"Χρειάζομαι την βοήθεια σου.. " είπε ξεπνοα.

Ενα ξαφνικό γέλιο με έπιασε στο άκουσμα αυτών των λέξεων.
Αυτός; Την βοήθεια μου;

" Την βοήθεια μου; Με κοροϊδεύεις ;" ειπα πνίγοντας ενα γελακι.

" Οχι καθόλου.. Ηθελα να σου προτείνω-" πήγε να πει αλλα το γέλιο μου τον διέκοψε. Πραγματικά δεν ειχα ξανά γελάσει τόσο πολυ στην ζωή μου!

" θα με αφήσεις να τελειώσω!;! " είπε νευριασμενος.

" Τι σε κανει να νομίζεις οτι θα σε βοηθήσω; Δεν ξερω αν το προσεξες αλλα είσαι δαίμονας και είμαι άγγελος! " φωναξα αλλα αμέσως χαμηλωσα την φωνη μου.

" Ειμαι σίγουρος οτι δεν μπορείς να αρνηθείς την πρόταση μου.. " είπε με σιγουριά.

Πως μπορούσε να είναι τόσο σίγουρος οτι θα τον βοηθήσω;
Μπορω κάλιστα να τον παραδώσω στο Ινστιτούτο. Το μονο που χρειάζεται είναι ενα μονο τηλεφώνημα.

" Ξεχνά το! Δεν πρόκειται να σε βοηθήσω να σκοτώσεις και να καταστρέψεις! " ειπα και σταύρωσα τα χερια μου ως ένδειξη οτι αυτη η συζήτηση τελείωσε.

"Ναι.. Δεν νομίζω οτι χρειάζεσαι την βοήθεια μου για αυτό... " είπε θυμίζοντας μου ολο το χάος που εμείς ειχαμε δημιουργήσει.

" Έτσι και αλλιώς δεν ειναι αυτός ο σκοπός μου.. Ηθελα να σου προτείνω- " είπε αλλα τον διεκοψα για ακομα μια φορά

" Δεν με νοιάζει! " ειπα γρήγορα.

Αυτός φάνηκε να νευριαζει ακομα πιο πολυ. Αφου άλαξε δέκα χρώματα, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε:

Δεν έδινα σημασία στα λογια του και του το έδειξα αυτο, βγάζοντας επιδεικτικά το κινητό μου απο την μπότα μου.

" Και αν σου ελεγα οτι ξέρω ποιος σκότωσε την μητέρα σου;" είπε γρήγορα ξαφνιαζοντας με.
Δάκρυα μαζεύτηκαν στα ματια μου και γύρισα γρήγορα απο την αλλη για να μην με δει.
Δεν θα εκλαιγα, όχι μπροστά του.

"Δεν εχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς.. " ειπα μεσα απο τα δόντια μου.

" Ώστε τωρα με ακούς.. Ωραία τωρα που τραβηξα την προσοχή σου.. " είπε και με υπεράνθρωπη ταχύτητα βρέθηκε μπροστά μου.
Ηταν γνωστο οτι οι δαίμονες κατεχουν κάποιες δυνάμεις που εμείς δεν έχουμε, οπως και το αντίθετο. Μια απο αυτές ήταν η υπέρ ταχύτητα. Πράγμα που πολλές φορες ειχα ευχηθει να απόκτησω.

" Δεν ξερω αν το εχεις ακούσει αλλα τελευταία γίνονται πολλές επιθέσεις γύρο απο την Νέα Υόρκη.. " είπε.

Πήγα να πω οτι αυτός και οι φίλοι του ευθύνονται για αυτο αλλα δεν με αφησε.

" Υπάρχουν φήμες στόν κάτω κοσμο οτι κάποιος συνωμοτεί κρυφά για να σπάσει την 'ειρήνη που νομίζετε οτι έχουμε. " είπε.

Και όντως ειχα ακούσει για τις φήμες. Δεν ήξερα όμως τι σχέση είχε η μαμα μου με αυτο και γιατί τον ένοιαζε. Τον συνέφερε να σπάσει η ειρήνη.. Αυτο θα δημιουργούσε χάος και, απο οτι ήξερα, αυτο άρεσε στους δαίμονες. Ειδηκα σε αυτους σαν του λόγου του.

" Και τι σχέση έχει αυτο με εμενα;" ρωτησα

" Καμία... " απάντησε απλα.
Πριν προλαβω όμως να εκφράσω την απορία μου, συνέχισε " Αν με βοηθήσεις όμως να βρούμε οποίον είναι πισω απο όλα αυτά, θα σε βοηθήσω να βρεις τον υπεύθυνο για τον θάνατο της μητερας σου.. " είπε.

Συλλογιστικα τα λογια του. Οι απορίες μου όμως ήταν πολλές με κυρίαρχη το αν μπορω να τον εμπιστευτω.

Είναι δαίμονας.. Δεν έπρεπε καν να του μιλάω..
Οχι, οχι! Για αλλο λογο ειχα ερθει εδω.. Οχι για να συνεργαστω με εναν δαίμονα.

" Κοιτά.. Θα σου δώσω χρόνο να το σκεφτείς.. Συνάντησε με αυριο το πρωί.. " είπε και εξαφανίστηκε αφήνωντας πισω του ενα χαρτάκι.

Το σηκωσα και διάβασα την διεύθυνση μιας καφετέριας.
Το εχωσα στην τσέπη μου και περπατησα πισω στο ξενοδοχείο.

Οταν έφτασα, αλλαξα ρούχα και κρύφτηκα κάτω απο τα σκεπάσματα.

Στα αλήθεια θα τον συναντούσα αύριο;

Δεν θα έπρεπε να το σκέφτομαι.
Το μυαλό μου ελεγε να τρεξω να τα πω όλα στον μπαμπά μου, να πιάσουν τον Αμπαντον και να γυρίσω πίσω στην παλιά μου ζωή. Ενα κομάτι του εαυτού μου όμως ήθελε να τον συναντήσει, ήθελε να τον ξανά δει, να του ξανά μιλήσει. Ήθελε να βρει τον δολοφόνο της μητέρας μου και ήξερε οτι ο Αμπαντον μπορούσε να με βοηθήσει. Ηταν δαίμονας, έτσι και αλλιως.. Ολο και κάτι θα ήξερε. Μπορουσα όμως να τον εμπιστευτω;

Με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος. Περίμενα οτι το πρωί όλα θα ηταν πιο εύκολα. Αυτο όμως δεν έγινε.

Ξύπνησα με τρομερό πονοκέφαλο ανίκανη να σκεφτώ περισότερο την πρόταση του.

Έπρεπε να δρασω όμως γρήγορα. Βαθια μεσα μου ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Για αλλη μια φορά έδωσα το τιμόνι στον άλλον μου εαυτό, σε αυτον που με είχε φέρει ως εδω εξαρχής.

Ετοιμάστηκα στα γρήγορα και έφυγα σχεδόν τρέχοντας απο το ξενοδοχείο. Σταμάτησα ενα ταξί και αφού μπήκα μεσα ειπα στον ταξιτζη την διεύθυνση του προορισμου μου.

Βγηκα με βιαστικές κινήσεις απο το ταξί και κατευθυνθηκα με γρήγορα βήματα προς την πορτα. Την έσπρωξα με ευκολία και μπήκα μεσα. Αμέσως μια μυρωδιά απο γλυκά και καφέ χτύπησε τα ρουθούνια μου.

Το μεσα της καφετέριας ηταν παρόμοιο με το εξω. Οι τυχοι ηταν βαμμένοι με χαρούμενα χρώματα και ενα μερος ηταν μονο τζαμαρια.

Εκεί, σε ενα τραπέζι διπλα στην τζαμαρια ηταν αυτός.
Φορούσε ενα σκούρο τζιν παντελόνι με μια κοντομανικη, μαύρη μπλούζα. Τα μαλλια του ηταν ανακατα οπως παντα και το βλέμμα του ηταν κενο καθως κοιτούσε εξω.

Πλησίασα με αργά βήματα και καθησα απέναντι του. Τα πράσινα ματια του έλαψαν οταν συνάντησαν τα δικα μου.

" Ειμαι μεσα.. " ειπα ελπίζοντας οτι ειχα κανει την σωστή επιλογή.

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°

Γεια σας! Συγγνώμη παρά πολυ που αργησα..
Ελπιζω να σας άρεσε το κεφάλαιο..!

Πιστεύεται πείρε την σωστή απόφαση;