"Thank you for the days

Those endless days you gave me

I won't forget a single day, believe me"

The Kinks (1968)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Davy, Cole en Loyd zaten om een kampvuur. Alle drie staarden ze nogal somber naar de opflakkerende vlammen. Joe was samen met Jean wat houtblokken gaan zoeken. Jean was bij het concert geweest, zonder dat Joe het wist. Het was een hele verrassing om haar weer te zien. Hij was opgelucht dat ze er weer was. Ze was vrij snel na het verhoor terug gegaan naar haar eigen huis. Dat was wat Cole hem had verteld. Hij was daarom ook lichtelijk verbaasd geweest hoe ze had geweten dat het concert toch zou doorgaan. Cole had hem verzekerd dat dat makkelijk was op te zoeken, anders waren de andere mensen ook niet gekomen. Maar Joe vond het apart dat ze hem niet had proberen te bereiken, ook al had ze dus blijkbaar geweten dat het concert zou doorgaan. Hij had verwacht dat ze wel backstage zou willen zitten. Maar in ieder geval was hij blij geweest toen ze na het concert naar hem op zoek was gegaan. Ze hadden elkaar gevonden en hij had haar gevraagd om mee te gaan kamperen. Dat was het nieuwe plan wat hij, Cole, Davy en Loyd hadden bedacht. Allemaal waren ze kapot van de afgelopen gebeurtenissen en het gedoe tijdens het concert. Bovendien waren allerlei persleden van verschillende kranten op zoek naar het gezelschap en zette ze behoorlijk onder druk. Vooral journalist Danny was er erg op gebrand een interview met ze te houden. En dat wilden ze absoluut niet. Ze hadden er genoeg van steeds achterna gezeten te worden door journalisten en voormalige fans die nu enorm boos en verdrietig waren om de dood van Milton. Ook hun gewone fans, die ze nog wel probeerden te steunen, wilden ze even niet zien. En daarom zaten ze weer in een bos, afgelegen van de bewoonde wereld, waar niemand ze kon vinden. Loyd had het eerst niet handig gevonden en was bang geweest voor een nieuwe moord. Hij wilde de band gewoon bij elkaar houden en niet weer een lid zien verdwijnen. Maar de rest had hem verzekerd dat alles goed zou komen. Cole stond zuchtend op van zijn plek. Davy en Loyd keken verbaasd naar hem op. Ze schrokken van zijn plotselinge beweging, omdat geen van hen iets had gezegd of gedaan tijdens het zitten rond het kampvuur. 'Jongens ik wil het even met jullie ergens over hebben.' mompelde Cole. Joe en Jean gingen zitten en het groepje keek hem verwachtingsvol aan. Cole slikte. 'Luister..Ik vind dit moeilijk om mede te delen, maar..Ik denk erover na om te stoppen.' zei hij. De groep keek hem niet-begrijpend aan. Joe trok zijn wenkbrauwen op. 'Uhm te stoppen waarmee precies?' vroeg hij. Cole zuchtte nogmaals en probeerde duidelijker te zijn. 'Allereerst moet ik jullie bedanken voor de dagen die jullie me vóór dit hele gedoe hebben gegeven. Ik zal altijd aan ze blijven denken en geen enkele dag vergeten.' zei Cole. Zijn stem beefde. Joe, die plotseling begreep wat Cole probeerde te zeggen schrok. Zijn ogen werden groot en hij schudde zacht zijn hoofd. 'Nee Cole..' fluisterde hij. Maar Cole ging onverstoorbaar verder. 'Ik moet er even tussenuit. Uit de hele muziekwereld. Nogmaals, ik vind dit moeilijk om te zeggen, maar..Ik stop met de band.' eindigde hij. Davy keek hem smekend aan. 'Je bent er toch nu even tussenuit? We zitten in een bos! Dus voor nu heb je toch even heel de muziekwereld achter je gelaten?' vroeg hij wanhopig. Maar Cole schudde zijn hoofd. 'Voor mijn gevoel niet. Ik moet er echt even uitstappen om dit allemaal te verwerken.' zei hij zacht. Hij kneep Davy even troostend in zijn schouder. Loyd zat ondertussen zachtjes te jammeren. 'Oh nee! Wie gaat er nu drummen? Zanger weg, drummer weg, carriere weg, vrijheid weg..Worden achtervolgd door paparazzi..Wat moet er nu worden van ons? Van de wereld?' Joe stond met een ruk op en keek Loyd vernietigend aan. 'Doe niet alsof je een klein kind bent Loyd. De wereld vergaat heus niet als Cole de band verlaat. Met de nadruk op ALS.' zei Joe en zijn vernietigende blik ging nu naar Cole. Hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Wie is degene die altijd zegt dat we vooral moeten blijven samenwerken om ruzie te voorkomen? Wie zegt er altijd dat we de band van de band sterk moeten blijven houden?' begon Joe aan zijn preek. Davy en Loyd keken licht verbaasd op tijdens de laatste zin. 'De band van de band..Wow dat is diep.' mompelde Davy dromerig. Joe stampvoette. 'Je blijft!' riep hij als een klein kind. Cole schudde zijn hoofd. 'Sorry Joe..' stamelde hij. 'Alsjeblieft!' riep Joe en toen deed hij iets wat hij maar zelden deed. Hij viel op zijn knieën en begon te smeken. Davy, die begreep wat hij aan het doen was liet zich ook enthousiast op zijn knieën vallen. Samen keken ze Cole hoopvol aan. 'Alsjeblieft ga niet weg! Een rockband zonder drummer..Dat kan je toch niet maken?!' vroeg Joe smekend. Cole haalde zijn schouders op. 'Het is mogelijk.' mompelde hij. Davy schudde streng met zijn vinger. 'Cole. Cole. Cole. Denk eens even anders. Ik bedoel ja, Milton is vermoord en we weten niet wie de dader is. En ja we zitten nu behoorlijk in de put doordat de paparazzi ons volgt. En ja, ons concert ging niet goed. En eh..Oké wat was mijn punt nou ook alweer?' zei Davy vertwijfeld. Joe rolde met zijn ogen. 'Wat Davy probeert te zeggen..' begon hij droog. 'Is dat ook al zijn er tijden waarin het niet goed gaat, we elkaar moeten steunen. Jij geeft nooit snel op. Je zegt altijd dat we beter kunnen. Dat zei Milton ook altijd. Soms denk ik dat jullie twee degene waren die mij en Davy uit de problemen konden halen.' zei Joe. Davy keek hem verbaasd aan. 'Problemen? Ik? Doe niet zo gek.' Joe negeerde hem en keek Cole diep in de ogen aan. 'Ik wil je niet dwingen om verder te gaan. Maar om dit moment uit te kiezen om te gaan stoppen..Dat is toch waanzin? Stop liever als het weer goed gaat met de band. Dan pas heb je een vredig gevoel. Ik wil niet dat je met allerlei bedrukte gevoelens uit de band stapt.' Cole keek Joe bedachtzaam aan en beet een beetje verlegen op zijn lip. 'Zoals jij het zegt lijkt het alsof we er wel weer bovenop komen.' mompelde Cole somber. 'Maar dat is ook zo! Ik geloof het! Het kan niet zo zijn dat ons muziekleven stopt na deze tegenslagen. We moeten verder.' probeerde Joe hem te overtuigen. Davy knikte instemmend. 'Positief blijven.' zei hij. Cole zuchtte en keek naar Loyd. 'Wat vind jij ervan?' vroeg hij aan de manager die inmiddels was gestopt met jammeren. Loyd trok een pruillip. 'Het liefst wil ik dat je blijft. Ik wil niet opgescheept blijven met deze nietsnutten.' zei hij en hij wees naar Joe en Davy. 'Hee!' Joe keek hem boos aan. 'Ik vind ook dat je zou moeten blijven, omdat we nog niet weten wie de moordenaar is van Milton. Ik zou dat graag willen weten, zodat we eindelijk weten wie het in zijn hoofd haalde om onze vriend te vermoorden. Ik denk dat het dan het beste is als we in het nieuws blijven en dus doorgaan met de band.' legde Loyd uit. Joe had aandachtig geluisterd en wierp nu een blik op Cole. 'Precies.' fluisterde hij. 'Blijf dan tenminste voor Milton.' 

Cole zweeg. Iedereen zag dat hij in zijn hoofd een hevig gevecht met zichzelf voerde. Uit de band stappen? Of erin blijven. Dat waren de keuzes. Davy's mond hing vol afwachting open. Joe keek met spanning toe en Loyd staarde ernstig in de vlammen. De enige die zich ontspannen leek te voelen was Jean. Ze draaide haar vinger in haar haren en neuriede zachtjes een liedje van The Socks. 'Goed dan. Ik blijf.' zei Cole uiteindelijk. Hij keek de kring rond en zuchtte. 'Maar op een voorwaarde: laat niemand zich vermoorden alsjeblieft.' mompelde hij. Loyd lachte zenuwachtig en de spanning uit Joe's lijf verdween. Ook Davy was opgelucht. 'Is goed man.' zei hij ernstig. 'Waarom blijf je uiteindelijk toch? Voor Milton?' vroeg Joe. Cole knikte. 'Ook. En omdat ik de avonturen met jullie niet wil missen.' zei hij glimlachend.