Στάιλς' POV

«ΣΚΟΤ! Τι συνέβη? Πού είναι ο Βόιντ?», ρώτησα ανήσυχος.

«Στάιλς... Έφυγε. Δεν ξέρω πού πήγε αλλά... Χάσαμε», έμεινα άφωνος. Δεν είδα τι συνέβη αλλα παρατήρησα πως κάποιος έλειπε.

«Τι στο... Πού είναι η Άλι?!?!», ρώτησα ουρλιάζοντας.

«Στάιλς...?», με φώναξε ο σκότι σιγάνα.

«Ναι, φίλε???», γύρισαν το κοιτάξω.

«Κάποιοι από εμάς πληγώθηκαν σήμερα... Ένας από αυτούς ήταν... Η Άλι», έμεινα άφωνος πάλι. Τον κοίταζα επίμονα για λίγο.

«Συγγνώμη???», είπα, σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν θα άκουσα καλά, αλλά απλά κοροΐδευα τον εαυτό μου. Την αγαπούσα ακόμα κατά κάποιο τρόπο... Δεν θα το άντεχα αν...

«Είναι αλήθεια... Είναι στο νοσοκομείο με τη μάνα μου. Η κατάσταση της είναι... Πολύ άσχημη... Και φοβάμαι ότι χειροτερεύει», έκλαψε. Εγώ δεν πίστευα στα αυτιά μου.

«ΤΙ?!? Φίλε ακούς τι μου λες τώρα???», τον ρωτήσα σοκαρισμένος.

«Την αλήθεια λέει. Η Άλι είναι άσχημα», επενέβη η Λίντια.

«Τότε, γιατί στεκόμαστε ακόμα εδώ??? Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο αμέσως τώρα! ΠΆΜΕ!!!», είπα.

Κανείς άλλος δεν είπε ούτε λέξη και πήγαμε στο νοσοκομείο όπου συναντήσαμε την Μελίσα.

«Πώς είναι???», ρώτησα νευρικά.

«Η κατάσταση της είναι πολύ άσχημα... Και πολύ φοβάμαι ότι χειροτερεύει λεπτό προς λεπτό... Έχει χάσει πολύ αίμα και δυστυχώς δεν μπορεί να θεραπευτεί έτσι μαγικά όπως εσείς...», ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. Ο Σκοτ την αγκάλιασε.

«Θεέ, μου... Εγώ το έκανα αυτό. Μπορούμε να την δούμε?», ρώτησα έτοιμος να ξεσπάσω σε κλάματα επίσης.

«Δεν είσαι οικογένεια, αλλά είσαι σημαντικός για εκείνη και εγώ έχω την κάρτα... Ακολουθήστε με», μας διέταξε και εμείς κάναμε αυτό ακριβώς που μας είπε. Πήγαμε πάνω έξω από ένα δωμάτιο που δεν φαινόταν να χρησιμοποιείτε. Σε αυτό το δωμάτιο ήταν η Άλι.

«Μπόρω να πάω πρώτος? Παρακαλώ???», ρώτησα. Ήθελα να μείνω λίγο μόνος μαζί της. Ακόμα και αν δεν είχε τις αισθήσεις της.

«Φυσικά», είπαν όλοι, η Μελίσα μου έδωσε την κάρτα και κατέβηκε κάτω για να συνεχίσει την βάρδια της.

Εγώ μπήκα στο δωμάτιο.

«Άλι?», είπα καθώς μπήκα στο δωμάτιο. Τελικά την είδα. Σε εκείνο το άσπρο κρεβάτι του νοσοκομείου με λευκά ρούχα καλώδια και μηχανές τριγύρω της. Πήγα πιο κοντά και στάθηκα δίπλα της.

«Συγγνώμη Άλι... Εγώ στο έκανα αυτό. Ότι σου συνέβη ή πρόκειται να σου συμβεί είναι όλο δικό μου φταίξιμο...», απολογήθηκα ακόμα και που ήξερα ότι αυτή δεν μπορούσε να με ακούσει. Πέθανε εξαιτίας μου...

«Και, δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να επανορθώσω...», ολοκλήρωσα ακουμπώντας την απαλά.

«Όπως το είπες... Χειροτερεύει», έκλαψα. Τότε σκέφτηκα...

«Έι Σκοτ, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τη βοηθήσεις... Αν ας πούμε... Την δάγκωνες ίσως?», ρώτησα.

«Συγγνώμη Στάιλς, αλλά εξαιτίας της κατάστασης της είναι πολύ μεγάλο ρίσκο δεν μπορώ να το κάνω», απάντησε. Σηκώθηκα για να τον κοιτάξω λίγο καλύτερα.

«Τότε, συγγνώμη αλλά ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΆΛΦΑ ΕΊΣΑΙ??? ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΚΑΝΕΊΣ???», τον ρώτησα θυμωμένος και αυτός βγήκε έξω από το δωμάτιο... Έμοιαζε... Λυπημένος. Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει άσχημα αλλά... Δεν μπορούσα απλά να κάθομαι εκεί και να περιμένω να δω αν θα πεθάνει ή όχι...

«Μην ανησυχείς, Άλι... Εγώ είμαι εδώ για εσένα, εγώ ακόμα σε αγαπάω», της είπα. Δεν θα απαντούσε. Δεν μπορούσε ούτε να μου μιλήσει ούτε να Μ ακούσει... Ακόμα την αγαπούσα αλλά όχι με τον τρόπο που με αγαπούσε αυτή. Έτσι μπορούσα να είμαι μόνο με τη Λίντια. Κάποια μέρα θα έβρισκε τον σύντροφό της. Εάν κατάφερνε να βγει από εδώ πέρα ζωντανή...

«Αλλά θα σε βοηθούσα καλύτερα αν ήξερα τι έπρεπε να κάνω…», έκλαψα.

...

«Λυπάμαι τόσο πολύ Άλι...», την ακούμπησα. Ξαφνικά την είδα γεμάτη αίματα και να ταρακουνιέται γρήγορα απ' τον πόνο. Το επόμενο δευτερόλεπτο που την κοίταξα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου χωρίς αίμα τριγύρω της, και αναίσθητη.

«Λυπάμαι τόσο πολύ...», είπα και ο Άιζακ μπήκε στο δωμάτιο.

«Τι έκανες?», μου επιτέθηκε.

«Τι στο διάολο θες Άιζακ?», ρώτησα επιθετικά.

«Την Άλι να παραμείνει ζωντανή!», απάντησε. Ακόμα και αν τα περισσότερα μέλη της αγέλης την ήξεραν μόνο μερικές μέρες, ήταν τόσο αγαπητή που όλοι την αγαπούσαν και την νοιάζονταν.

«Εγώ φταίω για αυτό... Συγνώμη», απολογήθηκα ξανά ακόμα και αν δεν θα τη βοηθούσε να γίνει έστω και λίγο καλύτερα.

«Ώστε εδώ είσαι!!!!», ο Θίο μπήκε μέσα θυμωμένος.

«Θίο...», είπα καθώς αυτός ήρθε πιο κοντά μας.

«Το ήξερα ότι θα την πλήγωνες! Ήταν απλώς θέμα χρόνου», είπε θυμωμένος.

«Ναι, αλλά θα έπρεπε στα αλήθεια να θυμάσαι ότι: ΚΆΠΟΙΟΙ ΑΠΌ ΜΑΣ ΕΊΝΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ!», του θύμισα.

«Άνθρωπος ή όχι εσύ τη σκότωσες!», φώναξε.

«Ναι δηλαδη ρε φίλε σχεδόν την έφαγες ζωντανή», είπε ο Άιζακ και εγώ τον έσπρωξα έξω από το δωμάτιο.

«ΤΗΝ ΈΤΡΩΓΕΣ???», είπε ο Θίο σοκαρισμένος.

«ΣΚΑΣΕ!», είπα και τον έσπρωξα στον τοίχο πίσω του.

«Ακόμα και αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς η Άλι πεθαίνει... Πεθαίνει εξαιτίας σου!», φώναξε, γύρισέ τα χέρια του και πέταξε εμένα στον τοίχο. Έβαλε το 1 απ' ας 2 του χέρια στο λαιμό μου. Την κοίταξα και παρατήρησα ότι ο Σκοτ είχε μπει στο δωμάτιο και προσπαθούσε να πάρει λίγο απ' τον πόνο της.

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Άλι πεθαίνει και εσείς ακόμα εξακολουθείτε να τσακώνεστε!», παραπονέθηκε.

«Εχεις δίκιο», είπα και ο Θίο με άφησε κάτω.

«Συγνώμη Σκοτ αλλά πραγματικά χρειαζόταν να σπάσω κάποιον στο ξύλο σήμερα για αυτό που έκανε...», ανακοίνωσε ο Θίο και εγώ τον άγριοκοίταξα.

«Θα μιλήσουμε αργότερα για αυτό, αλλά τώρα θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με αφήσετε μόνο μαζί της για λίγο?», ρώτησα.

«Ώστε να την κάνεις χειρότερα?», απάντησε ειρωνικά ο Θίο.

«Θίο!», διέταξε ο Σκοτ.

«Είπε ο Θίο που σκότωσε οικειοθελώς την αδελφή του!», απάντησα.

Ο Θίο προσπάθησε να μου επιτεθεί αλλά ο Σκοτ τον έσπρωξε έξω απ'το δωμάτιο. Εγώ στάθηκα δίπλα της και χαΐδεψα το πρόσωπο της.

«Στάιλς?», άκουσα την φωνή της να λέει.

«Άλι?!?», είπα έκπληκτος.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥 Καινούργιο κεφάλαιο! Yay!

Σας άρεσε? Ελπίζω να σας άρεσε μπορείτε να σχολιάσετε ή να ψηφίσετε, είναι δωρεάν!

Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι απ'την μεριά της Άλι επειδή έχω μερικά πράγματα να γράψω σχετικά...

Ελπίζω να απολαμβάνετε την ιστορία μου και όπως είπα μπορείτε να μου το δείξετε με ένα σχόλιο ή μια ψήφο. Σας παρακαλώ μην είστε ghost readers...

Σας ευχαριστώ όλους πολύ για την υποστήριξη 😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁