SilentHatredReturns

Chłopak poprawił wpijającą mu się w nadgarstek rączkę plastikowej reklamówki i przeszedł na drugą stronę, pustej o tej porze ulicy. Dochodziła piąta po południu, ale droga, którą szedł Kiyoharu była dość nieuczęszczana. Tylko raz minął go jakiś stary ford i autobus, który zatrzymał się na środku i ruszył dopiero po dwóch minutach.

Nastolatek nie musiał nawet podnosić wzroku, od razu skręcił w lewo, wchodząc w uliczkę między domami, by po chwili zobaczyć niewielki szyld sklepu tanecznego.

Chłopak jak zwykle wszedł do środka bez wahania, a dzwoneczek przy drzwiach oznajmił jego przybycie. Hyodo od razu skierował się do lady, spodziewając się ujrzeć za nią kobietę w średnim wieku o miłym wyrazie twarzy, lecz zamiast pani Shirogane, na krześle za blatem siedziała młoda dziewczyna, na oko w jego wieku, czytająca książkę o różowej okładce. Kiyoharu stał chwilę i przyglądał jej się w ciszy. Miała lekko falowane, farbowane na brzoskwiniowy włosy, sięgające ramion i długie czarne rzęsy. Ubrana była zwyczajnie, w niebieskie dżinsy z czarnym paskiem i białą koszulkę z krótkim rękawem. Chłopak dostrzegł jak przebiega wzrokiem po kolejnym linijkach tekstu, przekręcając co jakiś czas stronę długimi palcami o zadbanych, pomalowanych na liliowo paznokciach.

Rudowłosy odchrząknął cicho, chcąc zwrócić na siebie uwagę ślicznej, jak zauważył, nastolatki. Dziewczyna otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na niego obojętnie. Zamknęła książkę, uprzednio sprawdzając stronę, po czym odłożyła ją na blat i wstała.

— Murakami — zauważył Kiyoharu, zerkając na okładkę.

— Norvegian Wood — przytaknęła, wlepiając wzrok w chłopaka.— Dość interesująca.

— Tak. Zauważyłem — odparł, a dziewczyna spojrzała na niego z podejrzliwym uśmiechem.

— W czym mogę pomóc? — spytała, niedbale opierając ramiona na blacie.

— Miałem odebrać buty szyte na zamówienie — powiedział chłopak. Dziewczyna skinęła głową.

— Nazwisko?

— Kiyoharu — odparł chłopak. Nastolatka założyła za ucho kosmyk brzoskwiniowych włosów i zaczęła przesuwać palcem po liście leżącej na ladzie.

— Okay — mruknęła do siebie i wyszła na zaplecze. Kiyoharu oparł się biodrem o blat i zaczął wsłuchiwać się w odgłos przesuwanych pudeł, spadających pudeł i... Cichych przekleństw. W końcu westchnął w duszy i podszedł do na wpół otwartych drzwi.

— Pomóc? — spytał po prostu, nie wiedząc jak powinien zwrócić się do nowo poznanej dziewczyny. Brzoskwiniowowłosa przetarła twarz dłonią, drugą rękę opierając na biodrze i skinęła głową.

— Właściwie to tak — uśmiechnęła się niezręcznie. — Głupio się przyznać, ale nie sięgam — mruknęła. — Ostatnią dostawę rozładowywał chyba mój, cholerny, dwumetrowy brat-koszykarz, także... No niestety — powiedziała, wskazując dłonią pudełko na samym szczycie kartonowej wieży.

— W porządku — odparł chłopak i podszedł do stosu.

— Dosięgniesz? — spytała niepewnie. — Oczywiście, że dosięgniesz... — mruknęła, widząc jak Kiyoharu bez większego trudu ściąga z góry niewielkie pudełko. Podał je dziewczynie, a ta wzięła od niego pakunek i wróciła za ladę.

Położyła pudełko na blacie, otworzyła, sprawdziła zawartość, fakturę, po czym zamknęła je z powrotem i ponownie odnalazła nazwisko Kiyoharu na liście, tym razem by odczytać cenę.

— Zapłacę kartą — powiedział zanim dziewczyna zdążyła odczytać szereg cyfr. Nastolatka podniosła na niego obojętny wzrok i podała mu terminal po wbiciu odpowiedniej kwoty.

— Dziękuję — powiedziała. — W razie problemów z zamówieniem, dzwoń — dodała, biorąc w dłoń długopis oraz jedną z wizytówek. — Mamy nie będzie przez najbliższy tydzień, więc podam ci swój prywatny numer — mruknęła. — Nie zawsze siedzę w sklepie, więc na stacjonarny się nie dodzwonisz — dodała, odrzucając włosy do tyłu i podając chłopakowi karteczkę. — Sklep przez większość czasu będzie zamknięty, więc trzeba się umawiać. Miłego dnia życzę.

Kiyoharu schował wizytówkę do kieszeni dżinsów i patrzył jak dziewczyna siada na krześle i ponownie chwyta w rękę książkę, jakby liczyła się każda sekunda.

Rudowłosy wziął do ręki pudełko i skierował się do wyjścia. Zatrzymał się jednak wpół kroku i odwrócił do dziewczyny.

— O czym pisze Murakami? — spytał. Nastolatka podniosła na niego wzrok.

— A bo ja wiem.

***

Kiyoharu usiadł na parkiecie i sięgnął po butelkę wody. Opróżnił ją kilkoma łykami i oparł się o ścianę. Kiedy udało mu się uspokoić oddech, spojrzał na nowe buty treningowe i przypomniał sobie o ślicznej dziewczynie w sklepie. Czy nadal miał jej numer? Chyba tak.

Nie miał jednak powodu by do niej dzwonić. Buty były idealne, a zamówienie skompletowane w stu procentach.

Rudowłosy nagle oderwał się od ściany i podparł z tyłu dłońmi. No tak...

— Mamo — zaczął, wychodząc z sali i kierując się w stronę biura. Jego matka siedziała za biurkiem, pogrążona w papierkowej robocie.

— Hm? — mruknęła, nawet nie patrząc na syna. Chłopak oparł się o framugę, nadal trzymając w dłoni butelkę po wodzie.

— Zamawiałaś ostatnio dla mnie nowy frak, prawda? — zapytał. Kobieta przytaknęła, skupiona ma pracy. — U państwa Shirogane?

Blondynka zmarszczyła brwi i podniosła zmęczony wzrok na syna.

— Jak zawsze — odparła, niepewna, skąd wzięło się to pytanie.

— Świetnie — powiedział Hyodo spokojnym głosem. — Odbiorę go.

***

Chłopak wybrał numer i przyłożył telefon do ucha. Nie denerwował się. On nigdy się nie denerwował. Od początku wiedział, co chce powiedzieć. Wystarczyło usłyszeć jej głos i zacząć mówić. Proste.

Po trzech sygnałach jednak, zamiast głosu dziewczyny, Kiyoharu usłyszał ten, oznajmiający, że dodzwonił się na pocztę głosową. Beznamiętnie kliknął czerwoną słuchawkę i przeszedł w tryb pisania.

Ja: Chciałem tylko zapytać, czy frak, który zamawiałem jest już gotowy? Mam nadzieję, że mogłabyś sprawdzić to jak najszybciej, wtedy mógłbym podjechać po niego już dzisiaj wieczorem.

Pozdrawiam

Kiyoharu Hyodo

Może i brzmiało to zbyt oficjalnie, Ale przecież nawet nie znał jej imienia. Równie dobrze mogłaby obrazić się za zbytnie spoufalanie, a przecież nie używał nawet formy "pani".

Po niecałych dziesięciu minutach dostał odpowiedzieć.

Sklep taneczny: Jasne, nie ma problemu. Za pięć minut będę w domu, sprawdzę i dam ci znać.

Również pozdrawiam :)
Shirogane Katsumi

Kiyoharu odłożył telefon od razu po przeczytaniu wiadomości i wrócił do czytania nowo kupionej książki. Po chwili jednak oderwał wzrok od Murakamiego i chwycił komórkę, żeby zmienić nazwę kontaktu.

***

— Hej — mruknęła dziewczyna, słysząc dzwoneczek przy drzwiach. Kiyoharu podszedł do lady. Nawet nie podniosła wzroku znad książki.

— Hej — przywitał się chłopak. Dziewczyna dokończyła właśnie czytaną stronę, po czym zatrzasnęła książkę, nie przejmując się zakładką i ruszyła na zaplecze. Po chwili wróciła z plastikowym czarnym pokrowcem, z doklejoną karteczką z jego nazwiskiem.

— Powinien być w porządku, ale na wszelki wypadek możesz jeszcze przymierzyć — powiedziała, wskazując dłonią małe, wydzielone w kącie pomieszczenie z niebieską kotarą. Rudowłosy bez wahania wziął od dziewczyny frak i zniknął za materiałem.

"Przystojniak" przemknęło jej przez myśl, po czym wróciła do czytania. Przesuwała wzrokiem po literach, jednak nie mogła złożyć ich w całość. Co chwila zerkała na przebieralnię, czekając aż rudowłosy tancerz w końcu się pojawi.
Chłopak wyszedł po kilku minutach. Zapinał sprawnie guziki koszuli, po czym przeszedł do wiązania dołączonej do zestawu muszki.

Dziewczyna podniosła się z miejsca, wsuwając w zęby kilka szpilek i obeszła go kilkukrotnie, upewniając się, że wszystko jest w porządku.
W końcu stanęła przed nim i wyjęła metal z ust.

— Można by jeszcze skrócić te spodnie, jeśli chcesz — powiedziała, patrząc wymownie na jego nogawki. Chłopak przyjrzał się im.

— Nie, nie trzeba — odparł.

— No dobra — powiedziała, odkładając szpilki. — Zatańcz jeszcze czy coś. Sprawdź czy masz swobodę ruchów.

Kiyoharu wykonał kilka kroków ze swojej choreografii do tanga, po czym wyciągnął dłoń w stronę dziewczyny. Nastolatka spojrzała na niego ze zdziwieniem i zaśmiała się.

— Ja nie tańczę — odparła.

— Naprawdę? — spytał, lustrując ją spojrzeniem. Długie, smukłe nogi, długa szyja, wyprostowana sylwetka. Nie była tancerką?

— Może i urodziłam się w rodzinie tancerzy, ale uwierz, z tańcem mam niewiele wspólnego — powiedziała, opierając się biodrami o ladę. Skrzyżowała ramiona na piersi i obserwowała ruchy Kiyoharu.

— To dlaczego tu pracujesz? — spytał chłopak. Brzoskwiniowowłosa wzruszyła ramionami.

— Jestem tylko na zastępstwo.

Rudowłosy zapewnił, że wszystko jest w porządku i że jego matka już zapłaciła za frak przelewem. Dziewczyna sprawdziła ostatnie transakcje sklepu i zapisała w systemie, że zamówienie zostało opłacone.
W tym czasie Kiyoharu zdążył się przebrać. Dziewczyna pomogła mu schować frak do pokrowca i zapakować go w poręczną siatkę.

— Dziękuję — powiedział, wychodząc. Nastolatka skinęła głową, odprowadzając go do wyjścia.

— Jutro też pracujesz? — spytał.

— Nie. Mam wolny cały dzień — odparła. Kiyoharu pokiwał głową i uśmiechnął się.

— Napiszę — obiecał. — Znam miejsce, w którym sprzedają świetną kawę. Idealną do rozmów o twórczości Murakamiego.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

— Nie mogę się doczekać.

Mam wrażenie, że wypaliłam się "romantycznie" po ostatnim zerwaniu...

Przepraszam was za to, postaram się ogarnąć...

Całuski
~Beth💙