P.o.v Dakota.

Ik grijp snel een tak vast. Mijn benen komen hard tegen de stam van de boom aan. Ik leg mijn armen over de tak heen en klem me vast. Angstig kijk ik naar beneden. Ik zie Felice. Ze valt naar beneden. Ik had haar vast moeten pakken en ook naar deze tak moeten trekken! Wat ben ik toch weer dom geweest.. ik leg onhandig mijn been over de tak en klim er op. Het is nog een lange weg naar beneden. Ik kan hier beter wachten tot Arias en Aderyn me komen halen. Ik schuif richting de stam. Ik ga er tegen aan zitten en zucht diep. Ik wil niet aan zien hoe Felice in het diepe stort..

P.o.v Arias.
Ik duik zo snel als ik kan omlaag. Aderyn is inmiddels terug getransformeerd. Het was niet zo'n goed idee om Aderyn naar beneden te duwen. Dat had ik moeten weten.. ik duik onder Aderyn door. Gillend beland ze op mijn rug. 'Doe dat nooit meer..' zegt Aderyn. Ze is duidelijk in shock. 'Het spijt me. Ik dacht niet goed na.' Mijn blik dwaalt af naar beneden. Ik zie Dakota. Ze zit op een tak. Gelukkig is ze veilig. Ik onderzoek het gebied onder me, maar ik zie Felice nergens. Ze is verdwenen..

P.o.v Felice.
Ik had allang de grond moeten raken.. Waarom gebeurt er niks. De wind suist niet meer in mijn oren en mijn haar hangt gewoon naar beneden.. Angstig open ik mijn ogen. Huh? De grond komt niet dichterbij, hij gaat steeds verder weg! En dat doe ik niet eens zelf! Ik voel twee armen onder me. Ook hoor ik iemand rustig ademen. Ik kijk langzaam omhoog. Het is Roan. Hij heeft me gered. Zijn blik dwaalt af naar beneden. Hij glimlacht naar me. 'Je hebt me gered.' Zeg ik zachtjes. Roan knikt. 'Dat heb ik inderdaad. Ik heb alles zien gebeuren. Het was dapper van je dat je sprong, maar je had ook kunnen weten dat je vleugels niet werken.' Ik zucht diep. 'Ik had hoop..' zeg ik teleurgesteld. 'Dat moet je zeker houden, Felice. Het is soms goed om risico's te nemen. Je nam er net een. Het kon zijn dat je vleugels kwamen maar het kon ook zijn dat het niet zo was.' Ik kan me wel vinden in die wijze woorden. Hij heeft gelijk. Ik zucht diep en besluit boven me te kijken. Geen Arias, Aderyn of Dakota te bekennen. Zouden ze verder zijn gegaan? 'Als je je vrienden wilt vinden moet je vooral niet naar boven kijken.' Ik kijk hem vragend aan. 'Nadat Dakota zich heeft vastgegrepen aan die tak zijn Arias en Aderyn naar beneden gegaan om haar te helpen.' 'Jij hebt ons echt allemaal in de gaten gehouden hè..' Mompel ik. Roan lacht. 'Het was niet mijn bedoeling. Het gebeurde gewoon.' 'Kan je me misschien terug brengen?' Roan knikt. Hij kantelt zijn vleugels en vliegt rustig naar beneden. In de verte zie ik de rest al. Ze zijn allemaal ongedeerd. Roan land behendig voor de voeten van Dakota. Hij zet mijn voorzichtig op de grond en glimlacht naar me. Ik glimlach verlegen terug. Arias wenkt dat ik naast hem moest komen staan. Waarom gedraagt hij zich telkens als een of andere strenge baas? Ik zucht diep en ga daarna langs Arias staan. Even is het stil. 'Bedankt, Roan.' Zeg ik. 'Het was geen probleem.' Zegt hij. Arias kijkt Roan met een afkeurende blik aan. Zijn ogen staan vol haat. Ik snap niet waar dat voor nodig is. Hij heeft me wel mooi gered. 'Arias, laat dat.' Zeg ik streng. 'Roan heeft mijn leven gered. Hij verdient wel een beetje respect.' Arias zucht diep. 'Kom op, Arias. Zet het van je af.' Zegt Dakota, terwijl ze Arias op zijn grote draken rug klopt. Arias transformeert terug naar een mens. Roan besluit niet te reageren op alles wat er zo juist is gezegt en veranderd het onderwerp. 'Maar waar gaan jullie eigenlijk heen?' Arias geeft ons een strenge blik. Zo'n blik waarmee hij "waag het niet" zegt. Ik geef hem even een uitdagende blik. Hij bepaalt niet wat ik wel of niet zeg. 'We zijn opweg naar een man genaamd Warlock.' Zeg ik. Een verrassende blik verschijnt op het gezicht van Roan. 'Warlock? Het is lang geleden dat ik die naam heb gehoord.. een oude vriend die ik al heel lang niet meer gezien.' Hmm.. Misschien kan hij ook wel mee.. 'Felice, waag het eens dat te zeggen.' Ik kijk hem vragend aan. 'Ik zag je wel denken. Zeg het maar niet.' 'Roan, misschien kan jij ook wel mee.' Zegt Aderyn. Alsof ze mijn gedachten kan lezen. Roan kijkt even bedenkelijk. 'Ik vind het goed.' Zegt hij. 'Felice.' Hoor ik plotseling. De man met de quotes is weer terug.. 'loop het bos in. Neem je tas mee.' Is dat nou echt nodig.. ik hijs de rugzak wat beter op mijn schouders en zucht diep. 'Blijf even hier. Ik moet..Eh.. even iets regelen.' Zeg ik. Iedereen kijkt me verward aan. Ik glimlach alleen en loop daarna het bos in.

Hoe ver moet ik het bos in? Ik loop rustig om een aantal bomen heen. Ik spring over wat brandnetels heen en vermijd de struiken. Ik kom aan bij een hele kleine open plek. Grote berken staan om de plek heen. 'Dit is goed, Felice. Word je gevolgd?' Ik kijk goed om me heen. Ik zie niemand. 'Nee..Hoezo?' Vraag ik. 'Oke. Haal de ronde spiegel uit je rugzak.' Voorzichtig zet ik mijn tas op de grond. Ik rits hem open en haal de ronde spiegel er uit. Het is gewoon een dood normale spiegel. Nu valt het pas op dat mijn haar compleet door de war zit dankzij de val. Ik doe het snel goed met mijn handen. 'Kijk nu voor 5 seconde recht in de spiegel.' Ik hou de spiegel voor mijn gezicht. 1...2...3...4...5. Ik hou mijn ogen op de spiegel. Plotseling veranderd mijn spiegelbeeld volledig. Hoe kan dit!

Heey een nieuw hoofdstuk. Ik wil jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar wensen! Ik hoop dat jullie een leuk 2016 tegemoet gaan :) ☆☆

Like, comment and follow plss :)
Lya :3 ❤ ❤