28. Jan(i)e Avery.

Κάποιες φορές αναρωτιόμουν πότε και πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά. Είμαι μια έφηβος και όμως, έχω περάσει περισσότερα από όσα έχουν περάσει οι γονείς μου. Όποιοι και αν είναι, πλέον. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί σε εμένα. Γιατί πρέπει να είμαι εγώ το άτομο που πρέπει να τα διεκινδυνεύει όλα για κάποιον που δεν το αξίζει. Γιατί πρέπει εγώ να ξέρω όλα τα μυστικά και να μη μπορώ να τα πω σε κανέναν. Γιατί πρέπει να είμαι εγώ, αυτή που θα υποφέρει για να είναι οι άλλοι χαρούμενοι.

Γύρισα τη σελίδα του ημερολογίου αργά. Μπορούσε άνετα να σκιστεί. Την είχα βρέξει με δάκρια άπειρες φορές όταν την έγραφα. Δάκρια που δεν θυμάμαι, ακόμη και τώρα.

Ο James ήταν στα κάτω του σήμερα. Μαλώσαμε πάλι, για τον Adrian. Είπε πως θα φύγει με το τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς. Πως του πρόσφεραν δουλειά αλλού και σκέφτεται να τη πάρει. Έχει ένα σχέδιο εξόδου, μια ευκαιρία για φυγή από αυτή τη ζωή, και θα τη πάρει. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτός.

Έτριψα το κεφάλι μου.

Το πρόβλημα είναι πως θέλει να με πάρει μαζί του. Ένας καθηγητής, να φύγει μαζί με μια μαθήτρια. Τι θα σκεφτόταν η Katherene; Η Sarah; Ο Alex; Πώς θα αντιδρούσε ο Adrian; Ποιον θα έστελνε στο νοσοκομείο από τον θυμό του; Ποια κοπέλα θα βίαζε από την οργή του; Τώρα ερωτήματα, τόσες δικαιολογίες για να μείνω και να μη πάω πουθενά. Γιατί για τον James υπάρχει η ευκαιρία να φύγει από όλο αυτό. Και ο James είναι η δική μου ευκαιρία για να φύγω από όλο αυτό. Τι θα γίνει όμως αν φύγω; Ένα "θα δούμε" στον James και τίποτε άλλο γιατί όλοι ξέρουμε πως ακόμη και αν είχα την ευκαιρία, όσο ήταν εδώ ο Adrian, δεν θα την έπαιρνα. Ίσως επειδή νοιάζομαι για τον εαυτό μου. Ή ίσως επειδή θέλω να σώσω τους άλλους.

Στο άλλο ημερολόγιο, η αρχή ήταν διαφορετική.

Μπορούσες να δεις το σκοτάδι στα μάτια του. Μπορούσες να δεις τον θυμό και την οργή και μπορούσες να νιώσεις τον δικό μου φόβο αν με ήξερες καλά. Οι τελευταίες μέρες είναι περίεργες. Κρύβεται στο κρεβάτι μου από ενοχές, αλλά εγώ δεν κοιμάμαι μαζί του. Φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως κάποια μέρα καταλήξω σαν της άλλες κοπέλες από τα δικά του χέρια. Απλώς κάθομαι στη γωνία και τον κοιτάω να κοιμάται. Η μόνη στιγμή που δεν τον φοβάμαι.

Πέρασα σελίδες και σελίδες, και σταμάτησα σε μια ημερομηνία μερικές μέρες πριν τα γενέθλιά μου εκείνο τον χρόνο.

Ο Jack Owens έχασε, και έχασε για το δικό του καλό. Δεν ξέρω αν ήταν για το δικό μου καλό που έπεισα τον Black να βγάλει τον Adrian για το επόμενο ημίχρονο, αλλά ξέρω  πως ήταν καλό για την ομάδα. Ο Adrian δεν μπορούσε να παίξει. Όχι όσο έπαιζε εναντίον του Jack. Πέρα από τις ομοιότητές τους στην εξωτερική ομορφιά, κάτι μου έλεγε πως η διαφορές τους υπήρχαν στην καρδιά. Και δεν ήθελα ο Adrian να καταστρέψει τη καρδιά του Jack Owens. Μπορεί να έχασε το παιχνίδι, αλλά τουλάχιστον δεν έχασε τη ζωή του. Μου χρωστάει και ούτε που το ξέρει.

«Μαμά!» άκουσα μια φωνή από πίσω μου. «Μαμά!»

Σκούπισα τα δάκρυά μου, δάκρυα τα οποία δεν είχα καν καταλάβει πως είχαν βγει από τα μάτια μου. Ο εξάχρονος Sky έτρεχε προς το μέρος μου, πατώντας τις  μακριές πιτζάμες του που φαινόταν να του είναι λίγο πολύ μεγάλες. Τον σήκωσα στην αγκαλιά μου αφήνοντας το ημερολόγιο πάνω στο κρεβάτι και μακριά από τα περίεργα χέρια του. Τα πράσινα μάτια του, ίδια με του Jack, κάθε φορά έβλεπαν τον κόσμο μέσα μου και δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου μακριά του.

«Δεν θα έπρεπε να είσαι στο κρεβάτι;» τον ρώτησα με ένα πλάγιο χαμόγελο, όσο πιο μεγάλο μπορούσα εκείνη τη στιγμή. Πήγα προς τα πίσω τις καστανόξανθες μπουκλίτσες του. Ήθελε κούρεμα, πάλι. «Είμαι αρκετά σίγουρη πως ο μπαμπάς σου σε έβαλε στο κρεβάτι μια ώρα πριν.»

Χαμογέλασε διαολεμένα και τέντωσε τα χεράκια του. «Θέλω να κοιμηθώ μαζί σου.»

Γέλασα και φίλησα το κεφάλι σου. «Βλέπεις πάλι εκείνα τα κακά όνειρα;»

Δάγκωσε το χείλος του. Η απάντηση ήταν ναι. Ξεφύσησα και χάιδεψα το μάγουλό του. «Ξάπλωσε στο κέντρο και έρχομαι με τον μπαμπά σου σε λίγο, εντάξει;»

Άρχισε να γελάει και έφυγε από κοντά μου, κρύβοντας τον εαυτό του κάτω από τα παπλώματα. Αύριο ήταν τα γενέθλιά του, μια μέρα που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα υπήρχε. Αυτός και η Nova ήρθαν στη ζωή μου σαν θαύμα, και οι δύο γέννες περίεργες λόγω του προβλήματος με τη καρδιά μου, αλλά και οι δύο ήταν ένα υπέροχο θαύμα. 

Μετά από όσα διάβασα στα ημερολόγια, αναρωτιόμουν πώς έγιναν αυτά τα θαύματα σε μένα. Πώς άλλαξε η ζωή μου σε ένα βράδυ και πώς άρπαξα την ευκαιρία για φυγή. Μια ευκαιρία που μπορεί, έμμεσα, να μου την έδωσε ο James. Μέσα στο μυαλό μου, ίσως με έβλεπε ακόμα. Μέσα στο ημερολόγιο, η Janie έγραφε για το βράδυ του παραλίγο βιασμού της Sarah, αλλά και για την ψευδαίσθηση του ότι ο James ήταν μαζί της.

Ο James και ο Francis της έδειχναν πάντα τον δρόμο. Ο James προς μια καινούρια ζωή. Και ο Francis προς τον Jack, τον άνθρωπο που θα μου έδινε αυτή τη καινούρια ζωή.

Άφησα το ημερολόγιο πάνω στο γραφείο, δίπλα από τη στοίβα με τα υπόλοιπα ημερολόγια της Janie Avery. Βρήκα τον Jack στο σαλόνι να κοιτάει έξω από το παράθυρο τη βροχή. Τύλιξα τα χέρια γύρω μου καθώς τον πλησίαζα, και ο Jack γύρισε προς εμένα ακούγονας τα βήματά μου. Ακόμη και μετά από τόσο καιρό με ξάφνιαζε η ομοιότητα με τον Adrian. 

Τώρα όμως ξέρω πού οφείλεται.

«Ο γιος σου θέλει να κοιμηθεί μαζί μου.» μουρμούρισα όταν έφτασε δίπλα του. «Έίπε χαρακτηριστικά μόνο με εμένα, οπότε δεν σε δέχομαι στο κρεβάτι μου απόψε.»

Πέρασε το χέρι του γύρω μου και με αγκάλιασε. «Έχω πάντα τη κόρη μου που λατρεύει τον μπαμπά της.»

«Τη κακομαθαίνεις.»

«Έχεις δει τα μάτια της; Κάθε φορά που τη κοιτάω με σκλαβώνει.» απάντησε και μου έκλεισε το μάτι. «Έχει ίδια μάτια με τη μαμά της. Και οι δύο με κάνετε ότι θέλετε.»

Τέτοια λέει και κοκκινίζω από τις ακατάλληλες για παιδιά σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου.

Κούνησα το κεφάλι μου και σήκωσα το βλέμμα μου. Ωραία λοιπόν, αυτό είναι. Πες του. Πες του αυτό που δεν μπορείς να κρατήσεις μέσα σου.

«Τι έγινε;» ρώτησε χαμηλόφωνα. Πάντα ήξερε όταν κάτι με ενοχλούσε. Πάντα ήξερε πότε κάτι μου έκαιγε τα εγκεφαλικά κύτταρα.

Λοιπόν; Θα του πεις;

«Ο Chase Reynolds είναι στην πόλη.» μουρμούρισα. «Νομίζω πως πρέπει να τον δεις.»

Ο Jack γέλασε. «Ο τύπος δεν με πάει καν.»

Ο τύπος έστελνε λεφτά για την ανατροφή σου.

«Jack, πρέπει να σου πω κάτι.» είπα με θάρρος. «Κάτι που δεν ήξερα ότι γνωρίζω. Και κάτι που θα αλλάξει, κάπως τη ζωή σου.»

Ο Jack Owens ήταν Jack Reynolds και ούτε που το ήξερε. Ανήκε στην οικογένεια που η Margaret Reynolds είναι τρελή και ο Adrian Reynolds τη βρίσκει με το ξύλο. Ίσως καλύτερα που δεν το ξέρει. Ίσως καλύτερα που δεν το ξέρει γιατί αν ήξερε, ούτε εγώ θα ήθελα να ήμουν μέρος αυτής της οικογένειας. Ο Jack Owens αξίζει την ησυχία και την ηρεμία έξω από τον κόσμο που ζούμε, και την έχει. Καλύτερα που δεν γνωρίζει, γιατί αν γνώριζε τότε ο κόσμος του θα καταστραφόταν. Ίσως το μάθει κάποια στιγμή. Από τον Chase, από τον Adrian, ή ακόμη και από εμένα. Θα φροντίσω όμως πρώτα να έχει κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, να έχει τη κοπέλα που αγαπάει στα χέρια του, την οικογένεια που ονειρευόταν και μετά, μετά θα μάθει την αλήθεια. Γιατί ακόμη και αν τον καταστρέψει, τουλάχιστον θα έχει καταφέρει όλα αυτά μόνος του, χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια μιας οικογένειας τρελών.

Ο Jack Owens είναι πιο δυνατός από όλους μας. Θα το αντέξει. Ελπίζω. Μακάρι η κοπέλα που αγαπάει και τον αγαπάει να τον βοηθήσει εκείνη τη στιγμή που θα κρατήσει την αλήθεια στα χέρια του, γιατί κρίνοντας από την δική μου αντίδραση όταν έμαθα πως είμαι υιοθετημένη, θα χρειαστεί κάθε άνθρωπο που αγαπάει κοντά του. Να μην είναι μόνος.

Ο Jack Owens αξίζει πολλά. Και ακόμη περισσότερα. Μακάρι να τα αποκτήσει.

_______________________________________

Α/Ν Νομίζω πως όλοι καταλάβαμε πως τα πλάγια είναι από τα ημερολόγια της Jane. Νομίζω επίσης πως όλοι καταλάβαμε πως αυτό ήταν. The end.

Και για λίγο drama effect,

THE END.

Η ιστορία της Jane Avery, Jack Owens, Sarah Williams, Alex Brown, Adrian Reynolds, Liv Roberts, Mae Ballard, Jason Ballard, Ed St. Laurens, Nathan Eddison, Stephanie Eddison, Katherene Williams, Chloe Simons και τόσων άλλων χαρακτήρων επιτέλους έφτασε στο τέλος. Μετά από δύο περίπου χρόνια, οι χαρακτήρες που αγαπήσατε βρήκαν ένα τέλος, όποιο και αν ήταν αυτό.

Ποιος να το περίμενε πως όντως θα φτάναμε εδώ; 

Σας ευχαριστώ πολύ για όλο αυτό το διάστημα που μείνατε από το Guns and Roses μέχρι και σήμερα, ευχαριστώ για την υποστήριξη, για την αγάπη, τα σχόλια, τις ευχές, τα γέλια, τα κλάμματα. Συγνώμη για τις καταστροφές που έφερα σε χαρακτήρες, τους θανάτους και τους τσακωμούς. 

Για το υπόλοιπο διάστημα αυτού του χρόνου, θα με ξαναδείτε πιθανότατα το καλοκαίρι. Θα μου λείψετε και ελπίζω να σας λείψω και εγώ. 

Ίσως το τελευταίο, DL που γράφω.

DL

Υ.Γ.1 Η ημέρα στην οποία διαδραμματίζεται αυτό το κεφάλαιο, είναι το βράδυ πριν ο Stephen ζητήσει σε γάμο τη Liv.

Υ.Γ.2 Ακολουθεί κάποιου είδους επίλογος, όπου δεν θα υπάρχει Α/Ν και θα σας αφήσω να το σκεφτείτε, ολίγον. Παίζει σημαντικό ρόλο στα σχέδια για κάποιο επόμενο βιβλίο (στο ξαναγράψιμο του Guns and Roses).