bata, nanghingi siya ng sorry at tumakbo ulit. Napangiti naman ako habang tinitingnan sila, they are so carefree and genuinely happy. I wished that I was like them when I was their age.

"Maeve."

Napalingon ako sa tumawag sa akin, at napangiti.

-------
Thank you for patiently waiting🤗.
Credits nga pala Kay @rosell for the book cover, I can't mention you dear but still, thank you. Lovelots❤️