10 eeuwen eerder

Astara keek vanuit haar cel naar de prins, die keek terug.
"Eindelijk, je bent de laatste.", zei prins Tallan.

"Ben je nu blij? Nadat je duizenden, van je eigen volk, hebt vermoord?"

Tallan bewoog zijn vleugels, wat een vrouw, dacht hij, als het geen heks was, zou ik verliefd worden.
"Het was het waard.", zei hij koud.

"Dat betwijfel ik, mooie prins.", zei Astara, de heks glimlachte.
"Mooie prins? Vind je me knap, heks?", zei Tallan verbaasd.

"Misschien.", was Astara's antwoord, en voordat de prins kon antwoorden...

Verdween de heks.

"Verdomd nog toe de draken!", vloekte prins Tallan.
"Een Maanheks, ik had het kunnen weten!"

Hij zou haar terugvinden, al duurde het eeuwen, dacht hij.

Toen wist hij nog niet, dat die gedachte, de waarheid zou kunnen worden, maar heel anders, dan hij had gedacht.
Maar dat is een ander verhaal.