Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ενα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του.

" Το ήξερα οτι θα συμφωνούσες μικρή.. " είπε.

" Ναι αλλα πρωτα θα μου απαντήσεις σε κάποια πράγματα. Ειλικρινά. " ειπα σοβαρά.

" Ρωτά... " είπε απλα χωρίς να χάνει λεπτο το χαμόγελο του.

"Πρώτων.. Πως ηξέρες για την μητέρα μου;" Ρώτησα νευρικά.

" Εκανα την έρευνα μου.. " είπε απλα. Η χαλαρότητα του με εκνεύριζε. Χθες ηταν σοβαρός και πιστικός και σήμερα είχε επιστρέψει στην αρχική του συμπεριφορά.

" Και γιατί εμενα; Δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος απο τους φίλους σου;"

Αυτός με στραβό κοιτάξε αλλα τελικά μου απάντησε.

" Πίστεψε με σε κανεναν άλλον δαίμονα δεν νοιάζει ο πόλεμος που επρόκειτο να γίνει. Οι πιο πολλοί είναι απλα στον κοσμο τους. " είπε και έγειρε πισω στην θέση του.

" Και εσένα σε νοιάζει δηλαδή;" ρωτησα έκπληκτη. Μου φαινόταν παράξενο ενας τύπος σαν αυτον να ασχολούταν με τέτοια πράγματα. Τουλάχιστον έτσι ειχα καταλάβει απο τον φάκελο του. Απο την αλλη όμως, ίσως ενας φάκελος να μην ελεγε τα παντα για κάποιον. Ειδικά για τον Αμπαντον που ηταν απο μόνος του ενα μυστήριο.

" Ναι Αμέλια.! Με νοιάζει.. " είπε φανερά εκνευρισμένος.

Απο τον τόνο της φωνής του κατάλαβα οτι είχε εκνευρίστει αλλα εγώ το συνέχισα έτσι και αλλιώς.

" Γιατί;" ρωτησα.

" Εχω τους λόγους μου.! Τέρμα με τις ερωτήσεις.. " φώναξε σχεδόν αλλα κατέβασε γρήγορα την ένταση της φωνής του.

" Ωραια.. Συμφώνησα, τωρα τι;" ρωτησα μετα απο μερικη άβολη σιωπή.

" Τωρα πρεπει να βρούμε ενα τροπο να ανακαλύψουμε ποιος είναι πισω απο όλα αυτά και μετα να τον βγάλουμε από την κρυψώνα του. Βλέπεις, δεν κάνει ο ιδιος τις επιθέσεις, οι ακόλουθοι του τις κανουν.. " εξήγησε. Περασε το χερι του μεσα απο τα μαλλια του και εκανε νόημα στην σερβιτόρα να πλησιάσει.

" Θα πάρεις κάτι; " με ρώτησε λιγο πριν στρέψει την προσοχή του ξανά στην σερβιτόρα.

Ηταν ψηλή με ξανθά μαλλια και μπλε ματια. Το ακριβώς αντίθετο από εμενα. Είχε ενα χαμόγελο στο προσωπο της καθως ερχόταν κουνιστή προς το μερος μας.

" Τίποτα.. " ειπα και κοιταξα απο την αλλη.

Έπιασα με την άκρη του ματιού μου τον Αμπαντον να χαμογελάει στην ψωναρα και τελικά παράγγειλε δυο βαφλες.

Οταν ήρθαν μου έτεινε την μια για να γιορτάσουμε την καινούργια 'συνεργασία' μας.

Μου την έσπαγε που ενω γνωριζομαστε μονο δύο μέρες, συμπεριφέρεται σαν να είμαστε φιλοι. Στην πραγματικότητα το μονο που αισθάνομαι για αυτον και τους υπόλοιπους του ειδους του ειναι απέχθεια.

Ολες ο τύψεις που ειχα νιώσει πριν είχαν εξαφανιστεί και αντικατασταθεί με το γνωστό συναίσθημα που με βασάνιζε τα βραδιά. Μίσος.

Το στομάχι μου γουργουριζε όμως. Ειχα να φάω απο χθες το απόγευμα και μετα απο τόσο τρέξιμο έπρεπε να φάω κατι.
Τελικά υπέκυψα στην πείνα μου και έφαγα μια μεγάλη μπουκιά απο το φαγητό που μου πρόσφερε.

Ηταν βάφλα σοκολάτα και σταντιγη, το αγαπημένο μου.
Πως μπορούσε ενα ατομο που με ήξερε τόσο λιγο να είχε παραγγείλει το αγαπημένο μου φαγητό;

Έστριψα την προσοχή μου στην δισκία του βάφλα, ηταν ιδια με την δικιά μου. Παρατήρησα για λιγο τον τροπο που έτρωγε. Τα ανακατεμένα μαλλια του και τα γκριζοπράσινα ματια του καρφωμένα στο πιάτο του. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει οταν παρατήρησα τα λακακια του. Έπρεπε να παραδεχτώ οτι ηταν ωραίος..

"Εχω κάτι πανω μου;" ρώτησε σηκώνοντας ελαφρά το κεφαλι του. Αμέσως κατέβασα το δικο μου ντροπιασμένη. Αυτός απλά συνέχισε ατάραχος το φαγητο του και εγώ εκανα το ίδιο.

Δεν κρατήθηκα όμως και μετα απο λιγα λεπτά έπιασα παλι τον εαυτό μου να τον κοιτάει.

Κάτι δεν πήγαινε καλα μαζί μου. Ήμουν σίγουρη γι'αυτο και για λιγο άρχισα να εχω αμφιβολίες για αυτήν την συνεργασία.
Ηταν άραγε η σωστή επιλογή;
Και αν επαιζε μαζι μου;

" Σου αρέσει αυτό που βλέπεις;" ρώτησε πονηρά.

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα οτι ακομα τον κοιτούσα. Δεν ήθελα όμως να καταλάβει οτι τόση ωρα κοιτούσα αυτόν.

" Ναι.. " ειπα παιχνιδιάρικα και κάρφωσα το βλέμμα μου σε μια παρέα αγοριών ακριβως πισω του. Αυτός ακολούθησε την ματια μου και ξινισε το πρόσωπο του οταν κατάλαβε τι κοιτούσα.

Αμέσως μετα εκανε νόημα στην σερβιτόρα. Πλήρωσε και αφησε ενα γενναιόδωρο φιλοδώρημα.
Δεν σταμάτησε εκεί όμως. Αρχισε να μιλάει και να φλερτάρει μαζι της. Ουτε ενα λεπτο δεν είχε περάσει και αυτη είχε στριμωχτει στον καναπέ διπλα του. Ξαφνικα μου κόπηκε η όρεξη και τα παντα. Οργή αρχισε να με καταβάλει και το μονο που ήθελα ηταν να της ξερίζωσω την μουρί και να της την δώσω να την φαει!

Ειναι δυνατόν να φλερτάρει μαζι της ενω κάθετε εδω μαζι μου;

Τι σε νοιάζει;

Δεν με νοιάζει! Ειπα αποφασιστικά στον εαυτό μου.
Έτσι και αλλιως ο μόνος λόγος που μιλουσα μαζι του ηταν για να βρω τον δολοφόνο της μητέρας μου και τιποτα αλλο.
Δεν ήθελα να εχω καμια αλλη σχέση μαζι του πέρα της συνεργασίας μας. Παρολα αυτά ενα ακομα συναίσθημα με είχε πλημμυρίσει. Πόνος;

Σηκωθηκα διακριτικά απο την θέση μου και βγηκα απο το μαγαζι αφήνοντας το 'ζευγαρακι' να φλερτάρει.

Δεν ειχα απομακρυνθεί πολυ οταν ενιωσα το κινητό μου να δονητε.

" Συνάντησε με στο σοκάκι μας στις έντεκα το βράδυ. -Α "

Δύο ερωτήματα με κατέλαβαν αμέσως. Πρώτων, που στο καλο βρήκε τον αριθμο μου;
Και δεύτερον απο ποτε ενα απλό σοκάκι στην Νέα Υόρκη έγινε το σοκακι μας.

Εκλεισα το κινητό μου και συνέχισα να περπαταω μεσα στην πόλη. Χρειαζομουν χρόνο για να σκεφτώ...