«Χρύσα;» με ρωτά ξανά. Κοιτώ τον Γιάννη σοκαρισμένη, μην έχοντας τι να πω.

«Γιάννη;» ψελλίζω τελικά με την σειρά μου.

«Snapchat!» μου αντιλέγει αυτός χαρούμενα και χτυπάω με το χέρι μου το μέτωπό μου. «Έχω χρόνια να σε δω...» μου χαμογελάει.

«Το...το ξέρω» μουρμουρίζω και κλειδώνω το κινητό μου, ανήμπορη να το πιστέψω.

«Πώς είσαι; Δεν το πιστεύω ότι βρισκόμαστε εδώ! Έχουμε τόσα να πούμε!» γελάει.

Ο Γιάννης ήταν πάντα ένας από τους πιο χαρούμενους ανθρώπους της παρέας. Μέχρι, βέβαια, που φιλίθηκε με την Αντιγόνη.

Με την ανάμνηση του συμβάντος, κάνω ένα βήμα πίσω ενστικτοδώς. Ακούω τη φωνή του Γιάννη πίσω μου να με φωνάζει και γυρίζω να τον κοιτάξω. Πλησιάζει προς εμάς και νιώθω περικυκλωμένη από δύο Γιάννιδες.

«Σε έψαχνα...» μου λέει και ύστερα κοιτά τον πρώην μου. «Το παιδί;» γλύφει τα χείλη του.

Πειράζω το δέρμα στον αγκώνα μου. «Παλιός φίλος» λέω ψέμματα —δεν μπορώ να θυμάμαι πως είχα ερωτευτεί αυτόν τον άνθρωπο. Βουβάλι βασικά αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

«Βασικά...δεν ήμασταν μόνο φίλοι. Το αγόρι σου;» ο Γιάννης νούμερο 2 γίνεται ελάχιστα επιθετικός.

«Δεν σημαίνει τίποτα αυτό. Όχι. Είναι φίλος μου. Δηλαδή όχι ακριβώς φίλος μου, απλά οι γονείς μας κάνουν παρέα και...και κάνουμε και εμείς δηλαδή όχι τόσο πολύ εννοώ-» μπερδεύω τα λόγια μου και παίρνω μία ανάσα. Πρέπει να ηρεμήσεις.

«Πρέπει να μιλήσουμε» μου λέει ο Γιάννης νούμερο 2 και ο Γιάννης νούμερο 1 με κοιτά ανήμπορος να καταλάβει.

Πρέπει να τους βρω ψευδώνυμα.

«Δ-δεν έχουμε ν-να πούμε κάτι» τον κοιτάζω απευθείας στα μάτια, τραυλίζοντας μερικές συλλαβές. «Δεν έχουμε να πούμε τίποτα» λέω πιο αποφασισμένα.

«Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί χωρίσαμε, τότε, ξέρεις...» τα μάτια του Γιάννη νούμερο 2 γυαλίζουν. Μπορώ να τον λέω Ματάκια.

«Θα έπρεπε να είχες καταλάβει» μιλάω επιθετικά. «Μπορούμε να φύγουμε;» γυρνάω στον Γιάννη νούμερο ένα που αποφασίζω να αποκαλώ απλά Γιάννη.

«Και μετά λες πως δεν είναι το αγόρι σου» γελάει ο Ματάκιας και γουρλώνω τα μάτια μου.

«Θρασώδη γουρούνι, δεν τον φίλησα μπροστά στα μάτια σου όπως έκανες εσύ!» πετάω απότομα και οι δύο τους με κοιτούν άφωνοι.

«Κάποια θέλει να θυμηθεί τα παλιά, μάλιστα» χαμογελάει πονηρά. Μετά ρωτάτε γιατί τον απεχθάνομαι. «Εσύ ήσουν αυτή που έτρεχες μακριά μου».

«Το γεγονός πως δεν ήθελα να σε φιλήσω από την πρώτη μέρα, βρε ηλίθιε, δεν σήμαινε πως έτρεχα μακριά σου! Αντιθέτως μάλιστα, μου άρεζες πολύ» κάνω μία γκριμάτσα αηδίας. «Και εσύ, αφού είσαι βλάκας, πήγες και βρήκες την πρώτη τυχαία μόνο για να μου την σπάσεις».

«Η Αντιγόνη με ήθελε τουλάχιστον» υπερασπίζεται τον εαυτό του μα ακούγεται πιο πολύ σαν ερώτηση.

«Όλους τους ήθελε αυτή» ανασηκώνω τους ώμους μου με το αίσθημα του νικητή να με κατακλίζει.

«Αυτή ήταν όμορφη όμως, όχι σαν εσένα, μπάζο» μου χαμογελά ειρωνικά και ο θυμός με γεμίζει.

Χαμογελάω πλατιά και ειρωνικά, σηκώνοντας το μεσαίο μου δάχτυλο προς αυτόν. «Ένα δωράκι, αγαπημένε μου. Πάμε Γιάννη» τραβάω το χέρι του Γιάννη που στεκόταν και μας κοιτούσε σαν χάνος τόση ώρα.

Από τον εξωτερικό χώρο του πέμπτου ορόφου που βρισκόμασταν, μπαίνουμε μέσα και τον κοιτάω έντονα.

«Έμεινα άλογος» μου λέει απορροφημένος.

«Σιγά μην έμεινες και κατσίκα» του αντιλέγω και γελάει, έτσι τον ακολουθώ.

Το γέλιο όμως σε μερικά δευτερόλεπτα μόνο μετατρέπεται σε δυνατό κλάμα και με βάζει στην αγκαλιά του. «Είναι τόσο μεγάλος κόπανος» λέω κρύβοντας το πρόσωπό μου.

«Θα περάσει» πιέζει τα δάχτυλά του πάνω στην πλάτη μου, σε κυκλικές κινήσεις.

«Ωραία συμβουλή, τώρα είμαι σίγουρη πως θα περάσει» λέω ειρωνικά και συνεχίζω να κλαίω όσο με σφίγγει.

Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και το ξεκλειδώνω γρήγορα, σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. Αν όντως αυτή η εφαρμογή ήξερε πως ο μουρόχαβλος είναι εδώ, θα με βοηθήσει να πάρω εκδίκηση.

Κάθομαι σε μία από τις καρέκλες του σαλονιού στη ρεσεψιόν και ο Γιάννης με ακολουθεί. Τον κοιτάω έντονα, ενοχλημένη. «Άντε, πάνε στο δωμάτιό σου τώρα» κουνάω το χέρι μου προς αυτόν.

«Πριν από ένα λεπτό έκλαιγες και αυτός ο βλάκας κυκλοφορεί ακόμη σε αυτό το πλοίο —πιστεύεις ότι θα σε αφήσω μόνη;» μου λέει συμπονετικά.

«Ναι. Άντε, γειά σου τώρα» τον χαιρετώ και γυρνάω ξανά το κεφάλι μου στο κινητό μου.

«Όχι. Θα κάτσω εδώ» μουλαρώνει και σταυρώνει τα χέρια του σαν μικρό παιδί.

Γλύφω τα χείλη μου. «Εντάξει λοιπόν. Ετοιμάσου για σόου» τρίβω λίγο τα χέρια μου και ένα παράξενο συναίσθημα κατακλίζει όλο που το σώμα. Θυμός.

Θέλετε να πάρετε εκδίκηση;

Ναι

Πατάω χαρούμενη την επιλογή και νιώθω το έντονο βλέμμα του Γιάννη πάνω μου. Που να ήξερε τι περιμένει τον συνωνόματό του.

Επιλογές - κατηγορίες εκδίκησης:

Νερό:

Άμμος:

Κόλλα:

Πούπουλα:

Ρεζίλεμα:

Μαγιό:

Ποτό:

Επιλέγω μετά από μία ολιγόλεπτη σκέψη την επιλογή ρεζίλεμα και περιμένω το τέλος της φόρτωσης.

Στην επιλογή ρεζίλεμα μερικά από τα παραπάνω και παρακάτω αναμιγμίονται.

Δοκιμή;

Ω, ναι. Δοκιμή.

Βγαίνω φουριώζα στο εξωτερικό μέρος του πέμπτου ορόφου και προχωρώ μέχρι το μπαρ που εντοπίζω τον Ματάκια να πίνει ένα ποτό. Η αναισθησία του με γεμίζει με ακόμα περισσότερο θυμό για αυτόν και πατάω με μανία την επιλογή δοκιμή όταν ο Γιάννης επιτέλους έχει φτάσει δίπλα μου.

Ξαφνικά από το πουθενά, η μηχανή του καφέ στο μπαρ τρελένεται και ρίχνει ανεξέλεγκτα νερό μόνο σε μία κατεύθυνση: αυτή του Ματάκια. Σοκαρισμένος κάνει μερικά βήματα πίσω όμως ένα παιδί περνά από δίπλα του. Με το κουβαδάκι του γεμάτο άμμο από μία παραλία της Σύρου —λογικά— σκοντάφτει και ρίχνει όλη την άμμο πάνω στον στόχο.

Εγώ, ο Γιάννης αλλά και όλοι οι υπόλοιποι παρεβρισκόμενοι παρακολουθούμε σοκαρισμένοι το θέαμα.

Σαν να μην φτάνει μόνο αυτό, από το πάνω κατάστρωμα πέφτει ένας κουβάς με κόλλα ακριβώς πάνω στο κεφάλι του. Ευχαριστώ τον εργάτη που του έπεσε καταλάθος. Σοκαρισμένος έρχεται αντιμέτωπος με την εξαγριωμένη κότα ενός επιβάτη που τον γεμίζει πούπουλα. Είμαι ευγνώμων που μερικοί άνθρωποι έχουν παράξενο γούστο στα κατοικίδια.

Αρχίζω να γελάω δυνατά όπως και όλοι στο κατάστρωμα. Είναι αλήθεια απολαυστικό το θέαμα του Ματάκια βρεγμένου, πασαλιμένου με άμμο, πούπουλα και κόλλα.

Με κοιτά δολοφονικά και έρχεται αρκετά κοντά μου μα δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω, μέχρι δακρύων. 

«Θα μου το πληρώσεις, Χρύσα» με απειλεί η βρεγμένη και κυλισμένη στην άμμο κότα και γελάω ακόμα πιο δυνατά.

Τελικά η εκδίκηση είναι υπέροχη.

[...]

«Μυρτώ! Επιτέλους απάντησες!» μιλάω κατευθείαν μόλις η κολλητή μου σηκώνει το τηλέφωνό της. «Έχω νέα».

«Άσε με να μαντέψω! Σκότωσες τον Γιώργο;» με ρωτά ενθουσιασμένη.

«Μακάρι αλλά όχι» πρέπει αλήθεια να το βάλω στη λίστα μου.

«Μμ... Έμεινες έγκυος από έναν μανάρι πλούσιο και θα με πάρεις μαζί σου στο νέο σου σπίτι στις Μπαχάμες;»

«Η φαντασία του οργιάζει» γελάω. «Έχεις άλλη μία προσπάθεια».

«Ξέρω ξέρω! Τα βρήκες με τον Γιάννη και τα φτιάξατε;»

«Ίου όχι» κάνω μία γκριμάτσα και κάθομαι στο κρεβάτι μου στην καμπίνα μου. «Θυμάσαι έναν Γιάννη από την κατασκήνωση στο Ελσίνκι; Εκείνος που με απάτησε με την Αντιγόνη;»

«Βέβαια, εκείνον τον παίδαρο μαλάκα;»

«Α να για σου» γελάω. «Είναι εδώ» μιλάω γρήγορα.

«Άσε, ξέρω! Έπεσε στα πόδια σου, σε παρακάλεσε να γυρίσεις πίσω σε αυτόν και μετά ο Γιάννης επειδή είναι τρελά ερωτευμένος μαζί σου τον προκάλεσε σε μονομαχία για το μαντήλι σου και σκοτώθηκαν και οι δύο!» λέει με μία ανάσα.

«Πρώτον, πραγματικά. Πρέπει να κόψεις τις μεσαιωνικές σειρές. Δεύτερον, όχι δεν μονομάχησαν και τρίτον, γιατί να δώσω σε κάποιον το μαντήλι μου;» γελάω.

«Γιατί έτσι γινόταν στον μεσαίωνα! Έλα, λέγε τώρα».

«Αν σου πω ότι καταλάθος μπορεί να τον σκυλοέβρισα (με τα δικά μου δεδομένα), μετά καταλάθος πήρα εκδίκηση με την βοήθεια μίας εφαρμογής και καταλάθος τον έλουσα με πούπουλα και κόλλα, θα με πίστευες;»

«Καταλάθος θα τσιρίξω» μου λέει και ακολουθεί την σκέψη της. «Τι εφαρμογή εννοείς; Ξέρασέ τα όλα!»

Της εξηγώ τα πάντα αναλυτικά και δεν τολμά να ρωτήσει τίποτα κατά τη διάρκεια του λόγου μου. Αφού τελειώνω, δεν μιλάει καθόλου. «Μυρτώ; Μήπως πέρασε από εκεί ο Darth Vader και σε έκοψε στη μέση με το φωτόσπαθο;»

Τσιρίζει δυνατά. «Αυτό. Είναι. Καταπληκτικό!» φωνάζει και αναγκάζομαι να απομακρύνω λίγο το ακουστικό από το αυτί μου. «Δηλαδή μπορείς να παίρνεις εκδίκηση από όλους σου τους πρώην;!»

«Ναι, όμως μόνο αν με έχουν απατήσει» ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Και έτσι απλά; Στους βρίσκει και στους φέρνει;»

«Ναι παιδί μου!» φτιάχνω τα μαλλιά μου στον καθρέπτη απέναντι. «Που να σου λέω λοιπόν για τον καυγά που είχα με τον Γιάννη!»

[...]

«Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;» ακούω τη φωνή του Γιώργου για άλλη μία φορά σε αυτό το δείπνο.

«Ναι, αγάπη μου» μόλις η δική μου μαμά αποκάλεσε τον Γιώργο αγάπη μου; Παράξενα πράγματα συμβαίνουν εδώ.

«Πώς λέγονται εκείνα τα ψαράκια που κάποια στιγμή γίνονται βάτραχοι;»

Η μαμά μου είναι έτοιμη να απαντήσει όμως η Ζωή πετάγεται, έτοιμη να φτύσει όλο τον πουρέ και τα λαχανικά που είχε χωρέσει στο στόμα της. «Ξέρω ξέρω!» φωνάζει δυνατά. «Λέγονται φίσπα. Από αυτά πήραν το όνομά τους και εκείνα τα μαγαζιά στη Σύρο με τα ψαράκια που τσιμπούν τα πόδια των ανθρώπων!»

Ε δεν. Δεν το πιστεύω.

Αρχίζουμε να γελάμε τόσο δυνατά, που αρκετές ακόμα οικογένειες γυρνούν και μας κοιτούν ενοχλημένοι. «Όχι μωρό μου» λέει η κυρία Μαρία και γελάει. «Γυρίνοι λέγονται αυτά τα ψαράκια» προσπαθεί να σταματήσει το γέλιο της.

«Τα μαγαζιά λέγονται fish spa και είναι κάτι ιδικά ψαράκια που τσιμπούν τα πόδια μας!» συμπληρώνει ο πατέρας της.

Αναστενάζω και σκαλίζω περισσότερο το φαγητό μου, ανήμπορη να σχολιάσω το οτιδήποτε.

****

ΧΟΛΑ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΣ ΚΟΜ Ε ΣΤΑ; δεν έχω ιδέα πώς γράφεται στα ιταλικά μη με κρίνεται😂

Είχαμε μία μικρηηηη δόση δράματος (bc I'm a drama queen😢) αλλά το άλλαξα μετά ααατσα😂

Λοιπόν πείτε μου λίγο κάτι άσχετο. ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΣΕ Ο ΛΙΑΜ ΣΤΟ ΤΟΥΙΤΕΡ; Βασικά τι στο καλό συμβαίνει. Έχω ψιλοφρικαρει εντααααξει.

Back to the subject😭

Ο Γιάννης (aka Ματάκιας) μας βγήκε μία Κατερίνα (όσοι έχετε διαβάσει το "Οι Κατερινες" του Jonh Green το πιάσατε ε ε😉😢). Βασικά όχι ακριβώς αλλά και πάλι😂

Σκαρτο παιδί I hate him💁

Ο κανονικός Γιάννης παιδί μαλαμα οοομως εεε😂 και αυτή η Χρύσα παρόλο που τον αγκαλιασε τον αρνητε πολύ ρε παιδιά.

Κάτι προτελευταίο(😢): δε το κάνω συχνά αυτό όμως αξίζει να ρίξετε μία ματιά στις ιστορίες της WorkHardDreamBiiig, ειδικά στο The Last Color. Η κάθε λέξη σε βάζει βαθύτερα στην ιστορία, προκαλώντας άπειρα συναισθήματα. Μπράβο!

I have a question : θέλετε να ανεβάζω κάθε μέρα; Γιατί, ούτως η άλλως, σοβαρά άλλα βιβλία δεν έχω να γράψω (τα υπόλοιπα τα έχω on hold γιατί δεν έχω έμπνευση😢).

Αυτά για σημεραααα🙈

Ily πιτσουλεεεεες✌💎💗