Ik zit in de aula voor me uit te staren, als ik het bruinharige meisje zie staan. Annelie kijkt me aan, loopt naar het bankje toe en komt naast me zitten.

'Hey Lucas.' Ze knippert even lief met haar grote bambi ogen.

'Hey Annelie,' zeg ik spiegelend. Ze lacht even. Zenuwachtig kijk ik naar mijn voeten. Nu pas valt het me op dat de zwarte nikes helemaal vies zijn.

'Mijn schoenen zijn ook vies hoor,' zegt Annelie terwijl ze haar niet meer zo witte schoenen naar voren uitsteekt. Ik lach en probeer een ander onderwerp te bedenken. Een roekeloos gevoel neemt het van me over.

'Zullen we zo anders wat gaan doen? Uhm, in de stad?' Het is eruit, nog voordat ik erbij kon nadenken. Nu kan ik het niet meer terugdraaien.

Toch heeft Annelie wonderbaarlijk snel een antwoord voor mij. 'Lijkt me leuk! Ik ben om twee uur uit. Jij?'

Ik slik. Eigenlijk ben ik om drie uur uit, maar voor haar wil ik best nóg wel een uurtje spijbelen op mijn geweten hebben. 'Ik ook.' zeg ik.

'Mooi. Ik wacht op je bij de fietsenstalling,' zegt ze voordat ze opstaat en wegloopt.

'Tot zo!' roep ik nog snel. Ze steekt haar hand op en loopt door. Ik kijk haar na totdat ze in een lokaal verdwijnt.

Mijn telefoon verteld me dat het bijna half één is. Nog een halfuur te gaan en dan staat Annelie op me te wachten. Dat betekend dat ik weer Biologie ga skippen. Maar ja, Mevrouw Wemels is het toch wel van me gewend. Wat heb ik liever? Een halfuur corvée of de rest van de middag doorbrengen met een leuk meisje? Dat is niet moeilijk voor mij. Het maakt me ook niet uit dat mijn ouders van al mijn gespijbel te weten zullen komen. Nog een beetje teleurstelling kan er heus nog wel bij.

Als de bel om twee uur gaat loop ik gelijk naar de fietsenstalling. Annelie staat er nog niet, dus haal ik alvast mijn fiets van het slot en loop ik naar de hare toe.

Vijf over twee. Achja, misschien heeft ze wel een irritante leraar die zijn klas te lang binnen houdt?

Nog vijf minuten strijken voorbij. Ik kijk teleurgesteld op mijn telefoon. Als er iets is waar ik niet tegen kan, is het wel lang moeten wachten op iemand.

Alsof ze mijn zenuwen konden ruiken, komen er jongens op me af. 'Ey, Lucas.' Een van hen geeft mij een stomp tegen mijn schouder. Blijf gewoon van me af! Ik trek mijn arm uit zijn greep en ga met mijn rug naar hun toe staan.

'Laat. Me. Met. Rust.' Sis ik met korte pauzes tussen de woorden in. De groep jongens, waarvan ik de namen niet eens ken, beginnen allemaal tegelijk te lachen. Alsof ze het hadden afgesproken.

'Weet je Lucas, wij-' abrupt stopt hij. 'Zo zo zo. Wat hebben we hier voor een verschijning. Poe hé wat lekker.' Met een slecht vermoeden draai ik me om. Annelie. Een kwartier te laat.

'Wat de fack, ga weg!' Annelie slaat haar armen over elkaar.

'Alleen als ik je nummer krijg,' zegt een andere jongen.

'Hoor je soms niet wat ze zegt? Tyf op!' Ik geef hem een duw. Het voelt alsof ik de wereld aan kan met Annelie naast me. Ik voel me veilig bij haar, als ik eerlijk ben.

De jongen kijkt me moordend aan, geeft Annelie een knipoog na haar helemaal in zich opgenomen te hebben en loopt dan weg, met de rest van de jongens in zijn kielzog. Dan keer ik me tot Annelie.

'Kwartiertje in de klas gehouden?' vraag ik.

Annelie kijkt me schuldbewust aan. 'Ooh nee. Sorry sorry sorry, ik kwam iemand tegen en was even helemaal vergeten dat ik hier om twee uur moest zijn.'

Ik wuif het weg met mijn hand, ondanks dat ik het eigenlijk helemaal niet zo fijn vond. 'Geen probleem, kan gebeuren. Zullen we?' Annelie knikt. De oneindige glimlach vormt zich weer op haar gezicht, waar ik stiekem wel een beetje door opknap.

'Let's go!'

Er wordt niet veel gezegd tijdens het fietsen naar de stad, maar het is goed zo. Zo kan ik alvast bedenken wat we zo gaan doen. Ik had dit voor moeten bereiden. Wat als het saai wordt? De moed zakt me in de schoenen.

'Zullen we ergens gaan zitten?' vraagt Annelie dan. Mijn schouders voelen gelijk lichter.

'Is goed. Hou je van koffie?' Annelie knikt gelijk. Van binnen maak ik een sprongetje. In ieder geval houden we allebei van koffie.

We zetten onze fietsen bij een bewaakte fietsenstalling neer en lopen langzaam naar het centrum van de stad. 'Starbucks, Mams, gewoon Mc Donalds of een café?' vraag ik aan Annelie. Ze haalt haar schouders op.

'Een café, dat is gezelliger. Toch?' Annelie kijkt me vragend aan. Ik knik. Wat een geweldige meid, ik hoopte al dat ze daarvoor zou kiezen. 'Kom, ik weet wel een leuke.' Ze pakt me zacht bij mijn onderarm vast en neemt me mee. Ik slik. Ooit zal ik haar moeten vertellen wat zich onder de lange mouwen bevind. Maar die tijd is er nu nog niet. Nog lang niet.

We kiezen een kleine tafel bij het raam en gaan tegenover elkaar zitten. Annelie kijkt me aan.

'Opzich mogen ze nu wel komen vragen wat we willen.' zegt Annelie.

Ik begin te lachen. Dat doet haar goed, want ze begint met me mee te lachen. Dan komt er een serveerster aan onze tafel. Ze heeft pornoblond opgestoken haar en hele lichte wenkbrauwen. Ik schat haar iets ouder dan ik.

'Wat kan ik voor jullie inschenken?' vraagt ze, zoals ze dat hoort te doen. Er zit niks spontaans in de woorden die ze uitkiest.

'Uhm voor mij een cappuccino en voor haar een...'

'Koffie verkeerd,' vult Annelie me aan. Ik knipoog naar haar. Even meen ik een blosje op haar wangen te zien. 'En doe ook maar een stuk appeltaart met slagroom.' zegt ze dan. Dit keer knipoogt ze naar mij, met een uitdagende blik. Ik schud glimlachend mijn hoofd.

'Komt er aan.' De vrouw loopt weg.

Annelie begint een gesprek. 'Dus... Wie waren die jongens die om je heen stonden? Vrienden of?'

Ik schud snel mijn hoofd. 'Vrienden? Het tegenovergestelde zul je bedoelen.'

Annelies blik veranderd naar een serieuze blik.

'Ze komen op me af en proberen stoer te doen ofzo. Ik ken ze niet eens,' zeg ik voordat ze een vraag kan stellen.

'Aha oke. Ik dacht al. Niet jouw type vrienden vond ik...'

Ik knik. 'Sorry voor wat ze zeiden trouwens. Die gasten weten niet wat respect is.'

Annelie kijkt me tevreden aan. 'Dat soort jongens haat ik.'

Ik geef haar gelijk. Dat soort jongens lopen alleen maar achter hun lul aan. Als ze alleen al zagen wat ik zag... Ze is mooi, lief, grappig, leuk, eigenlijk gewoon perfect. Natuurlijk heeft ze een mooi lichaam met mooie vormen en rondingen, maar om haar nou opeens lekker te noemen zonder haar ooit gezien of gesproken te hebben...

'Waar denk je aan?' vraagt Annelie.

'Dat ik zin heb in koffie.'

Ze giechelt. 'Ik heb ook zo onderhand wel zin in koffie. En appeltaart!' zegt ze een beetje hard, waardoor sommige mensen opkijken. Ik schud lachend mijn hoofd. Vanuit mijn ooghoek ze ik de serveerster onze richting op lopen, dit keer met een dienblad.

'Een koffie verkeerd?' vraagt ze terwijl ze hem omhoog houd. Annelie steekt haar hand even op.
'De cappuccino.' zegt de serveerster terwijl ze de koffie bij mij neerzet. 'En een appeltaart.' Die zet ze in het midden neer. 'Smakelijk.' De jonge vrouw glimlacht vriendelijk en loopt dan weg.

Annelie blaast even in haar koffie en neemt vervolgens een klein slokje. 'Nog een beetje te heet. Wil je ook appeltaart?' vraagt Annelie terwijl ze de lepel omhooghoud.

'Nee joh. Eet jij hem maar lekker op.'

Annelie schud haar hoofd. 'Ik had hem sowieso al voor ons beiden besteld dus je ontkomt er niet aan.' Ze zet een nep boos gezicht op en wijst naar mij met de lepel. Ik schud mijn hoofd en pak hem aan. Ik neem een bescheiden stukje op mijn lepen en eet het op. 'Je mag heus wel meer eten, wees niet bang. Je doet me een plezier door te eten, echt.' Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Nog 3 lepels gaan er in.

Annelie pakt de lepel van mij over. Ik ben benieuwd wat ze gaat doen. Maakt ze hem schoon met een servet of is ze niet vies van mij en eet ze gewoon zo van de lepel? Nieuwsgierig kijk ik toe terwijl ik mijn adem inhoud. Uiteindelijk doet ze het tweede. Ik glimlach.

'Kom ik betaal wel,' zeg ik als we klaar zijn en bij de monitor staan, die de kassa moet voorstellen.

Annelie schud haar hoofd. 'Laat me op z'n minst de appeltaart betalen! Jij hebt daar zo weinig van gehad en ik had hem ook nog eens besteld!'

Ik steek mijn hand op. Voordat ze de kans krijgt om geld te pakken heb ik al betaald. 'Hou het wisselgeld maar.'

De vrouw achter de kassa glimlacht. 'Bedankt en fijne dag nog!' zegt ze terwijl ze mijn geld wegstopt. 'Dag!'

Annelie en ik lopen samen naar buiten. 'Dat had je echt niet hoeven doen hoor.' zegt ze terwijl we naar onze fietsen lopen.

'Kom op, ik wou het doen. Echt! Bovendien ben ik degene die jou meevroeg om wat te gaan drinken.'

Annelie zucht. 'Vooruit. Maar de volgende keer betaal ik!' zegt ze standvast.

Ik gooi mijn handen in de lucht als teken dat ik me overgeef. 'Afgesproken.'

Annelie stopt als we bij de fietsen zijn aangekomen. 'Ik vond het erg gezellig. Bedankt Lucas.' Even twijfelt ze, maar uiteindelijk geeft ze me toch een knuffel. Haar warme lichaam voelt fijn op mijn koude huid.

'Alsjeblieft. Ik vond het ook gezellig.' Glimlachend stapt ze op haar fiets. Ze zwaait nog even voordat ze om de hoek verdwijnt. Als ik zeker weet dat ze weg is voel ik aan mijn wangen. Ze gloeien.