Άλι's POV

Το επόμενο πρωί ξύπνησα στην αγκαλιά του. Ήταν ξύπνιος, ήδη... Ή δεν είχε κοιμηθεί καθόλου.

«Πόση ώρα είσαι ξύπνιος?», τον ρώτησα. Σήκωσε τα φρύδια του και με κοίταξε επίμονα.

«Δεν κοιμήθηκες καθόλου έτσι?», ρώτησα.

«Όχι... Βασικά, δεν κοιμάμαι», μου εξήγησε.

«Ήσουν εδώ όλη την ώρα?», τον ρώτησα έκπληκτη.

«Σε πρόσεχα. Και βασικά... Πρέπει να φύγουμε», ανακοίνωσε.

«Τι? Γιατί?», τον ρώτησα.

«Οι γιατροί του τρόμου επέστρεψαν και... Εσύ είσαι ακόμα άνθρωπος», δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό.

«Ποιοί είναι οι γιατροί του τρόμου?», τον ρώτησα περίεργη.

«Εξηγήσεις αργότερα... Πρέπει να φύγουμε», είπε και παρατήρησα ότι τα πράγματά μου ήταν ήδη έτοιμα σε μία βαλίτσα.

«Εσύ το έκανες αυτό?», ρώτησα δείχνοντας προς τη βαλίτσα.

«Άφησα ένα Όνι να σε προσέχει για μερικά λεπτά...», είπε. «Είμαι γρήγορος... Τέλος πάντων πρέπει να φύγουμε!», είπε και έπιασε το χέρι μου. Φύγαμε μαζί.

...

Περπατούσαμε για πολλές ώρες. Σταθήκαμε δίπλα από ένα παλιό νοσοκομείο το οποίο δεν χρησιμοποιούταν πια.

«Βόιντ, χρειάζομαι λίγη ξεκούραση... Περπατάμε τόσες ώρες και δεν μπορώ άλλο», τον ικέτεψα. Ήταν πολύ σκοτεινά για να τα καταφέρω να τον δω αλλά μπορούσα να τον αισθανθώ δίπλα μου.

«Μπορούμε να περάσουμε τη νύχτα εδώ», είπε. Και εγώ έπεσα ξερή στο πάτωμα.

«Γούοου! Σε έπιασα... Σε κρατάω μωρό μου», υποσχέθηκε. Είδα μία μωβ φωτιά τριγύρω μας και την ένιωθα. Ήταν τόσο ζεστή...

«Άσε την αλεπού να σε προστατέψει... Ασ'την να σε ζεστάνει...», είπε και τον αγκάλιασα. Έκρυψα το πρόσωπό μου στο στήθος του. Με φίλησε στο κούτελο.

«Μην ανησυχείς άγγελέ μου. Είμαι εδώ για σένα», άρχισε να κάνει ζέστη εδώ πέρα. Έπεσα γρήγορα για ύπνο...

...

Ξύπνησα στη μέση της νύχτας σφιγμένη στα χέρια του. Ήμασταν ακόμα στο πάτωμα αλλά δεν με ένοιαζε. Το μόνο πράγμα που με ένοιαζε ήταν αυτός. Και μόνο αυτός... Το ότι ήταν εδώ μαζί μου... Αντίθετα με τον Στάιλς...

«Τι τρέχει?», με ρώτησε.

«Τίποτα», απάντησα. Γύρισα να τον φιλήσω. Με φίλησε και αυτός. Ήταν ένα ζεστό φιλί το ευχαριστήθηκα πολύ. Όμως όμως ο Βόιντ ξαφνικά σταμάτησε...

«Τι έγινε?», τον ρώτησα κατατρομαγμένη. Αυτός κοίταζε στη μέση του πουθενά πίσω από κάτι σκοτεινά δέντρα...

«Άλι, απλά... Απλά μείνε πίσω μου και μη φύγεις εντάξει?», με ικέτεψε. Σηκώθηκα δίπλα του. Αυτός άφησε ξανά την αλεπού του για να μας προστατεύει.

Ξαφνικά κάτι περίεργοι άνθρωποι με περίεργες μάσκες εμφανίστηκαν από τα δέντρα και ο Βόιντ απλά τους άγριο κοίταζε. Τότε κι άλλοι άνθρωποι σαν κι αυτούς εμφανίστηκαν πίσω μου. Ήμουν τόσο τρομαγμένη που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ίσα-ίσα που μπορούσα να θυμηθώ να αναπνέω.

«Βόιντστάιλς... Σε θυμάμαι. Ήσουν ένα μικρό παιδί όταν αυτό σου συνέβη... Εσύ με θυμάσαι?», ο από ότι φαίνεται ο αρχηγός τους είπε στον Βόιντ.

«Πώς μπορώ να σε ξεχάσω? Εσύ είσαι αυτός που το προκάλεσε όλο αυτό!», του απάντησε ο Βόιντ δείχνοντας του το χέρι του.

«Δεν είμαστε εδώ για σένα. Έχουμε τελειώσει μαζί σου... Αυτό που θέλουμε εμείς είναι αυτή», με κοίταξε. Ο Βόιντ με τράβηξε πιο κοντά του.

«Δεν πρόκειται να την αγγίξεις!», γρύλισε.

«Διαφωνώ», ανακοίνωσε. Ο Βόιντ του επιτέθηκε και άφησε εμένα πίσω. Ένιωσα δύο χέρια να με αγκαλιάζουν και να με τραβάνε πίσω.

«Βόιντ, Βόιντ, Βόιντ! Πάντα υποτιμάς τους άλλους μόνο και μόνο επειδή εσύ νιώθεις τόσο δυνατός...», ανακοίνωσε.

«ΑΣ'ΤΗΝ ΉΣΥΧΗ!!!», ούρλιαξε και εμείς εξαφανιστηκαμε σε ένα περίεργο είδος Σκιών...
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🖤🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

Heya guys!

How you doing?

Τι πιστεύετε ότι θα συμβεί μετά? Σχολιάσετε, ψηφίστε και κάντε follow! Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη 😁😀😁😁😁😁😁😁😁😁😁