02. Το υπόσχομαι.

Όταν ήταν μικρός, ο Adrian ήταν το γλυκό αγοράκι. Αυτό με έκανε να τον ερωτευτώ εξάλλου. Φίλος φίλη φίλησε, και φιλικά τη-

Δεν κάνει, διαβάζουν και μικρά παιδιά.

Στο τραγούδι Wild Horses των Rolling Stones, οι πρώτοι στοίχοι λένε «Childhood living is easy to do, the things you wanted I bought them for you.»

Για τον Adrian Reynolds, δεν αγόραζε ο άλλος τα πράγματα που ήθελε εκείνος μόνο στη παιδική του ηλικία. Αλλά ακόμη και τώρα.

Όλοι όσοι ξέραμε πληρώναμε για να εξαφανιστούν τα λάθη του.

Ο μπαμπάς του, Chase Reynolds, πλήρωσε τα ιατρικά έξοδα του Jason Ballard, του αγοριού που έδειρε ο Adrian το Σάββατο. Υποθέτω πως έτσι έκανε κάποιον για να ξεχάσει συγκεκριμένα γεγονότα. Και βάζω στοίχημα, πως η μισή ιστορία του κόσμου, έτσι γράφτηκε.

Τη Δευτέρα, ο Jason δεν εμφανίστηκε. Δεν μου έκανε εντύπωση. Στη θέση του, ούτε εγώ θα ερχόμουν στο σχολείο. Όλοι θα έκαναν ερωτήσεις. Πώς έγινε το ένα, πώς έγινε το άλλο. 

Adrian, πρέπει να προσέχεις περισσότερο μωρό μου.

Εντόπισα αμέσως τη Mae Ballard, τη μικρή αδελφή του Jason. Για άλλη μια φορά, μάλωνε με τον Ed St. Laurens, άλλο ένα μέλος της ομάδας του μπάσκετ μαζί με τον Jason και τον Adrian. Οι δυο τους μάλωναν από μικρά παιδιά, και όλο αυτό ένας Θεός ξέρει πώς ξεκίνησε.

Όταν έφτασα κοντά της, ο Ed είχε ήδη φύγει. Και καλά έκανε. Θα τον έδιωχνα εγώ όπως και να'χει.

«Mae,» ξεκίνησα χαμογελώντας, «πώς είναι ο αδελφός σου;»

Εκείνη αναστέναξε και κράτησε τα βιβλία της κοντά στο στήθος της. «Αναρρώνει. Ψυχικά ποιος ξέρει; Λες και μου μιλάει.»

Ήταν γνωστό πως ο Jason και η Mae δεν ήταν δα και τα πιο αγαπημένα αδέλφια της οικογένειάς τους. Ο Jason την είχε απομακρύνει από κοντά του εδώ και πάρα πολύ καιρό, κάνοντας πως δεν υπάρχει. Η Mae ήταν όμως αυτή που φρόντιζε για τον καλό χαρακτήρα του σε πάρτι και εκδηλώσεις. Αυτή ήταν που τον ξέμπλεκε από καταστάσεις και ο Jason ούτε που το καταλάβαινε.

Η Mae Ballard, ασήμαντη ασήμαντη, αλλά ένα άτομο που θα έπρεπε να έχεις κοντά σου.

«Οι γονείς σου τι λένε;» τη ρώτησα ξανά.

«Λένε πως θα κάνουν μήνυση στον Adrian για ξυλοδαρμό. Αλλά του μίλησα και μάλλον δεν το βλέπει προς τα εκεί.» απάντησε ήρεμα. «Ίσως πρέπει να βάλεις φρένο στο αγόρι σου, Janie.»

«Έχω βάλει μα εκείνος το τράβηξε πάλι.» απάντησα και ξφύσησα. «Πότε θα μπορέσει να έρθει ο Jason πίσω στο σχολείο;»

Ο Mae κούνησε τους ώμους της. «Αύριο, ή μεθαύριο. Ο γιατρός όμως είπε πως θα χάσει το παιχνίδι αυτής της εβδομάδας.»

«Αυτό δεν είναι καλό.»

«Για την ομάδα όχι. Για τον Jason όμως ναι.» απάντησε η Mae και γύρισε να φύγει. «Σε πάω πολύ Janie, αλλά την επόμενη φορά θα αφήσω τον μπαμπά μου να κάνει το κουμάντο του.»

Κούνησα το κεφάλι μου. «Ευχαριστώ Mae. Καλό μάθημα.»

Με το που απομακρύνθηκε η Mae από κοντά μου, γύρισα και εγώ να φύγω προς την αντίθετη μεριά. Οι διάδρομοι ήταν ακόμη γεμάτοι, είχε ένα σχετικό κρύο για μέσα Μαρτίου, και οι περισσότεροι μαθητές την έβρισκαν να μένουν μέσα στα κτήρια του σχολείου. Οι τοίχοι είχαν στολιστεί με αφίσες από τον προηγούμενο αγώνα της Παρασκευής, και αυτόν που έρχεται σε λίγες μέρες. Ο Adrian, σε μια σκηνή του παιχνιδιού με τον Alex Blake, άλλο ένα μέλος της ομάδας μπάσκετ, κολλητός του Adrian, και μέρος της μικρής συμμορίας της Janie Avery -όπως λέει ο Nathan- να χαίρονται για τη νίκη της προηγούμενης εβδομάδας.

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν ήταν όντως νίκη.

Οι μαθητές χρίστηκαν δεξιά και αριστερά καθώς προχωρούσαν. Αυτά τα δύο χρόνια που είμαι στο λύκειο, και ίσως να έχω αποκτήσει τη φήμη του κακού κοριτσιού. Μ'αρέσει δεν μ'αρέσει, είναι προς όφελός μου. Ξέρουν πως δεν μου αρέσει να με αγγίζουν, να μου μιλάνε, να αναπνέουν στον δρόμο μου.

Όπως και κάποιος σοφός φιλόσοφος δεν είπε ποτέ «Αν θες να σε σέβονται, καν' τους να σε φοβούνται».

Δεν είναι το σωστό.

Αλλά είναι το ωραίο.

Ακόμη και όταν το κουδούνι χτύπησε για την αλλαγή της ώρας, κανείς δεν εμφανίστηκε να τρέχει μπροστά μου και να με σπρώχνει. Αντίθετα, έμειναν όλοι στις θέσεις τους, μέχρι να πάρω τη στροφή και να εξαφανιστώ από το βλέμμα τους. Η πόρτα για την πίσω αυλή ήταν μερικά μέτρα μακριά μου. Λίγα βήματα ακόμα και θα ήμουν έξω χωρίς να με πιάσουν αυτή τη φορά. 

Θέλουν να πάω σε μάθημα;

Όχι δεν θα πάρω.

Κοίταξα δεξιά και αριστερά πριν ανοίξω τη μεγάλη πόρτα. Όσο πιο σιγανά μπορούσα τη πέρασα και με αργές κινήσεις την έκλεισα. Το ελαφρύ κρύο του μήνα έπεσε σαν κύμα πάνω μου, μα δεν ασχολήθηκα μαζί του. Κοντά στο δέντρο στο κέντρο της αυλής στεκόταν στην στολή μαζορέτας της, η Sarah Williams, το μικρό ξανθό κοριτσάκι που εκτελεί χρέη κολλητής από τότε που γεννήθηκα.

Μόλις με είδα σταύρωσε τα χέρια της. «Πήγες σε στριπτιτζάδικο;»

Nathan, πέθανες. «Ποιος με είδε;»

«Πραγματικά δεν θέλεις να μάθεις.» απάντησε. «Τι έκανες εκεί Janie;»

Της χαμογέλασα. «Κάτι πολύ άτακτο.»

«Janie!»

«Έλα τώρα βρε Sarah, μου φτάνει η Katherene, δεν θέλω και σένα πάνω από το κεφάλι μου!»

Η Sarah αναστέναξε απογοητευμένη και κατέβασε τα χέρια της. «Να σου πω, μίλησες καθόλου με τους γονείς σου πάλι;»

Αχ οι γονείς μου. Ένα θέμα το οποίο δεν θέλω ποτέ να αγγίξω. Όταν ήμουν ακόμη μωρό, με έδωσαν για υιοθεσία, κάτι με πολλά προβλήματα με έμενα είπαν, αλλά κράτησαν τον μεγάλο αδελφό μου Lucas και έτσι με πήρε η Katherene. Οι γονείς μου ίσα που γνωρίζονταν όταν η μαμά μου, Emily, έμεινε έγκυος στον Lucas. Αρραβωνιάστηκαν. Και αγαπήθηκαν, αλλά η αγάπη δεν τους βοηθούσε στα οικονομικά. Οπότε όταν ήρθα εγώ, έκαναν τη μεγάλη θυσία. Αρκετά χρόνια αργότερα, έμαθα μέσω μιας ημέρας καθαριότητας στην αποθήκη, έμαθα πως υπάρχουν και τολμώ να πω, πως αυτή ίσως ήταν η αιτία του ποια είμαι σήμερα.

Οι γονείς μου ήταν ηλίθιοι.

Ο μπαμπάς μου βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα στον Λευκό Οίκο. Μέχρι και φόνο μπορεί να καλύψει.

Και τώρα ρέουν στο χρήμα.

Όπως και εγώ, με τα μηνιαία χρήματα που στέλνουν.

Ευχαριστώ πολύ.

«Όχι και δεν έχω κανέναν λόγο.» απάντησα τελικά στην ερώτηση της Sarah. «Είπαν κάτι για διακοπές το καλοκαίρι, και συμφώνησαν με τη Katherene να τους επισκεφθώ τώρα στις ανοιξιάτικες διακοπές, αλλά λέω να κάνω επανάσταση και να κάτσω στο σπιτάκι μου.»

«Στο σπιτάκι σου ή σε κανένα στριπτιτζάδικο πάλι;»

Άνοιξα το στόμα μου προσβεβλημένη. «Ο Ryan ήταν έτσι; Ο Ryan McKevin! Αυτός και τα γκέι μαλλιά του ήταν εκεί το Σάββατο, τον είδα.»

Η Sarah κοίταξε αλλού. «Είναι πηγή κουτσομπολιών Janie. Μπορεί να του ξέφυγε.»

«Μωρέ θα του ξεφύγει και κάτι άλλο και μετά θα ντρέπεται να πάει πάλι σε στριπτιτζάδικο.»

«Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια πράγματα;» με ρώτησε.

Ήταν η δική μου σειρά να σταυρώσω τα χέρια μου. «Μας έγινες θρήσκα Sarah, ή σε γάμησε επιτέλους ο Alex;»

Η Sarah δεν απάντησε.

Και με τη καμία δεν έγινε θρήσκα.

«Πότε πρόλαβες μαρή τσούπρα;» ρώτησα ενθουσιασμένα.

Εκείνη απλά άρχισε να περπατάει γύρω από το δέντρο. «Ε να μωρέ...όταν δεν ήρθες τελικά στο SEX το Σάββατο, είπαμε να φύγουμε. Το ένα έφερε το άλλο-»

«Και το πνίξατε το κουνέλι.»

«Janie!» φώναξε πάλι και άρχισα να γελάω.

«Και; Πώς ήταν;» ρώτησα ανάβοντας ένα τσιγάρο.

Μμ, τι ωραία.

«Τώρα θέλεις πραγματικά λεπτομέρειες;» ρώτησα τινάζοντας τα μαλλιά της. «Δεν έχασα το μάθημα της Βιολογίας για το σεξ με τον Axel. Ανατομία στους βατράχουν κάνουμε σήμερα!»

«Sarah, είναι νεκροί βάτραχοι, δεν θα πάνε πουθενά.» απάντησα και πήρα μια τζούρα από το τσιγάρο. Άφησα τον καπνό και ξαναμίλησα. «Τι με ήθελες;»

Ξερόβηξε. «Για να σου πω με ποιον έφυγε ο Adrian το Σάββατο.»

Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε.

«Ποιο  είναι το όνομά της;»

«Janie, μη της κάνεις κάτι. Σε παρακαλώ.»

«Sarah, το όνομά της.»

«Kat Benedict.» απάντησε. «Το αρκουδάκι σου ξέρει τα πάντα για αυτήν.»

Πέταξα κάτω το τσιγάρο μου. «Αν δεις τη Chloe, πες της πως τη θέλω.»

«Janie-»

«Δεν θα σκοτώσω κανέναν Sarah!» σχεδόν φώναξα. «Το υπόσχομαι.»

__________________________

Α/Ν Chapter 2 is up!

Μπάμιες έχουμε σήμερα.

Τη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία.

Αυτό θα πει καλή σχολική χρονιά.

Μια χρονιά έμεινε παίδες. 

Λίγο ακόμα, και μετά το καίμε το ρημάδι!

DL