"Op tijd uit je bed geraakt?" grapte Jasper toen Anna maandagmorgen de keuken al geeuwend binnen liep. Ze gaf hem een chagrijnige blik en Jasper grinnikte. Kevin haalde zijn wenkbrauwen op en het meisje dat naast Jasper zat fronste diep. Het meisje woonde hier al sinds het begin van het schooljaar, maar Anna had nog geen woord met haar gewisseld. Ze kenden elkaars namen zelfs niet.

Anna liep naar het aanrecht en hoorde de zeemzoete stem van het meisje. "En Jasper, ben je het hier al een beetje gewoon?" Anna rolde met haar ogen, maar niemand lette op haar.

"Best hoor", antwoordde Jasper vrolijk. "Ik zit in de lessen met Anna, dus ik hoef al niet te verdwalen!" Anna verstijfde even. Ze vond het niet zo fijn dat ze Jaspers gids zou worden, maar nog minder dat dit aan het meisje verteld werd. Het meisje keek Anna nu even koeltjes aan. Anna las afkeur in haar bruine ogen en voelde iets borrelen in haar buik.

"Ja, voor jou is dat handig", antwoordde ze luchtig en ze plofte zich in de stoel tegenover Jasper. Jasper grinnikte en de kaken van het meisje naast hem klemde zich strak op elkaar. Haar ravenzwarte haren waren gestyled en dat alleen was genoeg voor Anna om te weten dat deze meid altijd op haar zou neerkijken. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes.

"Anna, is dat hoe je heet? Ik noemde jou altijd die meid die tegen niemand spreekt."

"En dat vond ik prima hoor," antwoordde Anna kalm: "Ik noem jou altijd 'die met het zwarte haar." Dat was niet waar, Anna had nog nooit een woord over het meisje gerept. Ze had met moeite geweten hoe het meisje er uit zag.

"Mijn naam is Tatyana", zei ze met klem en Anna haalde haar schouders op.

"Dat maakt me werkelijk niet zoveel uit", antwoordde Anna. Jasper kon ze niet meer vanaf, besefte ze. Deze meid wou ze liever wel van zich weg houden. Tatyana snoof misnoegd.

"Totaal geen manieren," zuchtte ze "Ik kan je ook rondleiden op de campus als je wil, Jasper", stelde ze voor en ze knipperde daarbij verwoed met haar wimpers. Anna rolde wederom met haar ogen en deed een geluidloze kokhalsbeweging, die Kevin deed glimlachen.

"Dat hoeft niet, bedankt."

Iets later vertrokken Anna en Jasper samen naar de campus en grinnikte ze samen na over Tatyana's verwoede pogingen om op een goed blaadje te staan bij Jasper. Anna had wel verwacht dat Jasper, net als andere jongens, gevoelig zou zijn voor die pogingen. Wederom had hij haar verrast. Alweer was Jasper niet wat ze gedacht had.

Op de campus bewees Jasper hetzelfde toen Ashley en Kimberly enthousiast op hem afkwamen. "Ik loop even met Anna naar de les", zei hij luchtig. Ashley nam Anna even afkeurend in zich op voor ze zich met een theatrale zwaai omdraaide.

"Als je niet oplet wil niemand nog met je optrekken", waarschuwde Anna hem. "Dan wordt je net zo een eenzaat als ik."

"Als we samenwerken zijn we per definitie geen eenzaaten", knipoogde Jasper terug. Anna trok ietwat gelaten haar schouders op. Ze was in haar hele leven al een eenzaat geweest. De enigen die ooit echt aardig tegen haar waren geweest hadden haar ook laten vallen van zodra dat het hen teveel zou beïnvloeden dat ze met haar optrokken. Wat Jasper zo net gedaan had, had nooit iemand eerder gedaan: Een populaire meid weggestuurd om bij Anna te blijven. Het was een bevreemdend gevoel dat Anna's lichaam verwarmde. Vertrouwen? Hoop? Anna kon het niet plaatsen, maar ze besloot dat het een aangenaam gevoel was. Ze ging Jasper voor in de aula en bleef even verbaasd zitten toen Jasper ook naast haar plaats nam.

"Wat?" glimlachte hij en Anna mompelde iets onverstaanbaars terug. "Ik ben blij dat ik meteen iemand heb leren kennen die in hetzelfde studentenhuis woont, dezelfde lessen volgt én een goede student is. Wat zijn de kansen daarop?" vroeg hij dan en Anna schudde haar hoofd. Om die vraag te beantwoorden zou ze een kansberekening moeten doen. Voor zo'n berekening had ze niet alle gegevens. Zoals het exacte aantal studenten of studentenhuizen. Jasper las het mathematisch probleem in haar roestbruine ogen en proestte het uit. "Jeetje, Anna. Ik hoef geen antwoord op die vraag!"

"Nee. Nee, natuurlijk niet", zei Anna met een gewrongen gezicht. Ze richtte zich dankbaar naar de professor Analytische wiskunde, die net binnen kwam. De professor schraapte meteen haar keel om de aula tot stilte te manen. Ze had een streng opzicht. Haar puntige gezicht werd benadrukt door het smalle ronde brilletje op haar neus. Haar grijze haren zaten in een strakke dot gespannen. Ze negeerde Jasper, die naast haar nog zat na te grinniken.

In de week die volgde, spendeerde Anna veel tijd samen met Jasper. Hij gaf haar een een vreemd gevoel van vertrouwen. Hij vroeg haar naar haar echte ouders, naar haar tijd in het weeshuis, de tijd bij haar adoptieouders. Hij leek alles van haar te willen weten. Vreemd genoeg was Anna vaak ook geneigd om hem alles dat hij vroeg te vertellen. Ze vertelde hem dat ze niet echt wist wie haar ouders geweest waren. Dat ze haar tijd in het weeshuis gehaat had en dat enkel de hoop op een betere toekomst haar gemotiveerd had.

Toen ze hem dat weekend zijn laatste bijles ging geven, viel Anna's oog op de twee bloempotjes op zijn bureau. De plantjes stonden nu allebei volop in bloei. Even fronste Anna, maar ze vroeg hem niks. "Dus je weet niet eens hoe je ouders er uitzagen?" vroeg Jasper en Anna zuchtte verveeld.

"Ik heb enkel hun naam, maar daar heb ik niet veel aan gehad. Er is niks over hen terug te vinden."

"Hoe heetten ze dan?"

"Maakt niet uit", zei Anna schouderophalend en Jasper kauwde op zijn wang. "Ik heb me neergelegd bij het feit dat ik niet zo veel geluk heb gehad. In deze opleiding maak ik mijn geluk. Ik plan in juni met de hoogste onderscheiding af te studeren. Dan wordt alles vast beter."

Maar je hebt toch familie en vrienden nódig?" bracht Jasper daartegen in en Anna schudde haar hoofd. Zij had niemand nodig.

"En nu ga ik slapen, zodat ik morgen goed wakker ben voor onze laatste lesweek." Jasper schrok op uit zijn overpeinzingen. Anna's aankondiging dat ze ging slapen leek heel plots en hij besloot even niet meer naar haar ouders te vragen.

De volgende morgen kwam Anna alsnog vermoeid in de keuken. Ze had weer gedroomd en had bijgevolg slecht geslapen. Het leek wel of de dromen steeds vaker terugkwamen. In de keuken stond Kevin met veel handgebaar een verhaal te vertellen.
"En toen zei die Goens dat we dan meer moesten betalen! Wij wisten niet wat we moesten doen, maar Anna hier nam het voortouw en voelde die zuurpruim stevig aan de tand! Sindsdien hebben we voor elk probleem maar te zeggen dat we Anna zullen bellen!" vertelde hij enthousiast.

Anna rolde haar ogen. Kevin woonde, net als zij, zijn derde jaar in dit huis. In het eerste jaar had Anna haar eerste onenigheid met de huisbaas gehad. In het weeshuis had ze steeds haar mannetje moeten staan en dat had ze hier dus ook gekund. Kevin was tot nu toe echter de enige die dat leuk vond.

"Weet je dat nog, Rivaers?" riep hij haar enthousiast toe en Anna knikte koeltjes. Ze vond het niet zo fijn dat hij mensen over haar vertelde, maar ze vond het nog minder fijn dat hij haar zo noemde.

"Rivaers? Is dat jouw echte achternaam?" vroeg Jasper verbaasd en Anna keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze dacht dat ze hem dat intussen wel verteld had. Jasper keek even onwennig om zich heen en dat maakte hem heel verdacht. Deze hele week had ze Jasper niet één keer ongemakkelijk of zenuwachtig gezien.

"Wat?" siste ze stil en Jasper hield even zijn wijsvinger voor zijn lippen.

"Ik leg het zo wel uit", fluisterde hij terug. Verbaasd staarde Anna hem even aan, maar richtte haar aandacht dan weer op Kevin, die de onderbreking nauwelijks had opgemerkt.

Toen Kevin iets later uitverteld was trok Jasper Anna uit haar stoel. Tatyana's wenkbrauwen schoten in haar kruin. Ze keek naar Kevin, alsof die haar zou uitleggen waarom een knappe jongen als Jasper zijn tijd verspeelde aan een asociale meid als Anna. Anna volgde JAsper benieuwd in zijn slaapkamer. Toen hij de deur had dichtgetrokken vroeg ze meteen: "Ken jij nog Rivaers'?"