Οταν ξύπνησα το αμάξι ηταν παρκαρισμένο μπροστά απο μια τεράστια πολυκατοικία. Ήμουν ακομα ζαλισμένη απο τον ύπνο και ειχα χασει πολυ αίμα. Έτσι δεν αντιστάθηκα οταν ο Αμπαντον πέρασε το χερι μου στον στους ώμους του και με βοήθησε να περπατησω μεχρι μέσα. Δεν ξερω πόση ωρα ήμασταν στο ασανσέρ όταν ρωτησα:

" Που ήμαστε;"

" Δεν μπορουσα να σε πάω στο ξενοδοχείο σου. Εχεις χάσει πολυ αίμα, χρειάζεσαι φροντίδα.. " είπε και βγήκαμε από το ασανσέρ.

Αυτός, ξεκλειδωσε την πόρτα και με έσπρωξε απαλα μεσα.

" Μια χαρά ειμαι.. " μουρμουρισα και τραβήχτηκα μακριά του.

" Αν με εφερες εδω για να με σκοτώσεις -" πηγα να πω αλλα με σταμάτησε.

" Πόσες φορές πρεπει να σου πω οτι δεν θέλω να σε σκοτώσω. Δηλαδή έλεος, αν ήθελα θα σε ειχα παρατήσει στο δρόμο με αυτούς. Αντίθετα εγώ σε έφερα στο σπίτι μου. " είπε. Ήθελε να φανεί άγριος αλλα το μονο που κατάφερε ηταν να δείξει ποσο κουρασμένος ηταν απο όλα αυτά.

" Αυτο ειναι το σπίτι σου;" ειπα έκπληκτη.

Το δωμάτιο που βρισκόμασταν ηταν μεγαλο. Οι τοίχοι ηταν βαμμένοι με σκούρα χρώματα και ταπετσαρίες. Απο τους δερμάτινους, μαύρους καναπέδες, κατάλαβα οτι βρισκόμασταν στο σαλόνι. Διάφορα αλλα έπιπλα στόλιζαν το δωμάτιο αλλα ήμουν πολυ κουρασμένη για να το παρατηρησω καλύτερα. Δεν κατάφερα όμως να αγνοησω την τεράστια τζαμαρια που κάλυπτε την δεξια πλευρα. Ήμασταν σε ρετιρέ.

" Κάτσε... " είπε και μου έδειξε τον εναν καναπέ. Έπειτα εξαφανίστηκε σε κάποιο αλλο δωμάτιο.

Επέστρεψε μετα απο λιγο κρατώντας ενα κουτί πρώτων βοηθειών. Καθισε διπλα μου και μου κατέβασε την τιραντα του φορέματος μου. Ακριβώς εκεί που με είχε πετύχει η σφαίρα.

" Αμπαντον, πραγματικά ειμαι καλά. " ειπα αλλα με αγνόησε.

" Αυτό θα πονέσει λιγο.. " είπε.

Έβγαλε ένα τσιμπιδακι και το εχοσε μεσα στην σάρκα μου.
Μορφασα απο τον πόνο καθως έψαχνε να βρει την σφαίρα. Μετα απο λιγο απομάκρυνε το εργαλείο και την σφαίρα μαζι.

" Γιατί το κανεις αυτο;" Ρώτησα καθώς αυτός περιποιούταν την πληγή μου. Άπλωσε μια κρύα κρέμα που με ετσουξε αρκετά. Δεν παραπονέθηκα όμως, ειχα αντέξει και χειρότερα.

" Δεν μου χρησιμεύεις νεκρή... " είπε και κάλυψε τον ώμο μου με μια μεγάλη γάζα. Ο τόνος του ηταν σοβαρός αλλα κατάλαβα οτι έκανε πλάκα απο το χαμόγελο στο πρόσωπο του.

" Ευχαριστώ.. " ειπα και γυρισα για να τον αντικρίζω.

Τοτε είναι που παρατήρησα την τεράστια πληγή στο στομάχι του.

" Αμπαντον! Το στομάχι σου.. " ειπα και αμέσως έπιασα το κουτί πρώτων βοηθειών. Εψαξα λίγο και τελικά βρήκα αυτά που έψαχνα.

" Ενας απο αυτους με έκοψε με το μαχαίρι του. Δεν είναι τίποτα.." είπε.

" Είναι τεράστια! Πρεπει να να την περιποιηθω, θα μολυνθεί! " φωναξα σχεδόν.

" Αμελια ηρέμησε.. " πήγε να πει αλλα τον εκοψα σχεδόν αμέσως.

" Οχι. Με περιποιήθηκες, τωρα ειναι σειρα μου. "

Σηκωσα την μπλούζα του και ξαφνιάστηκα. Η πληγή ηταν τεράστια και βαθιά και δεν σταματούσε να βγάζει αίμα.

" Βγάλε την μπλούζα σου. " του ειπα και όλος περιέργως το έκανε. Το βλέμμα μου καρφώθηκε κατευθείαν στους υπέροχους κοιλιακούς του. Μα τον άγγελο, είχε παρά πολυ ωραίο σώμα...

Κούνησα το κεφάλι μου αριστερά και δεξιά και ξεκίνησα να του καθαρίζω την πληγή. Ευτυχώς αυτός δεν κατάλαβε οτι τον κοιτούσα αφού είχε ξαπλώσει πίσω και είχε κλείσει τα ματια του.

Καθάρισα το αίμα και απλωσα μια αλλη κρέμα για να μην μολυνθεί. Μετα το σκέπασε με ενα μεγαλο χαζαπλαστ.

" Έτοιμος.. " ειπα.

" Μχ.. " μουρμουρισε. Μετα απο λιγο τον πήρε ο ύπνος.

Ακουμπησα προσεκτικά μια κουβέρτα πανω απο το γυμνό του σώμα και καθισα στον δεύτερο καναπέ.

" Στον πρωτο διάδρομο, δεύτερη πόρτα αριστερά, έχει εναν ξενώνα. Μπορείς να πας να κοιμηθείς εκεί αμα θέλεις... " μουρμουρισε έχοντας ακομα κλειστά τα μάτια.

Σηκωθηκα αργά και κατευθυνθηκα προς εκεί που μου είπε.

Δεν μου πήρε πολυ ωρα να το βρω. Πρώτος διάδρομος, δεύτερη πόρτα δεξιά..

Το δωμάτιο ηταν σκοτεινό. Απλωσα το χερι μου στον τοίχο για να βρω κάποιο διακοπτη. Οταν άνοιξαν τα φώτα έμεινα με ανοιχτω το στόμα.

Το δωμάτιο ηταν αγοριστικό. Οι τοίχοι ηταν βαμμένοι σκούρο γκρι και το τεράστιο κρεβάτι στην μέση ηταν στρωμένο με μπλε παπλώματα. Ειχε επίσεις μια αλλη πόρτα και ενα γραφείο.
Ειχα μπει σε λάθος δωμάτιο..

Κοιταξα επιφυλακτικά πισω μου και εκλεισα την πόρτα. Ήξερα οτι δεν ηταν σωστό αλλα η περιέργεια κέρδισε.

Δεν ήξερα τίποτα για τον Αμπαντον. Αντίθετα αυτός φαινόταν να ξέρει πολλα για εμενα. Καιρος λοιπόν να κάνω και εγώ την έρευνα μου.

Πλησίασα το γραφείο του. Ολος περιέργως ηταν τακτοποιημένο.
Ειχε κάποια χαρτιά και εναν φορητό υπολογιστή. Αυτο που μου τράβηξε την προσοχή όμως ηταν οι φωτογραφίες.

Σηκωσα μια στα χερια μου. Κάστανα μαλλια, πράσινα ματια. Ηταν αυτός. Διπλα του στεκόταν χαμογελαστή μια κοπέλα. Ειχε περάσει το χερι του γύρο απο την μέση της. Η πρωτη μου σκέψη ηταν οτι ηταν η κοπελα του. Μετα όμως παρατήρησα τις ομοιότητες. Η κοπελα ήταν πιο ψηλή με ανοιχτα κάστανα μαλλια και πράσινα λαμπερά ματια, σαν τα δικα του. Πρεπει να ηταν η αδελφή του..

Ξαφνικα ένιωσα άσχημα που ειχα εισέλθει κρυφά στον προσωπικό του χώρο. Αφησα κατω την φωτογραφία και βγηκα ήσυχα απο το δωμάτιο με την ελπίδα οτι δεν θα με καταλάβαινε.

Βρηκα το σωστό δωμάτιο και μπήκα μεσα. Ηταν πανω κατω το ίδιο μόνο που οι τοίχοι και τα σκεπασματα ήταν στο χρώμα του μπεζ. Δεν παρατήρησα κάτι αλλο. Επεσα κατευθείαν στο κρεβάτι. Ηταν παρα πολυ άνετο, πιο άνετο απο αυτο στο Ινστιτούτο.
Με πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως..

*************""**"**

Ξύπνησα απο έναν ακόμα εφιάλτη. Σκουπισα τον ιδρώτα και τα δάκρυα απο το πρόσωπο μου και κατευθυνθηκα προς το μπάνιο του ξενώνα.

Επλυνα το πρόσωπο μου και τα δόντια μου και ξαναγύρισα στο δωμάτιο.

Έπιασα το κινητό μου στα χερια μου για να δω την ωρα.
10:30

Πρώτη φορά κοιμομουν τόσο πολυ. Στο Ινστιτούτο έπρεπε να ξυπνάμε απο τις πέντε το πρωί ώστε να είμαστε νωρίς στο πρωινό. Υπήρχαν βέβαια και οι εφιάλτες που με τιμωρούσαν αν κοιμομουν περισσότερο.

Παρατήρησα στο κινητό μου μαζι με τα μυνήματα και τις αναπάντητες κλήσεις μια ειδοποιήσει.

Καποιος προσπαθούσε να εντοπίσει το κινητό μου. Προφανώς ηταν ο πατέρας μου που με έψαχνε. Δεν μπορουσα να τον αφήσω να με βρει.. Οχι ακομα..

Δυνάμωσα την προστασία και μετα το απενεργοποίησα.

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά κάνοντας με να πεταχτω ενα μέτρο μπροστά.

" Καλημέρα.. " είπε μια βαριά αγοριστική φωνη. Δεν ανήκε σε κανεναν άλλον απο τον Αμπαντον.

" Δεν σου έχουν μάθει να χτυπας;" ειπα θυμωμένα.

" Συγγνώμη αλλά δεν εχω συνηθησει να μένει κάποιος αλλος στο σπίτι μου.! " είπε στον ίδιο τονο.

" Σου έφερα κάποια ρούχα της αδελφής μου.. " είπε και άφησε ενα σορό με ρούχα πανω στο κρεβάτι.

Θυμήθηκα τι ειχα κάνει Χθές το βράδυ. Θα θυμωνε αν του το ελεγα;

Λογικά..

" Ευχαριστώ.. " ειπα και χαμογελασα. Μου ανταπέδωσε το χαμόγελο και βγήκε απο το δωμάτιο.

"Αλλη μια μέρα ξεκινάει Αμέλια.." μουρμουρισα στον εαυτό μου και ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι.