Part 4: The Bad in Abaddon

Τα ματια μου ταξιδεύουν στους άντρες με της λευκές στολές και σταματάνε στο καστανοξανθο αγορι που πριν λιγο φώναξε το όνομα μου. Ειχα κοκαλοσει. Δεν έπρεπε να με βρουν, οχι ακομα.

Δεν προλαβαινω να μιλήσω, η έστω να αντιδρασω. Κάποιος  είχε μπλεξει τα δάχτυλα του με τα δικα μου και με τραβούσε μακριά. Ηταν ο Αμπαντον.

" Στάσου! " φώναξε κάποιος. Αλλα άρχισα να τρέχω μαζί με τον Αμπαντον.

Βγήκαμε τρέχοντας απο την πίσω πόρτα με τους στρατιώτες του πατέρα μου και τον Άρθουρ να μας ακολουθούν.

Σταμάτησα ίσα ισα για να παρω μια ανάσα και μετα συνέχισα.
Ειχα μπλέξει πολυ άσχημα. Ειχα σκεφτεί πολλές δικαιολογίες για την ξαφνική φυγή μου απο το Ινστιτούτο. Αλλα μόλις το εσκασα τρέχοντας με εναν δαίμονα. Αυτο σημαίνει ενα πράγμα για αυτούς. Προδοσία.

Τωρα θα νομίζουν οτι η Αμέλια Γουιλσον εχει παρε δωσε με τον εχθρό!

Ενα τράνταγμα έκανε τον Αμπαντον να πεσει κατω τραβώντας με μαζι του.

" Οχι, πάλι γαμωτο! " είπε μεσα απο τα δόντια του καθως κόκκινο, πηχτό αίμα έβγαινε απο το δεξί του μπράτσο.

Σηκωθηκαμε γρήγορα και άρχισαμε παλι να τρεχουμε. Δεν κρατησε για πολυ ομως, οι αντρες του πατερα μου μας είχαν περικυκλώσει. Τοτε μου ήρθε μια ιδέα.  Μπήκα τηλεπαθητικά στο μυαλό του Αμπαντον με την ελπίδα οτι θα συμφωνήσει. Φάνηκε να το σκέφτεται αλλα τελικά ενευσε.

Αμέσως με έπιασε απο την μέση, σφίγγοντας με πολυ κοντά στο σώμα του και έβγαλε ενα όπλο απο την ζώνη του. Η λευκή μου μπλουζα ειχε πλεον γινει κόκκινη καθως το ματωμένο του μπράτσο είχε ερθει σε επαφη μαζί της. Ένιωθα την καυτή του ανάσα να γαργαλαει τον λαιμο μου και για λιγο ήθελα να αφεθω. Εκεί, στην αγκαλιά του.

Ηξερα όμως οτι δεν ηταν η κατάλληλη ωρα και λογικά ποτέ δεν θα ηταν.

Σήκωσε το χερι του και ακούμπησε το όπλο στο κεφάλι μου, πιέζοντας απαλα τον κρόταφο μου.

" Κάντε πίσω αλλιως είναι νεκρή!" φώναξε. Παρόλα αυτά κανεις δεν υπάκουσε ούτε κατέβασε το όπλο του. Ίσως τελικά να μην ηταν και τοσο καλη ιδέα..

" Θα την σκοτώσω! " φωνάζει. Το άγχος ειναι ορατό την φωνη του καθως τα δάχτυλα του ακουμπούσαν, τρεμάμενα την σκανδάλη. Ηξερα οτι δεν θα με σκότωνε. Τον εμπιστευομουν..

Ο Άρθουρ εκανε νόημα στους υπολοιπους να κατεβάσουν τα όπλα τους.

" Αφησε την ήσυχη, δαίμονα.. " γριλισε με μίσος.

" Η κοπελα θα ερθει μαζί μου..! " απάντησε στον ίδιο τονο ο Αμπαντον, σφίγγοντας με άθελά του πιο κοντά.

Ακούμπησε το πηγούνι στα μαλλια μου και με μια κίνηση ειχαμε εξαφανιστεί.

Πεσαμε και οι δυο κατω με φορα. Ακριβως εξω απο το σπίτι του.
Αφου τσεκαραμε την περιοχή μπήκαμε οσο πιο φυσιολογικά γίνετε στο ασανσέρ και όταν φτάσαμε σοριαστηκαμε μεμιάς στον καναπέ.

" Τι ηταν και αυτο.. " λέει και ξεφυσαει.

" Αυτο ηταν ο πατέρας μου, που με ψάχνει. " απανταω.

" Το έσκασε η πριγκίπισσα απο το σπίτι;" ρωτάει παιχνιδιάρικα.

" Δεν θα με αποκαλούσα πριγκήπισσα. Ειμαι απλα η κορη του αρχηγού.. " λέω.

" Καλα κορη του αρχηγού. Να ξέρεις οτι απο την μέρα που σε γνώρισα εχω μπλέξει σε περισσότερους μπελάδες απο οτι σε ολη μου την ζωή. " λέει και γυρνάει προς το μερος μου.

" Ειμαι μπελάς, δεν είμαι;"

" Ο χειρότερος... " απαντάει και με κοιτάει βαθιά στα ματια. Αυτά τα ματια που βασανίζουν την ψυχή μου απο την μέρα που τα πρωτο αντίκρισα. Γιατί ειναι τόσο όμορφος γαμωτο!

Κοιταζομαστε για πολυ ωρα. Τα πρόσωπα μας είναι παρα πολυ κοντά και τα χείλη μας είναι έτοιμα να ενωθούν. Θέλω να τον φίλησω, να νιώσω τα χείλη του πάνω στα δικα μου. Απο το βλέμμα του μπορω να καταλάβω οτι και αυτός το θέλει. Σκυβει πιο κοντά μου, μπορω να αισθανθώ την ανάσα του. Λιγα ακόμα εκατοστά και θα μπορώ να τον γευτω, να τον κατακτήσω..
Λιγα ακόμα εκατοστά και όλα θα αλλάξουν και για τους δύο μας.
Λιγα ακόμα εκατοστά και θα είμαι επίσημα προδοτρια.

Και τοτε ξυπνάω.
Κάνω μια απότομη δρασκελια και σηκώνομαι απο τον καναπέ.

" Ειμαι πτώμα.. Πάω να ξάπλωσω.. " του λέω και απομακρύνομαι. Εκείνος με κοιτάζει σαστισμένος, σαν να επεξεργάζεται τα γεγονότα που συνέβησαν πριν μια στιγμή.

" Καληνύχτα.. " ψελλιζω καθως απομακρύνομαι. Δεν απαντάει, προφανώς γιατί δεν με άκουσε.

Θα έπρεπε να μείνω, να προσφέρθω να τον βοηθήσω με τον ώμο του, όπως έκανε και αυτός την περασμένη φορά. Τα γεγονότα όμως δεν με αφήνουν να μείνω κοντά του ούτε λεπτο παραπάνω. Έπρεπε να απομακρυνθω για το καλό και τον δυο μας.

Ξάπλωνω στο μαλακό κρεβάτι και κλείνω τα ματια μου.
Το μυαλο μου όμως δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Συνεχίζει να μου θυμίζει για το παραλίγο φιλί μας και το ποσο λάθος είναι όλο αυτο.

Λάθος..

Σκέφτομαι λιγο πριν με πάρει ο ύπνος.