«Τι είναι αυτό το διπλή κατοχή???», ρώτησα όπως με έλυνε.

«Λοιπόν... Όταν σου είπα να κάνεις τον Στάιλς να πει: Σε αφήνω να μπεις, αυτό είναι που χρειάζεται να πει ένας άνθρωπος, για να τον κυριεύσω», είπε.

«Εμείς τα πνεύματα είναι εύκολο να αναγκάσουμε τους ανθρώπους να το πουν αυτό. Είναι πολύ σπάνιο, αλλά αυτό συνέβη. Όταν μπαίνουμε σε ένα σώμα πρέπει να περνούμε τον έλεγχο αλλά... Όταν ένα άλλο πνεύμα καλό ή κακό προσπαθεί να πάρει και αυτό τον έλεγχο, μία μάχη ξεκινά μεταξύ των δύο πνευμάτων. Το πρόβλημα είναι πως τότε δεν υπάρχει κανείς για να πάρει τον έλεγχο. Ο άνθρωπος είναι πολύ αδύναμος. Οπότε είτε το σώμα πέφτει κάτω εντελώς ακίνητο, μέχρι να κερδίσει ένα πνεύμα τον έλεγχο, ή τρελαίνεται και παλεύει με το άτομο που είναι πιο κοντά του για να νιώθει ότι είναι μέρος της μάχης», εξήγησε. Αυτό ήταν εύκολο να θυμάμαι. Δύο πνεύματα, κακό πράγμα.

«Γιατί επιτεθηκες σε εμένα?», ρώτησα.

«Ήσουν πολύ κοντά», απάντησε.

«Ξέρω πως υπάρχει και κάτι άλλο», τον παρακάλεσα.

«Είσαι τόσοοοοο νόστιμη!», είπε. Έκανα μία γκριμάτσα ενοχλημένη.

«Επίσης, σε αυτό βοήθησε και το άλλο πνεύμα. Ήξερε πως είσαι πιο κοντά σε μένα από ότι οποιοσδήποτε άλλος. Εγώ... Σε αγαπώ», εξομολογήθηκε και με φίλησε. Σε αυτή την περίπτωση μάλλον θα τον έσπρωχνα μακριά λέγοντας του ότι ίσως θα ήταν καλύτερα εάν το πηγαίναμε λίγο πιο σιγά.

Αλλά έκανα το ακριβώς αντίθετο. Τον φίλησα και εγώ. Τα χέρια μου δεν μπορούσαν να τον σπρώξουν. Το στόμα μου δεν μπορούσε να πει αυτά τα σκληρά λόγια σε αυτόν. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να τον φιλήσω.

Τα χέρια του μετακινήθηκαν από τα μαλλιά μου στην πλάτη μου και μετά από την πλάτη μου στα οπίσθια μου. Φιλιόμασταν ακόμα όταν ανεβήκαμε στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως διάολο καταλήξαμε εκεί πέρα...

Αλλά δεν είχε σημασία!  Αυτό που είχε όμως σημασία για μένα ήταν να περάσω καλά με τον Βόιντ.

Και αυτό ακριβώς κάναμε...

(Σκηνές ακατάλληλες για ανηλίκους 💋🥰💋🥰💋💋💋💋)

«Ξέρεις, πιστεύω ότι η απάντηση στο αίνιγμα σου (Όλοι το έχουν αλλά κανείς δεν μπορεί να το χάσει), πίστευα ότι ήταν το μυαλό... Αλλά ξεκάθαρα πια, δεν είναι γιατί το δικό μου το έχω χάσει εξαιτίας σου...», τον κατηγόρησα γλύκα.

«Είμαι λίγο πονηρός δεν είμαι?», ρώτησε και γελάσαμε και οι δύο σιγανά. Συνεχίσαμε...

Στάιλς' POV

«Σκοτ, ανησυχώ πραγματικά πολύ για την Άλι», του είπα.

«Ναι, και εγώ ανησυχώ πολύ Στάιλς... Αλλά θα τη βρούμε!» απλά προσπαθούσε να είναι αισιόδοξος.

«Ζωντανή?», ρώτησα κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο για λίγη ώρα...
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥💋🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

Hey guys 😁

Tκ? Ελπίζω να είστε καλά!

Ελπίζω να απολαμβάνετε στην ιστορία μου! Μπορείτε να μου πείτε τις απόψεις σας όποτε θελήσετε!
Αυτά από εμένα!!!

Σας ευχαριστώ πολύ 😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀😀