*Δευτεροετής (sophomore) : είναι η 10η τάξη του σχολείου στο εξωτερικό, και η πρώτη λυκείου (δευτέρα στο εξωτερικό) στην Ελλάδα.

______________________

12. Η δική μου ουτοπία.

«Δεσποινίς Avery, είμαι ο δρ. Sullivan από το νοσοκομείο. Έχω τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις σας. Θα ήθελα να περάσετε το δυνατό συντομότερο. Πρέπει να μιλήσουμε.»

Το μήνυμα που ήρθε τη προηγούμενη εβδομάδα, έπαιζε σαν το αγαπημένο μου τραγούδι κάθε τρεις και λίγο. Ο τόνος του γιατρού δεν ήταν και ιδιαίτερα ενθαρρυντικός και όσο άλλο με άγχωνε περισσότερο. 

Πρέπει να μιλήσουμε.

Από όποιον και να άκουγες αυτή τη φράση, μόνο άσχημα νέα έρχονταν.

«Δεσποινίς Avery,» μια φωνή φώναξε. «σας κάνω να βαριέστε;»

Κοίταξα πάνω από το το θρανίο μου. Ο James με κοιτούσε με σταυρωμένα χέρια, ενοχλημένος. Φορούσε ένα μπλε πουκάμισο κάτω από ένα γκρι πουλόβερ που τόνιζε υπέροχα τα μάτια του. Έτσι όπως ήταν τοποθετημένα τα χέρια του, θα νομίζεις πως υπήρχαν μόνο μύες κάτω από αυτό το πράγμα και καθόλου λίπος. Ήταν τόσο γοητευτικός και-

«Janie, καρφώνεσαι.» ψιθύρισε η Sarah δίπλα μου.

Ξεφύσησα και σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά. «Κύριε, το μάθημά σας είναι κάθε άλλο παρά βαρετό.»

«Τότε πείτε μου δεσποινίς Avery, για τι πράγμα μιλούσαμε πριν από λίγο;». Όταν απάντηση δεν ήρθε παρά μόνο ένα χαμόγελο από μέρος μου, άφησε τα χέρια του να πέσουν στην έδρα που στεκόταν και με κοίταξε έντονα. «Διέκοψα το μάθημά μου για εσάς, όπως κάνω πολύ τελευταία. Αν δεν θέλετε να συμμετέχετε, μπορείτε να βγείτε έξω. Εδώ δεν είναι υπνοδωμάτιο.»

Σχεδόν άνοιξα το στόμα μου να πετάξω μαλακία, αλλά συγκράτησα τον εαυτό μου. Έγλυψα τα χείλη μου και κοίταξα καλύτερα τον καθηγητή της Βιολογίας μου. «Κάποιος ξύπνησε στη λάθος πλευρά σήμερα. Δεν σας έκατσε η κοπέλα, κύριε;»

Ο James κοκκίνησε και έδειξε τη πόρτα. «Έξω! Τώρα.»

Χαμογέλασα για άλλη μια φορά και μάζεψα τ πράγματά μου. «Λυπάμαι τη κοπέλα κύριε. Ποιος ξέρει τι τραβάει και αυτή;»

Τη στιγμή εκείνη χτύπησε το κουδούνι, και μαζί με τα γέλια των μαθητών, και οι ίδιοι ξεκίνησαν να βγαίνουν έξω. Κανείς δεν άκουσε τον καθηγητή να φωνάζει για την εργασία της επόμενης εβδομάδας. Κανείς, εκτός από μένα.

Με σταμάτησε πριν προλάβω να βγω έξω.

«Avery, περίμενε.»

Έτριψα τον λαιμό μου και γύρισα πίσω όταν ο Ed, ως συνήθως τελευταίος, έβγαινε με δύο τουλίπες στο χέρι. Χαμογέλασε σατανικά, και έκλεισε τη πόρτα πίσω του, αφήνοντάς με μόνη με τον καθηγητή μου.

«Συγνώμη.» είπα αμέσως πριν με προλάβει. «Για αυτά που είπα.»

Ο James πέρασε την έδρα και έκλεισε τις κουρτίνες των παραθύρων πριν φτάσει σε μένα με ένα ανήσυχο βλέμμα. «Τι έγινε;»

Έτριψα το μέτωπό μου. «Τίποτα. Δεν έχει γίνει τίποτα.»

Πήρε το χέρι μου από το μέτωπό μου και το κατέβασε παίρνοντάς το στο δικό του. Με το άλλο του χέρι, ανέβασε το πιγούνι μου, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω. «Jane, πες μου.»

Ένα αίσθημα ζεστασιάς με κατέκλυσε και εμφανίστηκε η ανάγκη να κλειστώ στην αγκαλιά του. Ήταν εδώ, ήταν δίπλα μου, και όμως φοβόμουν να του πω τι γίνεται στη ζωή της Janie Avery. Πώς θα αντιδράσει; Είναι ότι έχω, και δεν θέλω να το χάσω.

Οπότε πες για άλλη μια φορά ψέματα Janie, είσαι καλή σε αυτό.

«Σοβαρά τώρα, είμαι μια χαρά.« επανέλαβα. «Απλώς πονάει λίγο το κεφάλι μου. Είναι και το αποψινό παιχνίδι.»

«Στο Portland έτσι;» ρώτησα, και έγνεψα. «Κάτι άκουσα από του καθηγητές. Είναι καλή ομάδα.»

«Και ο Adrian είναι μόνο δευτεροετής* με μια ομάδα από τεταρτοετείς, τριτοετείς και δευτεροετείς και έχει να τα βάλει με μια ομάδα καθαρά από τεταρτοετείς, οι οποίοι στη προκειμένη περίπτωση ήταν πέρσι στον τελικό.» πήρα μια βαθιά ανάσα. «Δεν θέλω να λείπω από εκεί σε περίπτωση που χάσουμε. Ο Adrian θα ξεσπάσει σε λάθος άτομα.»

Πράγμα που δεν ήταν ψέμα. Ο Adrian θα έχανε εντελώς τον εαυτό του. Και αυτή τη φορά, δεν θα ήταν μόνο ο Jason στο νοσοκομείο, θα τον ακολουθούσαν αρκετοί, και από τις δύο ομάδες. Η συμπεριφορά αυτή θα οδηγούσε στον αποκλεισμό της ομάδας όχι μόνο για φέτος, αλλά πιθανότατα και για του χρόνου.

Όχι ευχαριστώ.

«Ξέρεις τους κανόνες Jane, δεν επιτρέπεται να πας μαζί τους.» είπε σιγανά ο James. «Και δεν νομίζω να μπορέσεις να βρεις δωμάτιο σε ξενοδοχείο και εισιτήριο για τον αγώνα σήμερα.»

Έκλεισα τα μάτια μου. «Δεν μου αρέσουν αυτοί οι κανόνες.»

«Δεν σου αρέσουν γενικά οι κανόνες.» μπορούσα να τον δω να χαμογελάει.

Χαμογέλασα και τον κοίταξα. Είχα δίκιο. «Χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν εδώ όμως. Με σένα.»

«Χωρίς αυτούς ποιος ξέρει πού θα ήσουν τώρα.» έσκυψε κοντά μου και με φίλησε. «Μπορεί να ήσουν με αυτόν τώρα.»

Φίλησα το πιγούνι του. «Δεν ήξερα ότι ήσουν ο τύπος που ζήλευε.»

Τον ένιωσα να παγώνει. «Λογικό δεν είναι;»

«Γιατί;» ρώτησα αθώα. Φίλησα κάτω από το πιγούνι του και φίσηξα πάνω από εκείνο το σημείο. «Πες μου γιατί να ζηλεύω.»

Άνοιξα τα μάτια μου. Είχε κλείσει τα δικά του και δάγκωνε το εσωτερικό του μάγουλού του. Όταν πήρα τα χέρια μου από πάνω του όμως άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε παγωμένα. 

«Γιατί μπορεί να σε έχει ελεύθερα.» Όταν κοίταξα μακριά συνέχισε. «Είστε μαζί καιρό, είναι λογικό.»

«James-»

«Δεν είναι λογικό όμως για εμένα.» με σταμάτησε. «Δεν μπορώ να σε αγκαλιάζω και να σε ρωτάω τι τρέχει, όταν πιθανότατα εκείνος ήδη ξέρει-»

«Δεν ξέρει τίποτα-»

«-να σε φιλάει και να σε πηδάει σαν καλό αγόρι που δεν είναι-»

«James, σταμάτα-»

«-να σου λέει 'σ'αγαπώ' και να του το λες και εσύ, ενώ εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο-»

«Είναι το αγόρι μου-»

«Τότε εγώ τι είμαι; Το δεύτερο σχέδιο σε περίπτωση που αυτό δεν πιάσει;»

Είσαι πολλά περισσότερα.

Κατάπια όλες τις λέξεις που ήταν έτοιμες να βγουν και πήρα τη τσάντα μου να φύγω, όμως με σταμάτησε.

«Μιλάμε.» είπε ψυχρά. «Δεν θα φύγεις μέχρι να τελειώσουμε.»

«Και πότε θα γίνει αυτό;»

«Όταν το πω εγώ.»

Γύρισα προς το μέρος του. «Δεν νομίζω να έχουμε κάτι άλλο να συζητήσουμε.»

«Δεν είπαμε τίποτα ακόμα.» με τράβηξε από το χέρι όταν πήγα να φύγω. «Σου μιλάω.»

Άφησα τη τσάντα να πέσει κάτω. «Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς. Πες τι θέλεις να πεις και άσε με να φύγω.»

«Jane, κλείδωσε τη πόρτα.»

Δεν κουνήθηκα.

«Δεν θα το ξαναπώ.»

Άφησε το χέρι μου, και το έτριψα απαλά πάνω από το σημείο που πονούσε περισσοτέρο. Η λαβή του άφησε σημάδι και η ψυχρότητα στη φωνή του με τρόμαζε ακόμη περισσότερο. Σε λίγο θα μου θύμιζε τον Adrian.

Άφησε τα κλειδιά πάνω στη πόρτα όταν κλείδωσα και πήγα πάλι κοντά του αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου. Κοιτούσε κάθε κίνησή μου και υπολόγιζε τις αναπνοές μου μέχρι να φτάσω εκεί που στεκόμουν προηγουμένως. Ήθελα να πω κάτι, να κάνω κάτι, μα το πρόσωπό του ήταν πέτρα και με εμπόδιζε από το οτιδήποτε.

«Θα τον άφηνες για μένα;»

Κατέβασα τα χέρια μου. «Είσαι καθηγητής μου.» ψιθύρισα.

«Άρα όχι;»

«Πες μου τι θέλεις να ακούσεις επιτέλους!» σχεδόν φώναξα. «Πες μου τι θέλεις να ακούσεις να βγαίνει από το στόμα μου και σταμάτα τις ερωτήσεις!»

Χτύπησε το χέρι του στην έδρα και ο δυνατός ήχος με έκανε να κλείσω τα μάτια μου. «Θέλω να μου πεις αν σπαταλάω τον χρόνο μου με σένα. Με μια μαθήτρια!»

«Ναι με μια μαθήτρια! Αν δεν ήθελες μπορούσες να το πεις. Μπορούσες να το είχες σταματήσει!» Πήρα μια ανάσα και χτένισα τα μαλλιά μου προς τα πίσω, ηρεμώντας τη φωνή μου. «Θες να μάθεις τι σημαίνεις για μένα ή θες να μάθεις αν αυτό που πιστεύεις είναι αλήθεια; Αν το πάμε έτσι, τότε ναι σπαταλάς τον χρόνο μου. Σε έχω μόνο για να μου βάζεις έναν βαθμό και για να έρχομαι σε εσένα όταν βαριέμαι τον Adrian. Κάτι άλλο;»

Σταμάτησε να αναπνέει.

Και μετά μίλησε. 

«Κάνε με να αλλάξω γνώμη.»

«Δεν μπορώ.» ψιθύρισα. «Άφησέ με να φύγω.»

Έτριψε τα μάτια του και γύρισε τη πλάτη του. Σήκωσα σχεδόν αθόρυβα τη τσάντα μου και περπάτησα ως τη πόρτα δαγκώνοντας το μάγουλό μου για να μην φωνάξω από υστερία.

Σταμάτησέ με.

James, μη με αφήνεις.

Χτύπησε το κουδούνι για μέσα. Γύρισα μια φορά τα κλειδιά, αφήνοντας ένα δάκρυ να πέσει.

James-

Το χέρι του έπεσε βαρύ πάνω στο δικό μου, και με μια κίνηση που με πόνεσε το γύρισε για να κλειδώσει ξανά η πόρτα. Πήρε τη τσάντα από τα χέρια μου πετώντας τη για άλλη μια φορά μακριά και με γύρισε βίαια προς το μέρος του, χτυπώντας με στη πόρτα. Δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω τι γινόταν εκείνη τη στιγμή, όταν επιτέθηκε με δύναμη στο στόμα του. Ούτε μια αναπνοή μετά, το χέρι του βρισκόταν κάτω από τη μπλούζα μου.

Τόσο σκληρός.

Τόσο ορμητικός.

Τόσο Adrian.

Σταμάτα. 

Προσπάθησα να τον σπρώξω μακριά μου όταν το χέρι του ανέβαινε όλο και πιο πάνω, μα με μια κίνησε με ακινητοποίησε πάνω στη πόρτα. Δάγκωσε τα χείλη μου και περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. Κόλλησε το σώμα του πάνω μου και περίμενα να βρω κάτι εκεί κάτω, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Σαν να μη του άρεσε αυτό που έκανε.

Και με άφησε.

Όταν είδε τα δάκρυά μου, πέταξε μια από τις καρέκλες στον τοίχο.

Τα βήματα έξω στον διάδρομο σταμάτησαν. Συγκεκριμένα ένα βήμα. 

Ήμουν έτοιμη να ανοίξω τη πόρτα να δω ποιος είναι, αλλά δεν τόλμησα. Όποιος και αν ήτανε, ας έφευγε. Δεν με ένοιαζε πλέον.

Κοίταξα ξανά τον James. Το βλέμμα του είχε κολλήσει στο πάτωμα. Σκούπισα τα δάκρυά μου και ψιθύρισα τα επόμενα λόγια.

«Είσαι η έξοδός μου από αυτόν τον κόσμο.» Σήκωσε το βλέμμα του σε μένα. «Η δική μου ουτοπία. Αυτό είσαι.»

Κούνησε το κεφάλι του και συνέχισα.

«Ο Adrian δεν ξέρει τίποτα. Αν μη τι άλλο, ξέρει λιγότερα από εσένα. Ξέρει την Janie Avery από τεσσάρων. Εσύ όμως ξέρεις τη Jane Avery, τη κοπέλα που θέλει να χαμογελάει σαν να το εννοεί.» Ένα βήμα κοντά του. Άλλο ένα. «Και εσύ το κάνεις αυτό. Ότι και να είναι, με κάποιον τρόπο με έκανες πριν λίγα δεύτερα να θέλω να κλάψω και τώρα να τρέξω κοντά σου. Αν αυτό σημαίνει κάτι για σένα.»

Κοίταξε αλλού.

«Σημαίνει πολλά έτσι; Να έχεις κάποιον να του λες καλημέρα και να τον αφήνεις να αγγίξει τη καρδιά σου.» είπα. «Αν δεν είχες έρθει εσύ στη ζωή μου και υπήρχε μόνο αυτός, τώρα δεν θα υπήρχα. Πιθανότατα να είχα αυτοκτονήσει από την πίεση. Όπως εκείνη η χορεύτρια που πέθανε τη προηγούμενη εβδομάδα.»

Σε αυτό ο James κούνησε ασυναίσθητα το κεφάλι του. «Από ναρκωτικά.»

«Αν δεν δώσω τον Adrian, θα είμαι η δολοφόνος της.» το βλέμμα του σταμάτησε πάνω μου. «Ήμουν μπροστά της την ώρα που πέθαινε. Πήρε ναρκωτικά πριν της δώσει και άλλα ο Nathan.»

«Jane τι λες;»

«Μπορεί και να τη σκότωσα εγώ η ίδια. Να μην ήξερε τι έκανε, και αν τη σταματούσα τώρα να ήταν ακόμη σε αυτόν τον κόσμο και όχι σε κάποιον άλλο που τη διαολοέστειλα.» συνέχισα αγνοώντας το γεγονός ότι περπατούσε προς το μέρος μου. «Με επισκέφθηκε ένας αστυνομικός τη προηγούμενη Παρασκευή. Θέλει τον Adrian. Έχει στοιχεία από τον Jason, θέλει μόνο μερικές καταθέσεις και τον ίδιο τον Adrian.»

«Δεν μου είχες πει για τον αστυνόμο.»

«Δεν σου έχω πει για πολλά πράγματα.» κοίταξα κάτω. «Όπως για το γεγονός ότι αφού υπερασπίστηκα τον Adrian και ζήτησα παράταση από τον αστυνόμο, μετά υποσχέθηκα στον Adrian να μη τον αφήσω ποτέ. Και οι υποσχέσεις μετράνε περισσότερο από τα απλά λόγια σε μια οικογένεια. Και ξέρεις τι είναι χειρότερο; Το γεγονός ότι τον αγαπώ.»

«Συγνώμη.»

«Αλλά δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του.»

«Και τότε;»

«Με κάνει αυτό που ξέρω να είμαι.» ψιθύρισα. «Η Janie Avery.»

«Δεν θέλω τη Janie Avery.»

«Ούτε εγώ.»

Ο James ήταν μπροστά μου όταν σήκωσα το κεφάλι μου. «Θέλω μόνο τη Jane Avery.»

Αναγκάστηκα να τον κοιτάξω. «Τη θέλεις ακόμη και τώρα; Δεν ξέρεις ούτε τα μισά από αυτά που έχω κάνει.»

«Όπως είπα, δεν θέλω τη Janie.» άγγιξε το μάγουλό μου. «Θέλω μόνο τη Jane.»

«Και;»

«Κάψε μια τρύπα σε όλες τις καρδιές.» είπε σιγανά στα χείλη μου. «Funeral Suits, All these friendly people.»

«Το αγαπημένο σου.»

«Σαν εσένα.»

«Το λατρεύω τότε.»

«Πες το.»

Τον κοίταξα βαθιά. «Τι από όλα;»

«Αυτό που θες τόσο καιρό.»

Έκλεισε τα μάτια του και φίλησε το μέτωπό μου. Τα άνοιξε ξανά και με κοίταξε μέσα στα μάτια. 

«Θα το κάνεις; Ότι πω;» ρώτησα. «Ακόμη και αν είναι ενάντια στους κανόνες;»

Έγνεψε. «Ναι. Εδώ και τώρα.»

«Θέλω να με πάρεις.» ψιθύρισα. «Αργά και δυνατά.»

«Εδώ;»

«Ας φύγουμε.» σχεδόν χαμογέλασε σε αυτό. «Όπου θες. Απλώς...»

«Απλώς;»

«Σε θέλω μέσα μου. Μόνο αυτό.»