Ανοιξα τον φάκελο προσεκτικά.
Μεσα βρισκόταν ενα λευκό χαρτι με μικροσκοπικά γράμματα.

Ελεγε διάφορα άχρηστα πράγματα και στο τέλος την ημερομηνία μιας συνάντησης.

" Δεν το πιστεύω! " ειπα θυμωμένα και έδωσα το χαρτί στον Αμπαντον.

" Αυτο ειναι τέλειο Αμέλια! " είπε ενθουσιασμένος.

" Γιατι ακριβως είναι τέλειο; Δεν λέει όνομα αποστολέα! " ειπα ακομα εκνευρισμένη.

" Ναι... Αλλα δεν είναι μια απλή συνάντηση. Αυτός που είναι πισω απο τις επιθέσεις χρειάζεται όπλα και ο Ραμιηλ είναι έμπορος. Σίγουρα θα πουλάει και τέτοια. " είπε.

" Δηλαδή, αυτός που ψάχνουμε θα ειναι στην συνάντηση. Και αν δεν είναι αυτός; " ρωτησα.

" Μονο ενας τρόπος υπάρχει να το μάθουμε.. Θα πάμε.. " ακούστηκε πιο πολυ σαν ανακοίνωση και οχι σαν ιδέα. Πράγμα που με εκνεύρισε αρκετά.

Έπρεπε να παραδεχτώ όμως οτι είχε δίκιο. Δεν ειχαμε τίποτα να χάσουμε εκτός απο τον χρόνο μας.

" Αμπαντον η συνάντηση είναι σε δύο μέρες.. " ειπα αλλα δεν ολοκληρωσα ποτε την πρόταση μου.

Ο Αμπαντον είχε ηδη εξαφανιστεί στο αλλο δωμάτιο.
Δεν μου πήρε πολυ χρόνο να καταλάβω γιατί.

Έτρεξα γρήγορα στο μπάνιο για να τον δω σκιμενο πανω απο την λεκάνη της τουαλέτας.

" Είσαι καλα;" ρώτησα και ακουμπησα την πλάτη μου στον τοίχο.

" Μια χαρά.. Η πληγή στο στομάχι μου θα φταίει. Μην ανησυχείς.. " είπε και σκουπισε το αίμα απο το στομα του.

Ειχαμε όλα τα προβλήματα. Τωρα έχουμε και τον Αμπαντον να ξερναει αίμα.

" Ελα.. Η μαμα μου ηταν νοσοκόμα, νομιζω ξερω τι πρεπει να κάνουμε... " ειπα και βγηκα απο το μπάνιο.

Τον έβαλα να ξαπλώσει στον καναπέ και σηκωσα ελαφρά την μπλούζα του. Εβγαλα αργα την γάζα και προσπάθησα να μην δείχνω σοκαρισμένη στο θέαμα.

Η πληγή ηταν πολυ χειρότερα. Παρά πολυ χειρότερα.
Το σκούρο αίμα είχε πλεον μετατραπεί σε μαύρο. Ειχε σίγουρα μολυνθεί.

" Μάλλον η λεπίδα ηταν δηλητηριώδης.. " είπε πνίγοντας εναν μορφασμο.

" Υποθέτω οτι δεν μου μένει πολύς χρόνος.. " είπε και αυτη τη φορά γέλασε. Δεν μπορούσα να καταλάβω που έβλεπε το αστείο..

Αν δεν κάναμε κάτι σύντομα θα πέθαινε.

" Ένταξη, περίμενε εδω.. " ειπα και πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρέμησω τον εαυτό μου. Έπειτα έτρεξα στην κουζίνα.

Πανικός με είχε καταβάλει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Βασικα ηξερα αλλα ήταν απογοητευμένο.

Εμείς οι άγγελοι ειχαμε κάποιες πολυ ιδιαίτερες ικανότητες. Μπορούσαμε να γίνουμε αόρατοι, να μιλήσουμε τηλεπαθητικά και χειριζομασταν όλα τα στοιχεία της φύσεις. Ενα όμως χάρισμα μας ήταν αυστηρά για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Σπάνια είχε χρησιμοποιηθεί και μονο λίγοι ειχαν επιζήσει.

Αυτο το χάρισμα ηταν η θεραπεία.

Μπορούσες να θεραπεύσεις κάποιον απλα ακουμπώντας τον στην πληγή του. Ηταν όμως επικίνδυνο και άκρως απαγορευμένο.

Υπήρχε όμως και άλλως τρόπος. Ενας τρόπος που θα μου κόστιζε πολλα.

Δεν αξίζει Αμέλια. Είναι απλα ένας δαίμονας. Δεν αξίζει εναν χρόνο απο την ζωή σου!

Αν άφηνα όμως τον Αμπαντον να πεθάνει, δεν ειχα καμία ευκαιρία να βρω τον δολοφόνο της μητέρας μου. Ουτε να σταματήσω τον πόλεμο.

Αν είναι να το κανείς, καντω τωρα!

Εβγαλα ελαφρά το ενα μου φτερό απο την πλάτη μου και δαγκωσα το κατω χείλος μου μεχρι να ματωσει. Πείρα βαθιές ανάσες και με μια απότομη κίνηση τραβηξα ενα λευκό πούπουλο.

Ο πόνος ηταν αφορητος και ενα ουρλιαχτό ξέφυγε απο τα χείλη μου καθως καυτά δάκρυα μαζεύτηκαν στα ματια μου.

Περιεργάστηκα για λιγο το κατάλευκο αυτό φτερό και τι ειχα μόλις θυσιάσει. Εναν χρονο από την ζωή μου..

Δεν ειχα χρονο να τα σκέφτομαι αυτά. Δεν μου έμενε πολυς χρόνος.

Εψαξα βιαστικά τα ντουλάπια μέχρι να βρω ενα μπολ. Τοποθέτησα το φτερό μεσα και με μια κίνηση του χεριού μου του εβαλα φωτιά. Ανακάτεψα την στάχτη με νερο και έτρεξα γρήγορα προς το σαλόνι.

Εκεί βρήκα τον Αμπαντον σχεδόν λιποθυμο στον καναπέ. Η πληγή του είχε γίνει πολύ χειρότερη και πλεον μπορούσες να διακρινεις μαύρες φλέβες να την περιβάλουν.

Με ολο το κουράγιο και την ενέργεια που μου είχε μείνει, βουτηξα το χερι μου μεσα στον μπολ και απλωσα με βιαστικές κινήσεις το περιεχόμενο στο στομάχι του.

Τα λεπτά που ακολούθησαν μετά ηταν αργά και βασανιστικά με εμενα να σιγοκλαιω πάνω απο το σωμα του Αμπαντον.

" Πρέπει να πετύχει.. " ψιθύρισα.

Τοτε παρατήρησα τις φλέβες να εξαφανίζονται και την πληγή να κλείνει. Μεσα σε λιγα δευτερόλεπτα ηταν λες και δεν υπήρξε ποτέ.

Παρόλαυτά ο Αμπαντον δεν άνοιξε τα ματια του.

"Αμπαντον;" ειπα ταρακουνοντας το αγορι μπροστά μου.

Τιποτα..

" Αμπαντον.. " ειπα αυτη τη φορά πιο δυνατά.

" Οχι.. " ψιθύρισα και άρχισα να κλαίω. Ηταν η μονη μου ευκαιρία και την εχασα. Τον έχασα...

Και μαζι με αυτον εχασα και εναν χρονο από την ζωή μου..

Ενα πνιχτω γέλιο διέκοψε τον θρήνο μου. Αμέσως πείρα ενα μαξιλάρι και κοπανισα τον ιδιοκτήτη του στο κεφαλι.

" Ε αι στο διάολο! " ειπα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα μάτια μου. Αυτη τι φορά δεν ηταν θλίψη, ηταν ενα παράξενο συναίσθημα. Οχι χαρά, ανακούφιση...

Πείρα αλλο ενα μαξιλάρι και άρχισα να τον κοπαναω ασταμάτητα. Αυτός εκανε το ίδιο και ξαφνικα βρέθηκαμε σε ενα παράξενο παιχνίδι μαξιλαροπολεμου. Έπρεπε να παραδεχτώ οτι καιρό ειχα να περάσω τόσο καλα..

Οταν πια και οι δυο ειχαμε κουραστεί, ξαπλωσαμε στον καναπέ χωρις να μιλάμε. Και οι δυο με ενα γελοίο χαμόγελο στο πρόσωπο.

" Με τρόμαξες.. " ειπα τελικά.

" Το πιστεψες.. " διαπίστωσε αυτός.

" Τι θα κάνουμε τωρα;" ρωτησα καθως βολεύτηκα καλύτερα στον δερμάτινο καναπέ.

" Υποθέτω οτι θα περιμένουμε.. " είπε χωρις να με κοιτάζει.

"Σε πειράζει να κλείσω για λιγο τα ματια μου;" ρωτησα αλλα δεν περίμενα απάντηση. Με είχε πάρει ήδη ο ύπνος.