23. Μπορεί να καείς.

«Αγαπητή Janette Marie Avery. Δεν περίμενα ποτέ να σε δω εδώ πέρα. Ειδικά, όχι πίσω από τις μπάρες.»

Ο ντετέκτιβ Anderson με κοίταξε από την μικρή κουζίνα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Το γραφείο του βρισκόταν μερικά μέτρα μακριά από τον παράδεισο, και ο αγαπητός φίλος μου, αποφάσισε να πάει μια εκδρομή προς τα εκεί όταν κανένας δεν έβλεπε.

«Τι να πω. Είμαι γεμάτη εκπλήξεις.» σήκωσα τα χέρια μου για το δράμα. «Όταν μου είπαν πως το γραφείο σου είναι μια τρυπούλα ανάμεσα σε άλλες τρυπούλες, τολμώ να πω πως έμεινα άναυδη.»

Ο Anderson χτύπησε τα πόδια μου από το γραφείο του. «Το λεξιλόγιό σου εμπλουτίζεται μέρα με τη μέρα.»

Χαμογέλασα. Σήκωσα καλύτερα το βιβλίο που είχα βρει πάνω στο γραφείο του όσο έψαχνε τα ντόνατ στη κουζίνα του τμήματος. Μια παλιά έκδοση από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη καθόταν ανοιχτή μπροστά από τον υπολογιστή όταν ήρθα και δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, έψαξα να βρω έναν τρόπο να χλευάσω τον ντεντέκτιβ. «Ήταν περισσότερο ο εαυτός μου, παρά εγώ. Από οτιδήποτε και αν είναι φτιαγμένες οι ψυχές μας, η δική μου και η δική του είναι ίδιες. Τι συγκινητικό κομμάτι. Τσέκαρε. Είχες τσακισμένη και τη σελίδα.»

«Προσωπικά στοιχεία.» άρπαξε το βιβλίο από τα χέρια μου. «Θα μπορούσα να σε συλλάβω για παρενόχληση αστυνομικού.»

«Νομίζω πως ο Heathcliff και η Catherine ευθύνονται για αυτό.»

Ο Anderson άφησε μια πνοή και άφησε ήρεμα το βιβλίο πάνω στο γραφείο. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και με κοίταξε με ένα στραβό χαμόγελο. «Πες μου.»

«Ευχαριστώ για ότι έκανες με τον James.» είπα σιγανά με σταθερή φωνή. 

«Ο πατέρας σου τα έκανε όλα.»

«Εσένα κάλεσα πρώτο.» είπα. «Ευχαριστώ που δεν συνέλαβες τον Adrian εκείνη τη στιγμή.»

Ο Anderson κοίταξε κάτω. «Μου υποσχέθηκες πως θα τον βάλω πίσω από τις μπάρες σύντομα.»

«Και θα το κάνεις. Αύριο, στο SEX θα γιορτάζουμε τη νίκη μας.»

Χαμογέλασε. «Εάν νικήσετε.»

Δεν χαμογέλασα. «Θα, νικήσουμε.»

Ο ντεντέκτιβ κοίταξε προς το ασανσέρ όταν άνοιξε. Ένας αστυνομικός μπήκε και χαιρέτησε. Μάλλον οι δυο τους ήταν φίλοι. Όμως δεν με ένοιαζε αυτό εκείνη τη στιγμή. Ο αστυνομικός πλησίασε, και με κοίταξε με ένα χαμόγελο. «Καλησπέρα.»

«Καληνύχτα.» απάντησα και σηκώθηκα. Θα είχαν δουλειά. Έπιασα τον ώμο του Anderson και του έκλεισα το μάτι. «Ανεμοδαρμένα Ύψη; Δοκίμασε Jane Eyre. Έχουμε και το ίδιο όνομα.»

«Στον διάολο, Avery.»

«Πρόσεχε τι λες, ντεντέκτιβ. Μπορεί να καείς.» Ύστερα στράφηκα προς τον αστυνομικό. «Γλυκούλης.»

Όταν μπήκα στο σχολείο, ήρθα σε επαφή με την απόλυτη ησυχία. Ήμουν σίγουρη πως το γήπεδο θα είχε γεμίσει έως τώρα, το παιχνίδι ξεκινούσε σε λιγότερο από ένα τέταρτο. Όπως περπατούσα έβγαλα ένα συμπέρασμα. Ότι όλα τελειώνουν. Αύριο όλα τελειώνουν.

Σταμάτησα να περπατάω στη σκέψη.

Αύριο όλα τελειώνουν. Όχι άλλα κλάματα, όχι άλλες φωνές, όχι άλλες απειλές. Όλα τελειώνουν με αυτό το παιχνίδι.

Η εβδομάδα είχε περάσει πιο γρήγορα από όσο ήθελα. Αν πήγαιναν όλα καλά αύριο, τότε αυτό θα σήμαινε κάτι έτσι; Θα σήμαινε πως υπήρχε ακόμη ελπίδα.

Μπήκα από τη πίσω πόρτα του σχολείου στον διάδρομο. Μια πόρτα με χώριζε από τον χώρο των αποδυτηρίων. Οι φωνές και οι συζητήσεις των παικτών ακούγονταν ξεκάθαρα. Όμως δεν άνοιξα εκείνη τη πόρτα.

Ο προπονητής Black καθόταν στο γραφείο του με τα χέρια σταυρωμένα πάνω από τη κοιλιά του. Το βλέμμα του ήταν στραμμένο πάνω, προς τα μικρά κομματάκια βαφής που έπεφταν λόγω των χτυπημάτων των ποδιών και των κραυγών από το γήπεδο από επάνω. Ο προπονητής Black σκούπισε με απόλυτη ηρεμία τα κομματάκια από το γραφείο του όταν άκουσε τη πόρτα να κλείνει πίσω μου. Δεν με κοιτούσε όμως όταν μίλησε.

«Είναι ο τελικός απόψε Avery.» είπε σιγανά. «Το ξέρεις;»

Έμεινα όρθια. «Ναι κύριε.»

«Άλλες δυο φορές έχω έρθει σε αυτή τη θέση. Τις προηγούμενες δύο υπήρξαν ατυχίες.» αυτή τη φορά με κοίταξε. «Θέλω δύο ώρες μετά από το τώρα, να κρατάω ένα κύπελλο στα χέρια μου.»

«Και τις σας κάνει να πιστεύετε πως δεν θα το κρατάτε;»

«Το γεγονός ότι ο καλύτερος παίκτης μου και αρχηγός της ομάδας μπορεί να παίξει δεκαπέντε λεπτά μόνο!» φώναξε. «Γιατί κάποιος τον έκανε να μη μπορεί να περπατήσει τη προηγούμενη εβδομάδα.»

Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Τότε βάλε τον Adrian το τελευταίο τέταρτο. Δώσε στον Alex, Jason, Ed και Nathan την μπάλα και άσε τους να σε οδηγήσουν στη νίκη.»

Χτύπησε τα χέρια του στο γραφείο και σηκώθηκε εκνευρισμένος. «Τι έκανε και έβαλες να τον δείρουν;»

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μία, δύο φορές. «Το πόδι του είναι καλύτερα σήμερα. Αφήστε τον να παίξει.»

«Αν βάλω τραυματία στο παιχνίδι μου θα χάσω.» είπε. «Και δεν μου αρέσει να χάνω.»

«Προπονητά-»

Έκατσε πίσω στη καρέκλα του με θόρυβο. «Γιατί μου κάνεις τη ζωή δύσκολη Avery; Είμαι ένα μνημείο. Πρέπει να με σέβεσαι.»

Έμπλεξα τα χέρια μου πάνω από το χερούλι της πόρτας. «Δεν έκανα τίποτε κύριε.»

«Σε θυμάμαι πέρσι.» μουρμούρισε. «Σε θυμάμαι να περπατάς στην αρχή της χρονιάς μέσα στα αποδυτήρια χωρίς να σε νοιάζει που οι μισοί παίκτες σε κοίταζαν σαν φαγητό. Σε θυμάμαι που ήρθες μέσα στο γραφείο μου και απαίτησες να παίξει ο Adrian Reynolds στην ομάδα μου. Δεν παρακάλεσες. Απλώς είπες 'Θα είναι στη προπόνηση.' και έφυγες.»

Και εγώ το θυμόμουν. 

Εκείνη τη μέρα είχα πάει στον τάφο του Marc και έκλαιγα. Ο Adrian ήταν δίπλα μου. Μου έδωσε τον ώμο του να κλάψω και δεν είπε τίποτα. Με άφησε να ξεσπάσω, μήνες μετά τον θάνατο του άνδρα που αποκαλούσα πατέρα, με άφησε να συνεχίσω να ξεσπάω.

Ο Adrian αγαπούσε πολύ. Πάντα αγαπούσε πολύ.

«Γιατί μου τον παίρνεις μακριά τώρα Avery;» ρώτησε ο προπονητής.

«Δεν στον πήρα μακριά.» μουρμούρισα. «Μη ρωτάς άλλο προπονητά Black.»

Με κοίταξε στα μάτια και ίσως για πρώτη φορά, είδα κάποιο συναίσθημα στο βλέμμα του και όχι την ειρωνεία και τον σαρκασμό. «Θέλω να ξέρω τι θα αντιμετωπίσω αν χάσουμε. Θα στείλει πάλι κάποιον στο νοσοκομείο; Ο Jason μετά βίας παίζει. Ή θα μου τον πάρεις μακριά;»

«Δεν θα χάσουμε.» επανέλαβα τα λόγια που είπα και στον Alfredson πριν. «Το παιχνίδι θα είναι δικό του. Αυτός θα βάλει το νικητήριο καλάθι.»

Έπεσαν και άλλα κομματάκια από το ταβάνι. «Avery, ελπίζω να έχεις δίκιο.»

Η Sarah και οι υπόλοιπες μαζορέτες κουνούσαν τα πομ πομ τους όταν άρχισε το παιχνίδι. «Πάμε Ravens!». Καθόμουν για άλλη μια φορά δίπλα στη Liv, η κοπέλα να μετράει λεφτά από τα στοιχήματα που έβαλαν τα παιδιά για το ποια ομάδα θα νικήσει. Η αντίπαλη ομάδα ήταν καλή, πέρσι νίκησαν τους τελικούς. Όμως εμείς ήμασταν καλύτεροι.

Έπρεπε να είμαστε καλύτεροι.

«Θα μπορούσα να παρατήσω το σχολείο και να ζήσω μόνη με αυτά τα λεφτά.» είπε η Liv χαμογελώντας. «Τότε δεν θα είχα τη μαμά μου να με ψυχολογεί κάθε μέρα και τη Violet να μιλάει ατελείωτες ώρες για κάποιον πρίγκιπα Stephen της Δανίας. Ο τύπος είναι ξανθός.»

«Καστανόξανθος.» τη διόρθωσα.

Η Liv με χτύπησε. «Και εσύ Ιούδα;»

«Είναι οι ατέλειωτες νύχτες...» απάντησα αργά και κατσούφιασε. «Τι λέει εσύ με τον Ethan;»

«Δεν λέει.» απάντησε ευθέως. «Δεν λέει και συγχίζομαι.»

Κοίταξα τα νύχια μου. «Ο τύπος σε θέλει.»

Ο ήχος της σφυρίχτρας και φωνές ακούστηκαν. Γύρω μας σηκώθηκαν όλοι για το πρώτο καλάθι που μπήκε. Από την ομάδα μας. Με τη Liv σηκωθήκαμε, χειροκροτήσαμε δυο φορές, και κάτσαμε πάλι κάτω.

«Νομίζω πως θέλει κάτι περισσότερο.» συνέχισε. «Δεν είναι νωρίς ακόμα;»

«Θέλεις να περιμένεις;»

«Μπορεί να είμαι η Liv Roberts, αλλά το σεξ δεν περνάει ιδιαίτερα από το μυαλό μου.»

«Να του το πεις τότε.» απάντησα. «Φίλε, δεν γουστάρω από τώρα. Τέλος. Περίμενε. Θα έρθει η κατάλληλη στιγμή.»

Η Liv χαμογέλασε. «Ο Ethan θέλει να μπει στην ομάδα ράγκμπι.»

Στριφογύρισα τα μάτια μου.

«Ξινή.» είπε και κούνησε το κεφάλι της. 

«Είμαι.» απάντησα χαμογελώντας.

Μόνο που αυτό το χαμόγελο έπεσε όταν κοίταξα απέναντι. Ο Jack Owens καθόταν στις κερκίδες, το βλέμμα του στραμμένο στο γήπεδο με μεγάλη προσοχή, όπως και όλοι γύρω του, και φάνηκε να περιμένει την επόμενη ήττα της ομάδας μας. Ο τύπος ήταν απίστευτος. Τώρα κοιτούσε τον Adrian, ή μάλλον τον καθισμένο Adrian, ο οποίος ήταν σε υπερένταση. Δεν του άρεσε να κάθεται και να περιμένει την ώρα που θα μπει μέσα.

Όλη την εβδομάδα στηριζόταν στο ένα πόδι. Ο Nathan το είχε παρατραβήξει το Σάββατο.

Άλλο ένα καλάθι μπήκε μέσα από την ομάδα μας. Όλοι σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν, ακόμη και η Liv, αλλά όχι εγώ. Ούτε ο Adrian. Ούτε ο Jack.

Ο Adrian κοιτούσε τον Jack με παγωμένη ηρεμία. 

Jack Owens, τι στο διάολο κάνεις εδώ;

«Janie, ότι και αν έχεις στο μυαλό σου, βγάλ' το.» 

Γύρισα να κοιτάξω την Liv και την έπιασα ήδη να με κοιτάζει. Μάλλον πρόσεξε και εκείνη τον Jack και τον Adrian. «Δεν είχα καν σκεφτεί κάτι ακόμα.»

«Είναι ο τελικός.» μουρμούρισε. «Μη το καταστρέψεις.»

«Προσπαθώ, εντάξει;»

Και εκείνη τη στιγμή, το πλήθος ξέσπασε σε φωνές. Ακούστηκε σφυρίχτρα, μα ήξερα πως δεν μπήκε κάποιο καλάθι. Όταν γύρισα το βλέμμα μου προς το γήπεδο, ο Jason βρισκόταν στο πάτωμα με αίμα να τρε΄χει από τη μύτη του. Ένας παίκτης της άλλης ομάδας είχε ένα αυτάρεσκο χαμόγελο πάνω του. Η Mae είχε φωνάξει το όνομα του αδελφού της μερικές σειρές μπροστά και όλοι φάνηκαν να είναι επικεντρωμένοι στον Jason.

«Liv< τι έγινε μόλις τώρα;» ρώτησα τη ξανθιά κοπέλα.

Η Liv έκλεισε τα μάτια της. «Ξεκινήσαμε να χάνουμε.»

Και η Liv είχε δίκιο. Όταν το δεύτερο δεκάλεπτο έληξε και η αλλαγή μεριάςγηπέδου έκανε την ομάδα μας να μετακινηθεί προς τα κάτω. Έμεναν είκοσι λεπτά για τη λήξη, δύο δεκάλεπτα, με πέντε λεπτά διάλειμμα ανάμεσά τους. Αν κοιτούσες τον πίνακα θα έβλεπες πως χάναμε. Και πως χάναμε πολύ.

Ο Ed είχε ακολουθήσει τον Jason στον πάγκο μετά το δικό του πέσιμο, όπως και άλλοι δύο παίκτες. Η αντίπαλη ομάδα συνέχιζε να βγάζει έξω τους δικούς μας, και τα μόνα κλάθια που παίρναμε, αν παίρναμε, ήταν του ενός πόντου από τα φάουλ. 

Η Liv δίπλα μου έτριβε το κεφάλι της.

Εγώ ήμουν έτοιμη να χτυπήσω το δικό μου στον κοντινότερο τοίχο.

Μέσα σε είκοσι λεπτά έπρεπε να πάρουμε αρκετούς πόντους αν θέλαμε τη νίκη. Έπρεπε να νικήσουμε. Αυτό ήταν το σχέδιο.

Η αντίπαλη ομάδα παίζει τόσο βρώμικα.

Αν χάσουμε; Πρόσεχε τι λες είχα πει στον Anderson, μπορεί να καείς. Του είχα πει πως θα νικήσουμε. Είχα πει στον προπονητή Black πως θα νικήσουμε. 

Και χάναμε, επειδή ο Adrian δεν μπορούσε να παίξει και να μας κερδίσει πόντους. Εγώ έφταιγα για αυτό.

Δεν μου αρέσει να καίγομαι.

«Δεν γίνεται να χάσουμε.» άκουσα τη Liv να λέει.

«Δεν θα χάσουμε!» σχεδόν φώναξα. «Δεν θα χάσουμε.»

Γιατί αν χάναμε, τότε δεν χάθηκε μόνο το παιχνίδι. 

Χάθηκε και η ελπίδα.

«Black!» φώναξα όταν έφτασα στον προπονητή. «Βάλε μέσα τον Adrian!»

Ο Adrian γύρισε να με κοιτάξει όταν έφτασα από πίσω του, μα αρνιόμουν να πάω περισσότερο κοντά του. Ο προπονητής Black και οι υπόλοιποι παίκτες με κοιτούσαν με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας την επόμενη αποτυχημένη ατάκα που θα πετούσα.

«Ο Adrian δεν μπορεί να παίξει Avery.» γρύλισε ο προπονητής. «Μένουν είκοσι λεπτά. Με το ζόρι στέκεται όρθιος.»

«Μπορεί να παίξει.» επέμεινα. Στράφηκα προς τον Adrian. «Μπορείς έτσι;»

Τα πράσινα μάτια του με έκαιγαν και τότε κατάλαβα πως κάποια πράγματα δεν θα πέθαιναν ποτέ. Ο Adrian κάποτε με κοίταζε έτσι, όταν έκανα κάτι μέγαλο, άξιο περηφάνειας. Όχι και πολύ τώρα τελευταία, ιδιαίτερα με το πώς είχαν τα πράγματα. Χαμογέλασε, πλατιά, τρομακτικά. «Βάλε με μέσα προπονητά.»

«Θα σε πετάξουν έξω.» είπε ο Black. «Με το που θα πατήσεις στο γήπεδο, θα σε πετάξουν έξω όπως πέταξαν και τους υπόλοιπους.»

«Δεν ξέρουν να παίζουν!» φώναξα. «Ζουν με τα φάουλ και τα άστοχα καλάθια και τους αποτυχημένους παίκτες που βάζεις μέσα. Θέλουν να σε διαλύσουν. Βάλε τον Adrian!»

«Janie Avery, σταμάτα να μου λες τι να κάνω!» φώναξε πίσω ο προπονητής. Στρυφογύρισα τα μάτια μου, αλλά όλοι ακούαμε την απάντηση. «Reynolds, το καλό που σου θέλω. Θέλω τη φανέλα σου κρεμασμένη στο τέλος της βραδιάς.»

Το χαμόγελο του Adrian μεγάλωσε περισσότερο. «Φυσικά κύριε.»

Ίσως προλαβαίνουμε. 

Αν χάσουμε, αν ο Adrian χάσει...δεν θέλω να το δω αυτό.