21. Μ' αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση.

  Δύο ώρες αργότερα, άρχισα να υποθέτω πως ήμουν σχεδόν μεθυσμένη σε μία από τις αίθουσες του σχολείου με τη Sarah και τη Liv, η οποία είχε γαντζωθεί πάνω στον Ethan σε μια καυτή μάχη φιλιού και αγγίγματος. Είχα ξαπλώσει πάνω στην έδρα βλέποντας τη Sarah να φεύγει για να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Ποτέ δεν της άρεσαν τα ποτά, και προσπαθούσε να μη πίνει ιδιαίτερα πολύ. Έτσι και εγώ, αποφάσισα να αφήσω τα πιτσουνάκια μόνα τους και πήρα τα πόδια μου προς τον άγνωστο προορισμό με ένα μισοάδειο μπουκάλι Cazadores (τεκίλα) στο χέρι.

Στον διάδρομο, η Mae και οι φίλες της μιλούσαν σιγανά για το νέο αστέρι του μπάσκετ, Max κάτι, ενώ λίγο πιο κάτω, ο Jason καθόταν με μια ξανθιά κοπέλα και έπαιζαν υποθέτω κάτι στο κινητό του. Τους χαμογέλασα και σύντομα κατάλαβα πως αυτή η ξανθιά κοπέλα ήταν η Stephanie. Το χαμόγελό μου μεγάλωσε και προχώρησα στον Ed St. Laurens ο οποίος κοιτούσε κάτι επίμονα από πίσω μου χωρίς να ακούσει τι του λένε οι φίλοι του. 

Για λίγο έκλεισα τα μάτια μου καθώς περπατούσα.

Και βρήκα τον εαυτό μου ήδη στις σκάλες για την οροφή του σχολείου. Εκεί στεγαζόταν ένα μικρό φυτώριο για τα παιδιά της πρώτης λυκείου που παίρνουν ως μάθημα επιλογής τη Βοτανική. Περπάτησα ανάμεσα στα λουλούδια και στα φυτά με τις ταμπελίτσες από μπροστά τους και τις έντονες μυρωδιές τους να γεμίζουν τον χώρο και άνοιξα την πόρτα βγαίνοντας και επισήμως στη ταράτσα. 

Επικρατούσε ησυχία. Αυτό ακριβως που χρειαζόμουν.

Ήταν έναστρος ο ουρανός απόψε, με το ένα άστρο πιο μεγάλο από το άλλο και την Αφροδίτη να λάμπει περισσότερο από όλα. Ήπια λίγο από τη τεκίλα μου και κλείνοντας τα μάτια έγλυψα το ποτό από τα χείλη μου σφίγγοντας το μπουκάλι πάνω μου. Άρχισα να γυρνάω αργά αργά και να γυρνάω και να γυρνάω όσο φυσούσε ο αέρας κάνοντας τα μαλλιά μου να χτυπάνε το πρόσωπό μου. Και συνέχισα να γυρνάω και να γυρνάω γιατί αυτή η ζαλάδα, αυτή η ηρεμία με έκανε να θέλω να πετάξω και να κατακτήσω τον κόσμο. 

Με έκανε να σταματάω να σκέφτομαι τα προβλήματα. Να σκέφτομαι γενικότερα.

«Αυτί δεν είναι καλό Jane.» είπε μια φωνή στο αυτί μου σιγανά. «Αν δε σκεφτόμασταν γενικότερα με μια τεκίλα στο χέρι τότε όλος ο κόσμος θα είχε χαθεί.»

«Είσαι όνειρο;» ρώτησα.

«Είμαι ότι θες εσύ να είμαι.»

Γύρισα απότομα και ξαφνιάστηκα από την οικεία ζεστασιά που πρόσφερε. Το βλέμμα του ήταν το ίδιο γλυκό με το τελευταίο βλέμμα που μου έδωσε, ακόμη με περνούσε ένα κεφάλι και ήταν το ίδιο πανέμορφος. Σαν άγγελος.

Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

«Είμαι τρελή;»

«Ίσως.»

«Είσαι νεκρός.»

«Τότε γιατί με βλέπεις;»

«Γιατί είμαι μεθυσμένη.» Κάτι ράγισε μέσα μου. «Σε είδα να σε θάβουν.»

Ο James έγειρε στο πλάι το κεφάλι του. «Αλλά ηρθες κοντά μόνο όταν έφυγαν όλοι.»

«Ήταν οι καθηγητές μου εκεί. Η οικογένειά σου.»

«Και δεν είσαι; Οικογένειά μου;»

Απομακρύνθηκα σκουπίζοντας τα δάκρυά μου. «Είσαι νεκρός!»

Ο James δάγκωσε το χείλος του και αγνόησε τελείως τα λόγια μου. Ήρθε κοντά μου, ακόμη και αν απομακρυνόμουν ξανά κάτι μου έλεγε πως πάλι θα ερχόταν κοντά μου. Το χέρι του σηκώθηκε στο ύψος του αγκώνα μου και άγγιξε εκεί πέρα. «Δεν άκουσες τι είπε ο γιατρός Jane; Τέρμα το ποτό και το τσιγάρο.»

«Ο γιατρός μπορεί να πάει να γαμηθεί με μια κολόνα, ποσώς με ενδιαφέρει.»

«Άσε τη τεκίλα κάτω Jane.»

Την άφησα.

Και τον άφησα να με αγκαλιάσει. Δεν με ένοιαζε αν ήταν κάποιο όνειρο ή το οτιδήποτε μα ήταν αρκετά αληθινό εκείνη τη στιγμή. Η ίδια ζεστασιά, το ίδιο άγγιγμα, το κεφάλι του στη βάση του λαιμού μου να ανασαίνει βαριά και τα δάκρυά μου να παλεύουν για να κρατηθούν να μη βγουν. Τον έσφιξα πάνω μου σαν να ήταν η τελευταία αναπνοή που θα μπορούσα να πάρω, και ακόμη όταν σήκωσα το κεφάλι μου να δω το πρόσωπό του, δεν με άφησε να φύγω.

«Μου έλειψες.» ψιθύρισα. «Μου έλειψες, μου λείπεις και θα μου λείπεις κάθε στιγμή.»

«Δεν έχει περασει τόσος καιρός.» 

«Δεν με νοιάζει.»

«Είμαι μια ψευδαίσθηση που δημιούργησε το ποτό.» έβαλε μια τούφα πίσω από το αυτί μου.

«Μ' αρέσει αυτή η ψευδαίσθηση.» απάντησα. «Αυτό πρέπει να κάνω για να σε βλέπω; Να μεθάω με την ελπίδα πως θα τρελαθώ και θα σε δω;»

«Αυτό είναι το θέμα Jane.» είπε σιγανά. «Πρέπει να σταματήσεις να πίνεις.»

«Γιατί;»

«Γιατί τα πράγματα πρόκειται να αλλάξουν πολύ σύντομα.» είπε. «Θα σου εμφανιστεί μια ευκαιρία για νέα αρχή, και δεν θα περιλαμβάνεται η τεκίλα.»

Σχεδόν γέλασα. «Νέα αρχή; Τι; Θα εξαφανιστούν ξαφνικά τα προβλήματά μου;»

Εκείνος δεν γέλασε.

«Σπόιλερ.»

Φίλησε το μέτωπό μου. «Δεν θα με ξαναδείς για λίγο.»

«Όχι.»

«Jane κράτα με.» ψιθύρισε. «Κλείσε τα μάτια σου και κράτα με όσο θα διαρκέσει αυτό.»

«Adrian όχι!»

Πριν το καταλάβω, η φωνή της Sarah με οδήγησε στην άκρη της ταράτσας. Ο James κρατούσε σφιχτά το χέρι μου όταν την είδα στο δέντρο στη μέση της αυλής, με κάποιον να βρίσκεται από πάνω της. Δεν ήθελε και πολύ για να καταλάβω ποιος ήταν. Η ίδια η Sarah το έλεγε ξανά και ξανά.

Ω όχι.

«Άσε με.» είπε με απαλή φωνή. «Δεν θέλω!»

Μπορούσα από εδώ να δω το χέρι του Adrian να πηγαίνει στη μέση της και αμέσως πάγωσα. «Ω έλα τώρα Sarah, δεν θα το μάθει κανείς.»

Τη φίλησε στριμώχνοντάς τη πάνω στο δέντρο, χωρίς να της δίνει ευκαιρία για να φύγει. Η Sarah προσπάθησε να τον διώξει από πάνω της, και σταμάτησε το φιλί. «Άσε γαμώ!»

«James.» ψιθύρισα. Από πίσω μου ο James στεκόταν σαν βράχος χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. «James.»

«Λυπάμαι Jane.» ψιθύρισε. 

«Σκάσε ηλίθια.» μούγκρισε ο Adrian και επιτέθηκε στον λαιμό της.

Η Sarah βρήκε την ευκαιρία να φωνάξει για βοήθεια. Ακουγόταν σε όλη την αυλή αλλά ο Adrian δεν έκανε κάτι για να την σταματήσει. Ήταν αρκετά πιωμένος για να σταθεί στα πόδια του. Έβαλα το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου για να μη φωνάξω και ο James με κράτησε σφιχτά για να μη πέσω.

«Σταμάτα να φωνάζεις μωρό μου.» της είπε γλυκά. «Δεν χρειάζεται να μας ακούσει κανείς.»

Η Sarah είχε αρχίσει να κλαίει πλέον και μαζί της έβγαιναν και τα δικά μου δάκρυα. Δεν μπορούσα να βλέπω άλλο όμως δεν μπορούσα και να πάρω το βλέμμα μου από εκεί. Την ίδια στιγμή είδα κάποιον να τρέχει προς το μέρος τους, και ο Alex άρπαξε τον Adrian πετώντας τον κάτω. Η Sarah κρύφτηκε στην αγκαλιά του Alex κλαίγοντας, καθώς για λίγα δεύτερα ένιωσα καλά που τελείωσε αυτό.

Όμως ο Adrian σηκώθηκε και άρχισε να γελάει. Η φωνή του με τρόμαξε λίγο και η Sarah απομακρύνθηκε περισσότερο από τον Adrian. «Είμαι πολύ σίγουρη πως η αγαπητή Sarah σου είναι αρκετά καλή στο κρεβάτι. Μια φορά να κάνουμε τρίο.»

Δεν άκουσα την απάντηση του Alex όταν έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Δεν άκουσα ούτε την υπόλοιπη συζήτηση, παρά μόνο το τελευταίο πράγμα που είπε ο Alex πριν φύγει με τη Sarah. «Ξέχασε αυτή τη φιλία και τη Jane, Adrian. Δεν σου αξίζει τίποτε από αυτά.»

Ο Adrian είχε μείνει πλέον μόνος του στην αυλή και γελούσε όπως καθόταν κάτω στο δέντρο που προηγουμένως είχε στρμώξει τη Sarah. Έκανα ένα βήμα πίσω, και η ίδια η ψευδαίσθηση του James με σταμάτησε. «Συνέβη στα αλήθεια αυτό;» ρώτησα.

«Λυπάμαι Jane.» επανέλαβε τα προηγούμενα λόγια του. «Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.»

«Και τι είναι αυτό;» ρώτησα χαμηλόφωνα.

Όταν όμως δεν έλαβα απάντηση, τότε γύρισα πίσω. Ο James δεν ήταν πουθενά και οπταν άρχισα να τον ψάχνω με το βλέμμα μου το κεφάλι μου άρχισε να πονάει τρομερά. Ίσως ήταν όντως μια ψευδαίσθηση, κάποια αδυναμία που ήθελε να με εκνευρίσει. Παραπάτησα προς τα πίσω όταν έκλεισα τα μάτια μου, αλλά δεν έπεσα κάτω.

Ίσιωσα το σώμα μου και άρχισα να περπατάω προς τα κάτω. Ο James είπε πως ήξερα τι έπρεπε να κάνω.

Δεν είπε όμως αν ήταν το σωστό.