Ακολούθησα τον δαίμονα Ραμιηλ στο γραφείο του.

Ποσά λάθη μπορείς να κανείς στο διάστημα δυο εβδομάδων Αμέλια; Σοβαρά ποσά;

Άφησες εναν δαίμονα να ξεφύγει, τον εμπιστευτικές και τωρα αυτο;

Πήρα μια βαθιά ανάσα και καθισα στην καρέκλα.
Δεν είχε νόημα να τα σκέφτομαι όλα αυτά τωρα. Επρεπε να βγω ζωντανή έτσι ώστε να πνίξω τον Αμπαντον που με έβαλε να το κάνω αυτο.

" Πως σε λένε;" ρώτησε.

" Αμέλια. " απάντησα απλά.

" Πως ξέρεις το όνομα μου; Ποιος σε έστειλε;" ρώτησε με σοβαρή φωνη και βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα του.

Ο Αμπαντον δεν μου είχε πει τι να κάνω στην περίπτωση που με ρωτήσει κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια δεν μου είχε πει σχεδόν τιποτα.

" Δεν έχει σημασία. Χρειάζομαι πληροφορίες. Μου ειπαν πως ξέρεις ποιος είναι πισω απο της επιθέσεις που γίνονται τελευταία. " ειπα.

" Και τι σε κανει να νομίζεις οτι θα σου τις δώσω;" ρώτησε ειρωνικά.

" Εχω στην κατοχή μου το Tenebrae gladius. " ειπα όσο πιο σίγουρα μπορουσα.

Στην πραγματικότητα δεν ειχα ιδέα τι σημαίνει αυτο. Τα λατινικά δεν ηταν το δυνατό μου σημείο. Απο οτι φαίνεται ουτε του Αμπαντον γιατί οταν τον ρωτησα δεν μου είπε. Αυτο, η απλα δεν ήθελε να μου πει.

" Μάλιστα. Είσαι με τον Αμπαντον. " δήλωσε.

Πηγα να το αρνηθώ αλλα με πρόλαβε.

" Δεν έχει νόημα να το αρνηθείς. Σας είδα. " είπε.

Το ύφος του ηταν σοβαρό αλλα και παιχνιδιάρικο συνάμα.
Φάνηκε να σκέφτεται την πρόταση μου. Αυτο μου έδωσε χρόνο να παρατηρησω το δωμάτιο.

Οι τοίχοι ηταν βαμμένοι μαύροι χωρις κανενα κάδρο να τους στολίζει. Το πάτωμα ηταν φτιαγμένο απο μαύρα πλακάκια και οι μόνη αντίθεση στο δωμάτιο ηταν ο κόκκινος καναπές στην γωνία και η καρέκλα του Ραμιηλ. Όλα τα υπολύπα ηταν μαυρα.
Ειχε παράθυρο όμως και χαιρομουν που έβλεπα εξω. Το φεγγάρι μου έδινε κουράγιο.

" Αναρωτιέμαι τι έχει στο μυαλό του ο μικρός κατεργάρης. Πες μου, Αμελια, τι σου έταξε;" ρώτησε.

" Να μην σε ενδιαφέρει! " ειπα άγρια.

" Εχεις τις πληροφορίες ναι η οχι;" ρωτησα.

" Φυσικά και τις εχω.. "είπε.

" Θα πρεπει να ξέρεις κάτι όμως πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε συμφωνία. "Είπε με απαλη φωνη αυτη τι φορα.

Εγώ απλα περίμενα να συνεχίσει.

" Ο Αμπαντον δεν ειναι αυτός που νομίζεις. Είναι ψεύτης. Πιθανώς να σου είπε οτι είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει. Φυσικά, θα εκανε οτιδήποτε για να πάρει αυτο που θέλει. " είπε και γέλασε στο τέλος.

" Θα κάνουμε την συμφωνία ναι η οχι.. " ρωτησα άγρια.

" Ωω.. Δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω οποιαδήποτε πληροφορία σε αυτον τον αλήτη." είπε.

Εκείνη την στιγμή ήξερα οτι έπρεπε να φύγω. Οσο πιο μακριά μπορω απο εδω μεσα.

Σηκωθηκα γρήγορα και πήγα να τρεξω αλλα οι άντρες του σταθηκαν εμπόδιο.

" Πάρτε την. " διέταξε.

Αμέσως οι δυο άντρες με άρπαξαν απο τους καρπούς και άρχισαν να με σέρνουν εξω απο το γραφείο με τον Ραμιηλ να ακολουθεί.

Κανένας δεν αντέδρασε στο θέαμα μπροστά του. Απλα συνέχισαν το πάρτυ χωρις να δώσουν καμια σημασία στις κραυγές μου.

Προσπάθησα να βρω τον Αμπαντον μεσα στο πλήθος. Άδικος κόπος. Δεν ηταν πουθενά.
Τι και αν ο Ραμιηλ είχε δίκιο; Τι και αν με είχε οντως αφήσει...

Με έβγαλαν με την βία απο την πισω πόρτα του κλαμπ. Εκεί ηταν παρκαρισμενα δυο μαύρα αυτοκίνητα.

Προσπάθησα να δραπετευσω απο τις λαβές τους αλλα ηταν πιο δυνατοί απο εμενα και δεν μπορούσα να φτάσω τα όπλα μου. Την ειχα βάψει άσχημα..

Ο ενας άντρας πήγε να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου αλλα ενας δυνατός πυροβολισμός τον σταμάτησε.

Μια φιγούρα εμφανίστηκε απο το σκοτάδι με το όπλο σηκωμένο.
Ηταν αυτός.. Ηταν ο Αμπαντον.

Οι δύο άντρες σήκωσαν ταυτόχρονα τα όπλα τους σημαδεύοντας τον. Αυτο μου έδωσε χρόνο να αποδρασω.

Αμέσως εβγαλα το σπαθί απο την μπότα μου και το ανοιξα. Κάρφωσα τον εναν κατευθείαν στην καρδιά και χτύπησα τον άλλον στο πόδι. Δεν αρκούσε όμως. Και άλλοι άντρες βγήκαν απο το κτίριο και τα αυτοκίνητα.

Τα επομενα λεπτά διέρκησε το χάος. Χτυπούσα οποίον έβλεπα μπροστά μου ενω ο Αμπαντον πυροβολούσε αυτους που ηταν πισω μου. Έπρεπε να παραδεχτώ οτι ήμασταν καλη ομάδα.

Δεν κράτησε για πολυ όμως. Το επόμενο δευτερόλεπτο μια κραυγή ακούστηκε και ο Αμπαντον έπεσε στο πάτωμα.

Η προσοχή μου αποσπάστηκε με αποτέλεσμα ενας απο αυτους να με πυροβολήσει στον ώμο.

Νευριασα. Κάρφωσα τον τελευταίο απο αυτούς στην κοιλιά και έτρεξα πανω απο το πεσμένο σωμα του Αμπαντον.

" Καλα ειμαι.. " είπε και σηκώθηκε όρθιος.

Και άλλοι άρχισαν να έρχονται. Έπρεπε να βιαστουμε.

" Τρεχα! " φωναξα και μαζι ξεκινήσαμε να τρεχουμε μέχρι το αυτοκίνητο.

Μπήκαμε μεσα και ο Αμπαντον πάτησε κατευθείαν το γκάζι.
Το αυτοκίνητο πετάχτηκε για αλλη μια φορα στο δρόμο. Τρεχαμε με πανω απο 120 χιλιόμετρα μεχρι να μας χάσουν. Μετα απο αυτο ο Αμπαντον άρχισε να χαμηλώνει ταχύτητα.

Δεν είπαμε τίποτα. Ο πόνος στον ώμο μου ηταν αφορητος και αυτο με καθιστούσε αδύνατη να μιλήσω. Δεν σταμάτησε όμως τις φρικτές σκέψεις που κατέβαλαν το μυαλό μου.

Τι και αν ο Αμπαντον με χρησιμοποιούσε;
Ήξερε οτι ο Ραμιηλ δεν θα έδινε τις πληροφορίες;
Θα τηρούσε το δικό του μέρος της συμφωνίας η θα με ξεφορτωθεί όταν όλα αυτά τελειώσουν;

Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος. Ενας ύπνος απο τον οποίον δεν έλειπαν οι εφιάλτες.
Ηταν εξάλλου ο τέλειος τροπος να υλοποιηθούν οι φόβοι μου...