Anna kwam zuchtend op haar studentenkamer. Ze was blij dat het nu weekend was, want deze dag was van begin tot einde een ramp geweest. Haar wekker was niet afgegaan door een stroompanne en Anna weigerde haar mobieltje in haar bed te leggen. Het was de tweede stroompanne deze week geweest en het had haar voor de tweede keer te laat doen komen. Dan was er die vreemde nieuweling en dan was ze haar notities kwijtgespeeld. Nu ze weer terug op haar 'kot' was, bleek de stroompanne nog steeds niet hersteld. Grommend gooide ze haar tas op haar opgemaakte bed, ze plofte neer op haar sober gekleurde dekbed en rustte haar bleke voorhoofd op haar handen.

Haar studentenkamer was sowieso geen vrolijke plaats. Naast het eenpersoonsbed stonden er een bureau en een bleke kleerkast ingepropt. Nu er geen verlichting was en buiten ook de winter voor donker zorgde, was deze kamer extra somber. Op haar bureau stonden geen vrolijke poppetjes of foto's zoals je wel eens ziet. Neen, Anna had geen leuke foto's of herinneringen.

"Is het nog steeds niet hersteld?" klonk Kevin's luide stem op de gang en hij deed Anna daarbij opschrikken. Kevin was een van de vier andere studenten die een kamer hadden in dit gebouw. Eén kamer was nog leeg. De drie andere mensen in het gebouw kende Anna niet. Ze had nooit de moeite genomen om hen te leren kennen. Vroeg of laat steken ze je toch het mes in de rug. Met Kevin was het anders. Kevin was altijd aardig tegen Anna, ook al kenden ze elkaar niet echt. Anna sloop zachtjes naar de deur om te luisteren wat er geantwoord werd.

"Zijn ze vergeten dat hier studenten wonen die moeten studeren voor de examens die eraan komen? Dat wordt moeilijk zonder verlichting!" klonk het antwoord en Anna's nekharen kwamen overeind. Die stem herkende ze ook. Dat was jasper, de nieuwe jongen in haar klas met de heldergroene ogen. Wat deed die hier?

"Anna weet er vast wel raad mee", antwoordde kevin en Anna schrok op. Daar ging haar plan om Jasper te ontlopen. Ze draaide even doelloos rond en sprong dan snel naar de andere kant van haar kamer.

"Anna?" vroeg Jasper.

"Ja, Anna is een van je huisgenoten. Zij is de enige die het durft opnemen tegen meneer Goens." Zijn antwoord werd gevolgd door een luid gebons op haar deur.

"Wat wil je, Kev?" riep Anna terug en ze probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken. Kevin zwaaide de deur open. Naast zijn gezicht hield hij de zaklamp van zijn mobieltje. Anna kneep haar ogen even tot spleetjes en Kevin richtte het licht snel op zichzelf en daarmee ook Jasper, die over zijn schouder meekeek.

"Heb jij Goens al gebeld?" vroeg Kevin.

"Nee, ik ben net t...Wat doe jij hier?" Anna hoefde haar verbazing niet te veinzen. Ze had zijn stem dan wel herkend, toch was het bevreemdend dat Jasper voor haar kamer stond.

"Oh, díe Anna", zei Jasper luchtig, alsof hij iemand anders verwacht had. Zijn blik gleed even in de donkere kamer en Anna was plots dankbaar voor het gebrek aan licht.

"Kennen jullie elkaar?" reageerde Kevin verbaasd. Anna schudde haar hoofd.

"Anna heeft mij deze morgen de weg getoond in het schoolgebouw," verklaarde Jasper "tot ze me in de steek liet."

"Je had prima vervanging", beet Anna terug en ze negeerde zijn verbaasde blik. "Ik zal direct naar Goens bellen, Kevin."

"Doe maar", antwoordde Kevin en hij liet zich geamuseerd in Anna's bed vallen. Zijn blik gleed even over haar bleekroze sprei en Anna rolde haar ogen. Ze nam haar mobiel en belde hun huisbaas op. Na een pittige discussie hing ze weer op.

Kevin grijnsde. "Oh, ik houd ervan dat je die oude zuurpruim zo op zijn plaats kan zetten!" Ook Jasper grijnsde nu naar haar en Anna voelde haar wangen weer kleuren. Ze was wederom blij dat het schemerde in de kamer.

"Wat maakt het voor jou eigenlijk uit? Ga jij niet naar huis voor het weekend?" vroeg ze scherp aan Kevin.

"Jawel, maar ik vertrek pas morgen en ik wil straks graag warm kunnen eten. Dankzij jou wordt dat vast mogelijk", glimlachte hij. Anna schudde grinnikend haar hoofd. Jasper schrok plots op en meldde haar dat hij haar notities uit de les had meegenomen, nadat ze zo snel verdwenen was. Hij liep de kamer snel uit om Anna's notities te halen.

Anna beet op haar lip. "Oh," zei ze gelaten "bedankt."

Kevin keek Jasper na en keerde zich dan naar Anna. Zijn dunne wenkbrauwen hingen tegen zijn blonde kruin. "Wat was dat?"

"Wat?" piepte Anna terug en Kevin grinnikte.

Hij vouwde zijn handen onder zijn kin en knipperde snel met zijn wimpers. "Oh. Bedankt", imiteerde hij haar met een piepstemmetje. Anna rolde haar ogen proestend. Kevin lachte: "Wat jij wil." Hij zwaaide en verliet haar kamer. Ze sloot de deur achter hem en zuchtte. Ze leunde zichzelf tegen de deur en slaakte een klein gilletje toen er terug op de deur geklopt werd. Ze opende de deur voor Jasper en nam snel haar notities aan.

"Uhm, Anna?" vroeg hij snel, voor ze de deur weer dicht kon gooien. Anna klemde haar kaken opeen en keek hem aan. "Denk je dat je me dat zou kunnen uitleggen?" Hij wees naar haar papieren en ze keek hem vragend aan. "Ik vrees dat ik wat achter ben met mijn organische chemie. Jij schijnt goed te weten waar het over gaat." Anna keek hem even verbluft aan.

"Kan je dat niet aan Ashley vragen?" vroeg ze een beetje moeilijk en Jasper fronste.

"Die snapt er minder van dan ik", antwoordde hij. Anna beet op haar lip, ze wou hem helemaal niet helpen. Ze wou dat hij uit haar buurt bleef. Nu hij in hetzelfde gebouw woonde zou dat sowieso moeilijk zijn. Ze zouden vrienden of vijanden moeten worden.

"Best. We zullen volgende week beginnen", hoorde ze zichzelf zeggen en ze vloekte binnensmonds op zichzelf.

Jasper boog dankbaar. "Ik zie je dan!" Anna deed de deur weer dicht en begon zichzelf te vervloeken. Nog een kleine maand en haar examens zouden beginnen. Dat zou haar volledige aandacht moeten krijgen. Ze besloot niet te eten, ze had geen zin om zich te verantwoorden tegenover Kevin. Ze nam haar notities door en berispte zichzelf iedere keer dat haar gedachten afdwaalden naar de mysterieuze jongen met de heldergroene ogen.