Γύρισα πλευρό για αλλη μια φορα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, οχι με αυτές τις σκέψεις που με βασάνιζαν. Αλλα και να κοιμομουν, οι σκέψεις θα έβρισκαν τροπο να με βασανίσουν, μετατρέποντας τα όνειρα μου σε σκοτεινούς εφιάλτες.

Δεν αντεξα αλλο. Σηκωθηκα απο το κρεβάτι και με αργά βήματα κατευθυνθηκα προς το σαλόνι. Ανοιξα προσεκτικά την μπαλκονοπορτα και βγηκα στο μπαλκόνι. Προς έκπληξη μου κάποιος αλλος βρισκόταν ήδη εκει.

" Άρθουρ;" ρωτησα.

Το αγορι μπροστά μου φάνηκε να ξαφνιάζεται. Παρολα αυτά δεν γύρισε να με κοιτάξει.

" Προσπάθησε παλι. " είπε.

" Αμπαντον.. " διαπίστωσα. Εκανα μερικά ακομα βήματα και στάθηκα δίπλα του να αγναντεύουμε τα αστέρια και τα φώτα της πόλης.

"Τι κάνεις εδω;" ρώτησε με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά. Δεν ήμουν σίγουρη τι ακριβως κοιτούσε αλλα πρέπει να ηταν πολυ όμορφο για να το κοιτάει με τέτοια προσήλωση.

" Δεν ειχα ύπνο.. " απάντησα ειλικρινά.

" Ουτε εγώ... " είπε αφηρημένα.

" Τι σκέφτεσαι;" ρωτησα μετά απο λιγο.

" Αυτο που ειπες πριν.. "

" Ποιο απο όλα;" ειπα φοβουμενη οτι θα αναφερθει στο σημερινο συμβαν και οτι θα με κατσαδιασει για αυτο.

" Όλα. " απάντησε ακομα χαμένος στις σκέψεις του.

" Και;" τον παρότρυνα να συνεχίσει.

" Και ειχες δικιο..  Κανεις δεν ορίζει τι ειναι σωστό και  τι ειναι λάθος. Όλα αυτά είναι κατασκευάσματα τις κοινωνίας μας. " ειπε θλιμμένα. Γύρισε και με κοίταξε. Ηταν η πρώτη φορά που με κοιτούσε στα ματια εκείνη την νύχτα.

" Ειμαι απαισιος άνθρωπος Αμελια. Μόλις όλα αυτά τελειώσουν, πρέπει να μείνεις μακριά μου.. " είπε ψυχρά.

" Και αν δεν θέλω να μεινω μακριά σου;" ρωτησα.

" Τοτε θα είσαι η πιο ηλίθια κοπέλα που εχω γνωρίσει.. Η και παλι μπορεί να ειμαι εγώ ο ηλίθιος. Δεν ξερω τι τρέχει μαζι μου, Αμελια. Ολοι λενε πως αυτο είναι λάθος. Αλλα οταν σε αγγιζω, οταν σε αγκαλιαζω. Αισθάνομαι οτι ειναι το πιο σωστό πράγμα που εχω κανει στην ζωή μου...  Δεν ξερω καν αν αυτο βγάζει νόημα..  " είπε σοβαρά.

" Τελευταία πολλα πράγματα δεν βγάζουν νόημα.. " ειπα πιο πολυ στον εαυτό μου παρα σε αυτόν.

Δεν ειπε τιποτα. Απλα συνέχισε να κοιτάει τον ουρανό.

" Αμελια..  Λυπαμε για ολα όσα συμβαίνουν.. " είπε και κάρφωσε τα λαμπερά πράσινα ματια του στα δικα μου. Η θλίψη ήταν εμφανής στην φωνη του. Ηξερα οτι το εννοούσε.

" Μην λυπασε. Απλα φίλα με. "

Έσκυψε μπροστά τα χείλη του ηταν έτοιμα να ακουμπήσουν τα δικα μου. Λαχταρούσα τοσο πολυ εκείνη την στιγμή. Πόσες φορες ειχα φανταστεί τα χείλη του πανω στα δικα μου. Αυτη τι φορα για ενα κανονικο φιλι.

Δεν ήρθε ποτε όμως. Η μπαλκονοπορτα άνοιξε και ο Άρθουρ εμφανίστηκε στην βεράντα καταστρέφοντας την στιγμή.

Απο την μια ευχαριστούσα το Συμπαν που με είχε αποτρέψει απο το να κανω ακόμα ενα λάθος. Και απο την αλλη το καταριομουν.

Αμάν ρε σύμπαν!  Τι στον Κραουλη θέλεις;!

Ο Άρθουρ φάνηκε να μας παρατηρεί μπερδεμένος. Φυσικά, χθες φιλούσα αυτον και σήμερα ήμουν έτοιμη να φίλησω εναν δαίμονα. Η πράξεις μου δεν μπερδεύουν μονο εμενα αλλα και τους άλλους. Τα εχω κάνει σκατά.

" Ελάτε γρήγορα.. Το αυτοκίνητο σταμάτησε. Εντοπίσα το κρυσφήγετο.. " είπε και χάθηκε ξανα μέσα στο σπίτι χωρίς να μας ρίξει δεύτερη μάτια.

Κοιταχτικα με τον Αμπαντον και αμέσως τρεξαμε πισω του.

" Απο οτι φαίνεται κρύβονται πολυ κοντά μας.. Μπρούκλιν.. " ειπε και έδειξε την οθόνη του λάπτοπ.

" Πρεπει να ειδοποιησουμε τους αγγέλους. " συνέχισε.

" Οχι. " ειπε κοφτά ο Αμπαντον.

" Αμπαντον θα χρειαστούμε ενισχύσεις... " ειπα με γλυκό τονο. Ηξερα όμως πως δεν θα δεχόταν. Εμείς απλα θέλαμε να σταματήσουμε τον πόλεμο. Ίσως βέβαια ηταν και ενας τροπος να αποδείξουμε την αξία μας στους αγγέλους. Για αυτον όμως ηταν προσωπικό. Ήθελε να βρει την αδελφή του η τουλάχιστον να μαθει τι της συνέβει...

" Οχι, δεν ειναι καλη ιδέα.. " ειπε ξανα.

" Και τι προτεινεις εξυπνακια.;" τον ειρωνεύτηκε ο Άρθουρ.

" Εμεις οι τρεις θα πάμε εκει και οσο ο ενας θα δημιουργεί αντιπερισπασμό, οι άλλοι δυο θα τον πιάσουμε και θα τον παραδώσουμε στους αγγέλους. Ανώνυμα. " είπε σοβαρά.

" Γιατί ανώνυμα;" ρώτησα και αμέσως κατάλαβα τι βλακεία ειπα.

" Γιατί Αμέλια αν μάθουν οτι εσείς οι δυο συνεργάζεσται με δαίμονες θα σας κλείσουν μεσα για προδοσία και εμενα θα με σκοτώσουν. " είπε χωρις ίχνος ενθουσιασμού στην φωνή του.

Νομιζα οτι θα ηταν χαρούμενος που επιτέλους τελειώσαμε με αυτην την ιστορία. Βέβαια δεν ξεχναω και την υπόσχεση που μου έδωσε για να δεχτώ να τον βοηθήσω. Αν και τωρα πια δεν το κανω μονο για αυτο.

" Μπορω να σου μιλήσω λιγο; Ιδιαιτέρως.. " ρωτησε κοφτά.

Εγνεψα καταφατικά και τον ακολούθησα στο δωμάτιο του.
Έκλεισε την πορτα πισω μας και ξεκίνησε να ψάχνει τα συρτάρια του γραφείου του.

Θυμαμε την τελευταία φορα που βρισκόμουν εδω. Ο Αμπαντον έλειπε και βρήκα ευκαιρία να μπουκαρω στο δωμάτιο του. Ηταν λάθος και το ηξερα αλλα τοτε δεν τον εμπιστευομουν. Πολλα ειχαν αλλάξει τις τελευταίες μέρες. Πλέον τον εμπιστεύομαι και με το παραπάνω και πιάνω τον εαυτό μου να λυπάται που δεν θα τον ξανα δω. Θα μου λείψει η ειρωνία του, τα αστεία του, τα αλλόκοτα σχέδια του, οι βαφλες του, τα μαλλια του, τα ματια του, τα χείλη του, το άρωμα του...

" Ορίστε. " ειπε και μου έτεινε εναν φάκελο.

"Τι είναι αυτό;" ρωτησα διστακτικά.

"Ολες οι πληροφορίες που κατάφερα να βρω για τον δολοφόνο της μαμας σου.. " είπε και πριν το καταλάβω το δωμάτιο σκοτείνιασε.