Ik word wakker van een onrustige nacht. Ik heb de hele nacht maar een paar uurtjes kunnen slapen, doordat Annelie telkens weer door mijn hoofd spookte. Ze sprak weer zo angstaanjagend helder. Ik werd er telkens wakker van, zwemmend in mijn zweet.

Ik kijk naast me op de wekker en zie dat het pas zes uur is. Vermoeid laat ik me weer achterover op bed vallen. Ik denk aan gisteravond. Ik heb het weer uitgesteld, maar ik ben er trots op. Zelfs nu Annelie en ik niks samen doen helpt ze me nog steeds, zonder dat ze daar ook maar enig idee van heeft. Het word alleen steeds moeilijker om vol te houden, nu ze me amper aankijkt. Nog even en ik word hopeloos.

Ik stuur haar een berichtje, maar wanneer ze na een paar uur nog steeds niet gereageerd heeft besluit ik haar in een spontane bui te bellen, zonder dat ze het verwacht. Ik toets het nummer in waardoor ik anoniem bel en druk op haar naam.

De telefoon gaat een paar keer over, en net wanneer ik de moed al bijna heb opgegeven hoor ik een zachte stem. Ondanks dat het al elf uur is klinkt haar stem nog steeds een beetje schor van de ochtend.

'Lucas, ben jij het? Waarom bel je ano?' vraagt ze verschrikt wanneer ze mijn stem hoort. Ik lieg dat ik het nog aan had staan nadat ik anoniem met mijn aanvaller wou bellen. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een vrouw roepen en een harde zucht. Ik trek een wenkbrauw op.

'Ik kom naar je toe. Éen uur?' vraag ik op zo een manier dat ze wel ja moet zeggen.

'Ja maar mijn ouders zijn er en-'

'Ik zou het juist leuk vinden om ze te ontmoeten! Ik zie je zo!' Zonder Annelie nog een kans te geven om te antwoorden neem ik afscheid en druk ik het gesprek weg. Als ik het niet uit haar kan krijgen zal ik zelf maar de stappen moeten zetten. Ik help ons een handje, zou je kunnen zeggen.

Om half een stap ik op mijn fiets en probeer ik weer voor de geest te halen hoe ik naar Annelie moet fietsen. Vanaf de stad weet ik het, dus besluit ik eerst daarheen te rijden en vanuit daar naar haar huis te gaan.

Om vijf voor één sta ik voor haar deur en druk ik op de bel. Ik hoor wat vage geluiden en dan doet Annelie de deur open, haar moeder staat achter haar. Annelie kijkt me even een paar seconden roerloos aan, en dan stapte ze achteruit terwijl ze achter haar oor krabt.

Ik stap het huis binnen en met een uitgestrekte hand loop ik naar haar moeder toe. 'Lucas,' stel ik mezelf netjes voor.

Ze schud mijn hand. 'Michelle is de naam.' Ik glimlach naar haar en draai naar Annelie toe. Ze loopt langzaam op me af en pakt me bij mijn arm vast. Even maak ik een klein sprongetje, maar ik herpak me al snel. Ze trekt me mee de trap op en laat me pas los wanneer we bij haar kamer aan zijn gekomen.

'Wat is dit Lucas?' Vraagt ze nadat ze de deur dicht heeft gedaan.

Ik krijg haar vragend aan. 'Hoe bedoel je? Je bent mijn vriendin toch, of niet dan?'

Annelie houd even haar mond, maar dan komt ze met een antwoord. 'Nou daar leek het anders niet op  die keer bij jou thuis.' Ze slaat haar armen om elkaar heen. Ik slik.

'Je hebt gelijk, maar ik heb al sorry gezegd. Jij had me toch vergeven?'

Annelie schud haar hoofd en een traan glipt uit haar ooghoek. Ik loop op haar af en wil de traan wegvegen wanneer ze verschrikt achteruitstapt en mijn hand wegslaat.

'Blijf van me af!'

Ik schrik van haar woorden en de manier waarop ze ze uitspreekt. Ik hou mijn handen in de lucht en loop langzaam achteruit.

'Annelie wat is er?'

Ze begint nu echt te huilen, en ik moet me inhouden om haar niet te omhelzen. Toch doe ik het niet, ik respecteer haar.

Ze haalt een keer diep adem en dan legt ze haar hand op haar voorhoofd. 'Ga zitten,' zegt ze nu wat zachter. Ik doe wat ze zegt en ga op haar bed zitten. Het bed waar wij de vorige keer nog zo gelukkig waren. Alle herinneringen flitsen voorbij.

Ze blijft me aankijken en wanneer ze begint te praten verplaatst haar blik zich naar de grond.

'Wie is Priscilla?' Ze kijkt me weer aan. Dit keer verbreek ik het oogcontact en staar ik naar een punt achter haar.

'Een meisje waar ik van hield.' In mijn hoofd gaan er allemaal radars aan. Hoe is ze er achter gekomen? Bianca? Dan krijg ik een donkere gedachte. Een hele donkere. Vincent. Ze heeft met hem gepraat.

Annelie wil weer wat zeggen maar voordat ze de kans krijgt onderbreek ik haar. 'Met wie heb je gepraat?' Ik kijk haar vragend en smekend aan. Ze haalt haar schouders op en geeft geen antwoord.

'Ik wil dat je me verteld wat er met Priscilla is gebeurd.' Ze gaat stevig staan, alsof ze dan de waarheid beter aan zou kunnen. Alsof ze mij wil laten zien dat zij sterker is.

Ik zucht luid en haal een hand door mijn haar. Ik kijk naar mijn benen. Stotterend begin ik mijn zin.

'Ze heeft zelfmoord gepleegd, en ik was-' Snel schud ik mijn hoofd en vervolg ik mijn zin, '-sorry, ben. Ik ben er kapot van. Jij bent de eerste waarmee ik... Sinds....' Ik stop omdat ik niet meer verder kan en kijk haar weer smekend aan. Ze geeft me even de ruimte en gaat daarna door met haar verwijten.

'Kom op Lucas. Vertel me de waarheid. Waarom heeft ze...' Ze gaat niet door met de zin, ze begrijpt dat ik het wel weet.

Ik schud mijn hoofd. 'Alsjeblieft Annelie.'

'Ga dan maar weg. Het was jouw keus hier te komen.' Shit. Ze heeft gelijk.

Hopeloos sta ik op, loop ik langzaam op haar af en geef ik haar een kus op haar voorhoofd. Gelukkig laat ze het wel toe, al voel ik dat ze zich niet helemaal overgeeft.

'Doei Lucas.'

Ik draai me een laatste keer om in haar slaapkamerdeuropening en loop dan weg. 'Doei Annelie,' fluister ik zacht als ik op de overloop ben.

Ik loop de trap af. Ik voel me zo ongelofelijk zwaar, alsof er iets van heel veel gewicht op mijn schouders ligt.

Ik probeer zo stil mogelijk langs de woonkamer te glippen zodat haar ouders me niet horen, maar tevergeefs. Allebei komen ze naar me toe.

'Ga je nu al?' vraagt haar vader.

Ik zet een zo goed mogelijke neppe glinlach op en knik. 'Ja ik moet maar eens gaan, mijn ouders rekenen op me.'

Haar vader geeft me nog een hand en wanneer ik de deur uitloop staan ze er allebei nog. Voordat ik weg fiets kijk ik om. Ze zwaaien.