Het was een zonnige, warme dag. Het was dan ook snikheet voor iedereen die zwarte kleding droeg.

Een meisje stond met haar ouders naast de kerk. Ze had een bundel papieren stevig vastgeklemd tussen haar armen en borst. Ze keek droevig voor zich uit en liet zich omhelzen door haar ouders. Tranen gleden langs haar wangen naar beneden en vielen terpletter op de harde grond.

Samen met de rest van de mensen liepen ze de kerk binnen, een lange, emotionele mis tegemoed. De kerk was kil, het was er koud. Maar dat was juist hoe iedereen zich daar voelde.

Zij die spijt hadden voor hun daden bleven zo ver mogelijk op de achtergrond, bang dat er vingers naar hun gewezen zouden worden.

De jongen zijn ouders stonden vooraan, wel met wat afstand. Ondanks dat, probeerden ze steun in elkaar te vinden. Af en toe vonden hun handen elkaar. Ze huilden al niet meer, hun tranen waren op. Ze hadden de hele week al genoeg gehuilt.

Toch had zij daar nog geen kans voor gehad. De hele week was ze levenloos thuisgebleven. Nu pas besefte ze dat ze had moeten inzien dat er iets niet goed was. Ze had hem moeten omhelzen, zeggen dat het goed kwam. In plaats daarvan had ze hem langzaam weggeduwd, en nu was het te laat. Annelie had spijt.

Iedereen stond op en luisterde naar zijn ouders. Alle dingen die ze vertelden waren mooi, maar alleen zij die Lucas echt kenden wisten dat ze niet genoeg hadden gedaan om dit te voorkomen. Maar niemand kende Lucas echt goed, behalve hijzelf.

Er was maar één iemand aanwezig die wist van zijn vaders misstap. Lucas had het aan Annelie verteld, die keer dat ze hem had moeten tegenhouden. Het was haar schuld dat hij er nu niet meer was. Hij had haar alles verteld! En alles wat zij deed was stilstaan en niks zeggen. Hij was weggelopen, en thuis zou hij dan voor altijd opgeven. Annelie was de enige die hem had kunnen helpen.

Maar haar leven werd nu ook langzaam steeds donkerder. Vincent had haar kapot gemaakt. Lucas kwam daar nog eens bovenop. Of Lucas had geweten dat Vincent het had gedaan? Die keer dat hij haar tegen haar wil had... Ze schudde haar hoofd. Dat wist ze niet. Diep van binnen hoopte ze van niet, ze hoopte dat hij als hij het wel had geweten, naar haar toe zou zijn gekomen. Dat hij haar niet in de steek zou hebben gelaten.

En nu? Nu stond ze er alleen voor. Alles wat ze nog had van hem waren de woorden die hij had opgeschreven. Maar ergens diep van binnen wist ze dat hij ergens daarboven was en spijt had. Want hij stond er zelf niet alleen voor. Annelie zou voor altijd aan zijn zijde staan.

*

Nu was het haar beurt om wat te vertellen. Annelie had er heel lang over nagedacht wat ze zou zeggen. Lucas' ouders hadden haar bedankt voor het proberen om Lucas in leven te houden, ze stonden er op dat ze wat zou zeggen op zijn begrafenis.

Elke dag had ze er nog nachtmerries van. Elke nacht zag ze zijn lichaam weer voor zich liggen. Het mes, al het bloed, het lege doosje met pillen, de kots...

Annelie besloot om zijn verhaal voor te lezen. Ze keek expres niet naar achter, waar Vincent zat. Hoe durfde hij zijn gezicht hier te vertonen, na alles wat hij had gedaan?

Terwijl ze Lucas' laatste woorden oplas werd iedereen stil. Een ijzige stilte, buiten Annelies stem, vulde het kerkgebouw. Iedereen kon zijn pijn voelen, of tenminste leek dat zo.

Nadat ze de laatste bladzijde had gelezen wachtte ze even, voordat ze doorging met haar eigen tekst.

'Lucas was de eerste jongen die ik in deze stad heb ontmoet. Gelijk merkte ik al dat hij speciaal was. Anders. Wat ik alleen niet doorhad was dat hij van binnen elke dag verder brak. Hij deed zichzelf pijn, oftewel sneedt zichzelf. Ik wou dat ik het had gemerkt, dat ik het al had geweten. Toen ik deze bundel kreeg was het al te laat. Ik ben naar zijn huis gegaan, en daar-' Annelie liet een paar tranen vloeien en kneep even haar ogen dicht.

'En daar heb ik hem gevonden.' Ze liet weer een stilte vallen en keek om zich heen. Er veranderde niet veel aan de uitdrukkingen van de mensen, dus gooide ze het op een hele andere boeg. Het moest pijn doen. Mensen moesten zijn pijn voelen. Annelies pijn voelen.

'Weten jullie eigenlijk wel waar hij allemaal doorheen is gegaan?' Woede borrelde in haar op. 'Zijn vader is vreemdgegaan, zijn moeder lag depressief in bed. Elke dag werd hij wel uitgescholden door iemand op school. Zijn grootste liefde heeft zelfmoord gepleegd. En jullie zitten hier allemaal maar. Alsof iemand van jullie ooit naar hem heeft omgekeken.'

Annelies wees naar achter. Vincent keek verschrikt naar de vinger die nu op hem gericht was.

'Hij heeft alle ellende veroorzaakt. Hij heeft mij, Lucas en dat meisje pijn gedaan. En nu. Nu ben ik, net als Lucas, mijn grootste liefde kwijtgeraakt aan zelfmoord. Nu snap ik zijn pijn beter dan ooit.' Annelie veegde al haar tranen weg en keek Vincent recht in de ogen aan.

'Nu is het aan mij om dit allemaal te gaan verwerken. Zijn levenloze lichaam, het bloed op de grond, wat mij is overkomen. Ik wens het niemand toe. Ik kan nu alleen nog maar hopen dat ik wel sterk zal zijn, en dat ik Lucas pas over velen jaren weer tegenkom.' Ze wees naar boven. 'Daarboven. En dan. Dan vergeef mezelf.'

Annelies bleef een paar seconden staan en daarna liep ze recht voor zich uit-kijkend naar buiten. Ze had het benauwd gekregen en snakte naar adem. De frisse lucht liet ze maar al te graag haar neus doordringen.

Plots begon het te regenen. Dikke druppels vielen op Annelie en op de grond. Ze keek omhoog. Vreemd, nietwaar? Op zo'n zonnige dag.

Toen begreep ze het. Toen drong het tot haar door. De regen waren Lucas' tranen. Hij had elk woord dat ze zojuist had gesproken meegeluisterd. Annelie wist dat hij huilde, omdat hij nu pas besefte wat hij had gedaan. Lucas was daarboven en hij had spijt. Spijt dat hij zijn dierbaarste Annelie alleen had achtergelaten.

Maar ook Lucas zou nog steeds voor altijd aan Annelies zijde staan. Hij zal over haar waken. Totdat ze elkaar ooit weer tegenkomen. Daarboven.