حقیقتا ایده ی اصلی این داستان از میراست

DreamxCastle

البته، اون میخواست اشتون با شخصیت و رفتار متفاوتی باشه و بقیه هم همینطور. فقط ایده ی بِیسِ دیو و پری رو اون به من داد

ممنون میرا (:

[ 💫 ]

"قو"

روش رو خوند. پارسال منتشر شده بود. کتاب کلفتی نبود...ولی پونصد صفحه ای میشد. هاه! داره کیو سرکار میذاره؟ اون دقیقا میدونه اون کتاب چند صفحه و چند کلمه ست. خودش با همین دستاش نوشتتش و ویرایش کرده، نقش جلدش رو با همین دستای خودش کشیده...

چشم بسته کتاب رو باز کرد، با اینکه میدونست به کدوم بخش میوفته، باز هم توجهی نکرد و چشماشو باز کرد

"مژه هایش بلند و چشمانش آبی بلورین بودند. با وقار و قدبلند با لبخند جذابش، جلوی او ایستاد. ماتیلدا زیر چشمی به پسر نگاه کرد، پسر رویاهایش..."

اون لبخند زد...لذتی که از این خوندن این کلمات میبرد وصف ناشدنی بودن. کتاب دیگه ش رو برداشت. این کتابش، بیشتر برای نوجوان ها جذاب بود. دو سال پیش نوشتش و یکی از بهترین داستانهای سال دراومد...

"جوابی برای او"

دوباره چشمهاشو بست و شانسی یه صفحه رو باز کرد. لبخند زد

"ماریانا بهت زده به پدرش نگاه کرد. 'ممکن نیست! اگه اون پسر بچه ی شماست، چرا اینقدر-' ویل با سیلی ای که به صورت خیس دخترش زد، به او فهماند که قدرت دست کیست. چه کسی دستور میدهد و چه کسی بهتر است."

خنده ی کوتاهی کرد...اینا همشون خزعبلات بودن. اون یه چیز خاص و واقعی میخواست. میخواست روحش رو آزاد کنه و حقیقت رو بنویسه. میخواست نوشته هاش مستند باشن و چیزی باشن که اون "تجربه" کرده، نه "رویاپردازی"

عینکش رو برداشت و تلفن رو تو دستش گرفت...بعد از شماره گیری به اندازه ی سه بوق منتظر موند

"هااایااا"

"مایکل؟ میخوام ترتیب یه پیک نیک رو بدی...میخوام از این قفس برم بیرونو ببینم"

"هاها! باشه الان با بچه ها ترتیبشو میدم"

"زیاد شلوغش نکن"

گوشی رو قطع کرد. به ایده ی پایه احتیاج داشت. پشت میزش نشست و موهاش رو کنار زد. مدادش رو بین انگشتاش چرخوند. خونه ساکت بود. اون تنها بود...همیشه تنها بود. به پنجره ای که روبروی میزش بود نگاه کرد. هرگز پنجره رو باز نمیکنه. سعی کرد تمرکز کنه ولی نتونست...نفس عمیق کشید و چشماشو بست، برای هزارمین بار داستانی که تو ذهنش بود جلوی چشمش اومد...

ولی نه! اون ارزش نوشتن رو نداره...

حداقل اشتون ایروین، نویسنده ی معروف، چنین فکری میکرد.

همه ی کلمات مهمن

~مریلآ~