Ik land voorzichtig op de grond. Met een klein plofje kom ik in het zand teregd. De rest land niet veel later. Warlock bekijkt de omgeving goed. 'We hadden net zo goed kunnen lopen.. Jassmin's koninkrijk ligt nog geen honderd meter verder op.' Klaagt SammyCat. Ik gniffel zachtjes. Zij heeft ook altijd wat te klagen. 'Hou je mond, Haarbal. Er komt nooit wat zinnigs uit.' Snauwt Dakota. Aderyn geeft haar een duw tegen haar schouder er kijkt haat waarschuwend aan. 'Dat kan ik net zo goed over jouw zeggen, paardenkop. Bij jou komt er überhaupt niks uit.' Ik zucht geërgerd. Die twee kunnen elkaar echt niet uitstaan. Het was geen goed idee om die twee allebei mee te nemen.. Dakota kijkt SammyCat vernietigend aan. 'Paarden hebben een hoofd, geen kop. En trouwens, ik heb een paarden lijf en een mensen hoofd. Je hebt het fout, Haarbal.' SammyCat rolt met haar ogen. 'Jij denkt echt dat je het allema beter weet hè.. betweter' mompelt SammyCat. 'Nou, de enige rede waardoor ik het beter weet is o-' 'Stop!' Roept Warlock streng. Dakota is meteen stil. 'Kunnen jullie niet een keer een normaal gesprek voeren?! Als jullie zo door gaan komen we nergens. Het is nu afgelopen met al dat geruzie. Jullie lijken wel kleuters.' Zegt Warlock streng. Ik weet dat hij het goed bedoelt. Als we nu niet verder gaan, komen we inderdaad nergens. Warlock loopt zonder iets te zeggen aan. We hebben geen idee waar hij heen gaat. Langzaam lopen we hem achterna. We houden een beetje afstand, omdat Warlock misschien nog niet is afgekoeld.. 'We moeten nu door het gevaarlijkste bos in heel Cilbereen. Gedraag je. Als de Wolf leider jullie te pakker krijgt, ben je nog lang niet jarig..' waarschuwt Warlock. 'Leider? Mij werd altijd verteld dat het er drie zijn.' mompelt Aderyn. 'Dat klopt, Aderyn, maar een van hen is het aller gevaarlijkst.' Het zou leuk zijn als het een drieling was. Drie dezelfde Wolven en drie dezelfde mensen. Zal vast niet zo zijn. Ze zullen vast weer zo'n ingewikkelde stamboom hebben.. ik sta heel even stil en kijk naar het gigantische bos dat voor mij ligt. Het is een donker bos met hoge, kromme bomen. Het zijn bomen die ik niet herken. 'Loop door, Felice.' Zegt Dakota chagrijnig. Ze loopt om me heen en blijft recht voor zich uit kijken. Ze heeft blijkbaar geen zin om nog naar iemand te kijken.. ik loop de rest achterna. We lopen op een wat sneller tempo het bos in. Meteen krijg ik een akelig gevoel. Ook heb ik kippenvel. Het lijkt alsof er iets kwaads in dit bos rondspookt. 'Warlock, is er geen andere weg?' Vraag ik angstig. Warlock twijfelt even, maar schud al snel zijn hoofd. 'Dat duurt allemaal te lang.' Ik zucht diep en loop naar Roan toen. Hij grijnst breed wanneer ik bij hem aan kom. 'Wat..?' Vraag ik. 'Is mijn kleine engeltje een beetje bang?' Vraagt hij grinnikend. Ik geef hem een speels stompje tegen zijn schouder. 'Nee hoor, meneertje.' Lieg ik. Ik pak zijn hand vast en zucht. Plotseling staat iedereen stil. 'Warlock wa-' 'sssht!' Sist Warlock. Angstig pak ik Roan's hand nog wat steviger vast. Ik hoor wat ritselen in de bosjes naast mij. Ik gil kort en loop wat verder van het bosje vandaan. Wat was dat?! Ik voel mijn hart hevig kloppen. Warlock loopt richting de bosjes. Hij onderzoekt de bosjes goed. Zijn ogen worden langzaam groot. Er is iets mis.. er is vast iets mis. Oh nee.. 'Oke, we gaan nu langzaam verder lopen. We moeten hier nu niet stik staan.' Zegt Warlock zachtjes. Langzaam lopen we verder. Ik kijk steeds om me heen. Ik kan me niet focussen op de weg nu ik weet dat er iets mis is. Ik werp een snelle blik naar achteren. Iets dat achter ons aan liep, verdwijnt nu in de bosjes. 'Warlock, we moeten hier weg. We worden achtervolgt..'

Heey een nieuw hoofdstuk! Het is best lang geleden sinds ik dot heb gevraagd, maar hebben jullie misschien tips voor mij??

Like, comment and follow plss :)
Lya :3 ❤ ❤