Άλι's POV

Ξύπνησα στο νοσοκομείο, ξανά. Ο Στάιλς καθόταν δίπλα μου κλαίγοντας.

«Στάιλς?», τον φώναξα. Έμοιαζε έκπληκτος.

«Είμαι εδώ Άλι! Στ' ορκίζομαι είμαι εδώ!», είπε και χαΐδεψε τα μαλλιά μου και φίλησε το κούτελο μου. Τόσο μεγάλος υποκριτής! Φερόταν σαν να νοιαζόταν για εμένα, αλλά δεν νοιαζόταν! Βασικά, μόνο ο Βόιντ νοιαζόταν πραγματικά για εμένα...

«Είμαι νεκρή?», δεν ήμουν σίγουρη αν ήμουν ζωντανή. Ίσως αυτός να ήταν ένας άγγελος που έμοιαζε με τον Στάιλς, και πιθανόν να είχε το ίδιο όνομα???

«Τι? ΌΧΙ! Όχι, μην το λες αυτό! Εσύ... Εσύ είσαι μια χαρά! Είσαι εδώ!», με αγκάλιασε. Τον αγκάλιασα και εγώ μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Με άφησε πίσω στο κρεβάτι.

«Τι στο καλό σκεφτόσουν?», ρώτησε.

«Στάιλς, δεν θέλω να γυρίσω πίσω στο Λονδίνο! Θέλω να μείνω στο Beacon Hills», είπα.

«Για ποιον λόγο?», ρώτησε.

«Δεν... Δεν θα ήθελα να το συζητήσω αυτό... Απλά θέλω να μείνω εδώ, δεν θέλω να πάω... Πουθενά αλλού εκτός από εδώ!», του είπα. Με κοίταξε δύσπιστα.

«Είναι για την προστασία σου!», εξήγησε.

«ΨΈΥΤΗ! Προστασία μου δεν είναι για την προστασία μου! Από πότε νοιάζεται καν για αυτό??? Γιατί αν νοιαζόσουν, θα είχες ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΟ ΌΤΑΝ ΣΤΟ ΖΉΤΗΣΑ!», φώναξα, αλλά ήμουν πολύ αδύναμη για να συνεχίσω. Προσπάθησα να σηκωθώ, ακόμα και καιγομουν στον πόνο και ο Στάιλς δεν με βοήθησε καθόλου. Αντίθετα, με έσπρωξε πίσω.

«Όχι, όχι, όχι, δεν σε αφήνω να το ξανακάνεις αυτό! Το έχεις ήδη κάνει δύο φορές! Δεν σε αφήνω να το ξανακάνεις!», ανακοίνωσε. Παρατήρησα κάτι πίσω του. Κάτι σκοτεινό...

«Στάιλς! ΠΊΣΩ ΣΟΥ!», βούλιαξα όσο δυνατά όσο μπορούσα και ξαφνικά ένιωσα κάτι να χαϊδεύει την επιδερμίδα μου. Άκουσα τη φωνή του Βόιντ να λέει... Κάτι. Τότε έχασα τις αισθήσεις μου.

Στάιλς' POV

«Συγγνώμη που έπρεπε να χαλάσω αυτή τη τόσο σημαντική συζήτηση, αλλά πρέπει να πάρω αυτό το κορίτσι μακριά από τα βρωμόχερα σου!», είπε και ένα Όνι πήρε την Άλι, απ'το πάτωμα. Είχε λιποθυμήσει ξανά.

«ΆΛΙ!!!», ούρλιαξα δυνατότερα απ' ότι συνήθιζα.

«ΣΚΟΤ! ΛΊΝΤΙΑ!», ούρλιαξα με την ελπίδα ότι κάποιος θα με άκουγε. Λιποθύμησα.

...

Ξύπνησα σε ένα υπόγειο που... Κατά κάποιο τρόπο μου θύμιζε κάτι. Η Άλι ήταν δεμένη δίπλα μου. Ω Θεέ μου ευτυχώς ήταν ακόμα ζωντανή.

«Που είμαστε?», ρώτησα. Ήξερα ότι ο Βόιντ θα ήταν κάπου τριγύρω.

«Ωστε δεν ξέρεις?», ή καλύτερα... Δεν θυμάσαι. Ρίξε μία καλύτερη μάτια!», με διέταξε κοίταξε τριγύρω. Ωχ όχι! Όχι όχι αυτό το υπόγειο!

«Σε παρακαλώ Βόιντ! Σε παρακαλώ για μία φορά!», τον ικέτεψα.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό και εσύ το ξέρεις καλύτερα από όλους...», χαμογέλασε. Προσπάθησα να λυθώ.

«Α-α! Δεν υπάρχει απόδραση για τα καλά αγόρια!», είπε και ήρθε κοντινότερα. Είδα ένα Όνι δίπλα από την Άλι. Έχωσε κάτι μέσα της.

«ΒΟΙΝΤ ΣΤΑΜΆΤΑ!!!», φώναξα

«Αλήθεια Στάιλς? Μόνο αυτό έχεις???», ρώτησε και στάθηκε δίπλα από την Άλι.

«Απλά ΑΣ ΤΗΝ ΉΣΥΧΗ!», φώναξα.

«Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το κάνω?», με ρώτησε. Κοίταξα τριγύρω. «Βλέπεις δεν παίρνω εντολές ούτε από τον Θεό, πόσες πιθανότητες έχει ένα 18χρονο αγόρι σαν και σένα?», ρώτησε ειρωνικά.

«Ξέρεις, ότι δεν θα τα καταφέρει να φύγει από δω... Τουλάχιστον όχι ζωντανή...», πήγε πιο κοντά σε αυτήν.

«Γιατί αυτήν?», ρώτησα κλαίγοντας.

«Γιατί αυτή... Θα προκαλέσει πιο πολύ πόνο απ' όλους...», υποσχέθηκε. Φυσικά και για αυτό το γαμημενο πράγμα που κάνει με τον πόνο. Έδεσε την Άλι σφιχτοτερα.  Δεν μπορούσα να το αντέξω αυτό. Να κάθομαι και να ακούω πως θα την βασανιζε.

«Απλά άκουσε με εντάξει? Απλά... Ασ' την να φύγει! Θα μείνω εγώ όσο θέλεις λύνοντας τα περίεργα αινίγματα, αλλά ασ' την να φύγει, είναι υπερβολικά πολύ αθώα...», τον ικέτεψα. Το Όνι κρατούσε ένα μαχαίρι τώρα... ΤΈΛΕΙΑ!!!

«Βασικά, είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου... Εσύ φεύγεις, αυτή μένει», ανακοίνωσε.

«ΌΧΙ! ΣΤΑΜΆΤΑ!!!», τον παρακάλεσα ξανά.

«Αντίο Στάιλς», χαμογέλασε. Πήγα πίσω στο νοσοκομείο μετά την τελευταία μου προσπάθεια να πω: ΌΧΙ! Ακόμα κι αν ήξερα ότι δεν θα βοηθούσε.

Άλι's POV

Ξύπνησα κάπου δεμένη.

«Στάιλς?», φώναξα.

«Έφυγε. Μην ανησυχείς άγγελέ μου, δεν θα σε πειράξω», είπε και με φίλησε στο μέτωπο.

«Ναι, αυτό είπες και την προηγούμενη φορά», είπα.

«Ήταν ατύχημα! Δεν ήθελα να σε πειράξω!», υποσχέθηκε. Ήμουν λίγο τρομαγμένη... Αλλά γιατί να φοβάμαι τον Βόιντ?

«Τι ήταν τότε?», ρώτησα.

«Μια διπλή κατοχή», είπε σε έναν σκοτεινό, αλλά κατά κάποιο τρόπο θυμωμένο, τόνο.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

Hey guys!!!

Tk? Ελπίζω να είστε πάρα πολύ καλά!

Οπότε... Σας άρεσε? Θα έπρεπε να συνεχίσω? Θα το κάνω ούτως ή άλλως αλλά χρειάζομαι την γνώμη σας!!!

Αν σας αρέσει η ιστορία μου σχολιάστε ψηφίστε ή κάντε follow!

Σας Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη 😁😀😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁😁