Μια γυναικεία φιγούρα στεκόταν πάνω από τον τάφο του Adrian Reynolds. Το πρωινό κρύο του Σεπτέμβρη άνοιγε συνέχεια το μακρύ μαύρο παλτό της. Στα χέρια της ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, όπως ήξερε πως αγαπούσε ο Adrian και μια φωτογραφία. Οι τέσσερίς τους.

Τώρα ήταν τρεις.

Δύο.

Ένας.

Άφησε το τριαντάφυλλο πάνω στη πέτρα, το μόνο λουλούδι που στεκόταν εκεί. Έβαλε τα χέρια της στις τσέπες του μαύρου παλτού της και έμεινε εκεί.

Adrian Reynolds, 16, αγαπημένος γιος και φίλος.

Είχε αργήσει μήνες να έρθει εδώ. Μήνες από τότε που πέθανε. Μήνες μέσα στο νοσοκομείο και στους γιατρούς, μήνες μακριά του.

Είχε αργήσει μήνες να τον επισκεφθεί. Το χρυσό αγόρι του σχολείου.

Είχαν περάσει μήνες από το βράδυ που αθέτησε την υπόσχεσή του. Έφυγε μακριά.

Κοίταξε δεξιά και πήρε από τα μάτια της τις μικρές καστανόξανθες μπούκλες που έμπαιναν στα μάτια της. Δεν φορούσε πλέον τις μπαντάνες της. Τα χέρια της ήταν πεντακάθαρα από δαχτυλίδια και ζωγραφιές. Γύρισε το κεφάλι της πίσω στη ταφόπλακα. Πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ελπίζω να μαραθεί σύντομα το τριαντάφυλλο.» είπε. «Αυτά είναι που σου αρέσουν περισσότερο.»

Η κοπέλα σχεδόν χαμογέλασε. 

________________________________

THE END.