Verward kom ik thuis aan. Ik loop regelrecht de trap op, naar boven. Mijn ouders stoppen even met praten wanneer ik de deur hard dichtsla en gaan na een tijdje gewoon weer door.

Ijsberend loop ik door de kamer en denk ik aan net. Alle gedachten maken me gek. Ik druk mijn handen op mijn oren en geef een gesmoorde gil in mijn kussen. Alles. Moet. Er. Uit. Weg.

Boos gooi ik mijn kussen naar de overkant van de kamer en graai ik onder mijn matras. Het koude metaal geeft me een rilling, maar ik knijp er juist onbewust harder in. Bloed sijpelt langs mijn hand naar beneden. Fuck!

Ik laat het mes vallen en pak een papiertje, waarmee ik het bloed weg dep. Ik pak snel een paar pleisters uit mijn bureaulade en plak er een op, zodat ik niks vies maak met mijn bloed.

Toch weerhoud het me er niet van het mes weer op te pakken en op mijn arm te zetten. Voordat ik de eerste snee maak zucht ik een keer luid. Ik knijp mijn oven stijf dicht en zet kracht. Zoals altijd werkt het weer. Mijn hoofd word langzaam leeg en ik ontspan. De wonden op mijn arm kloppen. Het is zo een overmeesterend gevoel dat ik niks anders dan dat kan voelen. Daar doe ik het voor.

Ik lig een paar uur op mijn bed. De wonden zijn gestopt met bloeden. Ik kom omhoog, pak mijn mes en loop naar de badkamer. Ik houd hem onder het water en poets alles weg. De wasbak word langzaam rood wanneer ik ook wat opgedroogd bloed van mijn arm spoel. Ik dep vervolgens mijn arm droog en haal de badkamerdeur van het slot af.

Op mijn tenen loop ik terug de trap op. Weer ga ik op mijn bed liggen. Ik sluit mijn ogen en zoals verwacht denk ik aan niks. Mijn arm brand nog steeds, maar de pijn verplaatst zich langzaam naar de achtergrond.

Aandachtig bekijk ik mijn arm. Ik ga met mijn vinger langs alle lijnen en een rilling loopt over mijn rug als ik langs een van de verse sneeën ga. Ik vertel mezelf dat ik niet de enige ben. Ik ben niet de enige die hier doorheen gaat, die dit doet. Toch?

Ooit had ik er wat over gelezen op internet. Dat was toen alles nog goed ging. Ik weet nog dat ik mezelf afvroeg hoe je dat jezelf aan kan doen. Er waren zo veel mensen die het ook deden, zeiden ze. Maar waarom lijken ze dan toch zo verweg? Het lijkt wel alsof ik de enige ben hier.

Maar ja, iedereen probeert het natuurlijk te verbergen. Grappig. Online vertellen ze alles en in het echt zeggen ze niks. Maar ik ben dan niet veel anders. Ik verberg het ook. Ik ben zwak. Ik-

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en bal mijn vuisten. Daar ga ik weer. Daar gaan mijn gedachten weer. Is het niet al genoeg geweest Lucas? Wil je nog en lijn maken ofzo? Ik schud mijn hoofd en wil net opstaan om mezelf weer te straffen wanneer er beneden naar me geroept word. Ik ontspan mijn spieren en verstop mijn geheim weer onder het matras. Saved by the bell, zou je kunnen zeggen.

Ik herpak me weer en loop naar beneden. Mijn ouders zitten in de keuken en ik hoor het gerinkel van de borden en het bestek.

'Kom je eten schat?'

Ik knik en schuif aan aan tafel. Wanneer ik mijn armen op tafel leg schrik ik op. Mijn mouwen zijn opgestroopt. Snel doe ik ze naar beneden en ga ik weer zitten, alsof er niks is gebeurd.

'Was er iets?' Mijn vader kijkt op van zijn telefoon. Hij kijkt me aan door zijn leesbril met een zwart montuur.

Ik schud mijn hoofd. 'Ik zat gewoon op iets.'

Hij haalt zijn schouders op en gaat weer door met zijn telefoon. Pas wanneer mijn moeder een paar keer vraagt of hij hem wil wegleggen geeft hij haar gehoor.

'Ik moest even iets afronden voor werk, ik doe dit niet voor mijn plezier!' zegt hij, alsof het dan acceptabel is. Als ik schoolwerk heb mag ik dat ook niet tijdens het eten doen.

Ik eet een beetje, maar veel eetlust heb ik niet. Er hangt een rare stilte in de lucht. De enige geluiden die je hoort zijn de meldingen van mijn vaders telefoon.

Mijn vader doet alsof hij ze niet hoort en eet gewoon door. Zijn rare gedrag maakt me alleen nog maar nieuwsgieriger dan ik al ben. Terwijl hij niets vermoedend naar zijn eten kijkt bestudeer ik zijn houding. Iets klopt er niet. Ik probeer mijn voorgevoel te onderdrukken en begin over een willekeurig onderwerp te praten.

Na een tijdje staat mijn vader op, wanneer er voor de zoveelste keer geluid van het toestel afkomt, en zet hij het geluid uit. Licht oordelend kijk ik hem na, nog niet wetend wat er precies gaande is. Het maakt me gek.