Μαζευα τα πράγματα μου οταν ξαφνικα άκουσα έναν ήχο απο πίσω μου, σαν κάτι να πέφτει.
Εβγαλα αργά το μαχαίρι απο την θήκη του και γύρισα απότομα ρίχνοντας κατω τον άγνωστο εισβολέα και τοποθετώντας το μαχαίρι στον λαιμο του. Ήξερα οτι δεν θα ηταν η Κ. Μπιμπλις, η κύρια στην ρεσεψιον, αφού την ειχα δει να φεύγει πριν απο λιγο και ποτε δεν έμπαιναν καθαρίστριες στο δωμάτιο.

Έτσι ειχαν μείνει μόνο δυο εξηγήσεις. Η πρωτη ηταν οτι ενας κλέφτης αποφάσισε να μπει σε αυτο το αχουρι, με την ελπίδα να βρει κάτι αξιόλογο να κλέψει ή ο σύνηθες ύποπτος.

Κρίνοντας απο τα κάστανα μαλλια, τα λαμπερά πράσινα ματια και τις τελειες γωνίες, καταληξα στην δεύτερη.

" Τι θες εδω Αμπαντον;" ρωτησα ψυχρά, χωρις να φύγω απο πανω του. Αντίθετα εσφιξα περισότερο το μαχαίρι στο κρύο μου χερι.

" Πρώτων , να φύγεις απο πανω μου και δεύτερων να μιλήσουμε" είπε με το συνηθισμένο 'Σιγά δεν έγινε και τίποτα ' υφακι του.

Ομως ειχαν γινει πολλα. Ειχα σκεφτεί ξανά και ξανά την κατάσταση και κατεληξα οτι αυτη η ιδέα ηταν απαίσια εξαρχής. Εγώ με εναν δαίμονα να το παίζουμε Σέρλοκ Χολμς;
Με τιποτα!

Οταν κατάλαβε οτι δεν ειχα σκοπό να κουνηθω απο την θέση μου έκανε μια απότομη κίνηση, αντιστρέφοντας τις θέσεις μας. Ηταν πλεον αυτός από πάνω. Γαμωτο! Γιατί έπρεπε να ειναι πιο δυνατός απο εμενα;

" Αν ειναι να με σκοτώσεις καντο τώρα! Θα ήθελα να σε δω να αναλαμβάνεις τις συνέπειες! " ειπα και τον κοίταξα με μίσος. Οσο μίσος δηλαδή μπορούσε να βγάλει κάποιος αντικρίζοντας αυτά τα τέλεια ματια.

Γέλασε.

" Δεν θέλω να σε σκοτώσω ηλίθια! Αν ήθελα θα το ειχα κανει απο την στιγμή που σε είδα να σκοτώνεις εκείνους τους δαίμονες πριν δυο εβδομάδες! " είπε αλλα δεν κουνήθηκε από τη θέση το. Απλα έμεινε εκεί και με επεξεργαζόταν. Το ίδιο εκανα και εγώ. Κοιταξα τα καταπράσινα ματια που πάντα χανομουν οταν τα κοιτούσα, την ωραια του μύτη και τέλος τα ζουμερά του χείλη.
Αμέσως τραβηξα το βλέμμα μου στο μαχαιρι που ειχα ακομα στο χερι μου. Ειχα μια τελευταία ευκαιρία να τον σκοτώσω. Τωρα που ηταν αφηρημένος.

Καντο Αμέλια! Τι περιμένεις; Μην αφήσεις την ευκαιρία να γλιστρισει μεσα απο τα χερια σου!

Τα χερια μου έτρεμαν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Δεν μπορουσα να το κάνω. Σκότωνα δαίμονες απο την ηλικία τον 13. Ήμουν εκπαιδευμένη δολοφόνος, η καλύτερη της τάξης μου. Κοιτάζοντας όμως στα ματια αυτο το αγόρι κάτι εσπαγε μεσα μου. Ξεχνουσα οτι ειχα μαθει και δεν ήμουν ικανή να εφάρμοσω ουτε τα πιο απλα. Που στην περίπτωση μου ειναι να παρω αυτο το μαχαίρι και να του το χωσω στην καρδιά. Τιποτα δύσκολο, μια απλή καθημερινή αποστολή. Δεν το εκανα όμως. Απλα περίμενα εκεί μέχρι που αποφάσισε να σηκωθεί. Έπειτα μου έτεινε το χερι του.

Τον αγνοησα και σηκωθηκα μονη μου. Ξεσκονισα τα ρούχα μου και περασα το χερι μου γρήγορα μεσα απο τα μαλλια μου. Έπειτα εβαλα το μαχαίρι πισω στην θήκη του. Ούτος η άλλως ειχα χάσει την ευκαιρία που τόσο καιρό περίμενα. Θα μπορούσε κανεις να πει οτι ειχα κανει ενα ακομα λάθος. Και ήξερα οτι τα λάθη πληρώνονται και ακριβά μάλιστα.

" Τι θες;" ειπα ξερά.

" Σου ειπα. Να μιλήσουμε.. " είπε.

" Δεν έχουμε τίποτα να πούμε..! " ειπα και εκανα μια κίνηση να τον προσπερασω. Ειχα ειδη πληρώσει για το δωμάτιο και αφού δεν μπορουσα να ολοκλήρωσω τον σκοπό που ήρθα εδω, το μονο που έμενε να κάνω ηταν να γυρίσω πισω.

Αυτός όμως είχε αλλα σχέδια. Με μεγάλη ευκολία με τράβηξε απο το μπράτσο και με έβαλε παλι μπροστά του.

" Δεν πας πουθενά μέχρι να μιλήσουμε! " είπε. Αυτη τη φορά η φωνη του ηταν άγρια. Δεν ηταν θυμωμένος, πιο πολυ αποφασισμένος. Ήξερα οτι δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω αν δεν μου έλεγε αυτά που ήθελε να μου πει.

Έτσι, καθισα στο κρεβάτι και του εκανα νόημα να κάτσει διπλα μου. Φάνηκε να διστάζει για μερικά δευτερόλεπτα αλλα τελικά κάθισε.

" Άκου, θα βρούμε τον δολοφόνο της μητέρας σου. Αυτο σου το ορκίζομαι σε οτι εχω ιερό. " Γελασα. Ενας δαίμονας να μιλάει για ιερά. Αυτο πρώτη φορά το ακούσω. Αυτός με αγνόησε για αλλη μια φορά και συνέχισε.

" Υπάρχουν όμως και αλλα πράγματα, που δεν μπορω να σου τα εξηγήσω. Ας πούμε οτι το να βρω ποιος κρύβεται πισω απο τις επιθέσεις ειναι πολυ σημαντικό για εμενα. Όπως το να βρεις τον δολοφόνο είναι σημαντικό για εσένα. Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι μπλεγμένοι σε αυτο και θα ηταν εγωιστικό να βάλουμε την δικιά σου εκδίκηση πάνω απο αυτούς. Σκέψου ποσά ατομα, δαίμονες και άγγελοι θα πεθάνουν αν αυτός ο πόλεμος γίνει. " Τον άκουσα με προσοχή και αυτός μου έδωσε χρόνο για να επεξεργαστω τα λογια του.

" Οι άγγελοι μπορουν να το χειριστούν. Αν τους πούμε τι πραγματικα συμβαίνει -" πηγα να πω αλλα με έκοψε.

" Πιστεψε με δεν μπορούν. Θελει πονηριά για να βρεθεί οποίος ειναι πισω απο αυτο. Εσείς απλα θα αρχισετε να σφαζετε οποίον δαίμονα βρεθεί μπροστά σας, με την ελπίδα οτι είναι υπεύθυνος. " με αυτά του τα λογια θυμήθηκα την αιματοχυσία στο Club Pandemonium. Ολος αυτός ο πόνος. Δεν ήθελα να ξανά συμβεί.

" Άκου, αυτό που θέλω να πω είναι οτι θα βρούμε ποιος σκότωσε την μητέρα σου αμέσως μόλις σταματήσουμε τον πόλεμο. Μπορούμε να το κάνουμε Αμέλια. Μαζί. " είπε και με κοίταξε βαθιά μεσα στα ματια. Ένιωθα οτι μπορούσε να διαβάσει την ψυχή μου κάθε φορά που με κοιτούσε έτσι. Ενα μικρο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου. Το ίδιο εκανε και αυτός. Μονο που το δικο του ήταν πιο πονηρό.

"Εντάξει.. " ειπα τελικά και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ.

" Αλλα με εναν όρο! " ειπα πριν προλάβει να πει το οτιδήποτε.

" Ριχτω.. " είπε απλα.

" Μην με λες Αμέλια. Με εκνευρίζει. Το όνομα μου ειναι Μαλ." ειπα αυστηρά.

Εκείνος ανασηκωσε τους ώμους του σαν απάντηση. Κανονισαμε να βρεθούμε το βράδυ για να μου εξηγήσει το σχέδιο. Είπε να ντυθω επίσημα αλλα δεν μου εξήγησε τον λογο.

" Θα τα πούμε μετα, Αμελια.. " είπε λιγο πριν φύγει απο το δωμάτιο και εγώ με μια κίνηση του χεριού μου εκλεισα με δύναμη την πόρτα.

Ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι μου και αναστεναξα. Για αλλη μια φορά ειχα υποκύψει σε αυτο το μικρό κομμάτι της καρδιάς μου, που μου ελεγε να εμπιστευτω τον Αμπαντον. Το κομάτι που με εκανε ανίκανη να σηκωσω την λεπίδα.
Ξεφυσησα.

Που ειχα μπλέξει;