Νυσταγμένη ανοίγω τα μάτια μου. Το κουδούνι χτυπά ασταμάτητα κάνοντάς με να τρέξω κάτω με ανακατεμένα μαλλιά και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου.

Το ρολόι τοίχου δείχνει έξι το πρωί και καταλαβαίνω απόλυτα το γεγονός πως κανένας δεν κάνει τον κόπο να ανοίξει την πόρτα ή να ξυπνήσει, γιατί δεν είναι εδώ. Οι γονείς μου έχουν φύγει από νωρίς για τα γραφεία τους, ο Γιώργος πήγε να κοιμηθεί σε έναν φίλο του, η Μάρθα είναι σε διακοπές ενώ η Σούλα κοιμάται σαν βουβάλι όπως πάντα.

Αναστενάζω και με συνοδεία τις παντόφλες-παπάκια μου που βγάζουν ήχους πάπιας ανοίγω την πόρτα αγουροξυπνημένη.

«Χρόνια πολλά!» φωνάζει ο Γιάννης, ο Ζήσης και Μυρτώ που στέκονται στην πόρτα μου. Ανοίγω διάπλατα το στόμα μου —για ένα λεπτό είχα ξεχάσει πως είναι τα γενέθλιά μου.

Ο Γιάννης κρατά μία τούρτα με δεκαεπτά κεριά πάνω της, ο Ζήσης ένα κινητό και η Μυρτώ απλά χαμογελάει πλατιά. «Πες γειά στο σχολικό μπλογκ!» φωνάζει ο Ζήσης γελώντας.

«Θεέ μου, είμαι χάλια!» τσιρίζω. «Τι κάνετε εσείς οι τρεις εδώ πέρα τόσο πρωί; Έχουμε σχολείο σήμερα!» τους ρωτάω και ύστερα τους αγκαλιάζω όλους.

«Δεν είμαστε μόνο τρεις» ανακοινώνει η Μυρτώ και στα επόμενα δευτερόλεπτα πολλά παιδιά από το σχολείο μου βγαίνουν από τις κρυψώνες τους.

«Χρόνια πολλά!» φωνάζουν ασυγχρόνιστοι όμως δεν με νοιάζει. Τέρμα συγκινημένη βάζω τους πάντες μέσα, χαιρετώντας τους.

«Πάω να αλλάξω και έρχομαι» ανακοινώνω γεμάτη ευτυχία και ανεβαίνω στο δωμάτιό μου.

Η καρδιά μου χτυπά ασταμάτητα όσο βάζω το τζιν μου και μία γαλάζια μπλούζα που μου είχε κάποτε αγοράσει η Μυρτώ. Κατεβαίνω ξανά κάτω. Όλοι έχουν κάτσει, με ένα ποτήρι στο χέρι και η Μυρτώ είναι έτοιμη να κόψει την τούρτα.

«Έλα εδώ, εορτάζουσα!» μου φωνάζει και εγώ της χαμογελάω πλατιά πριν την πλησιάσω. Κάθομαι δίπλα της και κάποιος σβήνει τα φώτα. Ο μόνος φωτισμός στο σαλόνι του πρώτου ορόφου είναι τα κεριά πάνω στην τούρτα.

«Μην τραγουδήσετε το Happy Birthday, έχετε όλοι απαίσιες φωνές. Σας αγαπάω τόσο πολύ» τους πειράζω και μετά συμπληρώνω το συναίσθημά μου έτοιμη να κλάψω. Μερικοί γελάνε και χτυπούν παλαμάκια.

«Σβήσ' τα!» φωνάζει η Μυρτώ και ο Ζήσης έτσι εγώ πριν φυσίξω τα κεράκια ρίχνω μία ματιά στο είδωλο του Γιάννη απέναντί μου.

Εύχομαι να μείνουν κοντά μου όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ.

Φυσώ προς τα κεράκια και μετά από μερικά δευτερόλεπτα χειροκροτήματα ακούγονται. Κάθε άλλη κοπέλα που έχει συνειδητοποιήσει πως ίσως της αρέσει κάποιος, θα ευχόταν τα συναισθήματα να είναι αμοιβαία.

Όμως όχι εγώ. Προτιμώ αυτό.

Η επόμενη ώρα περνά με εμάς να τρώμε την τούρτα για πρωινό. Τα δώρα τους μένουν στο σπίτι μου όσο φεύγουμε για να πάμε στο σχολείο.

«Όπως ξέρετε, την Παρασκευή είναι η επίσημη αποφήτηση των παιδιών της τρίτης λυκείου και θα πραγματοποιηθεί η χοροεσπερίδα αυτής. Μπορείτε να αγοράσετε τα εισιτήριά σας από την γραμματεία του σχολείου. Πηγαίνετε για μάθημα τώρα» μας υπενθυμίζει ο διευθυντής μετά από την προσευχή και μπαίνουμε μέσα.

Ο Γιάννης περνά από δίπλα μου. «Ποιος οργάνωσε το πρωινό;» τον ρωτάω χαμογελώντας.

«Εγώ και η Μυρτώ» χαμογελάει εμφανίζοντας μερικά λακάκκια.

«Βρήκες ευκαιρία να βρεθείς κοντά της, ε;» γελάω ξεχνώντας όλα μου τα συναισθήματα.

«Ναι. Της ζήτησα να βγούμε!» απαντά ενθουσιασμένος.

«Σοβαρά; Δεν μου είπε τίποτα» λέω σκεπτική. «Το θέμα είναι πως θα είστε μαζί! Που θα την πας;» ρωτάω καθώς κατευθυνόμαστε προς τις τάξει μας.

«Λέω να την πάω για ταινία».

«Εγκρίνω» λέω και γελάει.

Μπαίνω στην τάξη της Φυσικής μαζί με τον καθηγητή ο οποίος κάθεται κατευθείαν στην θέση του.

Η μέρα περνάει βαρετά με όλους αυτούς τους ανθρώπους να μου λένε χρόνια πολλά και τελικά, αφού η Μυρτώ μου αποκαλύπτει τα νέα που ξέρω ήδη, αποφασίζω να γυρίσω σπίτι με τον Γιάννη. Στην διαδρομή το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσε ήταν το ανερχόμενο ραντεβού του με την Μυρτώ όμως δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα αυτό, όπως περίμενα.

«Βλέπεις και εσύ αυτό το γυαλιστερό αυτοκίνητο στην αυλή σας, έτσι;» διακόπτει την φλυαρία του για την Μυρτώ και στρέφω το βλέμμα μου προς το σπίτι μου.

Ένα κόκκινο γυαλιστερό πενταθέσιο αυτοκίνητο περιμένει εμένα στην μπροστινή αυλή μας και τσιρίζω γεμάτη χαρά. Τρέχω την διαδρομή μέχρι αυτό και τους γονείς μου.

«Χαρούμενη ανεξαρτοποίηση, αγάπη μου!» φωνάζουν και οι δύο ενθουσιασμένοι και τους αγκαλιάζω σφιχτά.

«Ευχαριστώ τόσο πολύ. Είναι υπέροχο» λέω απορροφημένη στο ολοκαίνουριο και ολόδικό μου κόκκινο αυτοκίνητο.

«Αύριο κιόλας, μετά το σχολείο, θα περάσεις από την σχολή οδηγών για να σου δώσουν το βιβλίο που θα πρέπει να διαβάσεις για να δώσεις εξετάσεις» μου εξηγεί ο μπαμπάς μου.

«Δηλαδή συμφωνείτε να πάρω δίπλωμα;» τα μάτια μου γυαλίζουν και γνέφουν χαμογελαστοί. Εδώ και καιρό επιμένω πως θέλω να βγάλω νωρίς το δίπλωμα οδήγησής μου αλλά μέχρι πρόσφατα, ήταν ενάντια. «Ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ!» τσιρίζω.

Ήταν η καλύτερη μέρα γενεθλίων, ορκίζομαι.

****

Ορκίζομαι πως ήταν το πιο μικρό, άθλιο κεφάλαιο που έχω γράψει στην ζωή μου😭

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα πολύ όρεξη να γράψω αυτές τις μέρες λόγω πολλωωωωων γεγονότων όμως υπόσχομαι να επιστρέψω δυναμικά💪

Ο Γιάννης και η Μυρτώ θα βγουν ραντεβού. Καλό ή κακό αυτό;

Η Χρύσα έχει γενέθλια και κερδίζει την ευκαιρία να πάρει το δίπλωμα οδήγησης που θέλει. Νομίζετε ότι θα είναι εύκολο;🙈

Αυτά από εμένα, συγγνώμη πραγματικά.

Ily πιτσουλες μουυυ💎💗