Το πρωι ξημέρωσε Δεύτερα. Αυτο σημαίνει ενα πράγμα. Σχολείο.

Το μισούσα το σχολείο... Μπορεί να ήμουν η καλύτερη στην εκπαίδευση και στην μάχη αλλα στα αλλα μαθήματα ήμουνα χαλιά. Τόσο χαλιά που σίγουρα δεν θα περνούσα την τάξη χωρίς την βοήθεια του πατερα μου.
Ευτυχως όμως η χρόνια ήταν στο τέλος της και αν τα πήγαινα καλά στίς εξετάσεις του χρόνου θα ήμουν εξολοθρευτρια. Υπηρχαν πολλές δουλειές που μπορούσες να κανεις εδω, το να γινεις εξολοθρευτης όμως ηταν η πιο δύσκολη και λίγοι τα είχαν καταφέρει. Εγώ όμως το είχα βάλει στόχο απο οταν ήμουν μικρή και δεν θα τα παρατουσα τωρα, δεν θα τα παρατουσα ποτε! Για τιποτα και για κανέναν...

Σηκωθηκα απο το κρεβάτι και κατευθυνθηκα προς το μπάνιο. Επλυνα το προσωπο μου και τα δόντια μου και ξεκίνησα να βουρτσιζω τα μαλλια μου. Δύσκολο...

Δεν τα είχα χτενίσει χθες, έτσι σήμερα ήταν ενα κουβάρι απο καφέ μπούκλες. Οταν τελείωσα είχε πάει εξι ή ωρα.. Ειχα 10 λεπτα πριν αρχίσει το πρωινό!

Έβαλα γρήγορα την στολή του ινστιτούτου, που αποτελούταν απο ενα λευκό τζιν παντελόνι και μια λευκή μπλούζα με ενα πούπουλο πανω δεξιά, έβαλα τα μαύρα μποτάκια μου για να κανουν αντίθεση με το όλο λευκό συνολακι και αφού πήρα το μπουφάν και την τσάντα μου έτρεξα προς την τραπεζαρία.

Εντοπίσα την κολλητή μου, Κλαίρη να κάθετε στο συνηθισμένο μας τραπέζι και να με περιμένει.

Προχώρησα με σταθερό βήμα προς τα εκεί, αγνοώντας τα αδιάκριτα βλέμματα τον συμμαθητών μου. Φυσικά! Θα είχαν μαθει για την αποτυχία μου απο την Άριελ.. Την ψωναρα του σχολείου, μην πω του ινστιτούτου ολοκλήρου!

" Καλημέρα..! "Είπε χαροπα η Κλαίρη.

Που την είδε την καλη μέρα;

" Γεια.. " ειπα βαριεστιμενα και σοριαστηκα στην καρέκλα διπλα της.

" Νευρακια, νευρακια.. " ο Τζέικ, ο αλλος μου κολλητός είπε και κάθησε διπλα μου ακουμπώντας τον εναν απο τους δυο δίσκους που κρατούσε μπροστά μου.

"Ήξερα οτι θα αργησεις έτσι σου πήρα πρωινό.. Εχω ένστικτο.. " είπε και γέλασε.

" Ευχαριστώ.. " ειπα

Δεν είχα όμως όρεξη να φάω.. Το βλέμμα του Άρθουρ με καρφώνε απο παντού.

" Γιατί σε κοιτάει αυτός;" με ρώτησε η Κλαίρη.

" Δεν εχω ιδέα.. Ο Άρθουρ ειναι ενα μυστήριο για αλλους.. " απάντησα εγώ χωρίς να του ρίξω δεύτερη ματια.

Με τον Άρθουρ ημασταν συμμαθητές από την πρωτη χρόνια του λυκείου και ήμασταν μαζί στα περισσότερα μαθήματα, αφού και αυτός ήθελε να γινει εξολοθρευτής. Δεν μου είχε δώσει όμως ποτε σημασία μέχρι πριν μερικές μέρες που μας βαλανε να κάνουμε μια εργασία μαζί και απο τοτε δεν ξεκολλαει το βλέμμα του απο πανω μου.
Θα περίμενε κανεις οτι το Bad boy του σχολείου θα είχε καλυτερα πραγματα να κανει απο το να κοιτάει την κορη του αρχηγού. Η Άριελ ας πούμε τον ήθελε τρέλα αλλα αυτός δεν γύριζε να της ρίξει δεύτερη ματια. Εγω δεν εχω χρόνο να ασχολούμαι με αγόρια και βλακείες, είχα πιο σημαντικά πραγματα να κάνω. Έπρεπε με κάποιον τροπο να του κόψω τα φτερά. Όχι κυριολεκτικά..

" Αμέλια ;; Αμέλια;;" η φωνη της κολλητης μου με έβγαλε απο τις σκέψεις μου.

" Εε;" ειπα

" Λεω.. Πρεπει να πηγαίνουμε σιγά σιγά, έχουμε δαιμονολογία και η τάξη ειναι στην αλλη πλευρα του κτηρίου.. " μου είπε καθως μάζευε τα πραγματα της

" Ααα.. " ειπα και σηκωθηκα αλλα τελευταία στιγμή αρπαξα ενα κεκακι από το δισκο μου και το έφαγα στον δρόμο.

Περπατησαμε στους διαδρόμους με την Κλαίρη και τον Τζέικ μέχρι που χώρισαν οι δρόμοι μας. Ο Τζέικ είχε προπόνηση πρωτη ωρα ενω εμείς είχαμε δαιμονολογία. Μπορεί να μην μου άρεσε το σχολείο αλλα η δαιμονολογία ηταν το αγαπημένο μου. Μισούσα τους δαίμονες, ήθελα να τους εξολοθρεψω ολους. Ειναι καλό να ξέρεις πράγματα για τον εχθρό και σε αυτό βοηθούσε η δαιμονολογία.

" Μαλ.. Σχετικα με αυτο που έγινε χθες.. Μην είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου.. " μου είπε Κλαίρη και με χάιδεψε συμπονετικα στον ώμο. Μπήκαμε στην τάξη και καθισαμε σε διπλανα θρανία.

" Μαλ; Που πήγε το Αμέλια;" την ρωτησα με σκοπό να αλλάξω το θέμα.

" Ξέρω οτι μισείς να σε λέω έτσι.." είπε και ωντος μισούσα οταν με αποκαλούσαν με ολόκληρο το όνομα μου. Ηθελα να με φωνάζουνε Μαλ.. Μου άρεσε..

Δεν προλαβε να πει κάτι αλλο γιατί, ευτυχώς για εμενα, μπήκε ο καθηγητής.

Το μαθημα πέρασε με τον καθηγητή να μιλάει για το τι ειναι οι δαίμονες και πως να τους αποφύγουμε και εμενα να ζωγραφίζω στο τετράδιο μου.

Ωραίο όλα αυτά Κύριε Τομσον αλλα εγώ δεν θέλω να μάθω πως να αποφύγω εναν δαίμονα αλλα να βρω εναν.

Και τοτε μου ήρθε μια ιδέα. Ηταν τρελή αλλα μπορούσε να πετύχει.

Πήρα το μολύβι μου στο χερι και ξεκίνησα να σχεδιάζω.
Τα ανακατα μαλλια του, τα γαλαζοπράσινα ματια του, το τατουάζ στο αριστερό του χερι.. Μέχρι και τα φτερά του παρόλο που δεν τα είχα δει... Το κουδούνι χτύπησε αλλα εγώ συνέχισα να σχεδιάζω.

" Τι κανεις εκεί;"

Πετάχτηκα κυριολεκτικά απο την θέση μου στο άκουσμα της ερώτησης και μαζεψα γρήγορα τα πραγματα μου βάζοντας τα, μαζί με την ζωγραφιά μεσα στην τσαντα μου.

" Να μην σε νοιάζει! " ειπα στον Άρθουρ που στεκόταν απο πανω μου. Σηκωθηκα περνώντας την τσαντα στον ώμο μου και πήγα να φύγω. Ο Άρθουρ όμως απο οτι φαίνεται δεν σκόπευε να με αφήσει ήσυχη, αφού με πείρε απο πίσω.

" Έμαθα τι έγινε χθες.. Χα εγώ τους ειπα να μην στείλουν εσένα αλλα δεν με άκουσαν... " είπε για να μου σπάσει τα νεύρα

" Μιλάς εσύ.. Εχεις μείνει τρια χρόνια στην ιδια τάξη...! " ειπα χωρίς να τον κοιταω. Ο Άρθουρ ηταν κατα 3 χρόνια μεγαλύτερος μου. Δεν ηταν και απο τους καλύτερους μαθητές αν και ήξερα οτι έμενε επίτηδες. Είχε κανει ενα 'σατανικό' σχεδιο για να περάσει στους εξολοθρευτες.
Γινόταν ολο και πιο δυνατός κάθε χρονο με σκοπό να τους ξεκανει ολους στις τελικές εξετάσεις. Όλοι έλεγαν οτι αυτή ηταν η χρόνια που θα έδινε γιατί είχε δώσει τον καλύτερο του εαυτό σε όλα τα μαθήματα. Πράγμα που εκανε πιο δύσκολη την δική μου ένταξη στην ομάδα.
Απο τα δεκάδες ατομα που θα έδιναν φέτος άντε οι πεντε να περάσουν εξολοθρευτες και παλι πολλοι θα ειναι..

" Μπορεί απλα να περίμενα εσένα.. Να περάσουμε μαζί.. " είπε παιχνιδιάρικα καθως περπατουσαμε στους διαδρόμους. Επόμενο μαθημα ειχα ιστορία και δυστυχώς ηταν και αυτός μαζί μου.

" Ξεκολλα Άρθουρ..! " του ειπα και επιταχύνα το βήμα μου. Ευτυχώς με έχασε αναμεσα στους υπολοιπους μαθητές.

Δεν πήγα στην τάξη. Αντιθέτως κατευθυνθηκα προς το γραφείο του διευθυντή του σχολείου. Ηταν κάτι σαν τον μπαμπά μου μονο που ασχολούταν με τα θέματα του σχολείου.

Η γραμματέας μόλις με είδε μου χαμογέλασε. Αυτή η συγκεκριμένη προσπαθούσε να μου φέρεται όσο πιο καλα γίνεται με την ελπίδα οτι θα την αναφέρω στον πατερα μου και να πάρει αύξηση. Συγγνώμη κοπέλια αλλα δεν πρόκειται να γινει..

Εκείνη την στιγμή απο το γραφείο βγήκε η Νταϊάνα Μίλτον. Δεν ηταν ακριβώς φιλη μου αλλα μιλούσαμε που και που.
Ηταν πολυ καλη κοπελα με ξανθά μακριά μαλλια και ενα μόνιμο αληθινό χαμόγελο στο προσωπο της. Τι μπορεί να είχε κανει που την οδήγησε στον διευθυντή;

Δεν πρόλαβα να την ρωτησω η έστω να της πω ενα γεια γιατί έφυγε με σκυμμένο το κεφαλι. Έμεινα λιγο να την κοιτάζω να απομακρύνεται και έπειτα κατευθυνθηκα προς το γραφείο του διευθυντή. Ηταν ωρα βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου.