Kaybetmek...
İnsanın avuçlarına sinip izinsizce, habersizce giden kuş misali...
Ah Alya, gördüğüm dünyadan bihaber Alya, keşke ama keşke ben de senin gibi olsaydım, ne eksik ne fazla... Sen benim anlattığım kadar yaşıyorsun ben ise sana anlattığım kadar nefes sayıyorum. Nefesim yetmiyor bazen; duymaya ,görmeye ,hissetmeye ,sindirmeye... Yetmiyor Alya...
En kötüsü ne biliyor musun Alya?
Sürekli sana en kötüsü diye başlıyorum ama her seferinde daha da kötüsü oluyor be Alya.
Bu sefer mi Alya?
Bu sefer, belki de hiç aşılamayacak kadar bir en kötüyle tanıştım.
O kim mi?  Kaybetmek....
Kaybetmek Alya. Bu sefer de kaybetmeyi tattım. Aslına bakarsan bunu beklemem gerekirdi zaten; çocukluğumuzun ezgilerine, şarkılarına bile sızmıştı kaybetmek;

Mini mini bir kuş doğmuştu
Pencereme konmuştu
...
Ellerim bak boş kaldı.

Ne zamanki ellerimizi açtık işte o zaman kabetmeye başladık Alya...