«Κυρίες και κύριοι, μόλις φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, την Σύρο! Καλή σας διασκέδαση και καλή διαμονή στο Sea's Diamond!» λέει μία γυναικεία φωνή στα μεγάφωνα σε τρεις γλώσσες.

Ευχαριστούμε για την ενημέρωση, λες και δεν βλέπουμε το νησί έξω από το παράθυρο της καμπίνας.

Κοιμάμαι σε μία καμπίνα μαζί με τον Γιώργο και ήδη έχουν ξεφυτρώσει τα πρώτα προβλήματα. Ποτέ δεν πίστευα πως η συγκατοίκηση με ένα 10χρονο αγόρι θα ήταν τόσο δύσκολη, μέχρι που έμεινα τρεις ώρες μαζί του.

Κατάφερα να γλυτώσω από τον απόλυτο χαμό του δωματίου που είναι πλέον γεμάτο παιχνίδια, ρούχα και κυρίως εσώρουχα κάνοντας μία εξερεύνηση του καραβιού.

Ο πρώτος, ο δεύτερος και ο τρίτος όροφος είναι οι καμπίνες του προσωπικού. Στον τέταρτο όροφο είναι το ένα εστιατόριο όπου είναι μόνο μπουφές —κάτι που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ— και κάποιες καμπίνες. Ο πέμπτος όροφος δεν έχει καμπίνες μα σε οδηγεί στις δύο πλευρές του πλοίου, που βλέπεις την θάλασσα. Επίσης έχει ένα εξωτερικό μπαρ και τη ρεσεψιόν. Στον έκτο και στον έβδομο όροφο στεγάζονται μόνο καμπίνες. Ο όγδοος όροφος είναι και ο αγαπημένος μου, καθώς περιέχει ένα γκουρμέ εστιατόριο, ένα κομμωτήριο, φωτογραφικό θάλαμο, σαλόνι μουσικής και το κέντρο διασκέδασης, ονόματι «Μούσες». Ο ένατος όροφος έχει το σπα και το κέντρο ομορφιάς, όπως και την πισίνα με το δεύτερο μπαρ. Τέλος, στον δέκατο όροφο υπάρχει μία ντίσκο και το «ταβάνι» του πλοίου όπου η θέα είναι μοναδική.

Δεν έχει πολλά πράγματα, όμως είναι ένα ικανοποιητικό μέρος για μία εβδομάδα.

Στηρίζω το σώμα μου στο μπαρ του ενάτου ορόφου δίπλα από την πισίνα και περιμένω ο μπάρμαν να τελειώσει την δουλειά του όταν το κινητό μου χτυπά. Μόλις το όνομα «Ζήσης» κάνει την εμφάνισή του στην οθόνη, το απαντώ.

«Γειά!» λέω ενθουσιασμένα, επιτέλους μπορώ να επικοινωνήσω με τον ανθρώπινο πολιτισμό.

«Χρύσα! Πώς είναι εκεί; Πώς είναι η κρουαζιέρα;» μου μιλά επίσης ενθουσιασμένος και μπορώ να νιώσω το χαμόγελό του.

«Είναι καταπληκτικά» του ανταπαντώ και αρχίζω να εξηγώ το κάθε τι εδώ. Φαίνεται χαρούμενος κάνοντας αρκετές ερωτήσεις. «Μισό λεπτό Ζήση» διακόπτω την ομιλία μου καθώς ο μπάρμαν μου γυρνά χαμογελαστός. «Μία κρύα σοκολάτα» παραγγέλνω και συνεχίζω.

«Πώς πάει με τον Γιάννη;» με ρωτά όταν τελειώνω και παίρνω την σοκολάτα μου.

«Δεν του μιλάω και δεν μου μιλάει. Απλό» λέω και κάθομαι σε ένα από τα τραπέζια κοιτώντας στην πισίνα.

«Γιατί; Εννοώ, σου έκανε κάτι;» επιμένει.

«Όχι. Απλά είναι βλάκας» δικαιολογώ τον εαυτό μου και ρίχνω μια ματιά στα μανάρια που μπαινοβγαίνουν.

«Λίγα για τον κολλητό μου» γελάει. «Είμαι σίγουρος πως σε συμπαθεί» μου λέει ειλικρινά.

«Μισό λεπτό να ετοιμάσω το βραβείο του» μιλάω απορροφημένη με την εικόνα μπροστά μου και πίνω λίγη από τη σοκολάτα μου.

«Έλα τώρα. Απλά προσπάθησε να είσαι καλή μαζί του και θα είναι και αυτός. Είναι απλό».

«Και αν δεν θέλω;» αναστενάζω.

«Θέλεις απλά δεν το ξέρεις. Είναι καλό παιδί καταβάθος» μου απαντά.

«Βάθος βάθος βάθος βάθος» ειρωνεύομαι και γελάει.

«Πρέπει να κλείσω. Η Θάτσερ από τα Αγγλικά σε λίγο θα έρθει και νομίζω ξέρεις πόσο στρίγγλα γίνεται με τα κινητά» δικαιολογήτε.

«Καλή τύχη. Τα λέμε» γελάω και κλείνω το τηλέφωνο.

«Φύγε από τη μέση, προσπαθώ να απολαύσω την θέα» λέω επιθετικά στον Γιάννη που βγάζει την μπλούζα του ακριβώς μπροστά μου. Τελικά ίσως η καλή στάση που μιλούσε ο Ζήσης είναι δύσκολη.

«Εγώ είμαι η θέα» σηκώνει ψηλά την μύτη του.

«Προτιμώ να κατέβω στην Σύρο» κάνω μία γκριμάτσα.

«Ω, θα κατέβεις. Οι γονείς σου με έστειλαν να σε μαζέψω» μου εξηγεί και ανασηκώνω το φρύδι μου. Το μόνο καλό είναι ότι μου κρύβει τον ήλιο.

«Τι είμαι, σκυλί για να με μαζέψεις; Και τέλος πάντων, αφού ήρθες για να με φωνάξεις, γιατί έβγαλες την μπλούζα σου;»

«Ναι και γιατί ήθελα να δω πώς θα αντιδράσεις» γελά μόνος του και βάζει ξανά την μπλούζα του.

Παίρνω στα χέρια μου την κάρτα, το κινητό και την μισοτελειωμένη σοκολάτα μου και σηκώνομαι από τη θέση μου. «Απλά το έκανες γιατί ζηλεύεις που κοιτούσα τα μανάρια» λέω και χαιρετώ ναζιάρικα έναν από αυτούς που με κοιτούσε έντονα.

«Γιατί να ζηλεύω; Έχω κορίτσι» μου λέει και με ακολουθεί.

«Γιατί αυτό το κορίτσι πολύ απλά δεν υπάρχει και γιατί είμαι μία θεογκόμενα που σου ρίχνω άκυρο» ανασηκώνω τους ώμους μου και πατώ το ασανσέρ για να έρθει.

«Τι θα έλεγες αν μάθαινες πως αυτό το κορίτσι είναι πέρα για πέρα αληθινό και το όνομά της είναι Χριστίνα;» μου λέει και σταυρώνει τα χέρια του πριν μπούμε στο ασανσέρ.

«Τώρα κατάλαβα γιατί την λες γκόμενα. Αυτή, γλυκιέ μου, έχει φτάσει μέχρι τους Αμπελόκηπους, και ξέρεις τι εννοώ» τον κοροϊδεύω για την επιλογή του. Οι Αμπελόκηποι είναι έξω από την Θεσσαλονίκη, ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.

«Μπορεί αυτή να έχει φτάσει μέχρι τους Αμπελόκηπους όμως εσύ είσαι αυτή που έχει δεκάδες πρώην!» μου αντεπιτήθεται. «Όλα μαθαίνονται».

«Πώς με συγκρίνεις με αυτή; Καταρχάς έχει προχωρήσει!» του λέω αρκετά επιθετικά. «Εγώ με το ζόρι έχω φιλήσει όλους αυτούς!»

«Ναι, ό,τι πεις!» μου λέει ειρωνικά και νευριάζω απίστευτα πολύ.

«Με θεωρείς πόρνη;!» του αντιλέγω τόσο έντονα που γουρλώνει τα μάτια του. Το ασανσέρ σταματά στον πέμπτο όροφο και το ζευγάρι παππούδων που το κάλεσε μας κοιτά σοκαρισμένο. «Θα κατέβω με τις σκάλες» λέω και τρέχω έξω από το ασανσέρ.

Δεν έχει κανένα δικαίωμα να τολμά να με αποκαλεί έτσι. Δεν ξέρει καν εμένα, έχει μόνο μερικές βδομάδες που τον γνώρισα! Δεν με ξέρει καν για να με αποκαλεί ή να σκέφτεται εμένα με τέτοιους χαρακτηρισμούς.

«Χρύσα! Ρε Χρύσα, σόρρυ, δεν εννοούσα αυτό!» μου φωνάζει από πίσω μου.

«Άσε τα σόρρυ γιατί μου την δίνεις στα νεύρα! Δεν ξέρεις τίποτα!» φωνάζω πίσω και κατεβαίνω τους ορόφους.

«Εσύ έβαλες στο στόμα μου λόγια!»

«Και τότε γιατί ζητάς συγγνώμη;» σταματώ για να τον κοιτάξω λίγο μα η απάντησή του αργεί, έτσι συνεχίζω να κατεβαίνω.

«Γιατί... Δεν ξέρω! Άρχισες να τρέχεις σαν τρελή και να φωνάζεις, υπέθεσα πως αυτό πρέπει να λες στα κορίτσια!» μου φωνάζει όμως ακούγεται πιο πολύ σαν ερώτηση. «Ούτως ή άλλως δεν έχουμε καλές σχέσεις, μπορούμε τουλάχιστον να τα πάμε καλά αυτήν την εβδομάδα;» τραβά επιθετικά το χέρι μου.

«Όχι, όταν με αποκαλείς έτσι» κοιτάω μακριά του.

«Δεν σε αποκάλεσα έτσι» μου λέει αγανακτησμένα και τον κοιτώ τελικά, επιθετικά. «Καλά. Απλά...είναι μόνο μία βδομάδα, εντάξει; Και μετά μπορείς να με αποκαλείς πανίβλακα» υποχωρεί.

«Και ζώον;»

«Και ζώον» αναστενάζει.

«Και ηλίθιο;» κατεβαίνω με στόχο να φτάσουμε στον δεύτερο όροφο.

«Και ηλίθιο».

«Και καμήλα;»

«Και καμήλα» λέει έντονα.

«Και γουρουνοειδές υποκείμενο;»

«Δείξε λίγο έλεος!» μου λέει γελώντας λίγο και τον ακολουθώ.

«Πάντως, δεν θα το ξεχάσω αυτό» του λέω ειλικρινά.

«Εγώ ζήτησα συγγνώμη, κυρά μου!» σηκώνει ψηλά τα χέρια του και γελάω. Φτάνουμε επιτέλους στον δεύτερο όροφο και βγάζω έξω την κάρτα μου.

«Καλ-» κάνω να μιλήσω όμως κάτι προκαλεί το πέσιμό μου και το σώμα μου συγκρούεται με το έδαφος.

Γυρνάω να κοιτάξω πίσω μου και βλέπω τον Γιώργο. «Εκδίκηση!» φωνάζει σηκώνοντας ψηλά τα χέρια του και η Ζωή με τον Γιάννη σιγογελούν. Μόλις το νιάνιαρο μου έβαλε τρικλοποδιά;

«Για πιο πράγμα;» λέω πονεμένα καθώς χτύπησα το μικρό μου δάχτυλο στη σύγκρουση.

«Θυμάσαι όταν με έδιωξες βίαια από το δωμάτιό σου, πράκτωρ Χ; Ο αρχηγός δεν ξεχνάει!» μου λέει ηρωικά και σηκώνομαι στα πόδια μου.

Τον κοιτάζω δολοφονικά. «Έχεις τρία δευτερόλεπτα».

«Και αν δεν..;» μου λέει ειρωνικά.

«Τρία» βγάζω τρία δάχτυλά μου. «Δύο. Ένα» λέω χαμηλά και πανικοβάλεται. «Έλα πίσω μικρό σατανικό κοκκινοπό μαϊμούδι!» τσιρίζω όταν τρέχει μακριά μου και ο Γιάννης γελάει.

[...]

«Πόσο έχει αυτό;» ακούω τη φωνή της Μαρίας ή αλλιώς κυρίας Αλεξίου. Από τη στιγμή που έχουν έρθει απίστευτα κοντά με τους γονείς μου, θέλει να την φωνάζω Μαρία.

Βρισκόμαστε σε ένα μαγαζί με σουβενίρ μέσα στα γραφικά και όμορφα στενά της Σύρου, ενώ η Μαρία προσπαθεί να αγοράσει κάτι.

«Ακόμα πονάει το πόδι μου» μου λέει επιθετικά ο Γιώργος.

«Έπαιξες και έχασες» γελάω μόνη μου, νομίζω πως η κλοτσιά μου ήταν μία καταπληκτική τιμωρία.

«Χρύσα! Έλα να δεις αυτό!» με φωνάζει η Μαρία και πηγαίνω χαμογελαστή προς το μέρος της. «Δες τι όμορφο στεφάνι!» μου δείχνει ένα όμορφο ζωγραφιστό στεφάνι λουλουδιών, κρεμασμένο σε μία παραδοσιακή πόρτα.

«100€ το ζωγραφιστό στεφάνι. Με την πόρτα η χωρίς;» ρωτά ο Στέλιος —ή αλλιώς κύριος Αλεξίου— τον υπάλληλο και προσπαθώ να μην γελάσω δυνατά.

Πάω μέχρι τον Γιάννη όπου με κοιτά και μετά από μερικά δευτερόλεπτα γελά. «Τι;» τον κοιτώ παράξενα.

Αυτές οι ώρες θα μπορούσες να πεις πως πέρασαν καλά μεταξύ μας. Παράξενο.

«Η μούρη σου είναι σαν κώλος μαϊμούς» μου λέει και γελάει πιο δυνατά. «Έχεις καεί!»

Πηγαίνω σε έναν από τους προς πώληση καθρέπτες του μαγαζιού και κοιτάω το πρόσωπό μου —είμαι σαν πατζάρι.

«Θα μπορούσες να πεις πως είμαι σαν ζουμερή και νόστιμη ντοματούλα» υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

«Την οποία ξέρασε ο κώλος της μαϊμούς;» γελάει ακόμα πιο δυνατά κάνοντας μερικούς να γυρίσουν και να τον κοιτάξουν.

«Δεν είναι καν λογικό αυτό» παραπονιέμαι ενοχλημένη.

[...]

Το καράβι έχει σαλπάρει για τον επόμενο προορισμό μας, την Σαντορίνη, και είμαι εξαντλημένη.

Αφού έχω τηλεφωνήσει και μιλήσει με πολλά άτομα από τους οποίους τη Μυρτώ, αποφασίζω να ρίξω μία ματιά στις εφαρμογές μου μιας και έχω ακόμα λίγη μπαταρία.

Το μάτι μου εντοπίζει αυτό το Cheater κάτι που μου είχε στείλει ειδοποίηση χθες και το πατάω κατευθείαν.

Καλώς ήρθες πίσω στο Cheater App, Χρύσα!

Με βάση τα δεδομένα που μας έδωσες, καταφέραμε να εντοπίσουμε έναν από τους πρώην σου, πολύ ύποπτο για να σε είχε απατήσει.

Περισσότερες πληροφορίες

Πατάω στο κουμπί με τις περισσότερες πληροφορίες και διαβάζω.

Ονοματεπώνυμο: Γιάννης Ευστρατίου.
Ηλικία τότε: 14.
Ηλικία τώρα: 18.

Θυμάμαι τον Γιάννη. Ήταν κάτι αρκετά δυνατό για εμένα όμως ήταν μόνο ένας καλοκαιρινός έρωτας. Τον ξεπέρασα πολύ γρήγορα.

Πόσο κοντά μου βρίσκεται;

Πατάω στην επιλογή και μου βγάζει κάτι σαν πυξίδα και έναν αριθμό. Το βέλος της πυξίδας δείχνει μπροστά μου ενώ η μέτρηση δείχνει 50 μέτρα.

Προχωρώ γεμάτη αγωνία αν και μέσα μου ξέρω πως, στην πραγματικότητα, ο γλυκός και καλός Γιάννης Ευστρατίου δεν θα εμφανιστεί μπροστά μου.

40 μέτρα. 30 μέτρα. 20 μέτρα. 10 μέτρα.

Παρακολουθώ καλά την μέτρηση στο κινητό μου και δεν σηκώνω καθόλου το βλέμμα μου. Χάρη σε αυτή μου την κίνηση, πέφτω πάνω σε έναν άνθρωπο.

Λογικό να είναι άνθρωπος ηλίθια! Τι θα είναι, κανένα ζώο; Εκτός και αν είναι ο Γιάννης. Όχι ο Γιάννης Ευστρατίου, ο Γιάννης Αλεξίου. Τι έχω με τους Γιάννιδες τέλος πάντων;

Ω, σταμάτα να σκέφτεσαι!

«Συγγνώμη» λέω απορροφημένη.

«Χρύσα;» σηκώνω το βλέμμα μου και δεν πιστεύω στα μάτια μου.

Το κινητό μου δονείται στα χέρια μου και το κοιτώ σοκαρισμένη.

Είστε μπροστά από τον πρώην σας.

Εκδίκηση;

****

Okay okay so heyy everybody! 5sos omg💁 Τι  κάνετε; Όλα καλά;😂✌

Πολλά σε αυτό το κεφάλαιο. Η Χρύσα και ο Γιάννης μαλώνουν αλλά μετά συμφωνούν να τα πάνε καλά μεταξύ τους. Εμφανίζεται και ο πρώην της. Μα καλά, και αυτός Γιάννης;😢

Δεν φταίω εγώ, δεν είναι ότι έχω ξεμείνει από ονόματα, θα δείτε γιατί😂

Σας ευχαριστώ για όλη σας την στήριξη! Επιβραβέβεστε λοιπόν με ένα κεφάλαιο 1700 λέξεις την επόμενη μέρα😢😎

Επίσης, τσεκάρετε το νέο εξώφυλλο, είναι φτιαγμένο από την υπέροχη -STRAWBERRYBLONDE'❤

Ily πιτσουλες μουυυ💘💘