Ria's POV

Nababaguhan pa rin ako sa bagong view mula dito sa veranda.

Lumaki ako sa school na'to na natatanaw ang buong forest. Hindi mga islands. I sighed while trying to remember the scenery from here.

Kung hindi lang sa constellation ng virgo, edi sana wala na kaming liwanag.. at babalik ang mapupulang ulap na kasingkulay ang dugo.

Tsk.

The whole world has changed.

A lot.

And I am not blaming anyone here. Naintindihan ko naman ang ginawa ni Trev noon. It's just that... mahirap iwasan ang consequences ng bawat galaw namin.

Every move starts a butterfly effect.

And the worst is yet to come.

Wala pa kaming update sa pangatlong prophecy ni Rhea. Ang alam namin, tungkol ito sa demigods na itinakdang tulungan ang olympians.

Ang dami kong mga tanong pero walang makakasagot. Kung meron man, wala siya dito. Nasa elysian fields siya.

I really hate not knowing everything. Sa tingin ko may karapatan kaming malaman ang lahat ng nangyayari sa bawat sulok ng mundo. Like... anong nangyayari ngayon sa underworld? Asan na ang ibang traitor gods? Kelan ang next move nila?

May plano na ba ang Olympians?

ANONG ORAS NA BA?

I looked over my shoulders to see my surroundings. Anong oras na nga ba? Is it time for dinner already?

Tsk. The sun doesn't rise and set. How the fuck can we tell the time? Heck. There is no sun at all.

Babalik na sana ako sa loob ng dorm nang may narinig akong ingay kaya napalingon ako.

A figure is currently leaning on the marble ledge with arms crossed.

And that unforgettable grin on his face.

"Chase?" siningkit ko ang mga mata ko.

"missed me?" lumapad ang ngiti niya.

Hindi ko alam kung bakit pero nakita ko nalang ang sarili ko na humahakbang papalapit sa kanya.

Saka...

Saka ko tinuhod ang sikmura niya dahilan na mapayuko siya.

"Argh- what the- ano bang trip mo?!" hiyaw niya hawak-hawak ang tiyan niya.

Sooo... hindi siya isang hallucination?!

"Just checking kung minumulto ba ako." sagot ko.

Nagulat nalang ako nang nakasandal na ako sa pader preventing me from escaping with both of his arms.

When did he gain such speed?

"Tsk. Hindi yun ang gusto kong welcoming gesture sa pagbalik ko." sinimangutan niya ako. Maintaining eye contact kahit nakakadistract na yung maliit na distansya ng mukha namin.

I heaved a sigh saka kinuha ang isang kamay niya at umikot patalikod.

"Nagbago ka ata." binitawan ko siya.

"Bakit? Pumogi ba ako?" tanong niya.

"Hmm.. di pala. Ikaw pa rin yung Chase na kilala ko. Mas malandi nga lang." naglakad na ako papasok sa dorm.

Hindi pa rin nabura sa isipan ko ang ginawa ni Chase kanina. Fuck. Hindi ako ready.

When did he become so aggressive?

Ayy wait. Noon pa pala. Naalala ko kasi ang ginawa niya sa Arcadia.

Umiling ako. Ba't ko ba iniisip ang nangyari noon?

"are you sick?" napatigil ako sa tanong ni Kara.

"h-huh?" nagtaka ako sa sinabi niya.

Sinong may lagnat? ako?

"your face is so red." aniya saka lumapit sa'kin. Napaatras kaagad ako at napakamot ng ulo.

"U-uhm... I'm fine.. Sunburn lang. I'll just go rest in my room." nagmadali akong pumasok sa kwarto ko.

Kara's POV

Sunburn when there is no sun? Sinundan ko ng tingin ang babaeng tumakbo papunta sa kwarto niya while cupping her cheeks.

Did something happen?

I was about to go check kung ano ang nakita niya sa veranda when I heard the door open.

"Seht?" I called his attention.

He paused for a second then gave me a smile. "Is Thea here?" he asked.

"she's in the mechanical room with Bo." I simply answered and proceeded to get some food in the kitchen.

"she's doing a good job... she helped a lot. She's fine while you were gone." dagdag ko for the sake of answering his unspoken questions.

Binuksan ko ang fridge at kumuha ng chilled strawberries.

I waited for a response from Seht.

But to my surprise, ibang boses ang narinig ko.

"how about you? were you doing fine all this time?"

That voice.

Tsk. Of course he's here. They're all here. Why am I even surprised?

I turned to see Dio walking closer to where I am standing. I froze when he took the strawberry from my hand.

"di mo pa nasasagot ang tanong ko." sambit niya at tinignan ako na tila naghihintay sa susunod na mga salitang lalabas mula sa bibig ko.

But I got nothing for him.

Tinitigan ko lang siya na naglalakad pagkatapos ay sumandal sa sofa with arms crossed.

While absorbing every tone.. 

pitch...

and realized how long I haven't heard that voice.

And how I actually longed for it... sa tuwing bumababa ako sa lupa at bisitahin ang kweba kung saan niya ako nahanap.

Kung saan siya nangako sa'kin.

"Kara?"

"I.. am fine. You?" I tried my best not to stutter and regain my posture.

"I like hearing your voice like this. It's so different from my memories while we were apart." he stated.

Wow. Is that supposed to be an answer to my question? Or did he bump his head causing him to become stupid?

"did you enjoy your mission?" kumuha ako ng isang strawberry sa tray na nakapatong sa mesa.

The taste is sweeter than I expected.

"kinda... marami kaming nakasalubong na monsters mula pa mismo sa ancient era." he answered. Nang tumigil ang mga mata niya sa bandage na nakatago sa long sleeves ko.

I intentionally wore it to hide my fresh wound from our last encounter with those monsters.

A day ago at the local park.

The wound is deep that is why it's taking me time to heal.

Akala ko magtatanong siya kung paano ako nagkaroon ng sugat sa braso ko. Pero bumalik rin ang mga mata niya sa'kin.

"I trust you when you say you're fine." namuo ang isang ngiti sa labi niya. "di mo ba ako namiss?"

I gave him a straight face. "no."

He pouted and made the whining sound that dogs do when they're sad and scared.

I shrugged and made my way across the living room.

"Karaaa!" sinalubong ako ng isang mahigpit na yakap mula kay Chase na galing pa sa labas ng veranda?

Did he and Ria met already?

"you're messing my food Chase." bumitaw ako.

"Ayy- sorry." he gave me a peace sign. As if that peace sign can fix it if I dropped my food.

Nawala na siya sa harap ko. Seconds later, nasa harap na siya ng TV, nasa counter ng kitchen, nakaupo sa carpet, nakahiga sa sofa.

"Grabe sobrang namiss ko na ang dorm!" I heard him exclaim.

I felt dizzy looking at him in every direction of the dorm so I just sighed and looked straight.

"I'm going inside my room." I said determined to be alone and keep the strawberries to myself.

Before I entered however, narinig ko ang kaunting conversation nilang dalawa.

"nasa clinic pa rin ba si Trev?"

"Yeah. Ewan ko nga kung bakit ang tagal nya dun."

I guess he found Cesia.