GENEVIEVE

"Do you have a boyfriend, Ms. Hutton?"

Bigla akong nabilaukan dahil sa tanong ng isang reporter sa akin.

"Uh, do I need to answer that question?"

Naramdaman ko agad ang paghigpit ng hawak ni Binx sa kamay ko kaya napatingin ako sa kanya nang wala sa oras at nakita ko ang usual poker face niya with those dark eyes of him. Agad ko namang iniwas ang tingin ko sa kanya at mabilis na sinagot ang tanong na iyon.

"Yes. I do have a boyfriend and he's... he's beside me right at this moment."

Biglang umingay ang buong paligid at sari-saring reaksiyon ang maririnig. Damn! Anong konek ng tanong na iyon sa sakit ko? Bakit may ganun na tanong? They're invading my privacy again!

"Oh. I see. But, is it rude to ask his name, Ms. Hutton?"

What? So, kay Binx na ngayon ang topic?

"Oh, that. He's Binx Cristobal."

"Does your allergy affect your relationship with him? How does hives affect you when it comes to a date and such as a couple?"

Oh, so that's it. But still, bigla akong nakaramdam ng hiya dahil parang lahat na lang na bagay at tao sa buhay ko ay konektado sa sakit ko. It saddens me.

"No. Not at all. We're doing well, and I'm really trying not to let it get me down when we're having a talk, but it also bothers and worries me thinking that he'll leave me too soon if he considers me unattractive because of too many outbreaks and so on. I'm also sure he's having a very rough time with me, and I don't want that, so I've done my hardest to maintain our relationship as happy as possible. Also, when it comes to my allergy, I still find a way to redirect our topic with other things. Currently, we don't go out to date in places like other usual couples because it's too hard. We have decided to sit in our house and do some things together. Watching TV, having long and insightful talks, laughing, cooking, etc., that's enough for us as long as we're happy together."

"That's very sweet, Ms. Hutton and a very unique relationship. You're both lucky for having each other. I hope and pray that your relationship will lasts."

"Thank you." I smiled.

"And uhm, Ms. Hutton, I just wanted to ask you this, does your allergy affect your studies and the way that you're living your life?"

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa tanong niya. Humigpit ang pagkakahawak ko sa kamay ni Binx bago ako bumaling sa kanya. In just a span of time, maraming alaala ang bumalik sa akin.

"Absolutely..." Nanginig ako bigla dahilan ng hindi ko pagpapatuloy sa sasabihin ko.

Huwag kang magpaapekto, Eve. Not now, please. You need to answer that question. You need to finish this.

I cleared my throat as I continue to talk, "Since I developed this kind of allergy, my life has changed absolutely. I could no longer continue my studies, and I was separated from the outside world of the hospital. It's altering everything I want to do with my life. And the way I'm moving and talking, I feel a totally different person. All I want and need in my life is only limited, and to the people I have in my life, is also limited and can be counted. My schoolmates and friends, I don't think I know them anymore. Also, after our misunderstandings, my best friend became distant to me, and I don't know why. Still I forgave her already. Things are going to happen, but I didn't expect it to be this way."

Nakaya kong magpatuloy kahit na umuutal-utal ako pero thankfully, dahil naintindihan pa rin nila iyon.

"This is my last question, Ms. Hutton. Sana lang ay hindi kita ma-offend. So, uhm, is it hard or difficult to have water allergy?"

It's not an offending question, at all. In fact, ayos lang iyon sa akin dahil at least masasabi ko ang totoong nararamdaman ko. Pinisil ko muna ang kamay ni Binx at huminga ng malalim, trying to get some strength and courage.

"Harder than you all thought." Inilibot ko ang buong paningin ko sa loob ng function hall. Kita ko sa mga mata nila ang kagustuhang makuha ang sagot ko dahil lahat sila ay tutok na tutok sa 'kin. Naging tahimik rin ang loob nang sabihin ko iyon.

I gave them a weak smile saka yumuko, "Trust me," pangbibitin ko sa kanila nang ibalik ko ang tingin sa kanila. "Instead of living, you're going to want to end your life because it's also going to be the reason that you don't feel the life-threatening situation anymore. But because of the people around me, I want to fight and take more courage. A lot of people are saying that there are a million reasons to give up, but actually speaking here, for a million reasons, you can only find one reason to survive and stay alive. I trust and thank God that He has made me the source of strength and happiness that all of us should have. Without it, we're nothing. Without my allergy, I can't know how good and solid I am and I can be. I'm proud to say I've surpassed that!"

Biglang uminit ang gilid ng mga mata ko kaya agad akong napahawak ng mahigpit sa kamay ni Binx. Ramdam ko rin sa peripheral vision ko ang mga tingin niya sa 'kin. Hindi na ako nag-abalang alamin pa iyon kung anong klaseng tingin ang ibinibigay niya sa 'kin dahil baka hindi ko na matuloy ang sasabihin ko at tuluyan na akong manghina.

I looked at my parents and I saw that they're also looking at me teary-eyed.

"One last thing," my voice echoed. "Being alive in the midst of darkness is the biggest reason why I'm here and why I'm still going to live my life to the fullest despite my allergy. It's never too late to start a new chapter in your life again. From this moment on, I will spread my wings like an angel, striving for peace and contentment. I'm trying to learn how to swim, so that I can see the real essence of becoming a human being and the meaning of living that doesn't just exist."

Living and existing are different from one another. How 'bout you, are you really living or just existing?

Tumayo ako at handa na sanang umalis nang pigilan ako ni Binx. Kinuha niya sa lamesa ang mikropong kalalapag ko lang at agad na nagsalita sa harap ng maraming tao sa loob.

"I think we're done. Thank you so much everyone. My girlfriend needs to go home and rest." Namilog ang mga mata ko sa tinuran ni Binx pero parang wala lang iyon sa kanya.

Naglakad na kami palabas ng function hall at dumaan ulit kami sa back door pero hindi gaya kanina, mas marami na ang tao na nag-aabang sa labas kaya nahirapan kaming makalapit sa sasakyan niya.

"Binx, sila mommy at daddy?" I asked in the midst of walking in the crowd people but Binx didn't heard it.

Lalong umingay nang bigla akong mapahiwalay kay Binx.

Crap!

"Binx!" I shouted.

Patuloy akong hinaharangan ng mga tao kaya hindi ko na makita kung nasaan si Binx at hindi na rin ako makaalis sa pwesto ko. Sunod-sunod din ang pag-click ng mga camera sa harap ko dahilan ng pagkakasilaw ko sa flash nito. Napayuko ako at rinig na rinig ko ang walang humpay na salita at tanong ng mga taong nakapalibot sa 'kin. Hindi pa ba sapat lahat ng mga sinabi ko sa loob? Kulang pa ba? Why?

I can't breathe.

Napahawak ako sa may bandang dibdib ko at sinubukan kong huminga ng malalim. I felt a transpiercing pain in there. Naiipit na rin ako ng mga tao at hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Wala na rin sa tabi ko si Binx, ang pinagkukunan ko ng lakas simula pa kanina.

Bigla akong nanghina at tumama ang ulo ko sa isang matigas na bagay. Damn! What was that?!

Umikot-ikot ang paningin ko hanggang sa may biglang humawak sa palapulsuhan ko. I looked at that person and I saw him. Bago tuluyang pumikit ay hindi ko maiwasang mapangiti knowing na nakuha niya na ulit ako.

***

I squinted my eyes through the galloping lights of fluorescent lamp. My mind is still in haywire as I tried to sit up with my both arms supporting my weight.

"Hey," I heard his voice as he sluggish his pace to support me too.

Nang makaupo ay ipinatong ko naman ang ulo ko sa unan na nakasuporta sa likod ko. I closed my eyes and tried to not think anything or something that can cause my head to hurt more.

"How are you feeling?" His disquieted became visible by the sound of his voice.

Sinubukan ko siyang bigyan ng kalmadong ngiti kahit na nakapikit ako.

"Don't worry. I'm doing fine. Very, very fine."

Sinong niloloko mo, Eve?

Marahan niyang hinawakan ang kamay ko at hinaplos-haplos ito saka hinalikan. Sa halik niya na iyon, ramdam ko ang labis na pagsusumamo niya. Ayoko siyang tingnan dahil baka hindi ko na naman mapigilan ang sarili ko.

"Let's go home."

Sa unang pagkakataon simula kanina ay ako naman ang nagyayang umuwi sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang kasunod na nangyari nang mahimatay ako kanina sa gitna ng maraming tao. Nandito ulit ako sa hospital and I don't want it. Mas gugustuhin ko kung dinala na lang nila ako sa bahay dahil mas makakapagpahinga at magiging kumportable ako doon, hindi dito.

Bawat sulok ng kuwartong ito ay pinapaalala sa 'kin ang mga naging karanasan ko sa loob ng mahigit isang taon. Ayoko na iyong balikan pa but seeing this room again and knowing that I'm in the same hospital is giving me a goosebumps.

"Okay. I'll just tell to Dr. Aguillard," said Binx as he caressed my hair and kissed me on my forehead.

As the door closes, I opened my eyes and tears are unknowingly rolled down on my cheeks. Dahan-dahan akong napaayos ng upo at ilang segundong natulala sa puting pader.

"Ano ba yan, Eve! Ang arte arte mo! Ang emosyonal mo na naman! Ano ba yan! Naman eh!" Marahas kong punasan ang basang pisngi ko but my traitor eyes are continuously giving me a misery.

What the hell, Eve?!

"Ah! Ayoko na! Naman eh! Naman! Nakakainis na!" Namamaos na ako.

Hindi ko na alam. Ayoko na. Kahit anong pilit ko sa sarili ko, bumabalik pa rin ang lahat. Kahit anong saya at tawa, mas nangingibabaw ang sakit at lungkot but I chose to kept it all behind those smiles. I don't want to cause problems anymore. I don't want them to get worried dahil mas lalo iyong mabigat sa akin.

I punched my own chest repeatedly to remove the pain that I'm feeling right now but it just won't go away! Why?!

"My God, this is so annoying! Why can't you just leave me alone? Set me free?"

Damn, Eve! You're insane! Kahit kausapin mo ang sarili mo habang buhay ay hindi na niyan mababago ang tadhana mo, hindi na maaalis lahat. Lahat ng mga naramdaman, nararamdaman at mararamdaman mo. Hindi na because your fate is already written down at wala ka nang magagawa pa para mabago mo iyon. Just accept it. Accept it, okay? Pero ba't ang hirap?

Kung may gamot lang sa sakit na nararamdaman ko ay matagal ko na iyong sinubukan. Kahit iyon lang dahil alam kong wala nang pag-asa ang allergy ko. Kahit iyon lang... please? Please?

I ran my fingers through my very short hair and bit my lower lips as the tears continue to flow down. I used to be the happiest girl in the world without thinking an ending to my life. I used to be the optimistic one. Again, I used to be...

I inhaled and exhaled, trying to calm my system, dahil baka maabutan nila ako na ganito. I wiped my tears away and slowly, bumalik ako sa pagkakahiga ko kanina.

Kasabay ng pagbukas ulit ng pinto ay ang pagpikit ng mga mata ko. I want to sleep and rest a bit more before going home.

"Eve?"

Huli kong narinig galing sa boses ng mga magulang ko bago ako tuluyang lubayan ng ulirat ko.

We sat in companionable silence for a while. When we left the hospital, I suggested to Binx that I want to roam around and we ended enthusiastically in a beach, watching the sun to rise. Inumaga na kami ng uwi dahil sa tagal ng tulog ko. Hindi ko naman akalain na ganoon ang mangyayari.

"It's beautiful," I said, ingenuously happy for this experience. This is also my first time watching the sun to rise.

"Very beautiful," komento naman ni Binx.

Napatingin ako sa kanya ng wala sa oras nang sabihin niya iyon. Sinalubong ng mga mata ko ang mga mata niyang nakatingin din sa akin.

He shifted on his seat as he looked away from me. I chuckled.

"Is it hard to resist my charm?" I said without thinking.

"Charm that only works to me."

I raised my left eyebrow to him without knowing him, "So, sinasabi mo na ikaw lang ang nagkamaling pumatol sa 'kin? Ganoon ba iyon, Binx?"

I saw him smirked but didn't bother to look. "Let's consider that as a yes."

Aba! Puro pala hangin ang laman ng katawan nito. Kung hindi lang talaga kita mahal, naku, jusko, isa ka sa mga mababanned ko na lalaki sa mundo dahil sa ugali at way ng pananalita. Swerte ka pa rin kasi hindi lang kita mahal. Mahal na mahal.

"Oh, darling, but you've fallen deep under my spell."

"Hmm, let's consider that as a no?"

"What?" Shocked is written all over my face at hindi ko napigilan ang sarili kong mapanguso.

"Come here." He snaked both of his arms around my waist and rested his chin on my shoulder.

"I won't ever leave you because of petty and absurd things, Eve so stop worrying about me leaving you soon." His deep and very manly breathing sent shivers down my spine as he stopped from talking. Oh, my Goodness!

"Wow, Binx. You're very good at memorizing my answers to their questions. Talagang naalala mo pa 'yun sa kabila ng lahat na nangyari kahapon at ngayon?" 

Hindi ko tuloy maiwasang isipin ang magiging buhay ko in the near future kasama siya at ang mga magiging anak namin. Hmm, I wonder kung ilang araw at gabi namin iyon gagawin para lang makabuo ng mga baby.

My eyes widened in shock and surprise when I realized what I was thinking earlier with this man. Naramdaman ko rin ang pamumula ng pisngi ko. Mabuti na lang at hindi niya nakikita ang mukha ko ngayon. I feel so ashamed! Masyadong mababaw ang dahilan ko kaya ko naiisip ang mga iyon and I have no excuse for that. Sorry.

"Yeah. Also, always remember that I love you not because you're attractive but because of being you and you alone. I love you and I'll never ever find any reasons why I love you this much because true love means no reason."

Kumalas ako sa yakap niya at lumayo ng konti sa kanya. Nakita ko ang bahagya niyang pagkagulat sa ginawa ko pero agad din naman iyon napalitan ng malamig na tingin with his usual poker face. Mas gusto ko pa rin iyong childish at palangiting Binx pero bibihira lang iyon lumabas. Parang debut, once in a blue moon ika nga ni mommy. Tss.

He sighed so loud as he focus his attention on the beach.

"I can say that you're that shock and surprise but it's true, Eve. It's really true."

Hindi. Hindi sa ganoon, Binx. Ugh, damn this silly thoughts of mine!

Pero hindi ko maikakaila na mas nagulat siya sa ginawa ko. Hindi ko magawang ngumiti dahil sa naging reaksiyon niya na iyon dahil sa biglang bumalot na kaba sa akin. Talagang nagagawa ko pa ito ngayon sa kabila ng mga iniisip ko kani-kanina lang. Am I that desperate?

"Eve, what are you doing? Get up-"

"Justice Binx Cristobal, do you want to spend your remaining life with me?"

Napapikit ako ng mariin at inisip ang mga sinabi ko kung tama ba. Damn it! Damn it! Damn it! Pinapamukha ko naman sa kanya na siya ang may taning sa buhay. Gustong-gusto ko nang makaalis sa sitwasyon namin ngayon at magwala dahil sa sobra-sobrang kahihiyan na bumabalot sakin ngayon.

Nanginginig kong tinanggal sa buhok ko ang hairpin na kanina ko lang nilagay saka inilahad sa kanya.

"I mean... are you willing to let me use your last name? It's been a year since I last wore this. I know... I know that this is the hideous thing you'll ever receive as a proposal or gift or whatsoever. But, Binx, this is my favorite thing and I always wanted to wear this when I want to go out on a date someday and now, I am giving you this..." Oh, the stutters. Ano bang pumasok sa isip ko at naisipan kong gawin ito? "And... uhm, please accept it wholeheartedly but if you don't want, kalimutan-"

Bigla niyang kinuha mula sa mga palad ko ang hairpin na nababalot sa white and brown fur. Tiningnan ko siya ng mabuti habang sinusuri niya ang hairpin at tinantya ko rin kung ano man ang magiging reaksiyon niya. Nagustuhan niya kaya?

"You're right. It's hideous."

What?

Nadismaya ako nang sabihin niya iyon sa akin. Para niya na ring tinanggihan ang proposal na sobra kong pinag-isipan. Tumayo na ako mula sa pagkakaluhod ko at tiningnan siya ng masama with my protruding lips.

"Akin na nga-"

"You already gave this to me, darling kaya wala nang bawian." Nakangising-aso siya na para bang iniinsulto ako at ginagaya 'yong way ng pagkakasabi ko ng 'darling' kanina.

"Binx!" I stamped my foot on the sand and closed my fists pero tinawanan niya lang ako.

Aalis na sana ako nang yakapin niya ako mula sa likod.

"Hindi ka naman mabiro. Gustong-gusto ko lang makita ang reaksiyon mo sa tuwing tinatanggihan kita. It's kinda cute, you know?" he whispered in my ear.

"Wow. Talagang ginagawa mo akong laruan? Pwes, let's break up!" Matapang na hamon ko sa kanya pero again, tinawanan niya lang ako. And... I didn't mean to say it. I was just trying to scared or blackmailed him but I guess, it didn't work. Tss.

"I don't want to," panunukso niya pa sa 'kin.

Pinipilit kong kumalas sa kanya pero masyado siyang malakas kaya bored akong tumingin sa malayo habang hinahayaan siya.

"I accept your proposal. Let's get married tomorrow morning."

Namilog ang mga mata ko at marahas na kumalas sa kanya nang makakuha ako ng tiyempo. Ano sa tingin niya ang kahulugan ng kasal sa kanya? Hindi iyon basta-basta!

"That's not what I meant to... Binx naman eh! Pinaglololoko mo na lang ako palagi! I hate you to death!"

Iniwan ko siya doon at mabilis ang mga naging lakad ko habang papunta sa panget niyang sasakyan! My God, Eve, ano ba ang nagustuhan mo sa lalaking iyon?! Are you blind or what?! My God!

"Wait for your husband, my pikonin wife!" he shouted, emphasizing the word 'pikonin'.

Napatingin ang ilang tao na nandoon din sa akin kaya binigyan ko na lang sila ng awkward na ngiti. My goodness!Pinahiya niya na nga ako sa harap niya kanina pati ba naman sa mga tao dito? Kailan ba titino ang lalaking ito?

Nagulat ako nang paglingon ko sa kaliwa ay nandoon na siya. Porket may mga mahahabang legs!

"Nagawa ko lang iyon because I'm too emotionally distress so come to your senses already, Binx! Hindi na nakakatawa. Pasalamat ka nga't ako ang unang-unang nag-propose sa 'yo! E 'di hindi ka na mahihirapan pa na mag-isip ng kung anong strategy para lang makuha mo ang matamis kong oo. But you, you take things easily as a joke! Ni wala ka pang maisagot na matino," galit ko naman na tugon sa kanya pero balewala iyon sa kanya. Kinapos pa ako ng hininga doon dahil sa bilis kong magsalita tapos wala lang iyon sa kanya? Seriously, what are this man? Damn it!

Pero siya, alam na alam niya talaga ang ugali at kiliti ko. Kailan ko ba ito mapagsisinungalingan nang hindi niya nalalaman? I hate it!

"My wife, if I know, nagawa mo iyon dahil obsess ka sa 'kin just like what our mom said to you."

He hold my hand and pulled me closer to him. See? Ang layo ng mga salita niya sa salita ko. In short, anong konek 'non sa mahabang sinabi ko sa kanya? Ugh, Binx! You're getting into my nerves!

"My heart will be forever belongs to you, my wife."

He gave me a very genuine smile before he hugged me tight. Tapos kung ano-ano ang sasabihin sakin na sweet at nakakabaliw na mga salita resulta ng pagiging malambot ko sa kanya at paghupa ng galit ko.

Hindi na ako nag-inarte dahil sino ba naman ako? Ginawa ko lang naman iyon kanina dahil gusto ko magpalambing at ginawa niya iyon para asarin ako at para sa ikasisiya niya. Mukhang nakikita ko na kung ano ang magiging ugali ng mga anak namin sa hinaharap. I also saw him as a very very kind husband.

Oh, you're so sarcastic, Genevieve Cristobal.

Hmm, Genevieve Cristobal...

Not bad!