24. Sarah Williams.

«Πες μου ότι νικάμε.» ψιθύρισα.

«Είμαστε ακόμη εννιά πόντους πίσω. Το τρίτο δεκάλεπτο ξεκινάει.» απάντησε η Sarah. Άφησε τα πομ πομ της στο πάτωμα και έκατσε δίπλα μου στη ταράτσα. «Πες μου τι σκέφτεσαι Janie.»

Σχεδόν χαμογέλασα. «Δεν θα σε χρειαστούν κάτω;»

«Η Blaire θα τα καταφέρει και μόνη της. Δέκα λεπτά είναι. Ίσως προλάβω να δω το τέλος.» απάντησε με μάτια που έλαμπαν. «Σε είδα που έφυγες όταν ο Black έβαλε τον Adrian μέσα.»

Πιο πολύ έτρεξα. «Ήθελα λίγο αέρα.»

Η Sarah ταίριαξε τη φούστα της και στηρίχτηκε στους αγκώνες της δίπλα μου. Ξαπλώναμε στη ταράτσα του σχολείου, μετά το θερμοκήπιο. Ήταν ένα αγαπημένο μέρος, από τότε που μπήκαμε στο λύκειο μαζί πέρσι. Εδώ κάναμε τις περισσότερες κοπάνες, εδώ έπιασα τον Alex και εκείνη να φιλιούνται για πρώτη φορά, και εδώ κλάψαμε μαζί από τα γέλια όταν είδαμε το Crazy, Stupid, Love με τον Ryan Gosling. 

Η Sarah ήξερε πως θα ήμουν εδώ πάντα. Όπως τη προηγούμενη Παρασκευή.

Ήξερε όμως ότι την είδα; Ότι τους είδα; Κρίνοντας από το πώς αυτή, ο Alex και ο Adrian συμπεριφέρονταν το Σάββατο στο club, μάλλον όχι.

«Πες μου τα πάντα.» ψιθύρισε. «Πες μου τι σε πληγώνει.»

Η Sarah ήταν ένας άνθρωπος γεννημένος για πολλά. Θα άλλαζε τον κόσμο, είτε με το γλυκό πρόσωπό της, είτε με το θάρρος και τη δύναμη που είχε κρυμμένη βαθιά μέσα της. Ήταν γεννημένη για μεγαλεία, και δεν το ήξερε καν. Άξιζε πολλά, και δεν το ήξερε καν.

«Πώς ξέρεις ότι κάτι με πληγώνει;» ρώτησα χαμηλόφωνα.

Μπορεί να μη τη κοιτούσα, αλλά ήξερα πως χαμογελούσε. «Είσαι η καλύτερή μου φίλη, Janie. Δουλειά μου είναι να ξέρω τι τρέχει μαζί σου.»

Κάποιες φορές, αγαπούσα τη Sarah υπερβολικά πολύ.

«Οπότε πες μου. Έχεις δέκα λεπτά.»

Κάποιες φορές, όχι και τόσο.

Έπαιξα στα χέρια μου το βραχιόλι που φορούσα στο χέρι μου. Ο Francis μου το είχε δώσει, στα δέκατα τρίτα γενέθλιά μου. Ένα βραχιόλι με τρία αστεράκια. Γιατί όταν ήμουν μικρή φοβόμουν όταν πετούσε ανάμεσα σε αυτά τα αστεράκια. Τον ήθελα πίσω, μαζί μου, μακριά από τον ουρανό που έκρυβε μπελάδες.

Δεν μου άρεσε όταν έφευγε. 

Είδαμε τα αποτελέσματα.

«Απλά...μου λείπουν κάποια πράγματα.» μουρμούρισα κοιτώντας τώρα τα αστέρια. Υπήρχαν και τέτοια βράδια στο Seattle, βράδια που η βροχή δεν θα σε άγγιζε. Συνήθως τέτοια βράδια ήταν περίεργα. Όχι καλό σημάδι. «Μου λείπουν πολλά πράγματα.»

Άφησε τον εαυτό της να πέσει, και έβαλε το ένα χέρι της κάτω από το κεφάλι της για στήριγμα. «Και μένα μου λείπει ο Francis.»

Σε όλους έλειπε.

«Ήταν ο μόνος στην οικογένειά σας που ήξερε όντως να μαγειρεύει.» συνέχισε μετά από λίγο γελώντας. Χωρίς να το θέλω, άρχισα να γελάω και εγώ, γιατί ήταν η αλήθεια. Τα χρόνια που ο Francis ήταν μαζί μας, η Katherene και εγώ απομακρυνθήκαμε από το delivery μεσημέρι-βράδυ. Χωρίς αυτόν, η Katherene θα είχε φρικάρει. «Και μαγείρευε πολύ καλά.»

«Πάρα πολύ καλά.» συμφώνησα.

Αυτή τη φορά όμως, γύρισε να με κοιτάξει. Χωρίς να γελάει. «Σου λείπει ο James.»

Η επόμενη πνοή μου βγήκε κοφτή μα κούνησα το κεφάλι μου, όταν γύρισα να τη κοιτάξω. «Υπερβολικά πολύ.»

Η Sarah γύρισε προς το μέρος μου και έβαλε το χέρι της πάνω από το στομάχι μου. Ασυναίσθητα πήγα κοντά της και με έκλεισε στην αγκαλιά της. Ήξερε τι σήμαινε ο James, ίσως ήξερε περισσότερο από τον καθένα.

Ο James ήταν να φύγει μετά το τέλος της χρονιάς. Να πάει στη Φιλαδέλφια. Είχε πει να πάω μαζί του.

Είχα γελάσει όταν το πρωτοάκουσα, ίσως γιατί ο Adrian ακόμη σήμαινε πολλά, αλλά όταν το είπα στη Sarah, εκείνη δεν γέλασε. Είπε να πάω. Είπε να ξεφύγω, όσο ακόμη μπορούσα.

Ήξερε ακόμη και τότε, πως τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καλά.

Ένα δάκρυ έπεσε όταν τον σκέφτηκα. Πάντα κυλούσε. Πέρασε μόνο μια εβδομάδα, και ακόμη κυλούσε το δάκρυ.

«Μου τον πήρε Sarah.» ψιθύρισα. «Μου πήρε ότι καλό είχα και δεν επέστρεψε τίποτα.»

Η Sarahφίλησε τα μαλλιά μου και ψιθύρισε το ίδιο χαμηλόφωνα. «Ποιος σου τον πήρε Janie; Ο James αυτοκτόνησε.»

Αμέσως πετάχτηκα μακριά της. «Είσαι τόσο σίγουρη;»

«Αυτό είπε η αστυνομία Janie.» απάντησε απαλά. 

«Δεν αναρωτιέσαι ποτέ;» ρώτησα. «Δεν αναρωτιέσαι γιατί πήρε τη ζωή του ενώ τα είχε όλα; Αν φοβόταν τόσο πολύ μήπως μάθει κανείς για εμάς, θα έφευγε νωρίτερα, Sarah. Δεν θα αυτοκτονούσε.»

Η Sarah έμεινε για λίγο ακίνητη. Μετά ανοιγόκλεισε τα λόγια της και κούνησε το κεφάλι της. «Τι έγινε εκείνο το βράδυ;»

«Τον σκότωσε!» φώναξα. «Ο Adrian σκότωσε τον James!»

Η Sarah φάνηκε να σταματάει να αναπνέει για λίγο. Ίσως δεν έπρεπε να φωνάξω. Ίσως πάλι δεν έπρεπε να της το πω. Ο Adrian ήταν κακός άνθρωπος, αλλά κανείς μας δεν τον είχε ικανό για κάτι τέτοιο. Ούτε καν η αθώα μικρή Sarah. 

«Δεν το πιστεύω.» μουρμούρισε. «Δεν το πιστεύω Janie. Ο Adrian δεν ήξερε για εσάς.»

Και εγώ αυτό νόμιζα. «Έμαθε. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε.»

«Όχι...» σηκώθηκε από το πάτωμα και τίναξε τη φούστα της. «Πρέπει να γυρίσω πίσω.»

Όταν μάζεψε τα πράγματά της και άρχισε να τρέχει από την ταράτσα την ακολούθησα. Είχε κατέβει τις σκάλες, όταν φώναζα το όνομά της, και δεν κοίταξε πίσω. Δεν κοίταξε πίσω, μέχρι που μίλησα πριν μπει στο γυμναστήριο.

«Sarah σας είδα.»

Αυτό την έκανε να ρίξει τα πράγματά της και να γυρίσει προς το μέρος μου. «Janie-»

«Sarah, είδα τι σου έκανε!» φώναξα και πήγα κοντά της. «Όπως ξέρω τι έκανε και σε άλλες τόσες! Αφού είναι ικανός για κάτι τέτοιο γιατί να μην είναι ικανός για θάνατο; Γιατί να μη μπορεί να αφαιρέσει μια ζωή όταν καταστρέφει ζωές τόσο καιρό;»

Η Sarah πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Η μπλε κορδέλα έπεσε από τα ξανθά μαλλιά της, και δεν έκανε καν τον κόπο να τη μαζέψει. «Γιατί είμαστε μια οικογένεια Janie. Ξέρουμε ο ένας τον άλλο από τότε που γεννηθήκαμε. Θα είχες ικανό τον Alex να σκοτώσει κάποιον;»

Σε αυτό κράτησα τη φωνή μου χαμηλή. «Ο Adrian έπαψε να είναι οικογένεια τη Παρασκευή. Ο Adrian έπαψε να είναι οικογένεια εδώ και πολύ καιρό. Την οικογένεια δεν τη πονάς Sarah.»

Δεν είχε κάποιο δυνατό επιχείρημα πλέον. Δεν είχε κάτι άλλο να πει, κάτι άλλο να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Ήξερε πως είχα δίκιο. Απλά δεν ήθελε να το αποδεχτεί γιατί κάποτε ήμασταν καλά.

Κάποτε όλα ήταν καλά.

«Sarah αύριο θα πάει φυλακή.» ψιθύρισα. «Αύριο θα τελειώσουν όλα.»

Σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε. «Γιατί περίμενες τόσο καιρό Janie; Αν ο Adrian όντως σκότωσε τον James γιατί δεν τον έδωσες; Γιατί τον άφησες να μας καταστρέψει;»

Ίσως ήταν η δική μου φορά να μην απαντήσω.

«Ίσως ο Adrian είδε τον τρόπο που σε κοιτούσε ο James, και-και ανησύχησε.» ψιθύρισε. «Νοιάζεται. Αυτό κάνει η οικογένεια νοιάζεται!»

«Νοιάζεται υπερβολικά πολύ.»

«Και εσύ αγαπάς υπερβολικά πολύ!» φώναξε. «Είχες τον Adrian. Γιατί ήθελες τον James, Janie; Γιατί ήθελες τα πάντα δικά σου;»

Έκλεισα τα μάτια μου. «Γιατί δεν είχα τα πάντα Sarah. Είχα μόνο τον James.»

«Ο Adrian μπορεί να είναι ότι είναι, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι δολοφόνος.» είπε. «Ο James αυτοκτόνησε. Τουλάχιστον αυτός γλίτωσε.»

«Ο James δεν αυτοκτόνησε γαμώτο!» ξέσπασα. «Και αν δεν με πιστεύεις, πάνε ρώτα τον Adrian. Αυτός ήρθε με το αίμα στα χέρια του στο σπίτι μου. Αυτός μου τα είπε όλα! Πάνε και ρώτα τον φίλο σου, ο οποίος πήγε να σε βιάσει! Ίσως αυτή τη φορά, συγκρατηθεί! Πάνε και πίστεψε αυτόν, γιατί από ότι φαίνεται, δεν μπορείς να πιστέψεις εμένα!»

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκαν φωνές. Όχι από τον διάδρομο, από το γυμναστήριο μέσα. Λογικό, θα έλεγε κανείς, ήταν παιχνίδι. Ίσως μπήκε και άλλο καλάθι, ίσως έγινε κάποιο φάουλ.

Αν δεν ακουγόταν ο χαρακτηριστικός ήχος της λήξης, τότε θα πίστευα κάτι από τα παραπάνω.

Με τη Sarah είδαμε τους πρώτους ανθρώπους να βγαίνουν πανηγυρίζοντας, με τα χρώματα της ομάδας μας. Και μετά και άλλους. Και μετά και άλλους. Από τις ανοιχτές πόρτες είδα τον προπονητή Black να χαμογελάει καθώς έπεφταν τα μπλε και πορτοκαλί κομφετί πάνω του. Καθώς ο ομάδα είχε κλείσει γύρω του και φώναζαν χαρούμενοι.

Είχαμε νικήσει.

Αλλά φάνηκε σαν να μην είχε σημασία πλέον.

Γιατί τον άφησες να μας καταστρέψει ρώτησε η Sarah. Είχα επιτέλους την απάντησή μου. 

«Τώρα έχει τα πάντα. Έχει το παιχνίδι. Νομίζει πως έχει τη κοπέλα. Είναι ο καλύτερος στη πολιτεία.» είπα στη Sarah χαμηλόφωνα. «Κάποτε είχαμε τα πάντα Sarah. Όλοι μας, κάποτε είχαμε τα πάντα. Δεν τον άφησα να κάνει τίποτα. Μας είχε καταστρέψει προ πολλού.»

Τα γαλανά μάτια της Sarah δάκρυσαν. «Γιατί ξεκίνησαν όλα αυτά Janie;»

Ανασήκωσα τους ώμους μου. Δεν ήξερα. Μέχρι τη στιγμή που ο Jack Owens βγήκε από το γήπεδο με ένα μικρό χαμόγελο. Φάνηκε να μη με προσέχει καν όταν προσπέρασε εμένα και τη Sarah, αλλά για μια μικρή στιγμή ένιωσα πως αυτός ο τύπος θα γυρνούσε και θα ξαναγυρνούσε στη ζωή μου. Ακόμη και αν τώρα δεν με πρόσεχε.

Ακόμη και αν τώρα έφευγε μακριά.

Μεγάλη διαδρομή από την Iowa, τι στο διάολο κάνεις εδώ Owens;

Κοίταξα τη Sarah. «Μείνει μακριά από τον Adrian σήμερα.»

«Θα μου πεις πού πας;» ρώτησε όταν άρχισα να απομακρύνομαι από κοντά της.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου. «Να μάθω γιατί ξεκίνησαν όλα.»

Και να δώσω ένα τέλος σε όλο αυτό.

Γιατί υπάρχει ένας φάκελος για κάποιον JO, Iowa που θα ήθελα πολύ να διαβάσω.

___________________________

A/N Είμαστε πολύ κοντά στο τέλος! Μαζί με αυτό το κεφάλαιο, μένουν πέντε κεφάλαια. Ευχαριστώ ακόμη για την υποστήριξη!

DL