09. Πάμε μια βόλτα δεσποινίς Avery;

Ο Lucas Avery, φοιτά τη τελευταία σχολική χρονιά του, σε ένα "καλό" σχολείο της Washington. Δυστυχώς, είναι και αδελφός μου. 

Δεν έχουμε και πολλά κοινά. Ίσως φταίει το γεγονός ότι μεγαλώσαμε διαφορετικά. Δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον καλά, επίσης. Αλλά όταν χρειάζεται κάτι κάποιος από τους δυο μας, ο άλλος είναι εκεί.

Βέβαια, σε περιπτώσεις όπως η δική μου, το "εκεί" έχει μια διαφορά.

Ο Lucas ήρθε στο Seattle, τη Παρασκευή, στον πρώτο αγώνα της σεζόν. Θα έμενε για το Σαββατοκύριακο, ενώ οι γονείς μας πίστευαν πως πήγε εκδρομή με τη παρέα του, για να κάνει διάλειμμα από το διάβασμα. Και όμως, ο Lucas ήταν εδώ, και η παρουσία του, ήταν κάτι παραπάνω από ενοχλητική.

«Αν σκότωσες κάποιον, επειδή είσαι ανήλικη, φυλακή ανηλίκων.» έλεγε. «Αν το έκανες χωρίς τη γνώση σου, υπό την επήρεια ναρκωτικών, αναμορφωτήριο.»

Ναι, η χορεύτρια αποδείχτηκε πως πέθανε τελικά, το ίδιο βράδυ. Ο οργανισμός της δεν άντεξε. Όμως είτε πέθαινε, είτε όχι, ο James είχε δίκιο, δεν ήταν υπέρ μου. Υπήρχαν άνθρωποι που είδαν εμένα και τον Nathan να αφήνουμε τη κοπέλα μόνη της. Μάρτυρες, που ήξεραν τον Nathan, ήμουν σίγουρη. 

Στο γήπεδο του μπάσκετ, το παιχνίδι είχε ήδη ξεκινήσει. Ήταν στην δική μας έδρα, και παίζαμε εναντίον ενός σχολείου της Pensylvania. Ο Adrian, όπως πάντα έκλεβε τη παράσταση μπροστά στους θεατές. Όλοι τον χειροκροτούσαν, αυτόν και τον Alex, οι βασικοί παίκτες της ομάδας. Ο Jason καθόταν στις κερκίδες, απλώς μόνο για να παρακολουθεί. Ο προπονητής Black τον είχε φέρει πάση θυσία στο γήπεδο, για να "εμψυχώσει" του παίκτες. Ακόμη και αν ήταν έτοιμη νίκη.

«Ο Adrian είναι τόσο σέξι έτσι ιδρωμένος.» άκουσα μια κοπέλα να λέει στη κερκίδα μπροστά μου. «Και τι δεν θα' δινα για να τον έχω κάτω μου όλο το βράδυ.»

Η φίλη της γέλασε και έσκυψε κοντά της. «Άκουσα πως είναι πολύ καλός σε ότι κάνει. Θα τον παρακαλάς να σταματήσει.»

«Φυσικά και είναι. Δες ομορφιά και σώμα. Όλοι τον ζηλεύουν.» συμφώνησε η πρώτη.

«Αν είμαστε τυχερές..» ψιθύρισε η δεύτερη. «Ίσως και μας δοθεί η ευκαιρία απόψε, στο πάρτι μετά τον αγώνα.»

Η Liv δίπλα μου γέλασε η ίδια με τις κοπέλες. Με κοίταξε κουνώντας το κεφάλι της, και σύντομα έσκασα και εγώ ένα χαμόγελο. Η Liv πλησίασε το κεφάλι της μπροστά στις δυο κοπέλες. 

«Κρίμα που δεν θα είστε τυχερές.» τους είπε. «Ο Adrian προτιμά κοπέλες που κάνουν αυτόν να παρακαλάει.»

Η πρώτο που είχε μίλησε γύρισε το βλέμμα της στη Liv και σταύρωσε τα χέρια της. «Ω ναι; Σαν ποια δηλαδή;»

Έσκυψα από πίσω της. «Κάποια σαν εμένα.»

Οι δυο κοπέλες από μπροστά γύρισαν αμέσως σε μένα. Η δεύτερη κοίταξε τη φίλησε της δαγκώνοντας τα χείλη, και η πρώτη φάνηκε να σκέφτεται την επόμενη κίνησή της.

«Liv, δεν σου φαίνονται περίεργες;» ρώτησα ειρωνικά τη Liv.

Εκείνη, κούνησε θετικά το κεφάλι της. «Φαίνονται να διψάνε λίγο.»

Η κόκα κόλα έπεσε στις δυο κοπέλες την ίδια στιγμή. Τινάχτηκαν επάνω, στάζοντας από τα μαλλιά σε όλους, και ενοχλώντας τους γύρω. Με ένα κούνημα του χεριού μου, γύρισαν να φύγουν κατεβαίνοντας γρήγορα από τις κερκίδες και τρέχοντας έξω από το γυμναστήριο.

«Καταλάθος.» είπε αθώα η Liv σε έναν που μας κοιτούσε περίεργα.

«Επίτηδες.» συμπλήρωσα χαμογελώντας.

Η Liv χαμογέλασε, πεταρίζοντας αθώα τις βλεφαρίδες της στον άγνωστο. Εκείνος, γύρισε αλλού το κεφάλι του, απογοητευμένος από δύο κοριτσάκια του σχολείου. Το παιχνίδι συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, μα ούτε εγώ, ούτε η Liv προσέχαμε. Μου έλεγε για τον Ethan, και τις φήμες για την Kat Benedict και εκείνον, οι οποίος επαληθέφτηκαν λίγες μέρες νωρίτερα. Η Liv δεν ήταν χαρούμενη για αυτό.

Ο Ethan όμως δεν ήταν δικός της. Τουλάχιστον όχι επίσημα. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

«Μπορώ εγώ, Liv.» της είπα. «Θα το απολαύσω.»

Εκείνη όμως αρνήθηκε. «Δεν θέλω να σου χρωστάω. Ποιος ξέρει τι θα μου ζητήσεις σε αντάλλαγμα;»

«Φοβάσαι;» τη πείραξα.

«Δεν θέλω να βγει το όνομά μου Jane. Προτιμώ να είμαι το ήρεμο παιδί της παρέας.» κοίταξε μακριά μου. «Αν χρειαστώ κάτι, θα το κάνω μόνη μου.»

«Ανυπομονώ να φύγω από το σχολείο και να έρθεις εσύ στη θέση μου.» της είπα. «Θα είναι μάλλον υπερβολικά διασκεδαστικό.»

Σήκωσε το φρύδι της. «Για ποιον;»

«Για σένα φυσικά.»

Η Liv άφησε το χαμόγελό της να πέσει. Γύρισε το βλέμμα της πίσω στο παιχνίδι, πάνω στον Adrian, και πήρε μια ανάσα. «Δεν θέλω μια κατεστραμμένη σχέση, Jane.»

«Λίγο ακόμη θέλω, Liv.» ψιθύρισα.

«Μέχρι πότε;» ρώτησε ψυχρά. «Τα πράγματα είναι σοβαρά. Επιτίθεται σε όλους. Στον Jason. Σε τόσες κοπέλες.» 

«Τον έχω υπό έλεγχο.» είπα.

«Όχι, δεν τον έχεις.» συνέχισε. Κοίταξε κάτω στις κερκίδες, στη πρώτη γραμμή. Ένα γνωστό ξανθό κεφάλι φάνηκε. «Δεν ξέρω αν είναι κάτι, αλλά να έχεις το νου σου.»

Έδιωξε το βλέμμα μου από εκεί. «Η Chloe ξέρει καλύτερα.»

«Ο Adrian όχι.» 

Έτριψα το μέτωπό μου. «Δεν θα την άγγιζε. Η Chloe είναι δική μου.»

«Jane.»Το όνομά μου ακούστηκε σαν ψίθυρος, αλλά με μεγάλη ένταση. «Να προσέχεις.»

Πήρα το χέρι της στο δικό μου. «Νομίζω πως έχω μια λύση.»

«Πότε θα την βάλεις σε δράση;»

«Μετά τον τελικό.» απάντησα.

«Ίσως είναι πολύ αργά.»

«Τρεις εβδομάδες είναι μόνο.» είπα. «Μου δίνει χρόνο Liv.»

«June-»

«Το παιχνίδι είναι δικό του.» είπα ψυχρά. «Το αξίζει.»

Η Liv πήρε το χέρι της από το δικό του. «Άραγε ποιο παιχνίδι όμως είναι δικό του;»

«Δεν με εμπιστεύεσαι;»

Η Liv με κοίταξε στα μάτια. «Εσύ τον εμπιστεύεσαι;»

«Δεν έχει σημασία ο-»

«Τον αγαπάς Jane. Όσο τίποτε άλλο.»

Δεν απάντησα. 

«Θα καταστραφείς. Ότι πάθει ο Adrian, θα σε καταστρέψει.» ήταν σαν προειδοποίηση. «Όποια και αν είναι η λύση σου, μέτρα όλες τις παράπλευρες απώλειες.»

Η λύση μου δεν ήταν καν δική μου. Η λύση ήταν του Chase Reynolds.

Να περιμένουμε.

Μπορούμε;

Ίσως είχε δίκιο η Liv. Τον εμπιστεύομαι; Όχι, πιθανότατα όχι. Φοβάμαι εξίσου πολύ, ήθελα να της πω, αλλά δεν χρειαζόταν. Η Liv Roberts ήξερε τι παίζει στη καρδιά και στο μυαλό κάποιου. Για αυτί ήταν ανερχόμενο "αστέρι". Στην ίδια τάξη με την Mae, η Liv αποτελεί το τέλειο παράδειγμα της κοπέλας που ξέρει ποια είναι, και το δείχνει. Αυτί την ανεβάζει ψηλά. Και θα την ανεβάσει πιο ψηλά σύντομα.

Με αυτές τις σκέψεις σηκώθηκε να φύγω. Η Liv δεν με ακολούθησε, περίμενε αυτή μου τη κίνηση. Κατέβηκα τις κερκίδες, προσπερνώντας τον κόσμο που σηκωνόταν εκείνη τη στιγμή. Γύρισα στιγμιαία το βλέμμα μου στο γήπεδο. Ο Adrian είχε βάλει και άλλο καλάθι. Εκείνη τη μοναδική στιγμή, έπιασε το βλέμμα μου. Δεν χαμογέλασε. Απλώς με κοιτούσε.

Κοιτούσε τη καρδιά μου.

Adrian, είσαι τα πάντα και το τίποτά μου.

Σταμάτα να με διαβάζεις.

Γύρισα τη πλάτη μου και βγήκα από εκεί. Οι διάδρομοι ήταν άδειοι, εκτός από κάνα δυο ζευγαράκια που βρήκαν χώρο, χρόνο και τρόπο να φασωθούν πάνω στα ντουλαπάκια των τοίχων. Έδειξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου.

Όταν βγήκα στην αυλή, πρώτα είδα τον άνδρα, και μετά ένιωσα πως κάτι κακό έγινε.

«Είμαι ο ντετέκτιβ Alfredson.» είπε. «Πάμε μια βόλτα, δεσποινίς Avery;»

______________________________

Α/Ν Θα έβαζα και άλλο, αλλά μετά θα ξεπερνούσε τις 2000 λέξεις, και για κεφάλαιο στο ίντερνετ, καταντάει κουραστικό. 

Για όσους δεν θυμούνται, ο ντετέκτιβ Alfredson είναι ο υπεύθυνος για την υπόθεση του Adrian (βλέπε Guns and Roses).

Επίσης, την επόμενη εβδομάδα πιθανότατα να μην ανέβει κεφάλαιο. Μπορεί και να ανέβει, αλλά πιστεύω πως δεν θα προλάβω.

Κάτι τελευταίο. Το προφίλ @Romance σε συνεργασία με άλλα Ambassadors run' προφίλ, έχουν διοργανώσει τον νέο μεγαλύτερο διαγωνισμό του Wattpad. Open Novella Contest λέγεται. Αν κατέχεις καλά την Αγγλική γλώσσα, και έχεις χρόνο για αυτόν και τον επόμενο μήνα, τσέκαρε το βιβλίο στο προφίλ του @Romance για περισσότερες πληροφορίες. Ένας διαγωνισμός, με μεγάλα δώρα, που δεν είχες φανταστεί!

Αυτά για τώρα. Ελπίζω να σας αρέσει.

Μη ξεχνάτε το Loving June!

DL