Ik sluit mijn koffer en probeer hem dicht te ritsen, maar hij is zo vol dat de koffer haast bijna niet meer dicht gaat. Vlug stap ik mijn bed op en ga dan boven op de koffer zitten met mijn knieën, waarna ik opnieuw de koffer dicht probeer te doen.

'Schat, lukt het een beetje?' hoor ik mijn moeder vragen en ik kijk op.

'Ja hoor, maar stop met vragen mam.' zeg ik en probeer verder mijn koffer dicht te maken. Eindelijk lukt het me en ik kruip van mijn koffer af. Ik til mijn koffer op en zet hem op de grond. Dan trek ik een handvat omhoog en rij met de koffer achter me aan de kamer uit.

Als ik aankom bij de trap, duw ik de handvat naar beneden en leg de koffer neer. Ik ga boven op mijn koffer liggen op mijn buik en kijk even of het water er nog is. Gelukkig is het al weg en ik zet me af met mijn voeten.

'Whieieie!!!' gil ik van pret en glij de trap af, met de koffer onder me.

Onder aan de trap glij ik de woonkamer in en kom tot stilstand bij de banken, waar Charles Xavier en Scott nog op de bank zitten. Ze kijken me verwondert aan en ik grinnik.

'Wat is er?' vraag ik lachend aan hun.

'Niks.' zegt Scott, die opstaat en naar mij toe komt lopen. Ik wil opstaan, maar in plaats daarvan pakt Scott me op en legt me over zijn schouder.

'Zet me neer!' zeg ik en begin weer eens boos te worden. Vandaag heb ik denk ik last van stemmingswisselingen.

'Kom dan gaan we, Charles.' hoor ik Scott tegen Charles zeggen en ik zie hoe hij omdraait. Ik sla op Scotts rug, in de hoop dat hij me neer zet. Maar hij lijkt er geen last van te hebben en ik zie hoe Charles mijn koffer oppakt en meeneemt.

'ZET ME NOU EENS NEER!!!' gil ik tegen Scott, die me nog steeds niet neerzet. We staan buiten op straat en mensen kijken ons raar aan. Ik let daar niet op en trappel met mijn benen, maar dat heeft geen effect op Scott.

Dan zie ik dat Scott me in de auto zet en de deur meteen dicht gooit. Ik pak de klink vast en probeer uit de auto te komen, maar het gaat niet. Gloeiende! De deur zit op kinderslot!

Ik zucht en sla mijn armen over elkaar heen. Stiekem probeer ik mee te luisteren wat ze aan het bespreken zijn, maar ik hoor niks. Praten ze niet of zijn dit dikke glazen?

Ik hoef niet lang te wachten of Charles en Scott stappen voor in. Nog steeds zit ik met mijn armen over elkaar heen geslagen en kijk hun boos aan via de binnenspiegel.

'Richelle, doe je gordel om!' zegt Charles streng, maar ik blijf stug zitten hoe ik zit. Denk maar niet, dat ik naar iemand ga luisteren die streng is.

'Richelle, luister eens goed naar me! Je doet die gordel om, anders dan kom hem hoogst persoonlijk bij jou om doen!' zegt Scott en draait zich om. Ik kijk hem koppig aan en verroer me niet. Zelfs naar hem ga ik niet luisteren!

Scott zucht en stapt uit. Hij loopt naar de andere deur en opent hem. Dan stapt hij via die kant er uit en snel kijk ik of die het kinderslot ook bij de andere deur af heeft gehaald, maar tot mijn spijt zit die er nog op. Tof! Ik kruip weg van Scott en zie hoe mijn buurjongen: Dante staat toe te kijken. NEE! Ik wil afscheid van hem nemen.