18. Μη με αφήσεις και εσύ.

Έμεινα πιο μακριά από όσο έπρεπε. Έπρεπε να είμαι εκεί, μαζί του. Δίπλα στους φίλους και στην οικογένεια, να κάθομαι στη πρώτη σειρά σαν να το άξιζα. Έπρεπε να είχα και εγώ την ευκαιρία για το τελευταίο αντίο, για το τελευταίο γεια, για το τελευταίο σ'αγαπώ, για το τελευταίο μη με αφήνεις και εσύ.Αλλά δεν είχα τίποτε από αυτά. Είχα ένα μεγάλο τίποτα με μπόλικο καθόλου.

Κράτησα απόσταση.

Γιατί ακόμη και στον θάνατο, μπορούν να σε δουν. Να σε σχολιάσουν αυτοί που δεν ξέρουν. Αυτοί που δεν σε ξέρουν. 

Ακόμη και στο θάνατο η ζωή δεν τελειώνει.

Δεν είχε πολύ κόσμο, αλλά μπορούσα να εντοπίσω μερικούς από τους καθηγητές μου και μη, όπως ο προπονητής Black, και λίγο πιο πέρα ο διευθυντής με τη γυναίκα του. Άλλοι φίλοι και γνωστοί πέταξαν το τριαντάφυλλό τους όταν το φέρετρο κατέβηκε κάτω. Έριξαν χώμα, όπως έπρεπε, και το όλο θέαμα τελείωσε. 

Τους κοίταξα όλους να φεύγουν, ο πάτερ, οι άνθρωποι από το γραφείο κηδειών, οι φίλοι, η οικογένεια, οι καθηγητές. Τους είδα να φεύγουν όλους έναν έναν, ντυμένοι στα μαύρα με χαρτομάντιλα στα χέρια.

Ο James μισούσε το μαύρο.

Λάτρευε το κόκκινο.

Το λάτρευε όσο λάτρευε εμένα.

Άφησα πίσω το δέντρο στο οποίο στεκόμουν και τα πόδια μου με οδήγησαν προς το μέρος του. Μπορούσες να ακούσεις τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά με κάθε βήμα που έπαιρνα και μπορούσες να δεις τα δάκρυα έτοιμα να τρέξουν σαν να μην υπήρχε αύριο. 

Ίσως δεν υπήρχε κιόλας.

Έπεσα στα γόνατά μου και κάθισα κάτω στο χώμα. Δεν είχα τριαντάφυλλο να ρίξω για να τον τιμήσω όπως οι άλλοι, αλλά και να είχα ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία του και τη συμβολή του. Μπορούσα να τον τιμήσω με άλλα πράγματα.

Ενός λεπτού σιγή και μαλακίες.

Πέρασα ώρες σιγής.

Λίγο ακόμη μόνο, λίγο ακόμη και όλα θα τελειώσουν.

Jane Avery, μη σκέφτεσαι. 

Έκλεισα τα μάτια μου, προκαλώντας μερικά δάκρυα να πέσουν. Δεν μπήκα στον κόπο να τα σκουπίσω. Έπρεπε να πέσουν, έπρεπε να πέσουν ακόμη περισσότερα.

Καταιγίδα που να πάρει.

James, μη με αφήνεις και εσύ.

Μη φεύγεις ακόμη, είναι νωρίς.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, δεν χρειάστηκε να γυρίσω για να καταλάβω πως κάποιος είναι από πίσω μου. Έμεινε εκεί που ήταν, μερικά βήματα μακριά, αφήνοντάς με μόνη χωρίς να εισβάλλει στον μικρό προστατευτικό μου κύκλο. Ήξερε πως ήθελα να είμαι μόνη. 

Έτσι ήταν οι γονείς.

Όταν σηκώθηκα, πλησίασε. «Όλα έχουν κανονιστεί.»

Το περίμενα, αλλά δεν το περίμενα τόσο γρήγορα. «Πώς τα κατάφερες;»

Ο Marc Avery έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του παλτού του. «Πραγματικά δεν θέλεις να ξέρεις.»

«Για βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα, σίγουρα έχεις πολλά μυστικά.» μουρμούρισα.

«Έτσι είναι στον πραγματικό κόσμο μικρή.» απάντησε. «Αλλά δεν είμαι ο μόνος με μυστικά.»

Ανασήκωσα τους ώμους. «Πραγματικά δεν θέλεις να μάθεις.»

«Ήταν σημαντικός;»

«Περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.»

Δεν είπε κάτι για αυτό, μόνο κούνησε το κεφάλι του σαν να καταλαβαίνει. Μπορεί και να καταλαβαίνει εν τέλη. Όταν ήρθε στη ζωή μου, ήξερε τι σήμαινε ο Francis, και μάλλον πλέον ξέρει τι σημαίνει ο James. Ξέρει τι σημαίνει να χάνεις κάποιον, ή κάποιους, και το έζησε και ο ίδιος.

Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν με άφησε για τη πλάκα.

«Πάμε;» ρώτησα. «Θέλω  κάτι να κάνω πριν την αυριανή μέρα.»

Ο Marc Avery ξεκίνησε προς το αυτοκίνητο που μας περίμενε μετά από εμένα. Κρατούσε και πάλι μια απόσταση, αλλά ήταν κοντά. «Τι είναι αύριο;»

Αύριο είναι μια από εκείνες τις μέρες που έπρεπε απλά να είσαι έτοιμος για τα πάντα. Οι "Αετοί του Σιάτλ", ή αλλιώς η ομάδα μπάσκετ του σχολείου μας παίζει εναντίον μιας ομάδας από την Iowa. Το παιχνίδι αυτό θα αναδείξει την ομάδα που θα πάει στους τελικούς της επόμενης εβδομάδας. 

Είναι επίσης το παιχνίδι εναντίον της ομάδας που δεν τα πάει και τόσο καλά ο Adrian.

Ναι, είναι η ομάδα αυτού του Jack Owens.

Ποιος ξέρει τι θα γίνει αύριο;

«Μια μεγάλη μέρα, αυτό είναι.» απάντησα τελικά στον μπαμπά μου. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο, και του είπα να με αφήσει κάτω από το σπίτι του Nathan. «Είναι ένας συμμαθητής μου.»

Δικαιολογίες ήταν και το ήξερε.

Παρά όλα αυτά δεν το σχολίασε και στην διαδρομή δεν είπε τίποτε παραπάνω. Έκανε αυτό που του ζήτησα και με άφησε κάτω από το σπίτι του Nathan, χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις. Όλο το βράδυ έμεινε με το τηλέφωνο στο χέρι να τραβάει τα σχοινιά και να ζητάει χάρες από ανθρώπους μόνο και μόνο για να κάνει αυτό που του ζήτησε η κόρη του.

Όπως είπε και η Katherene όταν γνωρίστηκα με εκείνον, μέχρι και φόνο μπορεί να καλύψει.

Το πώς, με κάνει να ανησυχώ μόνο.

Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πήρα τη γνωστή διαδρομή για το διαμέρισμα που ήταν ο Nathan, ένα μικρό πάνω από αυτό των γονιών του. Ένα φιλικό πρόσωπο ήρθε μπροστά μου όταν ανέβαινα, και ξαφνιάστηκα που την είδα εδώ, ενώ ήταν ακόμη ώρες σχολείου.

«Γεια σου Stephanie.» είπα μόλις την είδα. Κρατούσε στα χέρια της μερικά τετράδια και μου χαμογέλασε. «Ο αδελφός σου;»

Η Stephanie έδειξε προς τα επάνω. «Από χθες είναι κλεισμένος εκεί μέσα. Ούτε σε εμένα ανοίγει.»

Αυτό τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον μου. «Ξέρεις τι τρέχει;»

«Ποιος ξέρει με αυτόν πλέον;» αναρωτήθηκε και γέλασε, μόνη της. Σταμάτησε και χαμογέλασε άλλη μια φορά, σχεδόν ντροπαλά. «Αυτά λοιπόν...Καλά, εμ, να περνάς.»

Η Stephanie πάντα ήταν ντροπαλή μπροστά μου, και μπροστά στην υπόλοιπη παρέα. Ήταν ίδια ηλικία με εμάς, και μοιραζόμασταν τις ίδιες ώρες των Αγγλικών και της Ιστορίας στο σχολείο. Ήταν σχετικά κλειστή στον εαυτό της, μιλώντας μόνο όταν έπρεπε, και αστέρι στα μαθήματα. Κάποιες φορές τη ζήλευα, είχε μια ήρεμη ζωή, άσχετα με αυτή του αδελφού της. Δεν είχε προβλήματα ή μπλεξίματα. 

Και θα το ήθελα και εγώ αυτό.

Ίσως σε μια άλλη ζωή.

«Τα λέμε.» απάντησα εν τέλη.

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια για τον επόμενο όροφο και πριν χτυπήσω τη πόρτα, προσπάθησα να ακούσω αν ήταν κάποιος όντως μέσα. Η Stephanie μπορεί να είπε πως ήταν επάνω ο Nathan, αλλά για τον Nathan μιλάμε. Αν θέλει, μπορεί να εξαφανισθεί κιόλας. Όταν δεν ακούστηκε κάτι, μόνο τότε χτύπησα τη πόρτα. Χθες ήταν πολύ περίεργος, και μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα, πράγμα που δεν κάνει ποτέ. Αυτό αύξησε περισσότερο το άσχημο συναίσθημα που μου δημιούργησε η Sarah και καιρός ήταν να μάθω τι τρέχει.

Περίμενα λίγο ακόμη, και όταν ξαναχτύπησα, μόνο τότε ακούστηκαν βήματα. Ο Nathan σύντομα άνοιξε τη πόρτα -χωρίς μπλούζα- αρκετά για να μπορώ να δω το πρόσωπό του και τίποτε άλλο μέσα στο διαμέρισμα. Τον κοίταξα με σηκωμένο φρύδι και μου χαμογέλασε πλατιά όταν με είδε.

«Καλημέρα όμορφη.» είπε με φωνή λες και μόλις ξύπησε. «Τι σε φέρνει στα μέρη μας;»

«Το γεγονός ότι μου το έκλεισες στα μούτρα και ένας θάνατος.» απάντησα και πήγα να σπρώξω τη πόρτα να μπω, αλλά δεν με άφησε. «Μου κρύβεις κάτι Nathan;»

Αγνόησε την ερώτησή μου και μπήκε μπροστά μου, κλείνοντας τη πόρτα. «Μισό λεπτό αγάπη, τι εννοείς ένας θάνατος;»

«Λες και δεν ξέρεις.» απάντησα πικρά. Όταν δεν είπε τίποτε αλλά με κοίταξε ανήξερος, σταύρωσα τα χέρια μου. «Τώρα ξύπνησες;»

«Σαν τι σου φαίνεται;»

«Και χθες το βράδυ τι έκανες;»

«Δεν θυμάμαι να είσαι η μαμά μου.»

«Όχι, είμαι χειρότερη από αυτή.»

Ο Nathan χαμογέλασε στο τελευταίο. «Είσαι πολύ όμορφη σήμερα Janie. Ετοιμάστηκες για τον αγαπημένο σου;»

Τα επόμενα λόγια βγήκαν αυθόρμητα.

«Όχι, πήγα στη κηδεία του.» 

Ο Nathan μπήκε αμέσως μέσα κλείνοντας για άλλη μια φορά τη πόρτα. Περίμενα στην ίδια στάση, όσο μουρμουριτά, βήματα και λέξεις ακούγονταν από μέσα. Δεν ήταν μόνος του. Σίγουρη η δεύτερη φωνή που έπιασα ήταν ενός κοριτσιού, και αν και σιγανή, ήμουν σίγουρη πως την είχα ξανακούσει. 

Σύντομα ο Nathan βγήκε, αυτή τη φορά φορώντας μπλούζα, και άνοιξε τη πόρτα. «Μπες μέσα.»

Το διαμέρισμα ήταν άνω κάτω, πιθανότατα από τη βιασύνη του για να κρύψει τη κοπέλα. «Να φανταστώ, είναι στη κρεβατοκάμαρα.»

Μου χάρισε ένα ύπουλο χαμόγελο πριν κάτσει στον καναπέ. «Δεν ξέρω, δεν απαντώ.»

Βρήκα τον εαυτό μου να βολεύεται σε μια από τις πολυθρόνες του, αυτή πιο κοντά στη κρεβατοκάμαρα. «Είναι καλή;»

«Υπέροχη.» απάντησε, όμως γρήγορα το πρόσωπό του σοβάρεψε. «Πες μου τι έγινε.»

Έκανα νόημα προς τα πίσω. «Μπορώ να μιλήσω ελεύθερα;»

«Πίστεψε με, μόνο για άλλα πράγματα ανοίγει το στόμα της.»

Δάγκωσα το χείλος μου αλλά εν τέλη, μίλησα. «Ο James. Χθες το βράδυ.»

Άφησε μια πνοή και έβαλε τα χέρια του μέσα στα μαλλιά του. Τα μαύρα του μάτια θαρρείς και έγιναν πιο μαύρα, λες και ήταν δυνατό. «Πώς;»

«Η φίλη σου μέσα είναι από το σχολείο μας;»

«Γιατί ρωτάς;»

«Γιατί αυτή η συζήτηση μπορεί να βάλει σε κίνδυνο όλους μας.»

Ο Nathan σηκώθηκε για άλλη μια φορά, και μπήκε στη κρεβατοκάμαρα. Ξανά μουρμουριτά, ξανά λέξεις, ξανά βήματα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, προσπάθησα να επεξεργαστώ τα πάντα γύρω μου. Μπουκάλι και ποτήρια, δύο, πετσέτες, κουτιά από πίτσα της προηγούμενης μέρας, το κινητό του Nathan, μια μαύρη μπλούζα με τυπωμένη μια παλιά φωτογραφία του Mick Jagger, παπούτσια και-

Μια μαύρη μπλούζα με τον Mick Jagger.

Δεν χρειαζόταν να το σκεφτώ πολύ.

Εγώ την είχα κάνει αυτή τη μπλούζα. Έψαχνα ώρες για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Ήταν το τέλειο δώρο.

Αποκλείεται.

Και η Sarah αναρωτιόταν πού ήταν η Mae.

Ο Nathan βγήκε από τη κρεβατοκάμαρα πριν πολλές σκέψεις αρχίσουν να παίζουν στο μυαλό μου, και πριν προλάβει να πει κάτι, σηκώθηκα, και τον σταμάτησα, ρίχνοντάς τον πάνω στη πόρτα.

«Το υποσχέθηκες.» τον βάρεσα στο στέρνο. «Υποσχέθηκες πως δεν θα την άγγιζες.»

Μπήκε στο νόημα πιο νωρίς από ότι περίμενα. «Δεν ξέρει ότι είσαι εδώ, οπότε μίλα πιο σιγανά αν θες.»

Σχεδόν τον χαστούκισα. «Είναι μικρή Nathan. Ξέρω τον αδελφό της.»

«Θα με πίστευες αν σου έλεγα πως δεν κάναμε τίποτα;»

«Και τότε γιατί είναι εδώ;»

«Δεν μπορώ να σου πω.»

«Είναι εδώ από χθες;»

«Μη ρωτάς Janie.»

«Τι έγινε;»

«Ούτε αυτό μπορώ να στο πω.»

Τον πλησίασα και έπιασα τη μπλούζα του. «Το καλό που σου θέλω.»

«Είσαι πολύ ευέξαπτη σήμερα.» μουρμούρισε. «Πες μου τι έγινε.»

Άφησα τη μπλούζα του και την ίσιωσα σε εκείνο το σημείο παίρνοντας άλλο ένα βήμα κοντά του, σε απόσταση αναπνοής. Ήξερα πως του άρεσε αυτό, το έβλεπα στο βλέμμα του κάθε φορά που με κοιτούσε. Ήθελε να βάλει τα χέρια του εκεί που δεν έπρεπε, αλλά συγκρατούσε τον εαυτό του καλά.

«Nathan.» είπα σιγανά. «Θέλω να κάνεις κάτι για μένα.»

Με κοίταξε με ένα έξυπνο βλέμμα. «Πρόσεχε, μπορεί να ζητήσω κάτι σε αντάλλαγμα.»

«Όχι ακόμα.» ψιθύρισα. «Θέλω να βρεις κάποια πράγματα. Να ρωτήσεις. Διακριτικά. Ξέρεις εσύ.»

«Janie, την επόμενη φορά γίνε πιο σαφής.»

Τον κοίταξα σκληρά. «Θέλω να βρεις τα πάντα για τον Adrian. Για όλες τις κοπέλες.»

Ο Nathan με κοίταξε γλείφοντας το χείλος του. «Τι έγινε;»

«Ήρθε η ώρα για να βάλω ένα τέλος.»

«Το αποφάσισες έτσι ξαφνικά;»

«Και θέλω ότι έχεις για τον Jack Owens.»

Σε αυτό σήκωσε το φρύδι του. «Ο τύπος με τον οποίο παίζουμε αύριο;»

«Ναι. Και ο τύπος για τον οποίο πήγε στο νοσοκομείο ο αδελφός της κοπέλας μέσα. Αν θυμάσαι καλά.» ψιθύρισα. 

«Τι τον θέλεις αυτόν;»

«Θέλω να μάθω γιατί είναι τόσο εναντίον του ο Adrian.» απάντησα σιγανά. «Να ξέρω με τι μπλέκω.»

Ο Nathan έγνεψε θετικά. «Να αφήσω τη φαντασία μου να δουλέψει για ότι έγινε με τον James;»

«Ψάξε διακριτικά. Κάτι μου λέει πως είναι ένα ενδιαφέρον άτομο.»

«Janie, λυπάμαι πολύ.»

«Απλώς κάν' το!» σχεδόν φώναξα. «Και γρήγορα.»