Κοίταξα για αλλη μια φορα τα ρούχα που φορούσα.

Ενα ανοιχτό τζιν παντελόνι και μια απλή λευκή μπλούζα. Μου ηταν μεγαλα αλλα υποθέτω οτι είναι καλύτερα απο ενα σχισμένο και λερωμένο φόρεμα.

Κατευθυνθηκα προς την κουζίνα.
Εκεί με περίμενε ο Αμπαντον με δυο πιάτα τηγανιτες στο χερι.
Μου εκανε νόημα να καθισω και εγώ υπάκουσα. Αυτός κάθισε διπλα μου και μου πρόσφερε το ενα πιάτο. Αφου φαγαμε τελικά τον ρωτησα:

" Προς τι η περιποίηση; Δεν κατάφερα και τιποτα χθες.. " ειπα στεναχωρημένα. Μετα το χθεσινο βρέθηκαμε πάλι στο μηδέν.

" Αντίθετα.. Κατάφερες πολλά.. " είπε ενθουσιασμένος.

Έβγαλε εναν φάκελο απο την πισω τσέπη του και τον πέταξε πανω στο τραπέζι.

" Δεν καταλαβαίνω.. " ειπα.

" Οσο εσύ ήσουν με τον Ραμιηλ στο γραφείο του Ασπερ. Εγώ πηγα στο γραφείο του και εκλεψα τις πληροφορίες.. " είπε με ενα χαμόγελο.

" Δηλαδή ήξερες οτι δεν υπήρχε περίπτωση να μου δώσει τις πληροφορίες; Ολο αυτο ηταν ενα κόλπο! " σηκωθηκα και φωναξα.

" Ηταν ο μονος τρόπος! Αν σου το ελεγα δεν θα συμφωνούσες! " σηκώθηκε και αυτός.

" Θα μπορούσα να ειχα σκοτωθεί! " φωναξα ξανα.

" Μην γίνεσαι υπερβολική Αμέλια! Έπρεπε να γίνει..! " είπε.

" Ξέρεις κάτι! Ο Ραμιηλ είχε δίκιο! Είσαι ενας ψεύτης, απατεώνας. Τόσο καιρό με χρησιμοποιούσες! "Βγηκα απο την κουζίνα και άρχισα να περπαταω γρήγορα προς την εξοδο.

" Αμέλια! " φώναξε και με έπιασε απο τα μπράτσα.

" Ασε με! Πήρες τις πληροφορίες σου, δεν με χρειάζεσαι αλλο! " προσπάθησα να απελευθερωθω απο την λαβή του αλλα ηταν αδύνατο. Ήμουν πολυ αδύναμη τελευταία...

" Ποτε δεν σε χρησιμοποιεισα! Σου υποσχέθηκα κάτι και θα το κάνω αν με αφήσεις! " είπε ήρεμα. Δεν κατάφερα να συγκράτησω τα δάκρυα μου. Ένιωθα προδομένη..

" Μην κλαις.. " ψιθύρισε απαλα.

" Γιατί ειναι τόσο σημαντικό για εσένα Αμπαντον; Γιατί θες να σταματήσεις τον πόλεμο;" ρωτησα αδύναμα.

" Αν σου πω.. Μου υποσχεσαι οτι θα μείνεις;" ρώτησε μετα απο λιγο.

Το σκέφτηκα και τελικά ενευσα καταφατικά.

Καθισαμε στον καναπέ. Αυτός ακομα κρατούσε τα μπράτσα μου.

" Λιγα χρόνια πριν, εγώ και η αδελφή μου μένανε στον δρόμο.
Οι γονεις μας είχαν πεθάνει και δεν ειχαμε κάποιον άλλον συγγενή. Έτσι η Κρίσταλ αποφάσισε να ψάξει να βρει κάποια δουλειά για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Δεν έλειπαν φυσικά και οι ληστείες.." σε αυτο το σημείο γέλασε.

" Τελικα την βρήκε ένας άνθρωπος, δαίμονας βασικά, και ισχυρίστηκε οτι μπορούσε να βοηθήσει. Την έβαζε να κάνει διάφορα πράγματα, στην αρχή μικρά και αθώα μετα όμως καταλαβαμε οτι δεν ηταν αυτός που έλεγε οτι ηταν. Ήθελε να αρχίσει πόλεμο ανάμεσα στα δυο είδη για δικούς του σκοπούς. Η Κρίσταλ δεν ήθελε να συμμετέχει πια έτσι αποφάσισε να παει στο γραφείο του να του το πει.. Δεν την ξανα είδα απο τοτε... " είπε και ενα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του.

Δεν με κοιτούσε πλεον στα ματια. Κοιτούσε το πάτωμα. Τα χέρια του ειχαν αφήσει τα δικα μου.

" Αμπαντον.. " ψιθύρισα.

Εκείνη την στιγμή εκανα κάτι που δεν περίμενα ποτε οτι θα κάνω. Τον αγκάλιασα. Τυληξα τα χερια μου γυρο απο τον λαιμο του και στήριξα το κεφαλι μου στον ώμο του. Του πήρε λίγη ωρα αλλα τελικά ανταπέδωσε την αγκαλιά.

" Λυπάμαι.. " ψιθύρισα.

" Μου λύπη τοσο πολυ Αμέλια.. Δεν εχω τιποτα χωρις αυτήν.. " είπε λυπημένα και με έσφιξε πιο κοντά πανω του. Ηθελα τοσο πολυ αυτήν την αγκαλιά και την ήθελε και εκείνος. Ένιωθα οτι ανικω στην αγκαλιά του. Δεν θα με πείραζε να μείνω για πάντα εδω. Το άρωμα του με υπνώτιζε.

Μετα απο λιγο όμως η αγκαλιά έσπασε και ένιωθα κενή ξανα.

" Είναι ο μονος τρόπος να βρω την αδελφή μου Αμέλια. Να μάθω τουλάχιστον τι της συνέβη. Να παρω εκδίκηση..! " η φωνη του σκλήρυνε στα τελευταία λογια.

Τοτε κατάλαβα οτι τοσο καιρό οι σκοποί μας δεν ηταν και τοσο διαφορετικοί. Ειχαμε χασει ενα πολυ σημαντικό ατομο για εμας και θέλαμε να παρουμε εκδίκηση για αυτο..

Δεν λέω οτι ηταν σωστό αυτό που εκανε αλλα ήξερα οτι θα εκανα το ίδιο. Θα εκανα τα παντα για να δω τα ματια του ατόμου που μου πήρε τα παντα, να χανοντε μέσα στις φλόγες.

Το αίσθημα θλίψης και οίκτου είχε πλεον εξαφανιστεί και αντικαταστάθηκε απο μίσος.

Έσφιξα τις μπουνιές μου και άρχισα να περνώ βαθιές αναπνοές.

" Μην ανησυχείς Αμπαντον. Θα πάρουμε την εκδίκηση μας. Αλλα υπό εναν ορο.. " ειπα οταν ειχα ηρεμήσει.

" Δεν θα μου ξανα κρυψεις τίποτα. Είμαστε ομάδα πλεον και πρεπει να λειτουργούμε σαν ομάδα. " ειπα και ενευσε.

"Τωρα πήγαινε να φέρεις τον φάκελο.. " ειπα και έτρεξε να το κάνει.

Γύρισε μεσα σε δευτερόλεπτα κρατώντας τον λευκό φάκελο.

Καθάρισα το μυαλό μου απο την , οργη, το μίσος αλλα και την αγκαλιά που ειχαμε μόλις ανταλλάξει και τον ανοιξα.

Ήρθε η ωρα να μάθουμε ποιος κρύβετε πισω απο όλα αυτά...

Αχχ κανεις δεν διαβάζει αυτήν την ιστορία!! 😭😭😭😭😭