Ξύπνησα κάπου σκοτεινά... Κάπου... Δεν ξέρω και εγώ που ήμουν. Ήταν ένα σκοτεινό άδειο ή τουλάχιστον έτσι πίστευα δωμάτιο.

Κάποιος άνοιξε τα φώτα και τότε κατάλαβα πως ήταν ο Στάιλς.

«Στάιλς?», ρώτησα αλλά κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Συγγνώμη γλυκιά μου...», είπε.

«Βόιντ?», ρώτησα σοκαρισμένη.

«Ναι, αγάπη μου... εγώ είμαι», είπε.

«Πώς με είπες?», τον ρώτησα.

«Δεν σ' αρέσει? Αγάπη... Μην ανησυχείς άγγελέ μου... Δεν θα σου κάνω κακό», είπε ακουμπάνε στο λαιμό μου με τις παλάμες του.

«Όπως υποσχέθηκα... Όλος δικός σου... Δεν νομίζω να σε πειράζει αν είναι μία άλλη πλευρά του», είπε ακουμπώντας το λαιμό με τα χείλη του. Με έσπρωξε στο κρεβάτι και περάσαμε καλά... Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα έτσι. Καμία από όλες τις προηγούμενες σχέσεις μου δεν ήταν έτσι. Ούτε αυτή με τον Στάιλς...

Περνάγαμε πολύ καλά... Μέχρι που ξαφνικά κάτι έγινε. Ο Βόιντ σταμάτησε.

«Τι έγινε?», τον ρώτησα φιλώντας τον λαιμό του απαλά.

«Κάτι πήγε στραβά... Είναι εδώ. Μας βρήκαν», ήταν τόσο παράξενο που ένιωθα τόσο ασφαλής μαζί του. Μόλις που τον είχα γνωρίσει.

Σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε και οι δύο.

«Εντάξει, για τώρα θα γίνεις για λίγο όμηρος μου, εντάξει? Δεν θα σε πειράξω αλλά θέλω να φαίνεσαι τρομαγμένη», είπε. Εγώ έγνεψα.

Βγήκαμε και οι δύο έξω και ένα μάτσο δαίμονες με μαύρες στολές, τα λεγόμενα Όνι, ή ούνι, ή ινι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, εμφανίστηκαν πίσω μας.

«Γειά σου κόσμε», είπε ο Βόιντ.

«Δωσ' μου πίσω την αδερφή μου!», είπε προστατευτικά ο Σκοτ. Λες και χρειάζομαι την προστασία του! Δεν τη χρειαζόμουν! Ήμουν 16 μπορούσα να τα βγάλω πέρα και μόνη μου!

«Δεν το νομίζω...», οι δαίμονες φάνηκαν έτοιμοι για μάχη.

Η αγέλη του αδερφού μου φάνηκε να είναι επίσης έτοιμη. Όλοι πήραν τις λυκανθρωπισιες, Κογιότίσιες, ή ότι κι αν ήταν τέλος πάντων, μορφές τους. Ο Βόιντ χαμογέλασε και επέτρεψε κοντά μου.

Δεν φάνηκε να είναι καλά. Φάνηκε να τα χάνει τελείως. Πριν καν μπορέσω να αντιδράσω σε αυτό έπιασε το λαιμό μου και τον δάγκωσε. Τον έτρωγε. Εγώ ούρλιαξα.

Άρχισε να τρώει και τα υπόλοιπα από το σώμα μου και εγώ συνέχισα να ουρλιάζω.

Τα μάτια του δεν ήταν εκείνο το χαρακτηριστικό του μαύρου πια. Ήταν άσπρα.

Δεν άντεχα άλλο... Είπε πως δεν θα μου κάνει κακό... Ούρλιαξα μία τελευταία φορά, και λιποθύμησα.

Σκοτ'ς POV

Άκουγα την αδερφή μου να ουρλιάζει και να μουγκρίζει μέχρι που έδιωξα τον Βόιντ μακριά της.

Ούρλιαξα, σαν λύκος, στο αυτί του και αυτός έφυγε τρέχοντας. Τον ακολούθησα μέχρι που τον από την ίδια γωνία εμφανίστηκε ο Στάιλς... Τρέχοντας. Φαινόταν τρομοκρατημένος...
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥😂🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

Hello guys!

Τκ? Ελπίζω να είστε καλά.

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου μέχρι στιγμής. Εάν σας αρέσει θα με βοηθούσε πολύ 1 σχόλιο μία ψήφος ή ένα follow. Μην είστε ghost readers plssssss!

Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη! 😁😁😁😁😁😁😀😁😁