Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε!

Και ναι, κυρίες και κύριοι, παιδιά, σκυλιά και Γιώργο, δε το πιστεύω πως βρίσκομαι σε αυτή την άθλια αίθουσα αναμονής στο λιμάνι της Αθήνας.

Κάθε άλλο κορίτσι όπως και όλες μου οι φίλες στις 7 το πρωί φτιάχνουν τα μαλλιά τους αλλά όχι, εγώ πρέπει να κάθομαι πάνω σε αυτή τη βρώμικη καρέκλα και να περιμένω να ανέβουμε στο καράβι. Άδικη ζωή.

Χθες ήταν "μέρα κολλητών" όπως την ονομάζουμε εγώ και η Μυρτώ. Πριν μία από τις δύο μας φύγει για οποιοδήποτε λόγο, κάνουμε τα πάντα μαζί την προηγούμενη μέρα. Είναι κάτι σαν ιερή μέρα και την απολαμβάνουμε πάντα.

Τα ξημερώματα πετάξαμε με το αεροπλάνο που αγόρασε πέρυσι ο πατέρας μου, παίρνοντας μαζί μας και την οικογένεια Αλεξίου —οι οποίοι πάλι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί ενθουσιάζονται τόσο, δεν είναι τόσο παράξενο να έχουμε τόσα λεφτά με τις δουλειές που κάνουν οι γονείς μας.

Όλα ξεκίνησαν από τον παππού μου, διάσημο και επιτυχημένο δικηγόρο που άφησε όλη τη δουλειά του στην μοναχοκόρη του, Αθηνά Γκλέτσου. Αυτή, έχοντας τον καλύτερο δάσκαλο, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες δικηγορίνες στην Ελλάδα.

Ο μπαμπάς μου, Αλέξανδρος Παπασταύρου, είναι λογιστής. Ακόμα και αν αυτή η δουλειά θα ακούγεται σε κάποιον αρκετά γήινη, ο μπαμπάς μου είναι λογιστής τριών τεράστιων επιχειρήσεων της Ελλάδας που έχουν έδρα στο εξωτερικό.

Αλλά έφυγα από το θέμα μου.

Ο Γιώργος και η Ζωή κάθονται μερικές θέσεις μακριά μου και μπορώ να ακούσω καθαρά για ποιο πράγμα μιλάνε. Αν καταλαβαίνω σωστά, κάνουν διαγωνισμό για το ποιος από τους δύο έχει βγάλει τα περισσότερα δόντια. Φυσιολογικά πράγματα.

Οι γονείς μου και οι γονείς του Γιάννη και της Ζωής είναι στο καφέ στην αίθουσα αναμονής και τα γέλια τους ακούγονται μέχρι εδώ. Γενικά κάνουν καλή παρέα.

Ο Γιάννης πάλι, μιλάει στο τηλέφωνό του εδώ και πολύ ώρα, αν και δεν έχω δώσει σημασία στο τι λέει. Προσπαθώ τόση ώρα να κοιμηθώ πάνω σε αυτή την άβολη καρέκλα όμως δεν με βοηθάει. Καθώς βαριέμαι απίστευτα πολύ, προσπαθώ να ακούσω και να κουτσομπολεύσω τα λόγια του. Πετάει μερικές λέξεις όπως «μωρό μου» και «καρδιά μου» και είμαι έτοιμη να ξεράσω χρωματιστές καρδούλες.

«Μωρό μου, και εγώ σ'αγαπώ» λέει και είμαι έτοιμη να τον κοροϊδέψω τόσο πολύ. «Αστέρι μου, καρδιά μου...»

«Φως μου, ήλιε μου, αέρα μου, φεγγάρι μου χλωμό...» λέω με τη σειρά μου και με κοιτά έντονα.

«Μωρουλίνι μου, πρέπει να κλείσω γιατί ακούω παράσιτα» μωρουλίνι; Με είπε παράσιτο; «Εσύ κλείσε... Όχι εσύ... Εσύ κλείσε!» λέει γελώντας και νομίζω ότι είμαι μαζί με καμιά χαζογκόμενα.

Βγάζω την παντόφλα μου και την πετάω στο χέρι του και με αποτέλεσμα να μορφάσει. «Άου. Εντάξει, θα σε κλείσω εγώ. Τα λέμε» λέει γρήγορα και κλείνει το τηλέφωνο. Με κοιτά δολοφονικά καθώς τρύβει το μέρος που έπεσε η παντόφλα και χαμογελάω σατανικά. «Ζηλεύεις» μου πετά πίσω την παντόφλα και την πιάνω στον αέρα.

«Ίου» μορφάζω. «Προσπαθώ τόση ώρα να κοιμηθώ και εσύ δεν σταματάς να μιλάς».

«Ζηλεύεις που έχω γκόμενα και εσύ δεν έχεις» σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.

«Πρώτον, είμαι πολύ καλά μόνη μου. Δεύτερον, κάνεις σαν χαζογκόμενα. Τρίτον, για ποιο λόγο να αποκαλείς την κοπέλα σου 'γκόμενα'; Είναι αηδιαστικό» σταυρώνω τα χέρια μου με τον ίδιο τρόπο υπερασπίζοντας τον εαυτό μου.

«Ναι, φαίνεται» μου λέει ειρωνικά. «Εγώ κάνω σαν χαζογκόμενα; Εσύ είσαι αυτή που πήρες βραβείο στο σχολείο όταν έπαιξες μία χαζογκόμενα στο θεατρικό. Δεν νομίζω να υποκρινόσουν. Δεν έχω κάτι σοβαρό μαζί της» μου απαντά στα πάντα.

«Μόλις πριν λίγο της είπες πως την αγαπάς, βρε πανίβλακα» του λέω ειρωνικά με τη σειρά μου.

«Παιδιά, πάρτε τις βαλίτσες σας και ελάτε!» ακούω τη φωνή της κυρίας Αλεξίου που μου διαφεύγει το μικρό της όνομα.

Εγώ υπακούω και αφήνοντας πίσω τον ειρωνικό εαυτό μου, παίρνω την βαλίτσα μου και ακολουθώ την οικογένειά μου —και την Ζωή. Από το δείπνο προχθές δεν έχει ξεκολλήσει από τον Γιώργο και γενικά από την οικογένειά μας.

Συγχαρητήρια, μόλις υιοθετήσατε ένα κοριτσάκι, μαμά και μπαμπά!

Περπατάμε μέχρι την υποδοχή και μας φωνάζουν σε ένα από τα τμήματα. Αφού μας δίνουν κάρτες, μία για τον καθένα, μας οδηγούν σε έναν θάλαμο που μας βγάζουν μία αναμνηστική φωτογραφία. Ύστερα, περπατάμε καταμήκος του λιμανιού.

«Μαμά, να σε ρωτήσω κάτι;» ακούω τη φωνή της Ζωής καθώς διακόπτει την συζήτηση των μαμάδων μας.

«Ναι αγάπη μου» της ανταπαντά χαμογελώντας, πιθανότατα με αυτό που έλεγαν με τη μητέρα μου.

«Είχαμε μία απορία με τον Γιώργο» αρχίσανε τα όργανα. «Είμαστε από τον Πόντο; Γιατί πολλοί Θεσσαλονικοί είναι» την κοιτά σκεπτική.

«Όχι αγάπη μου, ούτε ο Γιώργος είναι» τους ενημερώνει και η μαμά μου γνέφει γελώντας κρυφά. Φαίνεται πολύ χαρούμενη και με ξαφνιάζει.

«Και πώς καταλαβαίνουμε ότι κάποιος είναι Πόντιος;» ρωτά ξανά ο Γιώργος.

«Συνήθως οι Πόντιοι έχουν μεγάλες μύτες και κώλους, αν και δεν είναι πάντα έτσι» απαντά ο Γιάννης και γελάω κρυφά.

«Δηλαδή οι Kardashians είναι Πόντιες;» μας κοιτάει η Ζωή και κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Στο επόμενο λεπτό όλοι έχουμε διπλωθεί από τα γέλια, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μου που μου φαίνεται ακόμα πιο παράξενο.

Συνεχίζουμε να περπατάμε και το τεράστιο πλοίο μας φαίνεται καθαρά στον ορίζοντα. «Χρύσα;» με σκουντά ο Γιώργος.

«Τι είναι πάλι;» ρωτάω αγανακτησμένη.

«Μόλις σκέφτηκα την ελληνική εκδοχή του Wiggle του Jason Derulo. Θες να σου την πω;»

«Θα γελάσω;» τον κοιτάω.

«Σίγουρα» μου λέει με σιγουριά. Καθαρίζει τον λαιμό του και μου παραχωρεί την βαλίτσα του ώστε να μιλήσει πιο εύκολα —ή να τραγουδήσει τέλος πάντων. «Θα πω μόνο το ρεφρέν».

«Και δεν το λες;»

«Κούνα κούνα κούνα του του του του κούνα τον ποπό σου του του του του κούνα κούνα κούνα-» κουνάει τα χέρια του και τον σταματώ γελώντας.

«Καταπληκτικό» λέω και του δίνω την βαλίτσα όταν φτάνουμε στην πύλη του πλοίου.

«Καλώς ήρθατε στο Sea's Diamond, οικογένειες Παπασταύρου και Αλεξίου!» μία νεαρή, σκουρόχρωμη, γοητευτική γυναίκα μας καλωσορίζει πριν μπούμε στο πλοίο.

«Γειά σας» τους χαμογελά η μητέρα μου.

Κατευθείαν φτιάχνει τα μαλλιά της και σταματά τα σαλιαρίσματα με την κυρία Αλεξίου. Το χέρι του πατέρα μου περνά γύρω από την μέση της και φτιάχνει το φόρεμά της, πριν 'χτυπήσει' τις κάρτες τους και μπει μέσα.

Εγώ, ο Γιώργος και η οικογένεια Αλεξίου γινόμαστε αποδεκτοί με τον ίδιο τρόπο. Όσο και αν δεν φαίνεται, δεν είμαστε η μόνη πλούσια οικογένεια, απλά εμείς το δείχνουμε περισσότερο και το εκμεταλλευόμαστε.

Η γυναίκα μας οδηγεί στον τρίτο όροφο για να πάρουμε το ασανσέρ. Οι δέκα όροφοι είναι για εμάς λίγοι καθώς έχουμε βρεθεί σε περισσότερους, όμως η οικογένεια Αλεξίου θαυμάζει τα πάντα γύρω της.

Αφού κάποιοι υπάλληλοι παίρνουν τις αποσκευές μας, ανεβαίνουμε στον πέμπτο όροφο όπου είναι και τα δωμάτια των Αλεξίου. Αυτοί χωρίς να τα κοιτάξουν, ανεβαίνουν μαζί μας μέχρι τον έβδομο όροφο όπου είναι τα δικά μας δωμάτια.

Στο ασανσέρ είναι όλοι εντυπωσιασμένοι, εκτός από εμένα που απλά διαβάζω τα μηνύματα από τογς φίλους μου.

«Καθώς είστε πολύ σημαντικοί καλεσμένοι μας, οικογένεια Παπασταύρου, σας ετοιμάσαμε κάτι πολύ ξεχωριστό, μόνο για εσάς» μας χαμογελά θερμά η γυναίκα και οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν.

Πολλά μέλη του προσωπικού εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μας και μία μελωδία αρχίζει να παίζει από τα μεγάφωνα. Το προσωπικό αρχίζει να χορεύει κάνοντας ακροβατικά, πετώντας από τη μία μεριά στην άλλη και πολλά βαρετά πράγματα.

Βγάζω το κινητό από την τσάντα μου και αρχίζω να στέλνω μήνυμα στους φίλους μου.

Προς Γλυκανάλατο Σκατουλάκι💎: Έχουμε ανέβει στο καράβι και ήδη έχω βαρεθεί. Κάνουν ένα χαζό σόου εδώ και τα ρούχα τους είναι τόσο παλιομοδήτικα. Επίσης, ο Γιάννης, αυτός από τη Χημεία και από το διπλανό σπίτι, είναι στο ίδιο καράβι με εμάς. Απλά ίου. Πάρε με τηλέφωνο όταν μπορέσεις, θα πεθάνω εδώ πέρα.

Προς Ζήσης🙈💗: Καλημέρα! Τι κάνατε στη Γεωμετρία σήμερα; Να μου τα γράψεις όταν χτυπήσει το κουδούνι, σε παρακαλώ. Μου έχετε λείψει ήδη τόσο, εδώ είναι πολύ βαρετά.

Βγαίνω από τα μηνύματα και πατάω ένα παιχνίδι από αυτά που έχω κατεβασμένα.

Κλείνω το τηλέφωνό μου και συνειδητοποιώ πως όλοι έχουν γυρίσει και με κοιτούν, με διαφορετικούς τρόπους. Οι γονείς μου με κοιτούν ενοχλημένοι με την μουσική του παιχνιδιού ενώ η οικογένεια Αλεξίου μπερδεμένη. Ο Γιώργος πάλι, σιγογελάει. Το προσωπικό έχει γυρίσει τα χέρια του προς εμένα θεαματικά περιμένοντας την ανταπόκρισή μου.

Το μόνο που ακούγεται τελικά είναι το ψεύτικο χειροκρότημά μου που συνοδεύεται από των υπολοίπων στην αίθουσα.

Ε ρε γλέντια.

***

Hayooo guys! Τι κάνετε; Πείτε μου τα νέα σας🙈

Έπρεπε να γράψω το κεφάλαιο δύο φορές γιατί την πρώτη μου το διέγραψε😭

Γύρισα από την κρουαζιέρα! Ήταν υπέροχα όμως ξαναεφυγα:'( Θεσσαλονίκη δεν το βλέπω να γυρίζω😂

Από ότι καταλάβατε ήδη, η Χρύσα, με τη δική της προσωπικότητα, θα σας διηγηθει αυτά που είδαν τα δικά μου ματιά στην κρουαζιέρα.💜

Είστε έτοιμοι για πολλά ταξίδια στο Αιγαίο;✌

Η περιγραφή μου όπως πάντα θα είναι εικονική. Θα είναι σαν να βλέπετε ταινία🎥

Στο επόμενο κεφάλαιο το θέμα μας, η εφαρμογή, εμφανίζεται δριμύτερη καθώς βρίσκουμε επιτέλους τον πρώην της Χρυσας! Για να δούμε💎

Αυτά από εμένα, ψηφίζετε γιατί αυτή η ιστορία έχει πάρει μέρος στα Wattys😀

Σας ευχαριστώ για όλη σας την υποστήριξη, αλήθεια😘

Ily πιτσουλιτσουλιτσες μουυυυ💘🌌