Ξύπνησα ξαφνικά στη μέση του δάσους, με κάποιο τρόπο... Ήταν πολύ παράξενο, μιας και φαινόταν πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν... 5: 00 ΤΟ ΧΆΡΑΜΑ!

Άρχισα να τρέχω προς το σπίτι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι φόραγα ακόμα πιτζάμες και ότι ήμουν ξυπόλητη! Ήταν τόσο ντροπιαστικό, και ευτυχώς δηλαδή που δεν ήταν κανείς εκεί για να με δει...

Ένιωσα κάτι να δαγκώνει το γόνατό μου και έπειτα τον καρπό μου. Έχανα πολυ αίμα. Βούλιαξα και έτρεξα πολύ πιο γρήγορα.

Έφτασα σπίτι. Έψαξα για τα κλειδιά μου αλλά τότε κατάλαβα ότι τα είχα αφήσει πάνω στο γραφείο μου στο δωμάτιό μου.

Χωρίς να θέλω να ξυπνήσω κανέναν, έκατσα έξω από την πόρτα και κοίταγα την πληγή μου. Τότε, ευτυχώς, ήρθε ο Σκοτ και άνοιξε την πόρτα.

«Άλι! Με κατατρόμαξες!», φώναξε.

«Συγγνώμη... Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω», απολογήθηκα. Αυτός ήρθε και έκατσε δίπλα μου.

«Ηρέμησε δεν ξύπνησες κανέναν... Απλά πήγα πριν λίγο στο δωμάτιό σου για να σε τσεκάρω, και δεν σε βρήκα εκεί», είπε.

«Πόση ώρα με ψάχνεις?», τον ρώτησα.

«Μια με δύο ώρες», είπε. «Το καλό είναι ότι είσαι καλά», έγνεψα, αυτός με αγκάλιασε και τον αγκάλιασα και εγώ.

«Που ήσουν για να έχουμε καλό ρώτημα?», ρώτησε καχύποπτα.

«Ούτε που ξέρω. Μάλλον θα ύπνοβατούσα. Πριν λίγα λεπτά ξύπνησα στη μέση του δάσους. Άρχισα να τρέχω προς το σπίτι αλλά κάτι με δάγκωσε τον καρπό και στο γόνατό μου. Έχασα πολύ αίμα», του είπα.

«Μα, δεν έχεις καμία πληγή και, σωματικά, φαίνεσαι μία χαρά», παρατήρησε.

«Σκοτ, ορκίζομαι είχα δύο πληγές και έτρεχε πολύ και απ' τις δύο», προσπάθησα να πω.

«Σε πίστευω!», είπε και φάνηκε να είναι πολύ σοβαρός.

«Αλήθεια?», τον ρώτησα.

«Ναι, Άλι. Είσαι η μικρή μου αδερφή, και σε ξέρω. Δεν είσαι τρελή. Σε πιστεύω», είπε και ξάπλωσα στον ώμο του και έκλαψα.

«Πάμε να ξεκουραστούμε τώρα, εντάξει?», έγνεψα. Ήμουν πολύ κουρασμένη.

Μπήκαμε στο σπίτι εγώ πήγα πίσω στο δωμάτιό μου και αυτός στο δικό του.

Για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Προσπαθούσα να βρω μία λογική εξήγηση για αυτό που έγινε στο δάσος. Δεν είμαι τρελή, σωστά? Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αλλά μάλλον ήμουν, μιας και δεν μπορούσα από τη μία ναι έχω χτυπήσει άσχημα και να βλέπω τόνους αιμά να τρέχουν από πάνω μου και το επόμενο δευτερόλεπτο απλά να είμαι καλά χωρίς ούτε γρατζουνιά.

Έπειτα απλά αποκοιμήθηκα καθώς σκεφτόμουν αυτά...
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

Λοιπόν αν περιμένετε να απολογηθώ επειδή το κεφάλαιο είναι μικρό, δεν θα το κάνω οπότε να μην το περιμένετε. Ούτως ή άλλως είναι καλύτερο αυτό, γιατί σημαίνει ότι όλο και πιο πολλά κεφάλαια έρχονται.

Ελπίζω αυτό το κεφάλαιο να σας γέμισε αγωνία για το τι θα συμβεί αργότερα όπως και εμένα...

Βασικά... Εγώ ήδη ξέρω τι θα γίνει! Αυτό είναι για μένα να το ξέρω, και εσάς να το μάθετε οπότε θα σας κρατήσω μία μικρή αγωνία για το τι θα συμβεί.

Τέλος πάντων σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο? Ελπίζω να σας άρεσε.

Ευχαριστώ για την υποστήριξή σας 😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁
😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁