20. Ας μιλήσουμε σοβαρά. 

«Ας μιλήσουμε σοβαρά.»

Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο μόνο στη κοκκινομάλλα κοπέλα, και δεν πρόσεξε πως κάποιος άλλος τους κοιτούσε από την γωνία. Την είχε στριμώξει πάνω στα ντουλαπάκια της δυτικής πλευράς, σχετικά μακριά από το γήπεδο. Το παιχνίδι ξεκινούσε σε μισή ώρα περίπου, είχε χρόνο να ρίξει τη κοπέλα και άλλες δύο αν ήθελε.

Με τέτοια πράσινα μάτια μπορούσε να κάνει τα πάντα.

«Ναι φυσικά.» απάντησε η κοπέλα μασώντας τη τσίχλα δυνατά. Στα δάχτυλά της, έπαιζε με μια κόκκινη τούφα και εκείνος χαμογέλασε πλατιά μόλις βγήκαν οι λέξεις.

Στριφογύρισα τα μάτια μου από τη τραγική σκηνή μπροστά μου. Όταν πρωτοείδα τον Jack Owens μερικά λεπτά πριν παραλίγο να τον αποκαλέσω Adrian. Τα ίδια μαύρα μαλλιά, του Jack ανακατεμένα, τα ίδια πράσινα μάτια, το ίδιο ύπουλο χαμόγελο. Λίγο ακόμη, και θα έπεφτα και εγώ η ίδια.

Η ομοιότητά τους με είχε χτυπήσει σαν τρένο. Θα μπορούσαν άνετα να περάσουν ως αδέλφια.

Ο Jack άγγιξε τον ώμο της κοπέλας με μεγάλη τρυφερότητα, σαν να ήταν ότι πιο υπέροχο. Σίγουρα σε λίγα λεπτά θα το γέμιζε με πιπιλιές και δαγκωνιές. Η κοπέλα φάνηκε να είναι πιο έτοιμη για το κακό από εκείνον - ανέδειξε το στήθος της μέσα από τη μπλούζα που άφηνε λίγα στη φαντασία.

Προσπαθεί πολύ.

Και αυτός το ξέρει. Και θα συνεχίζει να τη πειράζει μέχρι να πέσει στα γόνατα μπροστά του.

Τα ακριβή λόγια του Nathan για τον πρασινομάτη μπασκετμπολίστα ήταν τα εξής. Ήταν εγώ στο σώμα του Adrian, χωρίς τη τραγική ζωή να τον χαρακτηρίζει. Ήταν ένα βήμα από την αποβολή για το γεγονός ότι πουλούσε ναρκωτικά σε όλο το σχολείο, και σε κάποιους καθηγητές. Το σχολείο του όμως δεν τον απέβαλλε ακόμα για έναν και μόνο λόγο, ήταν το εισιτήριό τους για τη σημερινή νίκη. 

Είναι ο ημιτελικός. Παίζει εναντίον του Adrian. Πιθανότατα να γυρίσει με άδεια χέρια στην Iowa.

Έπρεπε να πάρω τον φάκελο από το γραφείο του Chase Reynolds. Ή τουλάχιστον έπρεπε.

Δεν ήταν τόσο δύσκολο να κωδικοποιήσω τα αρχικά του. Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν το έκανα καν εγώ. Από τη Κυριακή με το νοσοκομείο στο μυαλό μου έπαιζε μια και μόνο μελωδία. Jack Owens, Iowa. Δεν ξέρω τι ήταν και τι σήμαινε αλλά σίγουρα σήμαινε κάτι. Μου είχε σπάσει τα νεύρα αυτή η σκέψη και ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλά μου αρέσει αρκετά η ζωή μου.

Περίπου.

Η κοπέλα είχε γαντζωθεί από πάνω του και με τα ματάκια που του πρόσφερε τον παρακαλούσε χωρίς σταματημό. Ο Jack είχε αυτό που ήθελε. Με ακόμη ένα από τα χαμόγελά του, τη πήρε από το χέρι προς μια από τις ανοιχτές αίθουσες στον διάδρομο. Δεν θα τους ακολουθούσα εκεί μέσα. Δεν θέλω να δω τσόντα.

Στηρίχτηκα στον τοίχο με σταυρωμένα χέρια και περίμενα. Τα τελευταία λεπτά αποδείχθηκαν η μεγαλύτερη αποτυχία για να μάθω το οτιδήποτε που συνδέει τον Adrian με αυτόν τον τύπο, πέρα από την διαβεβαίωση των όσων είπε ο Nathan. Ο Jack Owens ήξερε να παίζει και να σπάει, το μόνο κοινό με τον Adrian.

Δεν νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που ο Adrian τον μισεί τόσο.

«Janie!» άκουσα τη φωνή της Sarah όπως ερχόταν από πίσω μου. «Σε ψάχνω τόση ώρα. Τι κάν-»

«Σσς!» σφύριξα κλείνοντας το στόμα της με το χέρι μου. «Αν με γλείψεις θα σε σφάξω.»

Σαν απάντηση μούγκρισε και σταύρωσε τα χέρια της πάνω από το στήθος της. Η στολή της μαζορέτας έκρυβε μόνο τα εντελώς ακατάλληλα και η κοτσίδα της κουνιόταν πέρα δόθε με τις μπλε κορδέλες γύρω. Τελικά άφησα το χέρι μου να πέσει, πείθοντας τον εαυτό μου πως θα μιλούσε σιγανά αυτή τη φορά και δεν θα κατέστρεφε τα πάντα. «Τι έγινε; Γιατί όλος αυτός ο ντόρος για ησυχία;»

Κούνησα το κεφάλι μου προς την αίθουσα που είχε χαθεί ο Jack Owens και η κοκκινομάλλα. Η Sarah έσκυψε κοντά μου με ανεβασμένο φρύδι περιμένοντας κάποια εξήγηση. «Ο Owens το κάνει με μια φαν του.»

«Η διακριτικότητα προσωποποιημένη.» απάντησε κοιτώντας με. «Καλός;»

«Δεν μπήκα εκεί μέσα για να δω τι κάνουν!»

«Θα έπρεπε.»

«Sarah ο Alex-»

Με σταμάτησε τραβώντας με πίσω από τη γωνία τη στιγμή που ο Jack Owens έβγαινε από την αίθουσα που προηγουμένως βρισκόταν. Κοίταξε δεξιά και αριστερά ψάχνοντας κάτι. Μάλλον μας άκουσε να μιλάμε και ίσως τρόμαξε. Φόρεσε τη μπλούζα της ομάδας του τη στιγμή που η κοκκινομάλλα ταίριαζε τα μαλλιά της αναψοκοκκινισμένη. Είχε ένα ενοχλημένο βλέμμα όπως τον κοιτούσε. Τους χάλασα τη φάση, τι τραγικό.

«Σου είπα πως δεν ήταν κανείς.» μουρμούρισε βάζοντας στη θέση της μια τούφα. «Πάμε μέσα-»

«Όχι.» την έκοψε απότομα. «Πάνε στη θέση σου και ίσως τα πούμε το βράδυ, Jessica.»

Τα μάτια της γούρλωσαν. «Το όνομά μου είναι Jasmin!»

Το ίδιο μας κάνει.

«Το ίδιο μου κάνει.»

Ίσως τελικά όντως να μοιάζουμε.

Τράβηξα τη Sarah κάτω στον διάδρομο προχωρώντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε όταν η κοπελιά περπάτησε με ταχύ βήμα και νεύρα από δίπλα μας. Λίγο πιο μακριά άνοιξε και έκλεισε τη πόρτα δυνατά, και μετά από ένα συνομωτικό νεύμα με τη Sarah, ξεκινήσαμε ξανά προς τη κατεύθυνση από την οποία ήρθαμε. Αν μας έβλεπε θα πίστευε πως μόλις ήρθαμε από την είσοδο που έφυγε η κοπελιά και δεν θα καταλάβαινε ότι τον ακολουθούσα-με.

Ο Jack Owens εμφανίστηκε από την γωνία τρίβοντας τον λαιμό του. Αρχικά δεν μας πρόσεξε -μια κοπέλα με δερμάτινο, μπαντάνα, και μπλούζα Metallica δίπλα σε μια τόσο φωτεινή και χαρούμενη μαζορέτα- μα όταν το έκανε, σχεδόν σταμάτησε το βήμα του. Πρώτα είδε τη Sarah στην οποία έριξε ένα λαμπερό χαμόγελο που έκανε το χέρι της να κλειστεί στο δικό μου σφιχτά, κι μετά είδε εμένα. Το χαμόγελό του αμέσως έπεσε και λύγισε τον λαιμό του στο πλάι χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.

«Σε ξέρω από κάπου;» ρώτησε.

«Δεν συναναστρέφομαι με ηττημένους από την Iowa.» απάντησα με το πιο γλυκό χαμόγελό μου. Η Sarah γέλασε δίπλα μου και προχωρήσαμε μπροστά προσπερνώντας τον.

Μέχρι να ακούσουμε την απάντησή του. 

«Δεν θα είμαστε για πολύ ηττημένοι. Μέχρι και ο Adrian Reynolds μπορεί να χάσει.»

Στο πρωτο τάιμ άουτ που σφύριξε ο προπονητής Black, η ομάδα του Jack Owens ήταν πίσω για δύο βαθμούς. Δεν έπαιζαν χάλια, αλλά ήταν σαν να άφηναν τους δικούς μας να νικήσουν. Ο Adrian και η ομάδα του ήταν εξουθενωμένοι από το τρέξιμο που έριξαν. Η ομάδα του Jack τους πείραζε συνεχώς, κάνοντάς τους να τρέχουν γύρω στο γήπεδο για να πάρουν τη μπάλα. 

Η Liv δίπλα μου είχε εκνευριστεί, ακόμη και αν νικούσαμε. 

Εγώ είχα εκνευριστεί ακόμη και αν νικούσαμε.

Το τάιμ άουτ τελείωσε και οι δύο ομάδες στήθηκαν για άλλη μια φορά στο γήπεδο. Ο Adrian και ο Jack στο κέντρο, περιμένοντας τον διαιτητή να ρίξει τη μπάλα για να ξεκινήσουν και πάλι. Μέσα στα δεύτερα που πέρασαν έγιναν δύο πράγματα: Ο Adrian με κοίταξε με κουρασμένο βλέμμα και ο Jack χαμογέλασε. Και τα δύο μου δημιούργησαν ένα ρίγος στη πλάτη. Όμως το χαμόγελο του Jack δεν ήταν αθώο. Ήταν χαμόγελο νίκης.

Ω σκατά.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και πάλι με τον Jack να πιάνει πρώτος τη μπάλα και τον Adrian να τρέχει πίσω του. Μπορούσα να δω τον θυμό του Adrian όταν ο Jack έβαλε το καλάθι πριν τον προλάβει ο Adrian ή η ομάδα του. Την μπάλα την είχε ο Alex, μετά ο Jason, και έπειτα βρέθηκε στα χέρια των αντιπάλων με κλέψιμο και εκπληκτική ταχύτητα -ταχύτητα που οι δικοί μας έχασαν στο πρώτο μισό του αγώνα- και κάρφωσαν άλλον ένα καλάθι. Και άλλο.

Και άλλο.

Η υπομονή του Adrian είχε φτάσει στον πάτο όταν έψαξε το βλέμμα μου στο πλήθος. Είχαμε να μιλήσουμε από τη Τετάρτη, από εκείνο το βράδυ.Του είχα ζητήσει να μη μου μιλήσει εκτός και αν πρέπει και μάλλον το σεβάστηκε, από τα λίγα πράγματα που σεβάστηκε. Όμως κανείς άλλος δεν ξέρει για τον James, μέχρι και η Sarah το έχαψε το ψέμα με την αυτοκτονία. Βάζω στοίχημα όμως πως είδαν αυτή τη γέφυρα που χώριζε εμένα και τον Adrian, αλλά δεν είπαν τίποτα.

 Και τώρα, όλα όσα κάναμε, όλα όσα θυσιάσαμε, ο James, τα λεφτά, τα πάντα, είναι έτοιμα να πάνε στράφι με τη νίκη του Jack Owens. 

Και ο Adrian είναι έτοιμος να χάσει γιατί δεν αφήνει κανέναν άλλο να τον βοηθήσει.

Σηκώθηκα από τη θέση μου και έσπρωξα τους πάντες μπροστά μου για να περάσω. Τη στιγμή που έφτασα κάτω, ο Adrian έχασε για άλλη μια φορά τη μπάλα και έριξε το φταίξιμο στους άλλους. Φυσικά και θα το έκανε. Πήδηξα τα μικρά σκαλοπατάκια και έφτασα στο σημείο που καθόταν η υπόλοιπη ομάδα του μπάσκετ. Άκουσα τα γιουχαρίσματα και τις βρισιές για να κάνω πέρα, αλλά δεν άκουσα τίποτα μέχρι που είδα τον προπονητή Black.

«Black!» φώναξα. Ο γέρος, κοντός, χοντρός προπονητής με ενενήντα τις εκατό σαρκασμό μέσα του, γύρισε να με κοιτάξει πριν επιστρέψει στις φωνές στην ομάδα για να συγκεντρωθούν επιτέλους στο παιχνίδι. «Black!»

Αυτή τη φορά περπάτησα μπροστά από την ομάδα για να φτάσω στον προπονητή, ξεπερνώντας τα τόσα όρια που είχαν θέσει οι παλιοί οργανωτές του παιχνιδιού. Ο προπονητής Black όταν με είδε να πλησιάζω μούγκρισε με θυμό καθώς έβλεπα το κόκκινο να κυριαρχεί στο πρόσωπό του. «Λάθος στιγμή Avery.»

«Φώναξε για τάιμ άουτ.» του είπα και στάθηκα δίπλα του. «Με ακούς;»

«Σε ακούω Avery, αλλά προσπαθώ να βάλω μια τάξη στον χαμό που δημιούργησε η κούκλα του Reynolds!» εννοούσε τον Jack. «Οπότε κάνε στην μπάντα, γιατί δεν βοηθάς ιδιαίτερα.»

«Φώναξε για ταίμ άουτ προπονητή.» σχεδόν παρακάλεσα.

«Δεν μπορώ. Κάλεσα τη προηγούμενη φορά. Την επόμενη πρέπει η άλλη ομάδα.» είπε. «Και τα πάνε τόσο καλά που δεν νομίζω να το κάνουν σύντομα.»

«Είσαι ο προπονητής Jerome Black. Από πότε ακολουθείς τους κανόνες;»

Ο προπονητής Black σταύρωσε τα χέρια του και με κοίταξε κάτω από το καπέλο που φορούσε. Χαμογέλασε ύπουλα, ένα χαμόγελο που έφτασε στα ξεβαμμένα μπλε μάτια του. «Κάτω από αυτές τις όμροφες μπουκλίτσες ελπίζω να έχεις κάποιο σχέδιο, αγαπητή.»

Ο προπονητής σφύριξε με τη σφυρίχτα του στον διαιτητή και φώναξε για τάιμ άουτ. Μετά από φωνές και από τις δύο ομάδες, τον διαιτητή να λέει πως δεν είχε το δικαίωμα, και τον προπονητή να φωνάζει πως είμαστε στα χωράφια του οπότε έχει κάθε δικαίωμα, οι δύο ομάδες έφυγαν από το παρκέ για τις κερκίδες. Ο Adrian έκατσε και ήπιε πολύ νερό σκουπίζοντας τον ιδρώτα του κοιτάζοντας μόνο απέναντι. Ακολουθώντας το βλέμμα του, είδα τον Jack Owens να του χαρίζει το ίδιο βλέμμα και ένα αυτάρεσκο χαμόγελο χωρίς μετάνια. Μια μέρα ίσως να τον χτυπήσω.

«Avery!» φώναξε ο προσπονητής Black όπως ερχόταν πίσω. «Έχεις δέκα δεύτερα.»

«Βγάλε τον Adrian.» ψιθύρισα όταν ήταν δίπλα μου, μακριά από την ομάδα. Εκείνος άρχισε να κουνά αρνητικά το κεφάλι του αλλά συνέχισα πριν με διακόψει. «Δεν μοιράζει τη μπάλα πουθενά και θέλει να δείξει το πόσο καλύτερος είναι από τον Jack Owens παίρνοντας συνέχεια τη μπάλα, ακόμη και από τους συμπαίκτες του. Το μόνο που θα κερδίσετε είναι μια πολύ ωραία ήττα.»

Ο προπονητής Black σταύρωσε ξανά τα χέρια του πάνω από την κοιλιά του. «Και ποιον λες να βάλω;»

«Τον St. Laurens. Τον έχεις στην απέξω από το πρώτο παιχνίδι.» απάντησα. «Και μη πεις τίποτα για το γεγονός ότι δεν είναι ο Adrian.»

«Αυτό που λες είναι πολύ κοντά στην αυτοκτονία.»

«Δεν είναι όμως αυτοκτονία.» απάντησα. «Και βάλε τον Nathan.»

«Ο Eddison είναι άρρωστος αν θυμάσαι.»

Ο Nathan απλώς δεν είχε όρεξη.

«Απλώς βαλ' τον.»

«Εξαφανίσου Avery.»

Απλώς χαμογέλασα.

Όπως περίμενα, στα νέα αυτά ο Adrian εκνευρίστηκε αρκετά, σε επίπεδο που φοβήθηκα πως θα έφευγε από το γήπεδο. Αν το έκανε αυτό, πιθανότατα να σήμανε την ήττα της ομάδας. Όμως δεν το έκανε. Για την επόμενη μισή ώρα έβλεπε τον αγώνα όπως και εγώ από την προηγούμενη θέση μου. Η Liv χαμογέλασε με ένα βλέμμα λες και ήξερε τα πάντα, μα δεν είπε τίποτα. Και παρακολουθήσαμε, τον Ed και τον Nathan ως τους πιο ξεκούραστους της ομάδας να παίρνουν όλα τα φώτα πάνω τους με τα καλάθια που έβαλαν, και το βλέμμα του Jack κάθε φορά που ο Nathan βρισκόταν μπροστά του. Πρακολουθήσαμε πώς από το μηδέν ξαναβρεθήκαμε στη κορυφή. Παρακολουθήσαμε το μικρό χαμόγελο του Adrian.

Παρακολουθήσαμε τη νίκη μας.

Και την ήττα του Jack Owens.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν φαντάστηκα πόσο σημαντικό ήταν. Στο μυαλό μο ήταν ένα παιχνίδι μπάσκετ που στο μέλλον δεν θα είχε καμία σημασία. Όμως όταν έβαλε αυτό το τελευταίο καλάθι ο Ed και χτύπησε ο ήχος της λήξης, ήμουν από τα πρώτα άτομα που σηκώθηκε και χαμογέλασε για αυτή τη νίκη. Τότε ίσως κατάλαβα πως δεν ήταν ένα παιχνίδι μόνο. Ήταν αυτό που ένωνε αυτό το σχολείο και το κάθε σχολείο. Ο Adrian χαμογέλασε στον Alex, ο Alex στη Sarah, η Sarah σε μένα, και εγώ πίσω στον Adrian.

Ο Adrian νίκησε τον Jack και αυτό μόνο μετρούσε εκείνη τη στιγμή. Οι δύο αρχηγοί πήγαν στο κέντρο του γηπέδου και έδωσαν τα χέρια. Για λίγο όλοι σταμάτησαν ίσως να αναπνέουν. Ίσως από σεβασμό. Ή ίσως επειδή δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος ήταν ακριβώς μπροστά τους.

Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Chase Reynolds να φεύγει με τη γυναίκα του.

Και κατάλαβα πως χρειαζόμουν εκείνον τον φάκελο περισσότερο από ποτέ.