…(timeskip)

«Περίμενε, περίμενε περίμενε περίμενε! Για να καταλάβω... Όλοι οι φίλοι σου είναι κάτι υπερφυσικό?», ρώτησα.

«Τι κατάλαβες εσύ από τη συνολική συζήτηση?», ρώτησε η Μαλία σαρκαστικά. Εγώ την άγριο κοίταξα.

«Οπότε, εσείς είστε, λυκάνθρωποι, μπανσι, σκύλος της κολάσεως, Κίτσουνε, Κογιότ, Κάνιμα, Χείμαιρες... Αλλά... Στάιλς, συγνώμη αλλά δεν θυμάμαι ντι είσαι εσύ?», ρώτησα μπερδεμένη.

«Γιατί ρωτάνε ΌΛΟΙ το ίδιο?», ρώτησε και κοίταξε τον Σκοτ.

«Δεν ξέρω», τους κοίταζα μπερδεμένη.

«Λοιπόν, ήμουν κάποτε διακατεχώμουν, από ένα νογκίτσουνε, ένα σατανικό πνεύμα αλεπού», εξήγησε.

«Νόμιζα πως η Κιρά ήταν η αλεπού», είπα μπερδεμένη πάλι.

«Ναι, ξέρεις υπάρχουν πολλά είδη αλεπούδο-πνευμάτων για να αρχίσουμε να μετράμε. Ούτως ή άλλως η κυρά είναι καλή η αλεπού. Ένα σε Κίτσουνε. Ο Βόιντ είναι σατανική αλεπού...», μου εξήγησε.

«Και, τώρα είσαι?», τον ρώτησα περίεργη.

«Πιθανόν εξαιτίας σου, το ίδιο πράγμα», ανακοίνωσε.

«Μα, Στάιλς... Αν είναι έτσι, πώς μπορείς και εξακολουθείς να είσαι, εσύ?», ρώτησε η Λίντια. Όλοι φάνηκαν να το σκέφτονται αυτό.

Ξαφνικά ο Στάιλς χαμογέλασε και απομακρύνθηκε από όλους.

«Νόμιζα, πώς μπορούσατε όλοι να να ξεχωρίσετε τον αληθινό, από τον ψεύτικο Στάιλς...», είπε και όλοι μεταμορφώθηκαν. Ο Σκοτ ήρθε μπροστά μου και πήρε μία προστατευτική στάση. Ο Βόιντ Με κοίταζε επίμονα. Χαμογέλασε και εξαφανίστηκε στις σκιές προτού προλάβει κανένας να τον σταματήσει.

«Ω Θεέ μου! Εγώ το έκανα αυτό...», είπα κλείνοντας τα μάτια μου. Ήμουν τόσο στεναχωρημένη με τον εαυτό μου. Τι έκανα στον Στάιλς? Στον Στάιλς μου???

...

Σήμερα ο κύριος Αρτζεντ μου έδειξε πως να χρησιμοποιώ το σπαθί. Ήμουν εξίσου καλή σε αυτό. Τι να πω?? Συγχαρητήρια στον εαυτό μου?

Λοιπόν όχι μετά από όσα έκανα! Ο Στάιλς δεν ήταν εδώ εξαιτίας μου! Πέθανε εξαιτίας μου...

Τελειώσαμε την προπόνηση.

«Είσαι, μία πολύ καλή πολεμίστρια. Θα είχεις λαμπρό μέλλον ως κυνηγός», μου πρότεινε. Δεν ήθελα να γίνω κυνηγός όμως... Απλά θέλω να ξέρω 1-2 κολπάκια για να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Ο Κρις πήρε τηλέφωνο τον αδερφό μου, ξανά. «Παρακαλώ?», ένα χέρι βρέθηκε μπροστά στο πρόσωπο μου.

«Σσσσσσσσσσσστ!», μία οικία μου είπε. Η φωνή του Στάιλς.  Με τράβηξε πίσω και με έκρυψε στις σκοτεινές σκιές από πίσω μας, έτσι ώστε κανείς δεν μπορούσε να μας δει.

«Έρχεσαι? Τέλεια θα τα πούμε σε 5 λεπτά», είπε. Γύρισε για να με κοιτάξει αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί πια.

«Άλι?», φώναξε ανήσυχος.

«ΆΛΙ!!!!», φώναξε ξανά. Δεν απάντησα.

Κάλεσε πάλι τον αδερφό μου.

«Ναι, Σκοτ? Η... Είναι...», ο Σκοτ δεν τον άφηνε να ολοκληρώσει όπως φαίνεται...

«Χάθηκε! Πήρα τα μάτια μου από πάνω της για λίγα δευτερόλεπτα και εξαφανίστηκε! Έλα γρήγορα σε παρακαλώ», είπε. Τότε ο Στάιλς, και εγώ εξαφανίστηκα με στις σκιές.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥😈🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Hello guys!

Tk? Ελπίζω να είστε καλά...

Σας άρεσε το καινούργιο κεφάλαιο? Σας παρακαλώ μην είστε ghost readers,

Τι στο καλό μόλις συνεβει? Τι θα γίνει μετά? Μόνο ο Θεός το ξέρει...(Και εγώ μιας και είμαι η συγγραφέας... Θα ήταν λίγο παράξενο να μην ξέρω... ).

Τέλος πάντων σχολιάστε ψηφίστε και κάντε follow εάν σας άρεσε μέχρι τώρα η ιστορία μου.

Σας ευχαριστώ πολύ 😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁