Ik be kink mijn wonden in de spiegel. Mijn buik en benen zijn één en al, in middels gele, blauwe plekken. De wond op mijn voorhoofd is aan het genezen, gelukkig. Wel moet ik sinds een week al weer naar school.

Ik heb Vincent al een tijdje niet meer gezien. Om eerlijk te zijn vind ik dat jammer. Ik had hem willen aankijken. Ik had gewild dat hij mij in de ogen moest kijken. Zien wat hij heeft veroorzaakt.

Volgens Annelie en Bianca is hij geschorst, maar ik denk dat hij gewoon niet komt opdagen. Hij is een schijterd, wat ook de reden is dat hij er niet voor uit komt dat hij een verkrachter is. Dat hij iemand anders daar de schuld voor moest geven. Die jongen is moreel niet goed bij zijn hoofd. Een psychopaat.

Je mag mij dan wel een labiel persoon noemen, maar niets is erger dan een verkrachter of psychopaat zijn. Meestal is een verkrachter ook een psychopaat. Ik verafschuw Vincent.

Mijn moeder klopt op de deur en komt binnen. 'Zal ik je naar school brengen Lucas?' Ik knik. Wanneer ze de deur sluit kijk ik mezelf verbaasd aan in de spiegel.

Mijn moeder doet de laatste tijd heel anders. Ik word er misselijk van. Pas nadat er iets ergs is gebeurd beseft ze zich dat ze nog een zoon heeft.

Ik denk terug aan het moment dat ik mijn ouders moest vertellen wat er in het toilet was gebeurd en wie het had gedaan. Natuurlijk heb ik weer gelogen. Net zoals die andere keer, toen ze dat mes en bloed vonden. Ze hebben trouwens nooit meer een woord gesproken over Annelie. Ik weet heus wel dat ze nu op haar neerkijken. Alleen maar omdat ze zich pijn zou doen mogen mijn ouders haar niet meer.

Zouden ze ook zo bij mij doen als ik ze wel de waarheid had verteld?

Eigenlijk ben ik blij dat ik het niet weet. Liever in onwetenheid leven dan het ondervinden, met alle gevolgen van dien.

Ik had mijn ouders in ieder geval verteld dat het een groepje onbekende jongens was. Gelukkig heeft de school niks tegen mijn ouders gezegd over Vincent.

Ik loop naar beneden, klaar om door mijn moeder naar school gebracht te worden. Ze zegt dat ze nog even haar laatste werk afmaakt en dat ze dan komt. Ik kijk op de klok. Als we nu vertrekken komen we nog net op tijd. Dat word weer een briefje halen. Bedankt mam. Als ik alleen was gegaan scheelde dat me een halfuur corvée.

In de auto heerst een oorverdovende stilte. Mijn moeder had voorgesteld om de radio op te zetten, maar ik wees af. Als ik ergens geen zin in heb is het wel die te vrolijke muziek en die te vrolijke dj's die maar door blijven blèren.

Ik kijk op de klok. Nog vijf minuten rijden en het is al tien voor half negen. School is al een paar minuten begonnen dus. Ik kom minstens tien minuten te laat.

Eindelijk, we zijn er. Mijn moeder buigt naar me toe en geeft me een kus. 'Veel plezier op school.' Ik bedank haar en gooi met een zwaai het portier dicht.

Het schoolplein is uitgestorven. Hier en daar lopen nog wat andere laatkomertjes, maar zo te zien lijkt het ze vrij weinig uit te maken. Het zijn die types die elke dag te laat komen of spijbelen.

Ik loop naar de conciërge en steek mijn hand al uit voor een briefje. Toch geeft hij er geen.

'Laat maar zitten joh. Ik meld je wel even af voor dit uur. Ga maar lekker zitten en volg gewoon de rest van de dag.'

Hij kijkt me met medelijden aan. Ik bedank hem en loop naar een van de banken. Ieder voordeel heb z'n nadeel zou ik zeggen. Onderuitgezakt begin ik spelletjes te spelen op mijn telefoon. Helaas gaat het uur snel voorbij.

'Lucas!' Tien minuten voor het volgende uur komt Annelie naast me zitten. Ze is de laatste maand veel bij me langs geweest wanneer mijn ouders niet thuis waren. Eigenlijk kwam ze elke dag wel. Ik glimlach en geef haar een kus.

'Hoe gaat het vandaag?'

Ik laat haar een paar blauwe plekken zien en vertel haar over de actie van de conciërge.

De bel gaat. Annelie en ik staan beiden op en lopen naar onze volgende lessen. Vandaag hebben we niks samen. We zien elkaar dan alleen in de pauzes.

Na school loop ik op haar af. Ze maakt haar gesprek met Bianca af en keert zich dan tot mij.

'Kan je vanavond komen? Dan ben ik alweer alleen thuis...'

Annelie knikt gelijk. 'Voor jou alles.' Ze knipoogt en slaat haar armen om mijn nek. Ik moet lachen wanneer ze me in mijn nek likt. Het kietelt.

'Tot vanavond!'

Ik loop naar de auto, ga zitten en doe mijn gordel om. Mijn moeder start de auto en probeert lang alle scholieren te rijden, iets wat nog best een klusje is.

'Hoe was je dag?' vraagt ze wanneer ze eindelijk op de weg rijd. Ik haal mijn schouders op.

'Gewoon.'

Ik heb heus wel door dat mijn moeder af en toe haar hoofd naar mij draait om me te bekijken.

Iets in mij wil haar vertellen in wat voor een slechte periode ik wel niet heb gezeten en dat ik er eigenlijk nog steeds in zit. Annelie verzacht het gewoon en zorgt ervoor dat ik niet te drang heb om te gaan snijden. Maar het kan altijd weer terugvallen. Je weet maar nooit.

We zijn thuis. Ik loop gelijk de trap op naar mijn kamer. Honger heb ik niet. Om de tijd te doden maak ik braaf mijn huiswerk. Ik heb zelfs nog tijd over voordat mijn ouders weggaan en Annelie komt.

Ik besluit om weer op habbo hotel te gaan, iets wat ik een lange tijd al niet meer heb gedaan. Toch sluit ik het na tien minuten alweer af. Al mijn "vrienden" begonnen te zeuren en te vragen waarom ik zo lang niet meer online ben geweest. Het gaat ze niks aan. Laat me gewoon met rust.

'Papa en ik gaan nu, als je iets nodig hebt bel maar! Kusjes van ons,' roept mijn moeder de trap op. Vijf minuten later gaat te bel.

Annelie en ik zitten op mijn bed en spelen een spelletje kaarten. We hebben hard muziek op staan en sluiten ons even helemaal af van de buitenwereld. Enkel de harde dreunende muziek kunnen we horen.

Wanneer we uitgespeeld zijn gaan we weer dicht tegen elkaar aan liggen. Dat doen we het allerliefste. Zie je wel Annelie. Het gaat me niet om de seks, maar om jou. Enkel jij.

Ik fluister iets in haar oor. Ze moet giechelen.

Van mij mogen we voor eeuwig zo blijven liggen. Ik zou er een moord voor plegen.