Jasper kantelde veelzeggend zijn hoofd terwijl hij zijn radio aan zette. "Het is te zeggen", antwoordde hij stil. "Rivaers' is een koninklijke naam, Anna." Anna keek hem even verbaasd aan en proestte het dan uit. De enige reden dat Kevin haar echte achternaam wist is omdat zijn vader een FBI agent was. Anna had gehoopt dat die misschien in een of ander verzegeld bestand haar afkomst had kunnen terugvinden, maar dat bleek ijdele hoop.

"Ja hoor, Jasper. Het was een foutje dat ik in een weeshuis belandde. Ik hoorde in een kasteel op te groeien!"

"Nou, dan geloof je me niet!" beet Jasper kribbig terug. De brede grijns zakte langzaam van Anna's gezicht. Jasper, die ze leren kennen als een nonchalante jongen zonder zorgen, zag er plots oud en moe uit. De zenuwen hadden zijn kaken doen invallen en Anna werd om een onverklaarbare reden bang.

"Ik ken het koningshuis wel een beetje en heb er nog nooit een Rivaers in gezien", argumenteerde ze zwakjes. Jasper rolde verveeld met zijn ogen.

"Natuurlijk niet. Ik bedoelde ook niet dit koningshuis. Niet dit land of continent!" Anna was wederom met verstomming geslagen. Kwam ze niet uit Europa? En nog meer: Wat wist deze jongen over haar afkomst. Jasper ijsbeerde zenuwachtig over en weer en zijn spanning zette zich over op Anna. "Hoe moet ik je dit gaan uitleggen?", mompelde Jasper.

"Begin misschien bij het begin, in welk land woont mijn familie?" antwoordde Anna snel en Jasper zuchtte.

"Dat is mogelijk het moeilijkste deel om uit te leggen." Anna keek hem ongelovig aan en hij vervolgde: "Je kent het vast niet." Anna's grote ogen werden nu spleetjes. Jasper kreunde onder zijn eigen domheid. Hij had haar niet willen beledigen. "Ok, Anna. Je gelooft me vast niet, maar jij bent niet van deze wereld." Hij keek haar even aan en toen ze niet op hem reageerde begon hij snel verder te praten. "Ik ook niet, dus zo weet ik waar je wel vandaan komt. Jij komt van Saia, een wereld veel mooier dan deze! De koning en koningin stuurde twintig jaar geleden hun dochter naar een andere wereld om haar te beschermen tegen het opkomend Duister. Talloze Saianen hebben jarenlang naar je gezocht! Niemand wist naar welke wereld ze je gestuurd hadden. Je was ook gemaskeerd, dus het was een onmogelijke opdracht." hij had gerateld en zweeg nu abrupt terwijl zijn ogen in de haren staarden.

Ze staarde terug. Zijn geratel klonk als dat van een junk of een geesteszieke. Misschien was dat de reden dat hij populaire mensen niet boven haar gekozen had. Vroeg of laat zouden zijn problemen boven komen en zou hij toch aan de kant geschoven worden. Een geesteszieke uit zijn illusies halen kon gevaarlijk zijn, wist Anna. Haar blik gleed even langs zijn gerafelde jeans jas, zou hij een junk zijn? Hoe dan ook zou een reactie geven gevaarlijk zijn, daar was ze zeker van. Ze keek nog even in zijn ogen en was er van overtuigd dat Jasper geloofde wat hij vertelde. Ze slikte terwijl ze haar woorden zorgvuldig koos.

"Dat is interessant." In haar poging om hem niet overstuur te maken was Anna één ding vergeten: Jasper was niet dom. Hij begon weer ongeduldig te ijsberen. "Natuurlijk geloof je me niet. Jullie Aardmensen zijn zo vastgeroest in jullie fantasieloze wereld."

"Bewijs het me dan", zei Anna snel in een poging om het weer te kalmeren. Ze was zo zeker van zijn krankzinnigheid, zo zeker van zichzelf, dat Jaspers actie haar voorbij enige gekende vorm verbijsterde.

"Kijk! Dat is alles wat je moet doen!" zei Jasper kwaad en Anna keek. Zijn helder groene ogen leken bijna licht te geven. Zijn gewoonlijke oogkleur was groener dan Anna ooit eerder gezien had, maar nu waren ze niet menselijk. Geschrokken sprong Anna achteruit. Onmiddellijk kregen Jaspers ogen weer hun gebruikelijke heldergroene kleur. "Het spijt me, dat was wat ongeduldig van me", zei Jasper snel, met zijn gebruikelijke kalme stem.

Anna was zo bezig geweest met Jasper kalm te houden dat ze haar eigen angst nauwelijks kon vatten. Ze was bang geweest voor Jaspers waanbeelden. Nu was ze bang voor Jasper. Jasper nam haar hand vast: "Anna, ik..." Snel trok ze haar hand uit de zijne. Haar ogen weerspiegelde haar ongeremde angst en hij besefte dat hij met zijn ongeduld alles al verknoeid had. Hij zuchtte spijtig. "Ik wil je alleen helpen", zei hij zwakjes en hij liep naar de slaapkamerdeur. Hij hield de deur voor haar open omdat hij wist dat ze geen woord van hem zou geloven. Ze keek hem even twijfelend aan, als een kat die verwachtte dat je de deur weer zou toeslaan net als je er bijna bent. Hij zuchtte en wendde zijn blik pijnlijk van haar af. Zodra hij zijn blik van haar afwendde sprintte Anna langs hem de kamer uit, recht naar haar eigen kamer. Daar probeerde ze een paniekaanval te vermijden door diep in en uit te ademen, maar in plaats van de kalmeren begon ze te piepen. Ze ijsbeerde door de kamer terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen. Jasper had een truc uitgevoerd, vertelde ze zichzelf. Hij had lenzen in of een kleurspoeling. Hoe dan ook was hij in zijn opzet om haar de stuipen op het lijf te jagen geslaagd. Maar waarom? Waarom nu pas? Waarom zou hij eerst bevriend met haar worden? De antwoorden daarop kwamen niet en dat leidde haar ongewild toch naar de vraag die ze niet wilde stellen. De vraag waar ze het antwoord niet op wilde weten: Wat als Jasper niet loog?

Niet alleen leek dat onmogelijk, het was beangstigend. Een andere wereld, waar zij aanspraak maakte op een troon? Nee. Jasper solde met haar. Aangezien ze Jasper vertrouwd had zoals ze niemand eerder vertrouwd had, was ook dit een doemscenario. Anna liet zich op haar bed vallen. Hij had haar verraden. Alweer werd er bewezen dat je niemand kon vertrouwen. Een traan liep geruisloos langs Anna's wang terwijl ze probeerde te bedenken hoe ze dit moest aanpakken.

De laatste lesdag, waarop vaak handige tips gegeven werden, zou Anna dit jaar voor het eerst missen. Ze kende haar cursus, dus dat was ver van haar grootste probleem. Dan zou de blok voor de examens beginnen, dus ze had een hele tijd om Jasper te ontwijken. Jasper zou nu vast wel naar huis gaan. Kerst en Nieuw zou hij toch minstens thuis vieren?